Από την εφηβεία της λάτρευε την ποίηση και το θέατρο. Το Δεκέμβριο του 2015 κυκλοφόρησε το πρώτο της βιβλίο. Μια ποιητική συλλογή και ένα μικρό διήγημα με τίτλο “Ευδοκια με λένε. Όταν ο πόνος έγινε ποίηση” από τις εκδόσεις Όστρια. Το έργο της ήταν αφιερωμένο σε φίλους με Σκλήρυνση Κατά Πλάκας και στη φίλη της Τ. που έφυγε από τη ζωή το 2014 μετά από σκληρή μάχη με τον καρκίνο. Το 2016 εκδόθηκε το συλλογικό έργο “Για Πάντα” από τις εκδόσεις Όστρια. Το 2016 συμμετείχε στους 31ους Δελφικούς αγώνες ποίησης με το ποίημα «Καταφύγιο» όπου απέσπασε έπαινο. To Nοέμβριο του 2016, στον 5ο λογοτεχνικό διαγωνισμού του ομίλου της Unesco, ο θεατρικός μονόλογος με τίτλο “Προδοσία” απέσπασε αναμνηστικό έπαινο. Το 2017 συμμετείχε στο συλλογικό έργο “Ασύνορες Μνήμες” με το ποίημα της “Παραλίγο Άνθρωποι”, από τις εκδόσεις Ανάτυπο. Το 2018 εκδόθηκε η ποιητική της συλλογή «Κατά Συρροή (Ν) Εραστές». Το 2019 συμμετείχε σε συλλογικό έργο των εκδόσεων Τύρφη, με τον μονόλογο «Οι ενοχές των ζωντανών». Το 2018 συμμετείχε στο καλλιτεχνικό εργαστήρι θεατρικής τέχνης του Μιχάλη Συριόπουλου με την παράσταση «Νυφικό Κρεβάτι». Ενώ το 2019 πήρε μέρος στο θεατρικό εργαστήρι του Νικόλα Μαραγκόπουλου «Αντίqρηση». Είναι δημιουργός και πρόεδρος του μη κερδοσκοπικού σωματείου “Το Ράφι της Αγάπης” που σκοπό έχει τη δημιουργία βιβλιοθηκών σε χώρους που φιλοξενούνται ασθενείς με χρόνιες παθήσεις. Είναι τακτικό μέλος της Πανελλήνιας Ένωσης Λογοτεχνών.
…Ευδοκία με λένε! (2015), Όστρια Βιβλίο
Κατά Συρροή(ν) Εραστές (2018), Ανάτυπο
Συλλογικά έργα
Για πάντα (2016), Όστρια Βιβλίο
Η ποίηση στις ράγες: Θεσσαλονίκη-Κατερίνη (2017), Σύλλογος Φίλων του Βιβλίου
Ασύνορες μνήμες (2017), Ανάτυπο
Εκ του μη όντος (2018), Τύρφη
Όταν ακούς ποίηση να βγαίνεις (2019), Εκδόσεις Όταν
Κατά Συρροή(ν) Εραστές – Ευα Παυλίδου
Να έχετε τη λεπίδα γυαλισμένη,το σχοινί χοντρό,τις λέξεις οπλισμένες.
Να πίνετε σε μικρές δόσεις το δηλητήριο. Να συλλέγετε αγγίγματα.
Να ακουμπάτε ο ένας τις πληγές του άλλου με γυμνά χέρια. Να φυτεύετε στις κοιλιές σας αγκάθια από τριαντάφυλλα.
Να τρέφετε με χώμα τους ζωντανούς.
Να κρύβετε την ανατριχίλα της νύχτας κάτω από τα δέρματά σας.
Να κρατάτε απόσταση από τις ενοχές.
Να δείχνετε συμπόνοια στους εαυτούς σας.
Να αφουγκράζεστε τη φοβερή ησυχία του βλέμματος
και να ‘χετε το νου σας γιατί ο έρωτας είναι πάντα ο ένοχος.
Ποίηση, Ανάτυπο, 2018
… Ευδοκία με λένε! – Ε. Παυλίδου
Όταν ο πόνος έγινε ποίηση
Άγνωστε ταξιδευτή του ονείρου μου σε καλωσορίζω στην πύλη της μοναχικής μου ψυχής.
Αυτή τη στιγμή κρατάς στα χέρια σου το είσητήριο που θα σε οδηγήσει σε μονοπάτια συναισθημάτων, στρωμένα από αγάπη,θλίψη,πόνο μα και δύναμη.
Αν τα χέρια σου τρέμουν, αν η ψυχή σου βούτηξε στο σκοτάδι,αν έφτασες στο τέρμα με ματωμένα γόνατα,αν το μαξιλάρι σου γνωρίζει όλα τα δακρυσμένα σου μυστικά…τότε άπλωσε μου το χέρι σου,να βαδίσουμε μέχρι το εσωτερικό μας Φως!
Θα ‘χεις διαβεί τον κήπο της προσωπικής μου Γεσθημανής και τίποτα στον κόσμο σου δεν θα’ναι πλέον ίδιο.
Ποίηση, Όστρια Βιβλίο, 2015, 44 σελ.
Πηγές: Biblionet, Όστρια Βιβλίο, Ανάτυπο
