Κώστας Ν. Βελούτσος

Σεργιάνι στη ζωή – Κώστας Ν. Βελούτσος

Σ’ ένα νησί του Αιγαίου, ένα παιδί εξαφανίζεται κάτω από μυστηριώδεις συνθήκες. Ανάστατοι οι κάτοικοι το αναζητούν. Μάταια όμως…
Μια οικογένεια από την Ελλάδα αποφασίζει να μεταναστεύσει στο Περθ της Αυστραλίας για μια καλύτερη ζωή.
Μια νέα κοπέλα, η Μαρία, που προσπαθώντας να πραγματοποιήσει τα όνειρά της, εγκλωβίζεται σ’ ένα μυστικό που για οποιαδήποτε άλλη γυναίκα αποτελεί το μεγαλύτερο αγαθό.
Και κάπου εκεί ο Φράνσις κι ο Μιχάλης.
Το κοινό σημείο και των τριών, η αγάπη και ο έρωτας. Συναισθήματα που δυστυχώς μετατρέπονται σε άρρωστο πάθος και ανελέητη εκδίκηση.
Απλοί άνθρωποι, που προσπαθούν να ισορροπήσουν, υπακούοντας άλλοτε στην καρδιά και άλλοτε στη λογική. Κάπου, όμως, χάνουν στο ζύγι και οι ρόλοι αλλάζουν. Οι θύτες γίνονται θύματα και το “Σεργιάνι στη ζωή” φέρνει πίκρα και λύπη.

Μυθιστόρημα, Ιωλκός, 2011, 172 σελ.

Τελευταία φορά – Κώστας Ν. Βελούτσος

Ένας ευτυχισμένος γάμος στα κάτασπρα σοκάκια της Αστυπάλαιας. Του Αλέξη και της Άννας. Κι η Μερόπη που, τελικά, στο τρίτο της στεφάνι βρίσκει εκείνο που έψαχνε. Αστυπάλαια, Φολέγανδρος, και ταξίδια ως την Αμερική για το Φάνη Βερνάρδο, που κρύβει και κρύβεται απ” τα ένοχα μυστικά της οικογένειάς του. Κι απο τη γυναίκα του, την Μερόπη.
Η πλούσια Πένυ που στην καλοκαιρινή περιοδεία της στα νησιά βρίσκει το Γιώργο, που θα της διδάξει και θα διδαχθεί ο ίδιος, απ” αυτό που ποτέ δεν ένοιωσαν οι δυο τους.
Και η «Θεια Δίκη» που καιροφυλακτεί για την απόδοση της δικαιοσύνης, τιμωρεί τη σωρεία εγκλημάτων δια χειρός του Φάνη, που νεαρός ακόμα, σπρώχνει στα πιο απύθμενα νερά του νησιού τον ίδιο του τον πατέρα.
Η τελευταία φορά για τον Αλέξη, που πετάει μακριά το σκοτεινό παρελθόν του, δίχως να μάθει την αλήθεια, η τελευταία φορά και για τη Μερόπη, στο νησί της. Κι ένας χορός. Για κάποιους θανάσιμος και για άλλους ο χορός της ευτυχίας που ακόμα και στη δύση της ζωής, είναι εκεί, εκπληρώνοντας τις επιθυμίες τους.
Λένε πως μόνο μια φορά η ζωή κρατάει μάτια και στόμα ερμητικά κλειστά, μπροστά στο «γραφτό» της μοίρας και του πεπρωμένου… και για τελευταία.

Μυθιστόρημα, Ιδιωτική Εκδοση, 2013

Κόκκινα φεγγάρια – Κώστας Ν. Βελούτσος

Ένα παιδί, η Σοφία Παπαφωτίου, μεγαλώνει μέσα σε ιδρύματα, αφού εκεί την έχει αφήσει η μητέρα της για να ελευθερωθεί από το βάρος της, συνεχίζοντας έτσι τη δική της ζωή, αυτή του αγοραίου έρωτα. Η εκδίκηση ελλοχεύει στα σπλάχνα της Σοφίας που την τιμωρεί “σκοτώνοντάς” την έξι φορές, όσα και τα χρόνια που έζησαν οι δυο τους.
Τα κόκκινα φεγγάρια θα γίνουν οι “φίλοι” της Σοφίας που τα ζωγραφίζει πάνω σε χαρτιά, βάφοντας όμως κατάμαυρο το φόντο τους, όπως σκούρα ήταν η δική της ζωή δίπλα στη μητέρα της.
Εκείνα, τα φεγγάρια θα φωτίσουν το δρόμο της Σοφίας κάνοντάς τον κατακόκκινο από το αίμα των άλλων γυναικών, που θα την οδηγήσουν με ακρίβεια στα μονοπάτια της εκδίκησης.
Θα βρεθεί στα ίδια ίχνη μ’ αυτά του πατέρα της, του Ταξίαρχου της ΕΛ. ΑΣ. Λουκά Μαυρίδη, που στο πρόσωπό του θα βρει έναν σύμμαχο, όπως ακριβώς ήταν για την Σοφία ο Θωμάς Παπαφωτίου, που πίστεψε σ’ ένα ψέμα.

Μυθιστόρημα, Όστρια Βιβλίο, 2014, 186 σελ.

Ζωή από το Θάνατο – Κώστας Ν. Βελούτσος

Τί είναι ο θάνατος; Για πολλούς η αφετηρία για μια άλλη ζωή. Μεγάλοι φιλόσοφοι στην αρχαία Ελλάδα, όπως ο Σωκράτης, ο Πλάτωνας και άλλοι, πίστευαν πως το σώμα είναι υλικό και φθείρεται, αντίθετα με την ψυχή που ζει και αναπνέει για πάντα. Το ίδιο κηρύττουν στο σύνολό τους ανατολικές θρησκείες και αιρέσεις. Πεθαίνει κάποιος όταν δεν υπάρχει πια μέσα στη σκέψη μας και τα όνειρά μας δεν έχουν εκείνον πρωταγωνιστή. Έτσι ήταν και ο Δημήτρης Σταυρόπουλος για τη μητέρα του την Πέρσα. Ο απόλυτος κυρίαρχος στον κόσμο της φαντασίας της. Από τη στιγμή που έφυγε από την ζωή ήταν μέσα στο μυαλό της και, πολύ περισσότερο, ζούσε στα δικά της όνειρα που γι’ αυτήν ήταν πέρα για πέρα αληθινά, αφού τά’ βλεπε με τα μάτια της ψυχής της.
Η μεγάλη αγάπη και η πίστη πως ο Δημήτρης υπάρχει, θα οδηγήσει την Πέρσα από τα πιο σκοτεινά μονοπάτια του θανάτου, σ’ εκείνα τα λαμπερά και της ζωής “ξαναβρίσκοντας” τον δικό της Δημήτρη.

Μυθιστόρημα, Ιδιωτική Εκδοση, 2014, 194 σελ.

Οι άνθρωποι του Αυγούστου – Κώστας Ν. Βελούτσος

Η Αθήνα, η παράξενη μοναξιά της πρωτεύουσας, οι άνθρωποι του Αυγούστου και εγώ μόνος απέναντί τους που έψαχνα αλλά δεν ήξερα τι. Μάγισσες έψαχνα… αυτό έψαχνα. Και τη βρήκα στο πρόσωπο της θείας Λίλη. Αν μπορούσα, “θεία” θα την έλεγα και τώρα, κι ας θύμωνε. Θα τη κερνούσα κονιάκ, φιάλες ολόκληρες πολλών αστέρων, θα με κερνούσε γνώσεις και λόγια. Λόγια από τα δικά της, μεστά. Θα τη ρωτούσα να μου δώσει τη δική της απάντηση στην ερώτηση που κάποια στιγμή μου έκανε εκείνη: “Πώς είναι τώρα η δική σου ζωή;” Αυτό θα τη ρωτούσα.
Στα 30 μου χρόνια άφησα πίσω μου το παρακμιακό φάντασμα της νησιώτικης επαρχίας για να βρεθώ στην Αθήνα της δεκαετίας του ’80. Αν με ρωτούσες τί θα κρατούσα από εκείνη τη εποχή, θα σου απαντούσα: Τον έρωτα! Αυτό θα κρατούσα. Έναν μεγάλο έρωτα, σαν τον δικό μας, απ’ αυτούς που λένε ότι μένουν για πάντα, που δεν πεθαίνουν ποτέ.
Πέθανε όμως και μαζί του πέθανα κι εγώ. Ένας έρωτας που πίστεψα ότι θα μας πήγαινε μακριά, ως την άλλη άκρη της ζωής μας. Αυτό πιστέψαμε και οι δυο. Να μας πάει σε κάποιους άλλους παράξενους Αύγουστους με καραβέλες σαν κι αυτές που αρμενίζαμε οι δυο μας στα ταξίδια που κάναμε με το νου. Εκεί, στον λόφο του Στρέφη τα πρωτευουσιάνικα αυγουστιάτικα βράδια.

Νουβέλα, Ραδάμανθυς, 2016, 94 σελ.

Αλικες ζωές – Κώστας Ν. Βελούτσος

«…Χτυπούσα με μίσος και με λυσσαλέο πάθος το κεφάλι του ώσπου τα αίματα έβαψαν τα χέρια μου. Δεν μπορούσα να ελέγξω αυτόν τον ασυγκράτητο θυμό μου που έγινε ποτάμι και τον έπνιξε. Πήρα όμως την εκδίκησή μου, για τη μάνα μου, για μένα και για τόσες άλλες γυναίκες που έπεσαν θύματα βιασμού απ’ τους παρακρατικούς και απ’ τους χίτες…
Κανένας δεν έμαθε το μυστικό μου παρά μόνο εσύ, διαβάζοντας αυτές τις σημειώσεις. Τις Άλικες Ζωές, τις κόκκινες, τις αιματοβαμμένες ζωές… Τις δικές μας ζωές, γιέ μου…».
Μικρασιατικά παράλια, Ελλάδα, Λέσβος… Κι ένας πόλεμος, αυτός ο αδελφοκτόνος που θα καταστρέψει ζωές, αλλά το χειρότερο θα μείνει για πάντα χαραγμένος μέσα
στις μνήμες όσων επέζησαν για να θυμούνται…
Για να μην ξεχάσουν ποτέ.
Όπως ποτέ δεν ξέχασε η Στεφανία, ο Στέλιος και ο Χριστόφορος. Δεν θα ξεχάσω ούτε εγώ κι ας μην έζησα σ’ αυτόν τον πόλεμο. Είμαι όμως ένα «κομμάτι» απ’ αυτόν.
Από την άλλη πλευρά όμως. Απ’ αυτήν με το αδίστακτο και αδυσώπητο πρόσωπο…
Είμαι ο Σταύρος Αράπογλου. Της Σοφίας Αράπογλου. Μόνο αυτό γνωρίζω, τ’ όνομα και το επίθετο της μητέρας μου. Όσο γι’ αυτό του πατέρα μου πάντα δήλωνα:
«Αγνώστου πατρός» και αυτό θα συνεχίσω να δηλώνω ακόμα και τώρα που ξέρω…

Μυθιστόρημα, Εκδόσεις Πηγή, 2018, 218 σελ.