Λουκρητία Δούναβη

Ελληνες λογοτέχνες

Η Λουκρητία Δούναβη γεννήθηκε στη Σύρο.
Πρωτοεμφανίστηκε στα γράμματα το 1970, δημοσιεύοντας ποιήματα σε λογοτεχνικά περιοδικά. Έχει εκδώσει τις ποιητικές συλλογές: “Ελάτε άνθρωποι” (Νέα Σκέψη, 1976), “Βροχότοπος” (Δίδυμοι, 1978), “Μπαλκόνι στην Ερμούπολη” (Φιλιππότης, 1987), “Αλάτι στις λακκούβες” (Βιβλιοπωλείον της Εστίας, 2009), καθώς και το αφήγημα “Η Αγία Συνάδελφος” (Κέδρος, 1998), τη σειρά αφηγημάτων με τίτλο “Το βυσσινί φουστάνι” (Γκοβόστης, 1992, Το Ροδακιό, 2001), και αυτή με τίτλο “Φωνές του σώματος” (Βιβλιοπωλείον της Εστίας, 2009). Ποιήματά της έχουν μεταφραστεί και δημοσιευτεί στην Αγγλία και την Αίγυπτο.

Πεζογραφία-Αφηγήματα
Το βυσσινί φουστάνι (1992), Γκοβόστης
Η Αγία Συνάδελφος (1998), Κέδρος
Το βυσσινί φουστάνι (2001), Το Ροδακιό
Φωνές του σώματος (2009), Βιβλιοπωλείον της Εστίας
Περί ανέμων και θαυμάτων (2019), Γαβριηλίδης
Περί ανέμων και θαυμάτων (2021), Σελεφαΐς (E)

Ποίηση
Ελάτε άνθρωποι (1976), Νέα Σκέψη
Βροχότοπος (1978/), Δίδυμοι
Μπαλκόνι στην Ερμούπολη (1987), Φιλιππότης
Αλάτι στις λακκούβες (2009), Βιβλιοπωλείον της Εστίας
Ταξίδι ασυνόδευτο (2016), Γαβριηλίδης
Ταξίδι ασυνόδευτο (2021), Σελεφαΐς (E)
Έρωτας και νους οργανοπαίχτες (2022), Σελεφαΐς

Συλλογικά έργα
Ανθολογία Ελλήνων ποιητών (1987), Εκδόσεις Καρανάση

Έρωτας και νους οργανοπαίχτες – Λουκρητία Δούναβη

Ήλιε μου, μη χασομεράς
φέξε μου για να χτίσω
δύο γραμμές μου φτάνουνε
να γράψω ένα στίχο
κι ας μη χωράει τ’ όνομά μου.

Ποίηση, Σελεφαΐς, 2022, 120 σελ.

Περί ανέμων και θαυμάτων – Λουκρητία Δούναβη

Έξι κείμενα Περί ανέμων και επτά Περί θαυμάτων, ένα κράμα από παιδικές μνήμες και μεγαλίστικα καμώματα. Η θεατή και η αθέατη πλευρά καθημερινών, αληθινών συμβάντων, νοσταλγικών, συγκινητικών, τραγελαφικών.
Ένα ταξίδι σε τόπους και πρόσωπα, σιωπές που γίνονται φωνές και φωτιές, απώλειες που ξανακερδίζονται μέσ’ από μια γραφή με ευαισθησία, ποιητικότητα και χιούμορ.

Επανέκδοση: “Εκδόσεις Γαβριηλίδης”, 2019

Πεζογραφία, Σελεφαΐς, 2021, 118 σελ.

Ταξίδι ασυνόδευτο – Λουκρητία Δούναβη

Μεγάλη ήταν η ικανοποίησή μου όταν διέκρινα τον τρόπο που σκέφτονται και πράττουν ορισμένοι άνθρωποι. Αντάμωσα ανθρώπους μεγαλόψυχους, καλλιεργημένους, ανυστερόβουλους, φιλαλήθεις, γενναίους. Συνάντησα ψεύτες, μυθοπλάστες, εκμεταλλευτές, υπερόπτες, κακοχαρακτήρες, με αναλαμπές καλοσύνης, “καλούς” για τις εντυπώσεις. Οι χαρές έρχονται με τις χάρες. Τι χάρες κι αυτές οι ανέξοδες χαρές μας!

Επανέκδοση: “Εκδόσεις Γαβριηλίδης”, 2016

Ποίηση, Σελεφαΐς, 2021, 100 σελ.

Περί ανέμων και θαυμάτων – Λουκρητία Δούναβη

Πεζογραφία, Γαβριηλίδης, 2019, 120 σελ.

Ταξίδι ασυνόδευτο – Λουκρητία Δούναβη

Εμείς είχαμε όνομα με οικογένεια και σπίτι. Η ελευθερία μας πάντα στη σκιά της υποταγής, αφού το “πρέπον” και το “άπρεπον” ήταν στην ημερησία διάταξη. Στην πορεία, βρεθήκαμε ξενιτεμένοι πριν από τη γέννησή μας και πήραμε τους δρόμους. Δεν παραιτηθήκαμε, μόνο στενάξαμε, γιατί μάθαμε περί ελευθερίας και δικαιοσύνης, περί αμαρτίας και θανάτου, τι είναι καθήκον και τι υποταγή.

Δεν ξέρω πότε άρχισαν οι κρυφές αμφιβολίες και πότε άρχισαν να βγαίνουν στη φόρα οι διαπιστώσεις για την ουσία της συνουσίας των εποχών και την αντίληψη μεταξύ παλαιού κοινωνικού και θρησκευτικού συστήματος μιας παραδοσιακής συμφόρησης, κοινώς ανακατωσούρας.

Άλλα χρόνια, άλλες επιθυμίες, άλλα μαγειρέματα. Ένα είναι το σπουδαίο. Στον ύπνο μας, συχνά και στον ξύπνο μας ακόμα, βλέπουμε αγγέλους.

Ποίηση, Γαβριηλίδης, 2016, 96 σελ.

Αλάτι στις λακκούβες – Λουκρητία Δούναβη

Η Λουκρητία Δούναβη με τη νέα, τέταρτη κατά σειρά, ποιητική συλλογή της συμπληρώνει τον κόσμο που οικοδομεί χρόνια τώρα, τόσο με την ποίηση όσο και με την πεζογραφία της, έναν κόσμο που, όσο πόνο και αν έχει, μπορεί να τον εκφράσει συμπυκνωμένα η σολωμική ιδέα για τη ζωή ως “μέγα καλό και πρώτο”.

Ποίηση, Βιβλιοπωλείον της Εστίας, 2009, 60 σελ.

Φωνές του σώματος – Λουκρητία Δούναβη

Αφηγήματα

Mικρά και μεγάλα αφηγήματα με διαφορετικό ύφος και γλώσσα το καθένα, με τη δική του ιστορία που συχνά η αλήθεια αγγίζει το μύθο, σε χρόνο τωρινό ή παρελθόντα.

Η ζωή ένα συνήθειο είναι. Όλα τα πάσκασα στο έπακρον και τα συνήθισα. Και παιδιά ήκαμα και ψωμί χόρτασα και τραγούδησα, και από τα γέλια ξαραθύμησα και από κλάματα μπούχτισα και το να-να-να, Θε μου σχώραμε, το απόλαψα. Μόνο το θάνατο δεν ησυνήθισα. Θέλω να φύγω σε ώρα ανεπαίσθητη, να μην το καταλάβω κιόλας, κι ας μην προλάβω ούτε ένα «ήμαρτον» να πω για τις αμαρτίες μου στον Μεγαλοδύναμο, κι αν είναι πανταχού παρών, ας το ακούσει. Αν δεν είναι, ας πάρει ο άνεμος τις κακές, αν έχω τέτοιες αμαρτίες, και ας φύγει, γιατί το ξέρετε δα πώς υπάρχουν και καλές αμαρτίες, που να ‘χει δόξα ο Κύριος.

Αφηγήματα, Βιβλιοπωλείον της Εστίας, 2009, 111 σελ.

Το βυσσινί φουστάνι – Λουκρητία Δούναβη

Μια συλλογή διηγημάτων με ηρωϊδες γυναίκες που ζουν στα νησιά του Αιγαίου και θέματα παρμένα από την καθημερινή ζωή. Είναι όλα γραμμένα στη νησιωτική διάλεκτο.

Δε θ’ αποχτήσω ποτέ την αντοχή εκείνων των μανάδων που γεννούσανε απάνω στο τραπέζι ή ανάμεσα σε δύο καρέκλες, όπως γεννήθηκα κι εγώ. Δε θ’ αποχτήσω ποτέ την αντοχή εκείνων των γυναικών που σήκωναν στην Κατοχή τους πεθαμένους απ’ την πείνα, γιατί είχανε πιότερη δύναμη από τους άντρες. Σε όλη τους τη ζωή προετοιμάζονταν για ένα οδυνηρό τοκετό.
(προμετωπίδα του βιβλίου)

Επανέκδοση: “Γκοβόστης”, 1992

Αφηγήματα, Το Ροδακιό, 2001, 83 σελ.

Η αγία συνάδελφος – Λουκρητία Δούναβη

Η ιστορία μιας γυναίκας που μικρό κορίτσι ακόμα φεύγει από το νησί της για να δουλέψει σαν οικιακή βοηθός σ ένα σπίτι στην Αθήνα. Εκεί όμως εκτός από τις ταλαιπωρίες γνωρίζει και τον έρωτα και την δύναμη που κρύβει μέσα της. Ο έρωτας, η γνώση και η απόγνωση, η χαρά, η περηφάνια, η νοσταλγία, ο πόνος, η πνευματική εξέλιξη, το βάρος του χρόνου και του κόσμου, τα γέλια και τα κλάματα, η εγκατάλειψη, η νύχτα, αβάσταχτα ή θεϊκά προνόμια της δύναμης και της αλήθειας. Αυτοπροστατεύεται απολογούμενη, αυτοσαρκάζεται επιδιώκοντας ή αποστρεφόμενη μια κάποια εξάρτηση των βιωμάτων της (παράσημα που δεν αποχωρίχεται) όπου ενίοτε μυθοπλάθονται, με μια γραφή συνοπτική και αυθόρμητη, εξιλέωση θαρρείς, μπροστά στο τείχος που αναγείρεται εντός της…