Μεγάλωσα, τελείωσα μια σχολή Γραμματέων και Διοίκησης, παντρεύτηκα, έκανα παιδιά. Ξύπνησε το εμποριλίκι μέσα μου, έκανα μαγαζιά και οι άλλες φλόγες μου σκεπάστηκαν και ξεχάστηκαν για πολλά χρόνια.
Μεγάλωσαν τα παιδιά και άρχισαν να βγαίνουν ένα-ένα ότι για καιρό είχα φυλαγμένο μέσα μου. Ξεκίνησα να συμμετέχω στον Πολιτιστικό Σύλλογο Σπετσών σαν ενεργό μέλος του θεατρικού τμήματος και στο τοπικό παράρτημα παραδοσιακού χορού του Λυκείου Ελληνίδων. Πρόσφατα κατέβηκα σα δημοτική σύμβουλος και ορίστηκα αντιπρόεδρος Λιμενικού Ταμείου Σπετσών.
Όλα καλά μέχρι εδώ, μόνο ένα μου χρωστούσα… Να εξωτερικεύσω και να αποτυπώσω τη φαντασία και ότι είχα κλεισμένο στην καρδιά μου.
Και στη δύση των πρώτων πενήντα χρόνων της ζωής μου, κατάφερα να εκπληρώσω το μεγάλο και πολύτιμο όνειρο μου, αυτό ακριβώς που κρατάτε στα χέρια σας…»
Μια ανατολή μετά από κάθε δύση… (2020), Ελευθερουδάκης
Μια ανατολή μετά από κάθε δύση… – Μαρία Βιγκλιάρη
Νικόλας και Ασπασία. Μια ζωή γεμάτη όνειρα και αποκαΐδια… Σαν τον φωτοδότη ήλιο αυτός και η αγαπημένη του η λαμπερή σελήνη! Ένας έρωτας ίδιος με την αιώνια τραγική αγάπη των δυο αυτών σωμάτων που συνυπάρχουν στο ουράνιο στερέωμα, για μερικές μόνο στιγμές, λίγο πριν τη δύση, λίγο μετά την ανατολή…
Άγγελος και Ζωή. Εκεί ανάμεσα στις φωτιές, συντελέστηκε μοιραίο ολοκαύτωμα! Οι ματιές τους κόλλησαν για πάντα και ενώθηκαν με τη δύναμη της φλόγας, που πυρπόλησε στο πέρασμά της ό,τι εύφλεκτο αντικείμενο, μαζί με δυο διψασμένες νεανικές καρδιές!…
Το μέλλον τους όμως τόσο δύσκολο… Σε μια αρμιθιά πίστης αφημένη στον άνεμο, κρεμόταν η ζωή του και η ζωή της… Μια αρμιθιά τόσο λεπτή σαν κλωστή, τόσο γερή σαν τριχιά…
Δυο μεγάλοι καταδικασμένοι έρωτες…
Και στη μέση μια γυναίκα, να καθορίζει εξελίξεις, να υπογράφει συμβόλαια ζωής και να προδικάζει μοίρες… μέχρι το θανατηφόρο χτύπημα ή μέχρι τη δικαίωση και την λυτρωτική ανατολή της ζωής τους…
Μυθιστόρημα, Ελευθερουδάκης, 2020, 396 σελ.
Πηγές: Biblionet, Ελευθερουδάκης