Μαριλένα Παπαϊωάννου

Ένα πιάτο λιγότερο – Μαριλένα Παπαϊωάννου

Στις 14 Ιουλίου του 1965, μια μέρα προτού παραιτηθεί ο πρωθυπουργός Γεώργιος Παπανδρέου, στο Ημεροβίγλι της Σαντορίνης ο νεαρός Σαράντης Καγιαλής γλιστρά σε μια σκαμμένη τρύπα, πέφτει προς τα πίσω με το κεφάλι και μένει στον τόπο. Την προηγουμένη, το συνεργείο των εργατών με το οποίο δουλεύει έχει τυχαία ανακαλύψει, σε λίγα μόλις μέτρα βάθος, μια αρχαία επιτύμβια στήλη. Ο θάνατός του θα βυθίσει σε πένθος δύο οικογένειες. Τέσσερις γυναίκες που τον αγάπησαν βαθιά –η μάνα του, η αδερφή του, η γυναίκα του και μια πρώην πουτάνα–, στην προσπάθειά τους να αντιμετωπίσουν το χαμό του, θα βρεθούν ξαφνικά να ψάχνουν στοιχεία για μια δεύτερη στήλη που είναι κρυμμένη στο νησί από την εποχή του Πολέμου. Και με φόντο τις ραγδαίες πολιτικές εξελίξεις στη χώρα, θα μπλεχτούν –εκούσια αλλά με σχετική άγνοια κινδύνου– σε μια περιπέτεια αναζήτησης, που θα τις φέρει αντιμέτωπες με ανομολόγητες ιστορίες κι αισθήματα του παρελθόντος.

Μυθιστόρημα, Εκδόσεις Καστανιώτη, 2020, 368 σελ.

Κατεβαίνει ο Καμουζάς στους φούρνους – Μαριλένα Παπαϊωάννου

Ο Λάιος τον διέκοψε απότομα.

Και πάλι δεν με κατάλαβες, είπε απελπισμένος και τον έπιασε απ’ το μπράτσο κάνοντας ένα νόημα στους άντρες που παρακολουθούσαν τη συζήτηση να πλησιάσουν κι άλλο, δεν είναι μόνο ότι μαθεύτηκε, το πράγμα είναι πιο σοβαρό, κυκλοφορεί η φήμη πως έρχεται.

Ο Δαμιανός απόρησε· ποιος έρχεται άνθρωπέ μου; ποιος, πανάθεμά τον, που σ’ έχει κάνει να πανιάσεις έτσι;

Ο Καμουζάς, είπε ο Λάιος, έρχεται ο Καμουζάς.

Η ιστορία αυτού του βιβλίου βασίζεται σε πραγματικό γεγονός που βρήκα καταγεγραμμένο στις προσωπικές σημειώσεις συγγενικού μου προσώπου. Ο φύλακας και οι κρατούμενοι είναι πρόσωπα υπαρκτά, και το γέμισμα των παγουριών πράγματι συνέβη. Τα υπόλοιπα στοιχεία της ιστορίας είναι προϊόν μυθοπλασίας.
Μ.Π.

Μυθιστόρημα, Βιβλιοπωλείον της Εστίας, 2016, 140 σελ.

Νικήτας Δέλτα – Μαριλένα Παπαϊωάννου

Ο Αργύρης, μια σταλιά παιδί, πατάει τότε ένα ουρλιαχτό τρομακτικό· καθάρματα θα πεθάνετε, φωνάζει. Τον ακούσαν οι νεκροί και κουνήθηκαν στα μνήματά τους. Γυρνάει αμέσως ο ένας ο Γερμανός, τραβάει τ’ όπλο απ’ τη θήκη, σημαδεύει κατά το μικρό, αλλά αστοχεί. Τρέχει εκείνος κατά πάνω τους, πηδάει από πίσω η Καίτη να τον τραβήξει κάτω και πετάγομαι κι εγώ απ’ το πλάι να καλύψω τουλάχιστον τα κεφάλια τους. Οπλίζει τότε ο άλλος αξιωματικός που ‘ταν λίγο πιο πίσω, και πριν προλάβει να πυροβολήσει, ορμάει απ’ τα δεξιά του ο Αντρής, τον ταβλιάζει αναίσθητο στο χώμα, δίνει και μια με το τουφέκι του στον μπροστινό, και φεύγει η σφαίρα του Γερμανού αδέσποτη και βρίσκει την Καίτη στο γόνατο.

Ένας άνθρωπος μισή μερίδα, χωρίς όνομα και χωρίς ρίζα. Μεγαλώνει στα χέρια μιας γυναίκας που δεν τον γέννησε, μα που τον αγάπησε βαθιά σα μάνα του. Βιώνει σαν απλός παρατηρητής μερικά από τα πιο σημαντικά ιστορικά γεγονότα της Ελλάδας του περασμένου αιώνα.

Μια ιστορία μέσα στην οποία οι άνθρωποι θ’ αποπειραθούν να σηκώσουν το κεφάλι και την καρδιά τους πιο ψηλά απ’ την Ιστορία. Ν’ αναμετρηθούν μ’ αυτήν. Και ν’ αφήσουν την αγάπη να κάνει τη δουλειά της· να μείνει ζωντανή ανάμεσα σε πεθαμένους, στάχτες κι αναμνήσεις.

Βραβείο Νέου Λογοτέχνη – Περιοδικό “Κλεψύδρα” / “Έναστρον” (2014)

Μυθιστόρημα, Βιβλιοπωλείον της Εστίας, 2013, 157 σελ.