Βούλα Αργυροπούλου

Γυναίκες στο ντιβάνι – Βούλα Αργυροπούλου

24 μονόλογοι γυναικών


Το βιβλίο πραγματεύεται ιστορίες γυναικών που μια φορά κι έναν καιρό έτυχε να βρεθούν στο ντιβάνι της ψυχολόγου. Εκεί άνοιξαν την καρδιά τους και εξομολογήθηκαν μυστικά, καημούς και πίκρες:
• γιατί ο άντρας ήταν παιδεραστής, ο γιος βιαστής, η κόρη θύμα του πατέρα της, ο γιος ομοφυλόφιλος, το παιδί ανάπηρο, η μάνα καταπιεστική, ο πατέρας μπεκρής και απών·
• γιατί η αγάπη ήρθε από εκεί που δεν την περίμεναν, από τον πεθερό, τον προγονό, τον πατριό, το αφεντικό·
• γιατί το φονικό ήρθε σαν λύση στην απανθρωπιά του άντρα, την εκμετάλλευση του θεατρώνη, το ψέμα του πολιτικού·
• γιατί ο γάμος ήταν αταίριαστος, χωρίς αγάπη, μια λύση στη φτώχεια·
• γιατί τα χρήματα ήταν λίγα, κλεμμένα, ουρανοκατέβατα·
• γιατί τα παιδιά ήταν πολλά, αχάριστα, αδελφοκτόνα·
• γιατί ο θάνατος δίνει λύση στα προβλήματα, διορθώνει πολλά.
Μια σειρά από είκοσι τέσσερις –όσα και τα γράμματα της αλφαβήτου– μονολόγους γυναικών, που η ζωή τους δεν ήταν συνηθισμένη.

Αφηγήματα, Κάκτος, 2022, 328 σελ.

Κρησαρίσματα – Βούλα Αργυροπούλου

Μια χούφτα σκέψεις από το σωρό


Τα κρησαρίσματα είναι μια χούφτα σκέψεις που έμειναν μετά το κοσκίνισμα -κρησάρισμα- από το σωρό της πολυλογίας.

Είναι το “λακωνίζειν” που έλεγαν οι αρχαίοι μας όταν ήθελαν να ορίσουν τη φιλοσοφία.

Είναι πεντέξι σπυριά αλάτι που έμειναν στα “τηγάνια” της Μάνης όταν ο ήλιος εξατμίσει το θαλασσόνερο της ποσότητας.

Είναι τα ξεδιαλέγματα από την πολυκοσμία των λέξεων για να χωρέσουν στα βαγόνια της μνήμης.

Είναι το πριονίδι που μένει όταν η πλάνη του μυαλού πλανίζει ερωτηματικά.

Είναι η γύρη από τ’ άπειρα λουλούδια που το μυαλό σας μέλισσα διάλεξε για να φτιάξει άποψη. Την άποψη τη δική μου και γιατί όχι και τη δική σας.

Αποφθέγματα, Ιωλκός, 2018, 135 σελ.

Το ψέμα της νηνεμίας – Βούλα Αργυροπούλου

Το βιβλίο μιλά για:
– Τα ψεύτικα σημάδια που νομίζεις ότι διακρίνεις στη διαδρομή της ζωής σου και που πάντα σε ξεγελούν γιατί άλλα σε περιμένουν στη γωνία που δεν μπορείς να τ’ αποφύγεις.
– Τα δρομολόγια του έρωτα που δεν έχουν ανταπόκριση,
γιατί άλλοτε περιμένεις στο σταθμό του, ώρες πριν άδικα,
γιατί άλλοτε έχει φύγει το τρένο του, πριν φτάσεις,
γιατί άλλοτε συμβιβάζεσαι με μια θέση στο τελευταίο βαγόνι
του «μουτζούρη» ή γιατί άλλοτε συγκρούεσαι μετωπικά μ’ αυτόν.
– Τη διαδρομή μιας μάνας που σαν βαρκάρης οδηγεί τα παιδιά της στη νηνεμία μέσ’ από τις δικές της φουρτούνες.
– Τη συνέχεια του μυθιστορήματος «Ο βαρκάρης και τ’ απόνερα», αλλά κι από μόνο του κάνει τη δική του αυτόνομη διαδρομή.

Μυθιστόρημα, Ιωλκός, 2015, 376 σελ.

Οδός Τρυφωνίτσα – Βούλα Αργυροπούλου

Ένας μονόλογος χωριάτικος


Το βιβλίο «Οδός Τρυφωνίτσα» της Βούλας Αργυροπούλου μιλά για:

– Μνήμες μαζεμένες από τη ζωή στο χωριό Μάδαινα Μεσσηνίας.
– Χαρακιές της ζωής που άφησαν οι παλιοί πάνω σε τούτη τη γη για να μη σβηστούν ολότελα.
– Εικόνες του χωριού, κιτρινισμένες φωτογραφίες πεταμένες στο χρόνο για να θυμίσουν, να συγκινήσουν.
– Γεγονότα αληθινά του τότε ζωντανεύουν σήμερα κρίκους αλυσίδας που περιμένει τη συνέχεια.
– Έργα και ημέρες μερικών ανθρώπων που έζησαν σε τούτο το χωριό αλλά θα μπορούσαν να ζούσαν και σε άλλα χωριά, γιατί οι δρόμοι της ζωής τότε είχαν τις ίδιες λακκούβες, τις ίδιες στροφές, τις ίδιες ανηφόρες και κατηφόρες.

Αφήγημα, Ιωλκός, 2014, 76 σελ.

Ο βαρκάρης και τ’ απόνερα – Βούλα Αργυροπούλου

Το τρίτο μυθιστόρημα της Βούλας Αργυροπούλου με τον τίτλο “Ο βαρκάρης και τ’ απόνερα” μιλά για:

– Τον έρωτα ενός νέου παιδιού για τη μητέρα του φίλου.
– Την αγάπη -εμμονή- της μάνας για το παιδί της.
– Το τρέξιμο του μυαλού, μέχρι να βρει απαντήσεις να κουμπώσουν με τις ερωτήσεις.
– Το ταξίδι του έρωτα, κοιταγμένο στις μικρές του λεπτομέρειες.
– Τη σύγκρουση του “μη” και του “πρέπει”, με το δικαίωμα στη χαρά.
– Τον τρόπο να λες τη μυθολογία μας, σαν παιδικό παραμύθι.
– Το τέλος της ζωής στην άκρη του τάφου ή την αρχή του συμβιβασμού.
– Τα όνειρα του ύπνου και του ξύπνου.

Μιλά και για τις εσωτερικές διαδρομές του μυαλού και της καρδιάς κάτω από τη νηνεμία, που καθώς η βάρκα της ζωής σχίζει τα νερά, τις βγάζει στην επιφάνεια σαν απόνερα.

Η συγγραφέας διάλεξε ένα διαφορετικό ύφος -απόκτημα σκληρής δουλειάς- προσπαθώντας ν’ αγγίξει την καρδιά του αναγνώστη. Αν αυτό το πετυχαίνει, η μύτη του μολυβιού της, το αφήνει να το κρίνει εκείνος…

Μυθιστόρημα, Ιωλκός, 2012, 252 σελ.

…Ήταν ένα πιτσιρίκι – Βούλα Αργυροπούλου

Μυθιστόρημα, Ελληνική Ευρωεκδοτική, 1991, 224 σελ.