Αγγελος Γόντικας

Έτσι γεννήθηκε ο γιος του έρωτα – Άγγελος Γόντικας

12 Διηγήματα


ΘΥΜΗΣΕΣ Π’ ΑΝΤΕΞΑΝΕ
ΚΑΙ
ΔΕ ΣΒΗΣΑΝΕ
Έρωτες – Πόλεμοι- Στιγμές- Ώρες- Μέρες και Χρονιές. Πόνος και Χαρά- Πίκρα, της ψυχής άγριες βαρυχειμωνιές. Ήταν σταθμοί ζωής, δε θέλησαν να χαθούν και ζήσανε. Οι πληγές κλείσανε, τα σημάδια μείνανε, να μην ξεχνιούνται, κάποιες καλές στη μνήμη φώλιασαν μικρές θύμησες, που κει μέσα τράνεψαν και ρίζωσαν. Κι έτσι, γεννήθηκε τούτη η γραφή, ποτέ τους δε σβηστήκαν. Ιστορίες και γεγονότα, που άλλα έζησα και άλλα μάθημα και σχολειό γίνανε κι αυτό είναι που τέλειωσα εγώ. Αυτά στο μέσα μου κουρνιάσανε κι εκεί, το πορτρέτο μου, ζωγραφίσαν. Μ’ αυτό με τυλίξανε, αυτό κουβαλάω και θα το κουβαλάω, ως το τέλος της στράτας, που διαβαίνω στη Ζωή! Είναι αυτό, που με δίδαξε και μ’ έμαθε, πότε και πώς, ανοιχτά τα παράθυρα ν΄ αφήνω, της ψυχής και της καρδιάς. Ν’ ανοίγω για να μπαίνουν οι ματιές, να γίνει στασίδι αιώνιο στ’ απάγκιο, σ’ αυτούς που φέρουν επάξια, τον πιο ιερό τίτλο, που λέγεται “ΑΝΘΡΩΠΟΣ”.

Αυτούς αναγνώστη αγκάλιασε και συ, να μπορείς να περπατάς με το κεφάλι σου ψηλά, με καθάρια την ψυχή και τη ματιά, μαζί τους στο τρανό ταξίδι, ως το τέλος του, στων αστεριώνε τα λημέρια να σ’ απιθώσει σαν θα φτάσει. Μ’ αυτά γεννήθηκα, μ’ αυτά μεγάλωσα κι αυτά κάπου σ’ ένα βιβλίο έχω γράψει.

ΑΠΟΦΘΕΓΜΑ
Άνθρωπε! Ρίξε το βλέμμα σου ερευνητικά και με μεγάλη προσοχή επάνω σου, μπροστά σ΄ έναν καθρέφτη. Κοίταξε τα μάτια σου μέσ’ απ’ τη ματιά σου.

Άφησε ελεύθερο τον Νου, να διαβάσει την ψυχή και την καρδιά σου.

Προσπάθησε να γνωρίσει ο εαυτός σου, τον άγνωστο εαυτόν του.
Τότε μόνο θα μάθεις, αν είσαι “Άνθρωπος”.

Διηγήματα, Βεργίνα, 2017, 153 σελ.

Έρωτας και πόλεμος – Άγγελος Γόντικας

Ο βασικός λόγος που μ’ έκανε να αισθανθώ εφιαλτικά έντονη την ανάγκη να γράψω γι’ αυτήν την ιστορία δεν ήταν μόνο επειδή βασίζεται σε αληθινά γεγονότα από την αρχή ως το τέλος και μου ήταν γνωστά. Ήταν το ξύπνημα σ’ αυτές τις θύμησες, που με πήγαν πίσω πάνω από μισό αιώνα, όταν τυχαία συνάντησα σε μια εκδήλωση την ηρωίδα του βιβλίου, που εδώ την ονόμασα “Πούλια”.
Ξάφνιασε και τους δυο μας αυτή η απρόσμενη συνάντηση, σαν θέλησαν να μας γνωρίσουν με τις συνηθισμένες συστάσεις που κάνουν οι διοργανωτές μιας εκδήλωσης. Τότε θυμηθήκαμε ο ένας τον άλλο: από νέοι, βρεθήκαμε πάλι στη δύση σχεδόν της ζωής μας. Μετά από αυτό το συγκινητικό συναπάντημα, όσο μιλούσαμε για τα περασμένα εκείνα χρόνια, που διαδραματίστηκαν τα γεγονότα, που αναφέρω μέσα σ’ αυτό το βιβλίο, τόσο εναποθήκευα στο μυαλό όλες εκείνες τις λεπτομέρειες, που άλλες με τα χρόνια είχα ξεχάσει και άλλες ίσως δεν ήξερα καθόλου.
Κάποιες, και ίσως περισσότερες φορές συναντάει κανείς ζευγάρια που δείχνουν πως ζουν γιομάτα από ευτυχία. Έτσι ανυποψίαστα βαδίζουν και νιώθουνε πως έχουν πιάσει τη ζωή με τα δυο τους χέρια. Σε κάποια στιγμή τους ταράζει τα νερά η θλιβερή διαπίστωση για το μεγάλο που έκαναν το λάθος· μπέρδεψαν τον πόθο με την αγάπη!
Όμως οι ήρωες του βιβλίου μας, έσκαψαν βαθιά σα ρίξανε το σπόρο, και τον σκέπασαν μέσα στο παχύ το χώμα, δεν περιμέναν τη βροχή πότε θα ‘ρθει, τον πότιζαν με αγάπης δάκρυα, που τα γεννούσε ένας θεός, ένας θεός δυνατός, που τ’ όνομά του “Έρωτας”, γι’ αυτό και τράνεψε πολύ τούτο το δεντρί και άντεξε σε όλη τη ζωή τους η αγάπη.

Μυθιστόρημα, Σοκόλη, 2002, 269 σελ.