Αλεξάνδρα Μπακονίκα

Ντελικάτη γυναίκα – Αλεξάνδρα Μπακονίκα

ΤΡΑΝΕΣ ΑΛΗΘΕΙΕΣ
Σκλαβώθηκα από την άφθαρτη ανάμνησή σου.
Μοιάζει με ακατανίκητη θρησκεία
που ριζώνει και βαθαίνει,
με αρχέγονο μύθο που φωτίζει τρανές αλήθειες.

Είμαι υπόδουλη στην άφθαρτη ανάμνησή σου –
σε ό,τι συναποτελεί τον μύθο σου,
στην παραδεισένια φαντασμαγορία
που έφερες στη ζωή μου.

Ποίηση, Πόλις, 2021, 64 σελ.

Ο κόσμος απροκάλυπτα – Αλεξάνδρα Μπακονίκα

Τα ποιήματα της συλλογής αυτής έχουν ερωτικό αλλά και κοινωνικό περιεχόμενο, αντλώντας στοιχεία από βιώματα και εμπειρίες. Ο κυνισμός, η αλαζονεία, η μοναξιά, ο ναρκισσισμός, η βία -αλλά δεν λείπουν και εκλάμψεις τρυφερότητας, ανθρωπιάς- προβάλλουν με άμεσο, λιτό, κυριολεκτικό λόγο. Το ερωτικό πάθος στις ποικίλες του εκφάνσεις συνθέτει ένα πυρετικό υπόστρωμα που φτάνει στα πιο ακραία συναισθήματα.

ΕΝ ΠΛΗΡΕΙ ΓΝΩΣΕΙ
Υμνώ τη χαρά,
-την υμνώ στο ακέραιο και εν πλήρει γνώσει.
Γιατί από τον ζόφο,
το κάτεργο της δυστυχίας έχω περάσει.
Τα πάνδεινα έπαθα.
Προστρέχω, υμνώ τη χαρά.

Ποίηση, Εντευκτήριο, 2018, 58 σελ.

Το τραγικό και το λημέρι των αισθήσεων – Αλεξάνδρα Μπακονίκα

ΤΟ ΚΡΗΣΦΥΓΕΤΟ
Στο δωμάτιό σου που κάναμε έρωτα
κυριαρχούσε ένα σκούρο, καφέ χρώμα,
από τη μοκέτα, τα έπιπλα, τα σκεπάσματα.
Σχετικά σκοτεινά ήταν,
γιατί όταν μπήκα -απομεσήμερο, τέλη Μαΐου-
είχες ήδη κατεβάσει τα ρολά,
και οι κουρτίνες μπροστά στα παράθυρα
δεν άφηναν κανένα φως.
Σαν σκοτεινή σπηλιά και κρησφύγετο κολασμένων
έμοιαζε το δωμάτιό σου,
σε συνδυασμό με την ηδονή στο κρεβάτι.
Μετά, όταν κατέβηκα στο δρόμο
και περπάτησα αρκετή ώρα,
το δυνατό και διάχυτο φως του Μαΐου,
η πανδαισία των χρωμάτων παντού,
και η ζεστή ατμόσφαιρα
που τόσο ταίριαζε με τη διάθεσή μου.

Ποίηση, Σαιξπηρικόν, 2012, 47 σελ.

Ηδονή και εξουσία – Αλεξάνδρα Μπακονίκα

ΜΕΤΑΝΟΙΕΣ
Ενάργεια είχαν τα λόγια της:
«Από ένστικτο και πείρα δύσκολα ενδίδω.
Θέλω ο άνδρας να με πολιορκεί επίμονα,
να παρακαλάει, να χάνει τον εαυτό του για χάρη μου.
Αλησμόνητος μένει στο μυαλό μου ένας θαυμαστής
σε κάποιο ταξίδι.
Πριν πέσουμε στο κρεβάτι και όπως ήμουν όρθια,
με λατρεία έσκυψε στα πόδια μου, κι έκανε μετάνοιες
στο γυμνό μου σώμα,
μετά από τα γόνατα άρχισε να με φιλάει».

Ποίηση, Μεταίχμιο, 2009, 46 σελ.

Πεδίο πόθου – Αλεξάνδρα Μπακονίκα

Απροκάλυπτα τολμηρή ερωτική ποίηση, με γυμνή, ρεαλιστική έκφραση, εξομολογείται τις εξαιρετικές στιγμές όταν η ζωή συναντάει το πάθος, την ουσιαστική εκείνη γλύκα που ενώνει ερωτικά δύο ανθρώπους, τη συναισθηματική και σεξουαλική εμμονή, την επιθυμία που κυλάει στο αίμα και καθορίζει την ύπαρξή μας. Μια ποίηση συγκινησιακά θερμή και υποβλητικά δραματική, με ένα ρυθμό εσωτερικό και αισθαντικό, που αποκαλύπτει ό,τι μας καίει και μας συγκλονίζει. Θαρραλέα ανατέμνει με οξύτατη κριτική και παρατηρητικότητα την κοινωνική υποκρισία και την ψευδοαπελευθέρωση.
Ποιήματα της ηδονής και του έρωτα, στην πλήρωση ή τη στέρησή του, βασισμένα στο βίωμα, δοσμένα με άμεσο, γυμνό, εξομολογητικό λόγο. Ανατρεπτικά τολμηρή ποίηση για τον έρωτα ως βαθύ αίσθημα και ηδονιστική σωματική απόλαυση, για τις μύχιες επιθυμίες και τον παντοδύναμο ερωτισμό που είναι η ιερή και μυστική θρησκεία μέσα μας.
Τολμηρά ποιήματα της ηδονής, του έρωτα, της ωμής σεξουαλικότητας με ανυπόκριτα βιωματικό και άμεσο λόγο.

ΟΡΜΗΤΙΚΑ
Μια και μοναδική ήταν η ερωτική τους συνεύρεση,
κι όπως έμεναν σε διαφορετική πόλη ο καθένας,
η ζωή και η απόσταση τους χώρισαν.

Πιο πολύ από το πρόσωπο και το χαμόγελό του
την περικυκλώνουν οι εικόνες από τα λάβρα φιλιά του,
κι όταν όρθια τη γύμνωσε
κι ύστερα ορμητικά την ξάπλωσε μπρούμυτα στο κρεβάτι
και πριν ακουμπήσει το στήθος του στην πλάτη της,
όχι πολύ δυνατά την μπάτσισε πίσω στους μηρούς
ξεστομίζοντας γλυκόλογα.

Ποίηση, Μεταίχμιο, 2005, 48 σελ.

Παρακαταθήκη ηδυπάθειας – Αλεξάνδρα Μπακονίκα

ΣΤΟ ΣΕΪΧ-ΣΟΥ, 1968
Άστραφταν από νιάτα, κι ένα πρωί
στις αρχές μόλις της γνωριμίας τους
ανηφόρησαν στο Σέιχ-Σου.
Μπήκαν σ’ ένα ξέφωτο, και χωρίς καν να τη ζεστάνει
με τα απαραίτητα προκαταρκτικά χάδια,
την πρόσταξε να βγάλει τα ρούχα της
για να τη δει πρώτη φορά γυμνή στο φως της μέρας.
Παρά τη θέλησή της
-έτσι κι αλλιώς η προσταγή την πάγωσε-
προσπάθησε να την ξεγυμνώσει ο ίδιος με το ζόρι.
Εντελώς απρόσμενα το φέρσιμό του απότομο,
η αλαζονεία του ένα κράμα κυνισμού
και απροκάλυπτης ωμότητας.
Του έκοψε τη φόρα έστω κι ένα ρούχο να της βγάλει,
αν κάτι από το βάθος του είναι της απεχθανόταν
ήταν η τραχύτητα από σκληρά, άτεγκτα αντράκια.

Σταμάτησε κάθε σχέση μαζί του μια κι έξω.

Ποίηση, Εντευκτήριο, 2000, 45 σελ.

Μαυλιστικά – Αλεξάνδρα Μπακονίκα

ΜΑΥΛΙΣΤΙΚΑ
Σταμάτησες παθιάρικα να με προσελκύεις
και να με κυνηγάς.
Πια αποσύρθηκες.
Σίγουρα σε κούρασαν
και οι τόσες αρνήσεις μου.

Τα πολλά χρόνια
που μαυλιστικά με κυνηγούσες
φτιάχνουν μια ολόκληρη,
περασμένη εποχή.

Ποίηση, Μπιλιέτο, 1997, 8 σελ.

Θείο κορμί – Αλεξάνδρα Μπακονίκα

ΛΑΤΙΝΙΚΑ ΠΟΙΗΜΑΤΑ
Στροβιλίστηκαν και πύρωσαν στον έρωτα.
Ναρκωμένη ακόμη απ’ τα φιλιά του
νόμισε πως έβρεχε έξω, αλλά εκείνος την πρόλαβε:
«Δεν είναι βροχή παρά οι κρότοι απ’ τα ξερόκλαδα
που καίει ο κηπουρός στον κήπο».

Ντύθηκαν, και αφού της έβαλε κάτι να πιεί,
άνοιξε και της διάβασε ποίηση του Οράτιου
απ’ το πρωτότυπο.
Της διάβασε γαμήλιους ύμνους.
Ιδιόρρυθμοι λαρυγγισμοί και φθόγγοι
και χυμώδεις λέξεις των λατινικών.
Μετά τον έρωτα τελείωσαν με στίχους.

Ποίηση, Διαγώνιος, 1994, 50 σελ.

Το γυμνό ζευγάρι – Αλεξάνδρα Μπακονίκα

ΤΟ ΦΙΛΙ
Όσο με φιλούσες
περίμενα το άγγιγμα της γλώσσας,
το στριφογύρισμά της μέσα στο στόμα μου.
Όσο με φιλούσες
είχα την αναίδεια να κρίνω την τέχνη σου,
να μελετάω την υφή και την ένταση
απ’ τα χείλη σου.
Για να σωπάσω,
να πάψω να σε κρίνω,
ήθελα την πρόστυχη τόλμη σου.

Ποίηση, Διαγώνιος, 1990, 70 σελ.

Ανοικτή γραμμή – Αλεξάνδρα Μπακονίκα

Οδηγούν απρόσεκτα
έχουν ορμή κι ευελιξία
χαλαρωμένα, φωτεινά πρόσωπα
και σώματα.
Χωρίς να αντιλαμβάνονται κοινές συνομιλίες
και βαρετές συνήθειες,
κυκλοφορούν μ’ επικίνδυνη ταχύτητα.

Ποίηση, Διαγώνιος, 1984, 32 σελ.