Από μικρό τον τραβούσε κάθε τι το μαγικό, το εξωπραγματικό, το αλλόκοσμο, το υπερβατικό, το ποιητικό, και επιδιδόταν στο να πλάθει ιστορίες με αυτά τα υλικά, δηλαδή, με άλλα λόγια, το υλικό των ονείρων, το μόνο – μεταξύ μας – που αληθινά μπορεί ν’ αλλάξει την πραγματικότητα.
Και όσο μεγάλωνε, αυτές του οι «επικίνδυνες» και «παρεκκλίνουσες» τάσεις δεν καταλάγιαζαν – το αντίθετο.
Έτσι – άκουσον, άκουσον – έχει φτάσει στο σημείο να έχει συγγράψει κι εκδόσει δύο βιβλία, να έχει φτιάξει και δημοσιεύσει σωρεία κειμένων, άρθρων, διηγημάτων, ποιημάτων και άλλων έργων – τα οποία αναρτώνται και στον ιστότοπό του: Alexarchos – και να έχει στα σκαριά έναν σκασμό από μεγαλεπήβολα σχέδια για το μέλλον.
Κατά τ’ άλλα εργάζεται σε μεγάλο οργανισμό της Ευρωπαϊκής Ένωσης, απ’ όπου και λαμβάνει μεγάλο μέρος της έμπνευσής του για τα σουρεαλιστικότερα των δημιουργημάτων του.
Όταν δεν δημιουργεί και δεν εργάζεται, αφιερώνει τον χρόνο του στα πράγματα που τον εκφράζουν και τον γεμίζουν πραγματικά – βιβλία, μουσική, κινηματογράφος, ταξίδια, ξεχωριστές εμπειρίες – δηλαδή, τα πράγματα που, μαζί με όσα δημιουργεί, έχει υποχρέωση απέναντι στον εαυτό του και τον κόσμο να κάνει.
Δανάη – Αλέξανδρος Έξαρχος
Η «Δανάη» είναι ένα ερωτικό μυθιστόρημα επιστημονικής φαντασίας. Το κύριό της αντικείμενο είναι ο παράδοξος και δυσχερέστατος έρωτας δύο ανθρώπων που ξεπερνά κατά πολύ – σαν κάθε παράδοξος και δυσχερέστατος έρωτας που σέβεται τον εαυτό του – τα συμβατικά δεσμά του χώρου και του χρόνου. Ένας έρωτας του οποίου η σημασία αποδεικνύεται τόσο μεγάλη ώστε να καθορίζει την μοίρα ολόκληρης της ανθρωπότητας – κι ίσως όχι μόνο…
Ένα μυθιστόρημα που ακροβατεί, περιδινούμενο σαν το σύμβολο του απείρου, από τις απαρχές του κόσμου ως το απώτατο μέλλον. Ο κόμβος τους, μια ιστορία αγάπης του σήμερα.
Προλογίζει ο Θανάσης Βέμπος
“Ό,τι ήμουν, ό,τι είμαι, ό,τι θα είμαι, έχει ήδη γραφτεί, γράφεται και θα γράφεται – κι όμως εγώ σε κάθε γύρισμα του κύκλου, επιμένω απεγνωσμένα να σε ζητώ, κι αυτή είναι η κατάρα μου, αυτή κι η ευλογία μου…”
“Με εσένα, Δανάη, η λούπα πήγε να κάνει πάλι την εμφάνισή της. Ωστόσο, αυτή τη φορά υπήρξε μία παραλλαγή της γνωστής και επαναλαμβανόμενης ιστορίας. Και αυτό υπήρξε ένα πολύ μεγάλο μάθημα για μένα. Μπορεί στη ζωή μας όλα να είναι προδιαγεγραμμένα. Μπορεί να ζούμε συνέχεια, επ’ άπειρον την ίδια ζωή, να κάνουμε τα ίδια ακριβώς πράγματα, να ερωτευόμαστε τα ίδια πρόσωπα, να κάνουμε τα ίδια λάθη, όλα όμοια κι απαράλλαχτα κάθε φορά. Ωστόσο, ακόμα κι αν είναι έτσι, εμένα κανείς δεν μπορεί να με πείσει ότι δεν μπορούμε να κάνουμε κάτι γι’ αυτό. Πάρα πολλά δεν εξαρτώνται από εμάς, σίγουρα. Όμως, είναι τόσα πολλά, από την άλλη πλευρά, αυτά που περνάνε από το χέρι μας. Μας έχουν δοθεί κάποια αρχικά δεδομένα τα οποία δεν μπορούν να αλλάξουν. Από εκεί και πέρα έχουμε το όπλο της ελεύθερης μας βούλησης που μας επιτρέπει να δημιουργήσουμε όποιους συνδυασμούς γουστάρουμε με τα δεδομένα αυτά.”
Μυθιστόρημα, Locus 7 – Άλλωστε, 2018, 266 σελ.
Δανάη (2018), Locus 7 – Άλλωστε
Πηγές: Biblionet, Locus 7 – Άλλωστε
