Σπούδασε διακόσμηση εσωτερικών χώρων και φυσικοθεραπεία. Η πρώτη της ποιητική συλλογή “Φανταζόμαστε με τα χέρια” από τις Εκδόσεις Συμπαντικές Διαδρομές, βραβεύτηκε από τον διεθνή ποιητικό οργανισμό “Το καφενείο των ιδεών” με τη συνεργασία του ομίλου Unesco Πειραιώς και Νήσων. Η δεύτερη ποιητική συλλογή φέρει τον τίτλο “Μαγεμένες ουλές”, με πολλά ποιητικά βραβεία και επαίνους στην κατοχή της, διακρίσεις εσωτερικά και εξωτερικά της χώρας, από τον παγκόσμιο διαγωνισμό ποίησης European art center, από τον παγκόσμιο διαγωνισμό ποίησης του οργανισμού L.G.F.F. Odysseus Awards, στο Λονδίνο, από τον διεθνή διαγωνισμό Όμιλος Unesco Κεφαλληνιάς-Ιθάκης, “Μια ωδή στον Σολωμό”. Συμμετοχή των ποιημάτων στη συλλογική ανθολογία της Ποιητικής Ακαδημίας Αθηνών. Ποιητής δεν είναι όποιος γράφει.
Το δάκρυ της κάμπιας (2019), Συμπαντικές Διαδρομές
Νουβέλες
Αντοχή στις θύελλες (2020), Συμπαντικές Διαδρομές
Ποίηση
Φανταζόμαστε με τα χέρια (2015), Συμπαντικές Διαδρομές
Μαγεμένες ουλές (2017), Συμπαντικές Διαδρομές
Αντοχή στις θύελλες – Άννα Μετσάνη
Όταν ένας θυμός πηγάζει από όσα δεν ζήσαμε από όσα μας κάνουν να μην είμαστε ο εαυτός μας, αρχίζει η εσωτερική αναζήτηση και οι θύελλες κοπάζουν. Όλοι οι θεατρικοί ήρωες έχουν την ίδια ανησυχία να καταλαγιάσουν, τις εσωτερικές τους μπόρες που προκαλούνται από τις αδικίες.
Ο Μηνάς και η Ευαγγελία είναι ένα συνηθισμένο ζευγάρι μέσα σε σχέση μακροχρόνια. Εκείνος απογοητευμένος από τα ανεκπλήρωτα του όνειρα αναλογίζεται τι έφταιξε… Απάγκιο και λιμάνι του για τις θύελλες της ζωής εκείνη.
Δύο γυναίκες και ένας άντρας συναντιούνται κι ακουμπά ο ένας στον άλλο. Η Λουΐζα που δεν έχασε ποτέ την ευγένεια της ψυχής της, το αίσθημα αλληλεγγύης, προερχόμενη από ένα κακοποιητικό περιβάλλον. Η Νέλα, που ήρθε αντιμέτωπη με τη σκληρότητα των ανδρών εξαιτίας της διαφορετικότητας της. Κι ο Μανώλης που αρχίζει να ονειρεύεται ξανά…
Νουβέλα, Συμπαντικές Διαδρομές, 2020, 64 σελ.
Το δάκρυ της κάμπιας – Άννα Μετσάνη
Ναι, της μοίρας δεν της ξεφεύγει κανείς. Ούτε της ανθρώπινης κακίας. Θα βρει χίλιους δυο τρόπους να σου την εκφράσει και ποτέ δεν έχει πάτο. Μα και η τύχη σου θα βρει τρόπους για να έρθει σε σένα. Κάποιες φορές αυτή η ζωή έχει τόση ομορφιά… Μα τόση ομορφιά… Που μου προκαλεί, πώς να το πω… Δάκρυα, δάκρυα λύπης. Γιατί να μην ζούμε όλοι ειρηνικά σ’ αυτή την ομορφιά; Γιατί να μην είναι οι ψυχές μας σαν μια ηλιόλουστη και γιορτινή μέρα σαν τη σημερινή που σας διηγούμαι την ιστορία; Να, έτσι όπως σας την γράφω τώρα…
Μυθιστόρημα, Συμπαντικές Διαδρομές, 2019, 136 σελ.
Μαγεμένες ουλές – Άννα Μετσάνη
«Όλο το χειμώνα δεν έσκασες ένα γελάκι
και τα μάτια σου μοιάζαν γερακιού».
Ό,τι έζησα ήταν πόνος,
μακράν, πόνος ήταν αυτός
που δεν εκμυστηρεύτηκα ποτέ.
Κλείνοντάς της τα μάτια
της είπα:
«Μητέρα, όπου πάω χειμωνιάζει».
Ποίηση, Συμπαντικές Διαδρομές, 2017, 64 σελ.
Φανταζόμαστε με τα χέρια – Άννα Μετσάνη
Όνειρο νά ΄ναι;
Μα τούτο μου καρφώνει
μαχαίρι στο μυαλό
Η ποίηση είναι ο λόγος της ψυχής όπου οι λέξεις δεν έχουν τα πρέπει και τα όχι. Εκφράζεται έτσι ώστε να απαλύνει τα βάρη της ενάντια σε κάθε κίνδυνο ισοπέδωσης και αλλοτρίωσης.
Δεν υπάρχει θλιμμένη και χαρούμενη ποίηση. Όταν η θλίψη μας εκφράζεται, η ψυχή ανεβαίνει ένα σκαλοπάτι για τη γαλήνη. Το λευκό και το μαύρο είναι δύο αγαπημένα αδέρφια που η ψυχή μας δεν τα αποχωρίζεται ποτέ, απλά κάποιες φορές μέσα στη ζωή μας, ζούμε μακριά τους…
Ποίηση, Συμπαντικές Διαδρομές, 2015, 62 σελ.
Πηγές: Biblionet, Συμπαντικές Διαδρομές
