Όπως λέει η ίδια:
«Γεννήθηκα στον Μυστρά Λακωνίας.Τελείωσα Αγγλική Φιλολογία και συνέχισα τις σπουδές μου και με σεμινάρια παιδοψυχολογίας που θα χρειαζόντουσαν για τη διδασκαλία παιδιών στο σχολείο και για την εργασία της ιδιαιτέρας γραμματέως. Εργάστηκα σκληρά και δημιούργησα μια καλή καριέρα. Ανάμεσα σε όλα αυτά, κατάφερα να φτιάξω μια μικρή κοινωνία, την οικογένειά μου, όπου μέσα σ’ αυτήν, τα μέλη της έμαθαν να δίνουν και να παίρνουν αγάπη απλόχερα. Είμαι υπερήφανη για ό,τι δημιούργησα, δίνοντας όλες τις γνώσεις και τις δυνάμεις που διέθετα. Η ζωή μου ήταν τρικυμιώδης κι αυτοδημιούργητη. Το γράψιμο είχε από μικρό παιδί συμπεριληφθεί στα όνειρά μου. Ελπίζω να με ανταμείψει. Είμαι χορτασμένη από ανορθόδοξες και απρόσμενες αποτυχίες, χαρούμενη και ευγνώμων που γύρω μου υπάρχουν άνθρωποι που με αγαπούν και τους αγαπώ, διότι υπάρχει ανάμεσά μας ο σεβασμός, η ειλικρίνεια και η προσφορά.»
Η υπόσχεση (2018), Όστρια Βιβλίο
Δανάη (2020), Όστρια Βιβλίο
Διηγήματα
Η γη της αθλιότητας (2019), Όστρια Βιβλίο
Δανάη – Αναστασία Ασημακοπούλου-Αϊβαλή
Η Δανάη γεννήθηκε χωρίς διαβατήριο πορείας γιατί αυτοί που την έφεραν στον κόσμο την απέρριψαν. Η μοίρα όμως είχε αποφασίσει άλλα, επεμβαίνοντας στη ζωή της με κακές προθέσεις και κάνοντας τη δυστυχία της μεγαλύτερη.
Είχε πολλά χαρίσματα και ήταν ιδιαίτερα όμορφη. Για όλους, αυτό ήταν μια τρανή αλήθεια εκτός από την ίδια που υποστήριζε ότι το να είναι όμορφη ήταν ελάττωμα κι όχι προτέρημα. Βρήκε άραγε ποτέ την ευτυχία παλεύοντας πολύ σκληρά εξαιτίας της ομορφιάς της την οποία θεωρούσε κατάρα;
Αυτός που μου διηγήθηκε την αληθινή ζωή της, δεν μου εξήγησε ποτέ τι ρόλο είχε παίξει τελικά η ομορφιά στη ζωή της. Ίσως ο αναγνώστης τον βρει μέσα σε αυτό το κείμενο που μοιάζει τόσο κοινό όσο ένα μυθιστόρημα…
Μυθιστόρημα, Όστρια Βιβλίο, 2020, 326 σελ.
Η γη της αθλιότητας – Αναστασία Ασημακοπούλου-Αϊβαλή
… ο τόπος που αποφάσισε ο Δημιουργός να μας στείλει… άλλους για τιμωρία κι άλλους για απόλαυση, ανάλογα με το χαρτί που τραβήξαμε πριν δούμε το φως αυτής της ζωής. Μαζί με την κάρτα προορισμού πήραμε κι έναν εγκέφαλο που σκέπτεται κι αποφασίζει για μας, μόνο που μερικές φορές βάζει την πέμπτη και μας τρέχει πολύ. Οι απαιτήσεις πολλές, οι ευθύνες άλλες τόσες. Σιγά-σιγά, όσο μεγαλώνουμε αρχίζουν τα αλληλοσυγκρουόμενα συμφέροντα. Έκανε κι ένα λάθος, όχι τόσο σπουδαίο μεν, αλλά κακό. Το εγώ. Αυτό το άφησε ελεύθερο να κινείται και να πράττει κατά βούληση. Δίδαξε όμως και το εμείς-εσείς-αυτοί ή και όλοι μας. Αυτό το όλοι μας, δηλαδή το όλοι μαζί πέρασε τελείως απαρατήρητο και έμεινε σαν κυρίαρχος το εγώ. Έτσι αρχίζουν οι συγκρούσεις των συμφερόντων για μια καλύτερη ζωή, η οποία δεν είναι μόνο αγαθά και απολαύσεις. Είναι και πόνος. Είναι και βάσανο. Εμείς οι άνθρωποι, αυτό που μάθαμε καλύτερα είναι, όχι το “αγαπάτε αλλήλους” αλλά το “εξοντώστε αλλήλους”. Όλοι έχουμε αισθήσεις και συναισθήματα, τα χρησιμοποιούμε άραγε; Ναι. Τα θυμόμαστε μόνο όταν φτάσουμε στη μεγάλη πόρτα, έτοιμοι να τη διαβούμε για να περάσουμε στην αιωνιότητα. Τότε, μερικοί αντιλαμβάνονται ότι είχανε πάρει δρόμο όπου έπεφταν στην αδράνεια. Λάθος κι αυτό. Διότι άφηναν το πνεύμα ανενεργό. Όταν το πνεύμα μείνει ανενεργό, μαραζώνει και αφήνει το σώμα, που χωρίς το πνεύμα και την ψυχή είναι ένα άβουλο, άχρηστο τίποτα…
Διηγήματα, Όστρια Βιβλίο, 2019, 244 σελ.
Η υπόσχεση – Αναστασία Ασημακοπούλου-Αϊβαλή
Η Αντωνίνα όταν τον αντίκρισε το πρωί στο γραφείο, είδε στα μάτια του ακτινοβολία χαράς και απόλαυσης. Της χαμογέλασε. Ο ήλιος έλαμπε σ’ όλο το είναι του, κι αυτός, ατάραχος, γοητευτικός, δυνατός, σίγουρος γι αυτό που εξέπεμπε, προβάλλοντας τον ναρκισσισμό του σαν ασπίδα καλοφτιαγμένη για να καλύψει τι άραγε; Ένα σχέδιο ψευδαισθήσεων και φαντασιώσεων; Το κορίτσι – βέλος που ρίχτηκε στο στόχο του – ένοιωσε τη ζάλη αυτών που ερωτεύονται για πρώτη φορά. Έρωτας και αγάπη. Αυτό ήταν. Αυτός όμως; Ο χρόνος θα το έδειχνε. Όταν της μίλησε με μια φωνή χλιαρή και βελούδινη, εκείνη δεν απάντησε. Ο έρωτας της φόρεσε πρόχειρα ένα στεφάνι με άγνωστα σ’ αυτήν λουλούδια και της αφαίρεσε τη λογική. Το αρσενικό που πλανάτο τριγύρω, της άφησε μόνο ένα ψυχικό, ανώφελο υποσυνείδητο. Οι καρδιές του άραγε θα συναντιόντουσαν; Αν να, μήπως θα έπρεπε να κρύψουν – τουλάχιστον προσωρινά – την υπομονή και να κρατήσουν την επιμονή; Όσο για τα δάκρυα, ας μην ξοδευόντουσαν ανώφελα. Υπήρχε αρκετός χρόνος για ενδεχόμενη διαφυγή. Η ζωή είναι ένας πόνος. Είναι σκληρή, έχει απαιτήσεις. Εάν ζευγαρώσουν κι ενώσουν τα κορμιά τους, θα χρειαστεί να τα περάσουν όλα αυτά;
Μυθιστόρημα, Όστρια Βιβλίο, 2018, 206 σελ.
Πηγές: Biblionet, Όστρια Βιβλίο
