Ανδρέας Αντωνίου

Andro II – Ανδρέας Αντωνίου

Πάνθεον


Το ίδιο ακούω κάλεσμα, τον ίδιο ακούω χτύπο
Η ίδια με καλεί καρδιά, ίδιος ηχεί ο ρυθμός
Ηλύσια και Παράδεισος τον ίδιο έχουν κήπο
Από τον Δάντη ως σήμερα, ένας είναι ο καημός
Όσες πληγές υπέφερα κι όσες φορές πονούσα
Πάντοτε ίδια ήτανε η έμπνευση κι η Μούσα
Κι ο δρόμος που ακολούθησα, που πάντοτε αλλάζει
Είτε δεξιά είτε αριστερά, στο ίδιο τέρμα βγάζει
Κι αν είμαι απλά μια αντιγραφή, χωρίς οστά και σάρκα
Κι αν κάποιον λογοτεχνικό θυμίζω χαρακτήρα
Η ίδια μας γέννησε ψυχή, η ίδια μας δένει μοίρα
Στο πέλαγος της ποίησης η ίδια μας φέρνει βάρκα
Κι είναι η ίδια η ομορφιά που μας καλεί θλιμμένα
Τον Faust. Τον Manfred. Τον Villon. Τον Melmoth. Kαι εμένα.

Ποίηση, Εκδόσεις Βακχικόν, 2020, 200 σελ.

Andro I – Ανδρέας Αντωνίου

Μύθοι και ιστορίες


“Μια νύχτα ονειρεύτηκα κάτι που ’χα ξεχάσει
Το όνειρο το αλλιώτικο και το αλλοτινό
Ένα Φεγγάρι όμορφο στην πιο γλυκιά του χάση
Που το υμνούσα εκστατικός σαν ωδικό πτηνό

Κι ακόμη ονειρεύτηκα θάλασσες και πελάγη
Και ένα δάκρυ κρύσταλλο, διαμάντι καθαρό
Τα θαύματα που κάνανε του Ύνυς Μόνα οι μάγοι
Που τέτοια άλλα παρόμοια δεν έχω δει θαρρώ

Τα γαλανά τα μάτια της, τα κόκκινά της χείλη
Το δέρμα, την ανάσα της, το γέλιο, τη φωνή
Την ομορφιά της που ’τανε σαν σπάνιο κοχύλι
Που με γεννά και με πονά και με δολοφονεί

Μα όσο κι αν με κέντησε, όσο κι αν με σκοτώνει
Ακόμη κι αν τα μάτια της με κάνουν και πονώ
Είν’ η ματιά της βάλσαμο και πάλι με γλιτώνει
Από ’να θάνατο φριχτό κι ένα βαθύ κενό

Κι αν ήταν ένα όνειρο ισχνό και φευγαλέο
Που μιαν ανάσα κράτησε τώρα κι έχει χαθεί
Κι αν το θυμάμαι που και που και σιωπηλά το κλαίω
Πάλι μια νύχτα σαν αυτή, ξέρω θα ξαναρθεί”.

Ποίηση, Εκδόσεις Βακχικόν, 2019, 96 σελ.

Τα μάτια της Aelún – Ανδρέας Αντωνίου

Φυλακισμένος κάθομαι κι απ’ τις πληγές μουγκρίζω
Μέρα και νύχτα φύλακες πενήντα με φυλούν
Και το Φεγγάρι κρύφτηκε στο σύννεφο το γκρίζο
Μ’ αυτή την ώρα αναπολώ τα μάτια της Aelun
…

Ποίηση, Οδός Πανός, 2016, 48 σελ.

Το παρελθόν ενός συγγραφέα – Ανδρέας Αντωνίου

Κάθε άνθρωπος έχει μια ιστορία να πει, την ιστορία της ζωής του. Είναι το μοναδικό πράγμα που στην πραγματικότητα κληροδοτεί στις επόμενες γενιές, και όποιος τον θυμάται, τον θυμάται ακριβώς γι’ αυτό, για την ιστορία που άφησε πίσω του. Δυστυχώς δεν ζούμε για πάντα, αλλά αν υπάρχει ένας τρόπος για να καταφέρουμε να ζήσουμε λίγο παραπάνω από τη μικρή ζωή μας, είναι να διηγηθούμε την ιστορία μας στους επόμενους, κι οι επόμενοι στους επόμενους και ούτω καθεξής.
Δεν είμαστε άνθρωποι. Δεν έχουμε σάρκα, οστά, αίμα. Το μόνο που έχουμε είναι λέξεις, λέξεις που μας καθορίζουν, μας οδηγούν και μας κατευθύνουν, λέξεις που μαζεμένες γίνονται η ιστορία μας. Η αγάπη είναι λέξη, ο σεβασμός επίσης, η ελευθερία και η δικαιοσύνη το ίδιο. Οι ίδιες μας οι μνήμες είναι λέξεις. Σπάνια θυμόμαστε ένα συναίσθημα, όπως όταν το είχαμε νιώσει. Αυτό που θυμόμαστε είναι οι λέξεις. Οι λέξεις μένουν. Η ιστορία που ζήσατε είναι λέξεις. Η ιστορία που αφηγηθήκατε είναι λέξεις.
Επομένως, αν είστε ευχαριστημένη με την ιστορία που αφηγηθήκατε και έχετε τη συνείδησή σας ήσυχη, θα φύγω αυτή τη στιγμή και δεν θα ξαναγυρίσω. Αλλά αν θέλατε να πείτε κάτι και δεν το είπατε, τότε δυστυχώς θα είναι πολύ αργά και η δεύτερη ευκαιρία θα έχει πάει κι αυτή χαμένη. Φερθείτε με δικαιοσύνη στις μνήμες και την ιστορία σας. Αφήστε την αλήθεια να φανεί. Θα πρέπει να με ευχαριστήσετε. Οι περισσότεροι άνθρωποι δεν είχαν ούτε καν την πρώτη ευκαιρία”.

Μυθιστόρημα, Εκδόσεις Πηγή, 2015, 696 σελ.

Ο ποιητής και το φεγγάρι – Ανδρέας Αντωνίου

“Η Τέχνη βρίσκει τη δική της τελειοποίηση μέσα της και όχι απ’ έξω. Δεν πρέπει να κρίνεται με εξωτερικά μέτρα ομοιότητας. Είναι πέπλο μάλλον παρά καθρέφτης. Έχει άνθη που κανένα δάσος δεν γνωρίζει, πουλιά που κανένας δασότοπος δεν τα έχει. Φτιάχνει και ξαναφτιάχνει πολλούς κόσμους, και το Φεγγάρι από τον ουρανό να το κατεβάσει μπορεί με μια μοναχά βυσσινόχρωμη κλωστή… Οι Δρυάδες κρυφοκοιτάζουν μέσα από τα χαμόκλαδα καθώς διαβαίνει και οι Φαύνοι παράξενα της χαμογελούν καθώς τους πλησιάζει. Γερακοπρόσωπους θεούς έχει να τη λατρεύουν και Κένταυρους στο πλάι της να καλπάζουν.”

Oscar Wilde
The Decay of Lying

Ποίηση, Εκδόσεις iWrite, 2012, 48 σελ.