Αγγελίνα Ρωμανού

Τα ρούχα της Εύας – Αγγελίνα Ρωμανού

Τα μονοπάτια έκλεισαν. Κει που οι φωνές ακούγονταν, τώρα δυο χαζοκότσυφες ανακατεύουν ό,τι απέμεινε, ό,τι φοβήθηκε, ό,τι διαλύθηκε με το διαλυτικό της μιας πνοής. Μπλε, μωβ και θαλασσί. Χρωματισμοί που άλιωτοι κοντοδιαβαίνουν την παλέτα. Χύνονται με ρίμα, αναθρέφονται με λείψανα αθώων εαυτών. Θαρρώ πως αχνοφαίνεται το έμπροσθεν βουνό. Κανείς στην κορυφή, μήτε στην πλάτη. Χιονίζει κόκκινες τσιγαρισμένες φλόγες. Πίνω και φθείρομαι σε μιαν αέναη κατάσταση αυτοβελτίωσης. Κατάντησα μια γκόμενα με υποδιαστολή. Όλη η γραμματική ξεσκονίζεται στα στήθια μου. Ως και τα ωμέγα μου καπνίστηκαν. Το χέρι μόνιμα μια τέντα. Σφιχτό, ευθύ και πυροβόλο. Θα ήθελα να ήμουν το κορίτσι σου. Μα είμαι η γυναίκα που βγάζει βόλτα το λουρί χωρίς τον σκύλο της. Αγγελίνα Ρωμανού

Ποίηση, Εκάτη, 2022, 38 σελ.

Ο μεθυσμένος σκύλος – Αγγελίνα Ρωμανού

Το νέο, ποιητικό αυτή τη φορά, βιβλίο της πολυγραφότατης Αγγελίνας Ρωμανού, ήρθε για να ταράξει τα θολά νερά του ποιητικού χώρου. Με σφικτή, κυκλογυριστη γραφή, δίνει στις λέξεις και τις έννοιες βήματα χορού που ζωγραφίζουν στο χαρτί εικόνες φωτεινές και πολύχρωμες γεμάτες με νοσταλγικό ερωτισμό και απροκάλυπτη ηδυπάθεια.

Η ΣΚΥΛΑ ΜΟΥ
Μπήκε σαν την Αντίπαρο
ψηλή, γυρτή, για μάτι ένα
περίστροφο,
έτοιμη να πει “Πυροβολείστε με”
μα ένα έτσι έκανε και σήκωσε η
φούστα της μυριάδες αγριολούλουδα
τόσα, που κι η ίδια απόρησε
πού κρύβονταν ο κήπος
-αυτός ο αντιπερισπασμός-
που την οδήγησε ολόλευκη στα
πόδια των θαμώνων.

Ποίηση, Εκάτη, 2019, 54 σελ.

Εις σάρκα μίαν – Αγγελίνα Ρωμανού

Το βιβλίο – λεύκωμα είναι μια αναφορά στην ερωτική τέχνη, όπου τα γυμνά έργα του Γιάννη Κομινόζογλου δένουν με τα μικρά ερωτικά ποιήματα της Αγγελίνας Ρωμανού, συνθέτοντας μια πρωτότυπη και ταιριαστή δουλειά με εικόνα και λόγο τολμηρό. Το βιβλίο προλογίζει ο εικαστικός Γιώργος Τζιόκας.
Εικονογράφηση: Γιάννης Κομινόζογλου

Ποίηση, Όστρια Βιβλίο, 2017, 48 σελ.

ΠροσευχΥτάρι κορασίδων – Αγγελίνα Ρωμανού

Ποίηση με στοιχεία αιρετικά με την ένδειξη “αυστηρώς ακατάλληλον”.


Κόντευε να βραδιάσει μια φορά που συναπάντησα την Αγγελίνα Ρωμανού πολύ πιο νότια από τα τειχισμένα μοναστήρια των Ρωμανών εν γένει. Κι ήταν παράδοξο ετούτο να συμβεί: ο κόσμος όλος ήξευρε ότι οι Ρωμανοί δεν φεύγουν ούτε μέτρο πέρα απ’ τη σκιά τους. Πώς έφτασε έως εκεί και γιατί, δεν το μαρτύρησε.
Λοιπόν τη μέρα εκείνη φορούσε ράσα που είχανε κεντήματα χίλιων γυμνών κορμιών, μα και δέντρων, παράξενων δέντρων. Ούτε και που μου εμίλησε καθόλου. Ετίναζε μόνο τα βρεγμένα μαλλιά της πέρα δώθε και ράντιζε τα πλάσματα της νύχτας προσευχές. Άλλες σε σχήματα οστρακόδερμων ερώτων -πώς πλέουν, ντε, τα νήπια μύδια στο νερό πριν να γραπώσουν βράχο με τον βήσσο τους- κι άλλες φτιαγμένες απαράλλαχτα σαν πινακίδες πήλινες, διασταύρωση Χαμουραμπί κι Αστάρτης.
Τούτες οι δεύτερες με παραξένεψαν το πιο πολύ. Σήκωσα μια από το χώμα που είχε στη μέση της ως κάτω μια χαρακιά κι ολόγυρα, παντού μονάχα γράμματα κυρίως δίγαμα και κόπα από φίλντισι. Στο χέρι μου τούτο το αλλόκοτο γραπτό σαν να ζωντάνεψε. Και η σχισμή που ‘χε καταμεσής πήρε να γίνεται ολόιδια με πράμα κοριτσιού, ν’ ανοίγει αθόρυβα και να ρουφάει τα γράμματα και τον πηλό που είχε για κρεβάτι. Και γέμισε μετά δροσιά κι όλο και άνοιγε. Κι άρχισε να καταπίνει και κομμάτια ουρανού. Θεοί! Κατάπιε και την εμπροσθοφυλακή των αστεριών. Να ειπώ πως σκιάχτηκα, ντροπή δεν είναι. Ποιος στέκεται ανάλαφρα, κρατώντας στην παλάμη του μια μαγεμένη μήτρα;
Έκαμα μία προσευχή για να λυθούν τα μάγια. Και πριν προκάμω να φωνάξω τρίτη φορά Θεράν-Τοχέπ-Ακαμ, φάνηκε μπρος μου, ίδια με τα στοιχειά της λίμνης, μια γυναίκα. Φύγε, μου ορμήνεψε, από δω, αν θέλεις το κεφάλι σου. Δω σεργιανούν μονάχα οι Ρωμανοί που ανοίγουνε κορμιά και τρώνε ζωντανές τις λέξεις.
(Άγγελος Ήβος)

Ποίηση, Κύμα, 2017, 38 σελ.

Λίνα Κ – Αγγελίνα Ρωμανού

Το έργο αυτό προέκυψε από μια ανάγκη μου να βγει ένας μονόλογος. Η ιστορία μιας γυναίκας, που ως κόρη μιας μητέρας υπερπροστατευτικής και σκληρής, κατέληξε να έχει ψυχικά προβλήματα. Μάνα και κόρη εναλλάσσονται –ως ρόλοι– σε τούτη την εξομολόγηση, μιας και οι δυο τους είναι θύματα μιας κοινωνίας μικρής. Η κάθε μια, με τα βιώματά της, ξεδιπλώνει συναισθήματα, άλλοτε κλαίγοντας, άλλοτε φωνάζοντας κι άλλοτε ως βουβές κούκλες παρατημένες σε μια πολυθρόνα κουνιστή.

Θεατρικό, Όστρια Βιβλίο, 2016, 70 σελ.

Κουβέντες του αέρα – Αγγελίνα Ρωμανού

Μικρά διηγήματα συγκεντρωμένα και ενωμένα μεταξύ τους με έναν ζωντανό συνδετικό κρίκο. Ζωές δικές μας, των άλλων, του κόσμου. Ζωές στις γειτονιές. Ήρωες καθημερινοί, που μας θυμίζουν κάτι απ’ τον εαυτό μας. Απ’ την οικογένεια. Απ’ τους φίλους και γνωστούς. Ιστορίες που λέμε ο ένας στον άλλον γνωστοποιώντας τα βιώματά μας. Κουβέντες που ο αέρας τις πάει μακριά, εξαϋλώνονται και μέσα από τις ίδιες τους τις λέξεις φτιάχνουν κουβέντες καινούργιες. Καταστάσεις με κρύο και βροχή. Πότε μελωμένες, πότε βουτηγμένες στο γάλα και πότε ακουμπισμένες δηλητήριο.
Άνθρωποι. Εμείς. Εσείς. Όλοι.

Διηγήματα, Όστρια Βιβλίο, 2015, 164 σελ.

Κλεμμένο αντίδωρο – Αγγελίνα Ρωμανού

“Θα με πάρεις μαζί σου;” ρώτησε με λαχτάρα και δυο ζαφείρια μάτια.

Ο διαρρήκτης γονάτισε στο ατόφιο κι έβαλε την φόνισσα μικρή πίσω στο παρθενικό κρεβάτι.

Έφυγε πλουσιότερος κατά ένα δάκρυ.

Ποίηση, Ζάθεον Πυρ, 2013, 64 σελ.

Ψέμα μου – Αγγελίνα Ρωμανού

Μια ιστορία, ένας έρωτας στα χρόνια του διαδικτύου, μια αφορμή για ανακάλυψη ενός καινούργιου εαυτού. Στην αρχή, το όνειρο. Εκείνο το σύννεφο που θέλεις να σε ταξιδέψει στα απάτητα και που το φτιάχνεις όπως το επιθυμείς. Κλείνοντας την κουρτίνα στην πραγματικότητα, η δική σου ψευδαίσθηση μεταμορφώνεται στο πρόσωπο που λαχταράς. Το σκηνικό βοηθάει σε μια κατασκευασμένη ουτοπία. Τι όμορφα που γνέφουν τα λάθη στην αρχή. Ύστερα η αποκάλυψη. Το πάγωμα. Εκείνος ο μικρός θάνατος που σου υπενθυμίζει πως τελικά εδώ είναι που ζεις. Εδώ που ανασαίνεις. Εδώ που σκορπιέσαι.

Ψέμα μου.

Δικό μου. Δικό σου. Δικό μας.

Νουβέλα, Εκάτη, 2011, 126 σελ.

Orianna Express – Αγγελίνα Ρωμανού

… Το γεγονός ότι είχε περάσει όλο αυτό το διάστημα σε ένα υποτιθέμενο ταξίδι αναψυχής, την έφερνε τώρα δα αντιμέτωπη με το αληθινό πρόβλημα! Γιατί είχε πει μεν ότι θα ’ρχοταν πίσω το βράδυ της παραμονής των Χριστουγέννων φέρνοντας μαζί της και μια έκπληξη, αλλά δεν είχε κάνει σαφές ότι η έκπληξη θα ήταν αυτή η ίδια! Έφυγε Νίκος Μήτρου και επέστρεψε Οριάνα Ραζή! Αυτό, ούτε και ο πιο ευφάνταστος Αϊ Βασίλης δεν θα μπορούσε να το διανοηθεί ως Χριστουγεννιάτικη έκπληξη!

Είχε πει ότι θα πήγαινε στη Γουατεμάλα για διακοπές γιατί η δουλειά του ως προγραμματιστής τον είχε φορτώσει με πολύ στρες. Και ήταν πέρα για πέρα αλήθεια! Αλλά ήταν η μισή αλήθεια.

Μυθιστόρημα, Πολύχρωμος Πλανήτης, 2009, 245 σελ.