Ανθή Μαρωνίτη

Η Ανθή Μαρωνίτη γεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη και σπούδασε στη Νομική Σχολή του Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης.
Από το 1972 ζει μόνιμα στην Αθήνα και εργάζεται ως επιμελήτρια φιλολογικών και λογοτεχνικών εκδόσεων. Έχει εκδώσει τις ποιητικές συλλογές: Λίγο πριν κόψει το χαμόγελο (Άγρα, 1997), Ο ρυθμός ζεστός (Άγρα, 2000), Ξύλα υγρά (Άγρα, 2002), Τρεις φωνές (Άγρα, 2004), Το ακόντιο (Κέδρος, 2006), Κάπως έτσι (Κέδρος, 2009), Χρωμοσώματα – Της απώλειας (Άγρα, 2012) και Η μόνη της περιουσία (Άγρα, 2015). Ποιήματά της έχουν μεταφραστεί στα σουηδικά και τα γερμανικά και έχουν συμπεριληφθεί στους ανθολογημένους τόμους Ελλήνων και ξένων ποιητών: “Neue Sirene”, “Unter dem Gewicht der Voerter”, “Metaphora”.

Ποίηση
Λίγο πριν κόψει το χαμόγελο (1997), Άγρα
Ο ρυθμός ζεστός (2000), Άγρα
Ξύλα υγρά (2002), Άγρα
Τρεις φωνές (2004), Άγρα
Το ακόντιο (2006), Κέδρος
Κάπως έτσι (2009), Κέδρος
Χρωμοσώματα. Της απώλειας (2012), Άγρα
Η μόνη της περιουσία (2015), Άγρα
Τα μικρά που δεν πρόλαβες (2018), Άγρα
Αναπόδραστη μνήμη (2020), Άγρα

Αναπόδραστη μνήμη – Ανθή Μαρωνίτη

ΑΝΑΠΟΔΡΑΣΤΗ
Νά ένα νήμα
να το ξετυλίξεις

αναμνήσεις σαν πρόθυμες εικόνες
δεν ντύνονται με λέξεις

το νήμα ανασύρει
κάτι θαμμένο
δεν το αφήνεις
παρουσίες φαντάσματα
βοηθάει η ένταση

αναπόδραστη μνήμη
ευεργετική
επώδυνη
πάντα πέρα από τα όρια

Ποίηση, Άγρα, 2020, 48 σελ.

Τα μικρά που δεν πρόλαβες – Ανθή Μαρωνίτη

Ποιήματα 2015-2016

ΤΑ ΜΙΚΡΑ ΠΟΥ ΔΕΝ ΠΡΟΛΑΒΕΣ
Τα μικρά που δεν πρόλαβες
Τα μικρά πίσω-μπρος που δε μεγάλωσαν
σε καιρό πολέμου για τη ζωή
Τα μικρά που δε σου διάβασα, καλέ μου
ας πετάξουν μακριά όπως εσύ
δυο μοναξιές παράλληλες

Ποίηση, Άγρα, 2018, 48 σελ.

Η μόνη της περιουσία – Ανθή Μαρωνίτη

«Φωνή»
Έρχομαι εδώ – χρόνια
Γιατί στοιχειώνουν τα στοιχειά
τους φόβους μου
με νανουρίζουν δίχως ηλικία

Η θάλασσα κλοιός
σφίγγει τη στεριά
Μόνο το μάτι σαν πουλί

Στην εξουσία ο άνεμος
δίχως διαδοχή
Κάποιες νύχτες μόνο
καταδέχεται

Το φως φωτιά
εισβάλλει από σκοτεινά παράθυρα
το σπίτι φλέγεται

…κι ευχαριστώ τη δύστροπη σιωπή:
υποχωρεί για λίγο
αρθρώνοντας φωνή

Ποίηση, Άγρα, 2015, 45 σελ.

Χρωμοσώματα. Της απώλειας – Ανθή Μαρωνίτη

Πώς σώθηκε
Πώς γλίτωσε από την πέτρα
της λήθης σχεδόν δροσερή
Θα της δώσω χρώματα και σώμα
μυρωδιές φωνή
να γράψει το ποίημα
απ’ το ποίημα να πιει,
να μιλήσει

Σαν ωκεάνιο κύμα η εικόνα
ορμά απ’ το σκοτάδι και το ψύχος
στο ζεστό παρόν· αιφνίδια χρώματα
βάφουν την αμετάκλητη απουσία

ΜΕΤΑΣΤΑΣΗ
Η αυτοάνοση αρρώστια είμαι εγώ
Ο εαυτός που στρέφεται εναντίον μου
Σα να ήταν η επιθυμία εχθρός του μυαλού
Με τον καιρό, θλίψη
αφάνισε το αδιέξοδο
Εύκολα το αφύσικο γίνεται συνήθεια

ΤΗΣ ΑΠΩΛΕΙΑΣ
Πόσο τεντώνει το σχοινί
Πόσο ισορροπεί ο φόβος
Χωρίς δίχτυ ασφαλείας

Εφτά μέρες κράτησε το ρόδο

Όσο τεντώνει
Όσο ισορροπεί
Ο χρόνος
Αβέβαιο γαλάζιο

Ποίηση, Άγρα, 2012, 56 σελ.

Κάπως έτσι – Ανθή Μαρωνίτη

Ποίηση, Κέδρος, 2009, 51 σελ.

Το ακόντιο – Ανθή Μαρωνίτη

Στο «Ακόντιο» η Μαρωνίτη παρακολουθεί με ακρίβεια επιστημονικού παρατηρητή την εσωτερική περιπέτεια της ανθρώπινης ύπαρξης: το πάθος για τη ζωή, που πετσοκόβεται από δεκάδες αδιόρατες, αλλά εξαιρετικά επίμονες και οχληρές δυσκολίες, την προσπάθεια για προσέγγιση του άλλου, που υπονομεύεται από την αυτοαπομόνωση και τον αυτοεγκλεισμό όλων, τη γοητεία του άφατου, που μπορεί να κρύβει τις πιο επικίνδυνες παγίδες, την επιστροφή των νεκρών, που δεν γίνεται ποτέ να συμβεί με ανώδυνο τρόπο, τον συγκλονισμό μπροστά στην επίγνωση της ματαιότητας του οιουδήποτε ζωτικού στοιχήματος, τη διαρκή κίνηση μέσα στον χρόνο, που παλεύει αδιάκοπα με τη συσσωρευμένη εμπειρία, την προσκόλληση στη θεραπευτική δύναμη των οσμών και των χρωμάτων με φόντο ένα τοπίο στο οποίο καραδοκούν η καταστροφή και ο θάνατος. ΒΑΓΓΕΛΗΣ ΧΑΤΖΗΒΑΣΙΛΕΙΟΥ – ΒΙΒΛΙΟΘΗΚΗ – 09/03/2007

Ποίηση, Κέδρος, 2006, 51 σελ.

Τρεις φωνές – Ανθή Μαρωνίτη

Στο τέταρτο ποιητικό της βιβλίο “Τρεις φωνές”, η Ανθή Μαρωνίτη περνάει από το λυρικό της προσωπικό λόγο που γνωρίσαμε στις άλλες της συλλογές, σε μια δραματική ποιητική σύνθεση: τρεις φωνές εδώ διαλέγονται, τρεις αφηγήσεις εναλλάσσονται και αλληλοσυμπληρώνονται – τελεία πουθενά. Η φωνή ενός άνδρα που ανακαλεί τα βιώματα του εγκλεισμού του, τη σχέση του με το δημόσιο βίο και την Ιστορία· η φωνή μιας γυναίκας που μεταφέρει τον εγκλεισμό στον ιδιωτικό, προσωπικό της χώρο· και μια τρίτη φωνή (το ποιητικό εγώ;) που ανοίγει και κλείνει τη σύνθεση, και που παρεμβαίνει σαν τον χορό στην αρχαία τραγωδία.

Ποίηση, Άγρα, 2004, 35 σελ.

Ξύλα υγρά – Ανθή Μαρωνίτη

Τρίτο ποιητικό βιβλίο μιας νοσταλγού των χρόνων που την έφεραν από τα στάδια της ωρίμανσης στο στάδιο το τελευταίο, της ωριμότητας. Ο χρόνος έχει σημαδέψει το στόχο του, το σώμα που υπομένει και αντέχει ακόμη, οι ρυτίδες είναι παρούσες και ο στοχασμός ξεγυμνώνει τον καρπό από τη φλούδα, κρατώντας όχι το εύγευστο του φρούτου, αλλά το σπόρο που κρατά τη ζωή, το άνθος το επερχόμενο, φαντάζεται την πεταλούδα και το πέταγμά της την άνοιξη· εκτός κι αν το θέρος που θερίζει, στάχυα γέρνουν πριν από την πτώση τους, καθώς τρέχουν προς το φθινόπωρο, σε αυλάκια επαναφέρουν την ακμή τους και πού είσαι χειμώνα που ντύνεις τη φύση και την ενδύεσαι.