Σπούδασε δημοσιογραφία και εργάζεται στον περιοδικό επαγγελματικό τύπο. Το “Δυο μητέρες κι ένα όνειρο” αποτέλεσε το πρώτο του αφήγημα.
Δύο μητέρες κι ένα όνειρο (2017), Ίνδικτος
Κατά πνεύμα πατέρες (2020), Ίνδικτος
Κατά πνεύμα πατέρες – Αποστόλης Καραπαναγής
Πικρά φωνήεντα μέσα σε περιβόλια… η λογοτεχνία… πικρά φωνήεντα μέσα σε περιβόλια ηλιόλουστα.
Λένε ολοένα οι Πατέρες. Οι λέξεις τους κατρακυλούν από αρχαία βάραθρα· τις βλέπουμε ψηλά και ακούμε τον σβησμένο αντίλαλό τους και τότε αρχίζουμε -κάποιοι από εμάς- να σκαρφαλώνουμε. Τα αυτιά μας, με κόπο, μόλις και ξεχωρίζουν κάποιους ήχους, ώσπου να φθάσουμε στην κορυφή. Έπειτα σκύβουμε και μαζεύουμε τις λέξεις με τα χέρια μας. Μ’ αυτές τις λέξεις θα φτιάξουμε αργότερα το σπίτι, την αυλή μας, και το δέντρο μας.
Θα ’ρθει καιρός που οι Πατέρες μας, “κέρινα σήμαντρα”, θα βουβαθούν. Δεν θα σιωπήσουν, θα βουβαθούν. Και τότε, φέρνοντας τ’ άδεια χέρια μας στο πρόσωπο, θα κλάψουμε.
Τρία αφηγήματα που συνθέτουν μία παράδοξη ιστορία. Μία ιστορία γι’ αυτούς που βαριούνται τις ιστορίες.
Αφηγήματα, Ίνδικτος, 2020, 80 σελ.
Δύο μητέρες κι ένα όνειρο – Αποστόλης Καραπαναγής
Μέσα στη σύντομη έκταση του αφηγήματος, ένας έφηβος διασχίζει τα χρόνια και βρίσκεται να συνομιλεί με τη συνομήλικη μητέρα του. Και κάποιος άλλος, αγκαλιάζει τη δική του μητέρα τυλιγμένη στη νυφική απλάδα της.
Μέσα στη σύντομη έκταση του αφηγήματος, ένας δύσμορφος ανήλικος εργάτης κερδίζει τον εφ’ όρου ζωής παραστάτη του τον ταχυδρόμο, που βάζει ως σκοπό του να ενώσει τον ανήλικο εργάτη με τους διάσπαρτους στον κόσμο συγγενείς του.
Όμως, το πιο παράδοξο απ’ όλα;
Εκείνος ο κύριος με το ημίψηλο και το πούρο που, όντας διευθυντής, φιλοδόξησε να γίνει και ενορχηστρωτής αυτής της ιστορίας.
Μιας ιστορίας που μοιάζει με πεζό αλλά ζηλεύει την ποίηση. Ταπεινή σαν χρονικό και φιλόδοξη σαν αλληγορία καταλήγει να είναι, τελικώς, μια παράδοξη ιστορία. Μια ιστορία γι’ αυτούς που βαριούνται τις ιστορίες.
Αφήγημα, Ίνδικτος, 2017, 88 σελ.
Πηγές: Biblionet, Ίνδικτος
