Εγκαταστάθηκε στην Αθήνα το ’64 και πήγε σχολείο στου Μωραΐτη (εξεδιώχθη το ’67) και στου Ι. Μ. Παναγιωτόπουλου στο Παλιό Ψυχικό. Μέχρι το ’76 “σπούδαζε” στο Παρίσι αλλά δεν πήρε κανένα πτυχίο. Από το ’77 μέχρι και το ’81 εργαζόταν στο “Τρίτο Πρόγραμμα” του Μάνου Χατζιδάκι. Μετά προσελήφθη στον εβδομαδιαίο “Ταχυδρόμο” που διεύθυνε ο Νίκος Κυριαζίδης. Δούλεψε σε όλα σχεδόν τα γνωστά περιοδικά και σε λίγες εφημερίδες. Έκανε πολύ ραδιόφωνο, επιχείρησε δύο φορές να εκδώσει περιοδικό (τα “Πρόσωπα”, το ’83 και το ’93) και διέπρεψε ως πορτιέρης στο “Εργοστάσιο”, το “Αεροδρόμιο” και το “Άτομο”. Παράλληλα, ποτέ δεν έπαψε να γράφει στίχους και τραγούδια. Το πρώτο δισκογραφημένο τραγούδι του είναι το “Για να σ’ ακουμπώ στον ώμο”, σε μουσική Τάσου Μελετόπουλου και ερμηνείας Τάνιας Τσανακλίδου. Χάρη στον Μάνο Χατζιδάκι, με τον οποίο συνεργάστηκε στις “Μπαλάντες της οδού Αθηνάς”, την “Πορνογραφία” και τον (ανέκδοτο ακόμα” “Blue”, έγινε εύκολα αποδεκτός στο χώρο της δισκογραφίας και του στίχου. Από τότε έχει “δισκογραφήσει” πάνω από 350 τραγούδια, ενώ έχει γράψει, διασκευάσει ή μεταφράσει άλλα τόσα μιούζικαλ, θεατρικές παραστάσεις ή μεταγλωττισμένες στα ελληνικά κινηματογραφικές ταινίες. Ζει στην Αθήνα.
Η ασημένια σταγόνα (2010), Ίνδικτος
Πεζογραφία
Ο πρωθυπουργός (2016), Φερενίκη
Αφηγήματα
Τώρα δεν μπορείς να κάνεις πίσω (2003), Φερενίκη
Συμπτώσεις δεν υπάρχουνε (2004), Φερενίκη
Ο πρωθυπουργός – Άρης Δαβαράκης
Αυτός ο μυθιστορηματικός πρωθυπουργός δεν μοιάζει με κανέναν απ’ όσους έχουμε γνωρίσει. Ακούει προσεκτικά την εσωτερική του φωνή και ακολουθεί το δικό του μονοπάτι, που το ανοίγει μόνος του. Ζει βέβαια μέσα στον ρεαλισμό, και το ιδιωτικό του περιβάλλον αποτελείται κυρίως από ανθρώπους που δεν τον πολυκαταλαβαίνουν. Θα χρειαστεί να συμβεί κάτι ιδιαίτερα εκρηκτικό, που επηρεάζει τελεσίδικα και την προσωπική ζωή και την πολιτική του διαδρομή, για να αντιδράσει δυναμικά, δημόσια και αυθόρμητα. Αυτή η αντίδρασή του θα μας βοηθήσει να καταλάβουμε και εμείς (αλλά και ο ίδιος) τα βαθύτερά του κίνητρα.
Αυτός ο Πρωθυπουργός δεν είναι (ο Θεός να φυλάει) πολιτικός καριέρας.
Πεζογραφία, Φερενίκη, 2016, 148 σελ.
Η ασημένια σταγόνα – Άρης Δαβαράκης
Ο Βασίλης ένιωθε πως μετά την περιπέτειά του και την “διορθωτική” παρέμβαση της “νέας εποχής”, μετά από αυτή την εμπειρία που βίωσε τόσο δυναμικά αλλά και ξεκάθαρα μέσα στο ίδιο του το σώμα, ήτανε τώρα πιά ένας από τους “καινούργιους ανθρώπους”. Ένας από τα δισεκατομμύρια των “καινούργιων ανθρώπων” που έχουν επιτέλους κατακλύσει τον πλανήτη, όχι ως κατακτητές, αλλά ως αληθινοί αναθεωρητές και φορείς γνώσεων από μιά άλλη περιοχή του σύμπαντος όπου η ανθρωπότητα δεν έχει μέχρι πρόσφατα πρόσβαση.
Ο Βασίλης διέφερε από τους πάρα πολλούς μονάχα σε κάτι: στο γεγονός πως είχε καταλάβει τι του είχε συμβεί και είχε και το θάρρος (ένα επιπλέον δώρο που του “χαρίστηκε” για να τον κάνει πιο αποτελεσματικό) να αναλάβει την ευθύνη που συνεπάγεται η αποδοχή του απλού γεγονότος ότι είσαι “δοχείο” και υποδέχεσαι πληροφορίες σημαντικές και για τους συνανθρώπους σου “από εκεί επάνω”.
Μυθιστόρημα, Ίνδικτος, 2010, 432 σελ.
Συμπτώσεις δεν υπάρχουνε – Άρης Δαβαράκης
Ο Μάρκος Μαργαρίτης, πατέρας του Ελλάδιου, πεθαίνει παραμονές των Χριστουγέννων του 2004 στα ενενήντα του, μετακινούμενος ανάμεσα σε Παρίσι, Μαρακές και Αλεξάνδρεια, ενώ ο γιος του και ο “κολλητός” του γιου του, αφηγητής και συγγραφέας αυτού του βιβλίου, ο Ζαχαρίας-Άρης, προχωρούν εμπειρικά στη μεταφυσική και στο νόημα των πολλών “συμπτώσεων” – που, καταρχάς, δεν υπάρχουνε. Μέσα σε μία εβδομάδα, από την παραμονή των Χριστουγέννων έως την παραμονή της Πρωτοχρονιάς, η εικόνα της πραγματικότητας μεταβάλλεται ριζικά, καθώς ο Μάρκος επιστρέφει κομίζοντας νεότερα από το μέτωπο της αόρατης ζωής. Τα νέα μοιάζουνε πολύ καλά, οι αχτίδες της διαχρονικής αγάπης και του έρωτα γίνονται πανίσχυρα όπλα που διαπερνούν την τρισδιάστατη καθημερινότητα και ανοίγουν τη μεγάλη πόρτα – η, σωστότερα, τη Στενή Πύλη. Ο συγγραφέας πείθεται ολοένα και περισσότερο πως δεν υπάρχουνε ζωντανοί και πεθαμένοι, μόνο παράλληλες πραγματικότητες με έναν κοινό στόχο που δε γνωρίζουμε. Οι ήρωές του ξέρουν πολύ περισσότερα από τον ίδιο και σιγά σιγά αναδιπλώνονται, τα αποκαλύπτουν, τα εκμυστηρεύονται. Ο Δαβαράκης με το δεύτερο βιβλίο του προχωράει ένα βήμα μπροστά, προς την κατεύθυνση της ψυχικής αυτοΐασης μέσω της αλήθειας, όπως αυτή επικρατεί όχι στην τρισδιάστατη πραγματικότητα, αλλά εκεί όπου όλα, παρελθόν, παρόν και μέλλον, είναι ένα.
Αφήγημα, Φερενίκη, 2004, 153 σελ.
Τώρα δεν μπορείς να κάνεις πίσω – Άρης Δαβαράκης
Ο Ελλάδιος Μαργαρίτης και ο Άρης Δαβαράκης έχουν γεννηθεί με 11 χρόνια διαφορά στην ίδια πολυκατοικία στην Αλεξάνδρεια. Έχουν έρθει και οι δύο για μια βόλτα στον πλανήτη και ψάχνουν να βρουν τα σημάδια που θα τους οδηγήσουν στην καλύτερη εκδοχή της διαδρομής. Σ’ αυτό το πρώτο χρονικό της σχέσης τους, ο Άρης μιλάει πιο πολύ, ενώ ο Ελλάδιος ετοιμάζει ταξίδια και περιπέτειες απολακυπτικές για την εσωτερική ζωή των ανθρώπων. “Τώρα πια δεν μπορείς να κάνεις πίσω”, λέει στον πάντα διστακτικό και αργοπορημένο φίλο του και, με μια σπρωξιά, τον ρίχνει στη θάλασσα για να κολυμπήσει. Ο δρόμος είναι μακρύς και οι δύο φίλοι είναι αποφασισμένοι να φτάσουν στο τέρμα του, ψηλαφίζοντας όλες τις συμπτώσεις που συνθέτουν μια ζωή – και που ποτέ δεν είναι συμπτώσεις αλλά αντικατοπτρισμοί, αναλαμπές, φλασάκια της εσωτερικής πυξίδας μας.
Αφηγήσεις, Φερενίκη, 2003, 114 σελ.
Πηγές: Biblionet, Ίνδικτος, Φερενίκη
