Αριστείδης Παπατόλης

Της στιγμής – Αριστείδης Παπατόλης

100 μικρά διηγήματα


– Παππού, δε μου αρέσουν τα σκίτσα σου, τα παραμύθια σου μου αρέσουν, να γράψεις κι άλλα.
– Δεν μπορώ, Αγγελικούλα μου, να γράψω άλλα παραμύθια. Έγραψα εξήντα και δε μου βγαίνουν άλλα.

Τότε η μαμά της Αγγελικούλας, που άκουγε το διάλογο, είπε:

– Να γράψεις, μπαμπά, μικρές ιστορίες πάνω στα σκίτσα σου.
– Ωραία ιδέα έδωσε η μαμά. Ε, παππού; είπε ο Γιαννάκης που, ενώ έδειχνε ότι ήταν αφοσιωμένος στο πλέι στέισον, δεν του διέφυγαν τα διαμειφθέντα.

Σαν ιδέα είναι καλή, στην πράξη κολλάει. Θα προσπαθήσω όμως, είπε ο παππούς κι από την άλλη μέρα άρχισε.

Απ’ αυτό το σπινθήρισμα ξεκίνησε να γράφεται το βιβλίο “Της στιγμής”. Περιλαμβάνει εκατό μικρά αυτοτελή διηγήματα παρμένα από ανθρώπινες καθημερινές στιγμές, ξεσκονίσματα εικόνων κι ακουσμάτων των τελευταίων εξήντα πέντε χρόνων.

Το καθένα κάθεται στο δικό του χώρο χωρίς να πατάει πάνω σε άλλο και όπως με τα προηγούμενα βιβλία του ο συγγραφέας δε συνηθίζει να πασπαλίζει φράσεις με ξένο πνευματικό ιδρώτα, έτσι και στο κατά πάσα πιθανότητα τελευταίο του βιβλίο κρατάει αυστηρά τις αρχές του.

“Η Μάρθα σήκωσε το πόδι της, το έβαλε πάνω σε κορυφή σκουπιδοτενεκέ, που είχε τοποθετήσει ο δήμος της περιοχής σε πεζοδρόμιο της λεωφόρου που βρισκόταν πενήντα μέτρα πριν από φανάρια διασταύρωσης, κι έκανε πως έστρωνε τη φούστα της, μέχρι που αποκαλύφθηκαν τα πλούσια κάλλη της. Ένας οδηγός που πήγαινε πατημένος από τη λεωφόρο χάζεψε να κοιτάει το θέαμα, δεν πρόσεξε το φανάρι που άναψε κόκκινο και πήγε κι έπεσε με φόρα επάνω σε ταξί που από τη διασταύρωση είχε ξεκινήσει κανονικά.

Γέλασε με ικανοποίηση η Μάρθα, κατέβασε το ποδάρι της από το τενεκεδάκι και πήρε τον κάθετο δρόμο για το πόστο της. Αυτό ήταν τελευταία το χόμπι της Μάρθας”.
Απόσπασμα από το διήγημα “Το χόμπι”

Διηγήματα, Εκδοτικός Οίκος Α. Α. Λιβάνη, 2015, 254 σελ.

Τα γκρεμισμένα γεφύρια – Αριστείδης Παπατόλης

Το μυθιστόρημα “Τα Γκρεμισμένα Γεφύρια”, αν δεν το διαβάσεις και βρεθεί κάποιος να σου διηγηθεί μόνο τις πολλές και πρωτότυπες αισθηματικές και ερωτικές στιγμές, ίσως το θεωρήσεις πολύ τολμηρό.
Διαβάζοντάς το όμως θα διαπιστώσεις πως, πέραν του ότι δε μεταχειρίζεται καθόλου τη βωμολοχία, οι ερωτικές στιγμές δένουν απόλυτα με τη φύση της ιστορίας, η οποία δε θα μπορούσε να γραφτεί εάν δεν είχε σχεδιαστεί πρώτα από τη ζωή.
Ο συγγραφέας πιάνει από μια αθέατη γωνία την πορεία ενός Έλληνα μετανάστη. Πόσοι, άραγε, από εμάς τους Έλληνες δεν είναι εσωτερικοί μετανάστες;
Για τον Έλληνα όμως απόδημο, ειδικά για εκείνους που και για διακοπές σπάνια ξαναγυρίζουν στην πατρίδα, όλοι νομίζουμε ότι πήρε των ομματίων του και δεν ξανακοίταξε πίσω του.
Μήπως όμως δεν έπαψε ούτε στιγμή να βλέπει προς την πατρίδα; Μήπως δεν ξέχασε ποτέ τις συμβουλές και τον τρόπο που τον μεγάλωσαν η μάνα του και ο πατέρας του; Αντίθετα, μήπως προσπαθεί να τα διδάξει σ’ αυτούς που συναναστρέφεται;
Αλλά, περισσότερο όλων, μήπως στην ξενιτιά πατάει στα νύχια για να μη λερώσει τη φήμη, την αξιοπρέπεια και την τιμή της Ελλάδας;

Μυθιστόρημα, Εκδοτικός Οίκος Α. Α. Λιβάνη, 2014, 288 σελ.

Ό,τι έστυψα – Αριστείδης Παπατόλης

Ο τίτλος του βιβλίου είναι αλληγορικός, διότι μέσα στις σελίδες του συγκατοικούν δεκαέξι αυτοτελή διηγήματα.
Γράφτηκαν από το 2001 έως το 2014 και με τη σειρά που σας τα παρουσιάζουμε:
“Ο φακός της κάμερας”, “Σε λάθος χρόνο”, “Η Ρούσα”, “Ο γιατρός”, “Η κατάρα του φούρναρη”, “Η πόλη είχε και δήμαρχο”, “Ο μπαρμπα-Κώτσιος”, “Η Αρετούσα”, “Η σφαίρα”, “Οι συγγενείς”, “Το δώρο”, “Το απόβρασμα”, “Τα διαμάντια όλου του κόσμου”, “Το λάθος”, “Χριστούγεννα και Πρωτοχρονιά”, “Ο κομπογιαννίτης”.
Επομένως κάθε διήγημα στην έμπνευσή του “ντουφεκίστηκε” σε διαφορετικό χρόνο και από άλλη γωνία και ως εκ τούτου είναι φυσικό να έχει και τη δική του μοναδική ιστορία.
Άλλωστε ο συγγραφέας, όπως μας έδειξε και με τα προηγούμενα ήδη εκδοθέντα δέκα βιβλία του, δε συνηθίζει όχι μόνο να ιδιοποιείται εμπνεύσεις άλλων, αλλά και κανένα μυθιστόρημά του δεν κλέβει υποθέσεις και δεν αναμασάει φράσεις από το προηγούμενό του.

Διηγήματα, Εκδοτικός Οίκος Α. Α. Λιβάνη, 2014, 312 σελ.

Άνευ αξίας – Αριστείδης Παπατόλης

250 σατιρικά ποιήματα και όχι μόνο


Ο τίτλος είναι παρμένος από το πρώτο ποίημα της συλλογής, μιας συλλογής που απαρτίζεται από διακόσια πενήντα ποιήματα, ως επί το πλείστον σατιρικού περιεχομένου και όχι μόνο.

ΧΟΝΤΡΟΥΛΑ
Χοντρούλα, σε αγάπησα για τους πολλούς χυμούς σου,
μπήκα μες στην αγκάλη σου και με τους ορισμούς σου.
Μα τώρα εσύ αδυνατείς αυτό να εκτιμήσεις
και τρέχεις στα γιατράδικα να μου αδυνατίσεις.
Και λες πως ήταν ορισμός κι απόφαση δική σου
να αδυνατίσεις γρήγορα, εγώ να μη σ αφήσω.
Μη χολοσκάς, χοντρούλα μου, και μην αδυνατίσεις,
φοβάμαι μην ξεμυαλιστείς κι εμένανε αφήσεις.

Ποίηση, Εκδοτικός Οίκος Α. Α. Λιβάνη, 2014, 312 σελ.

57 παραμύθια – Αριστείδης Παπατόλης

Με παρελθόν, παρόν και μέλλον


Ο γενικός τίτλος μεγάλος αλλά και απόλυτα αντιπροσωπευτικός για όλα τα παραμύθια, αφού, όπως το ανθρώπινο σώμα, σύμφωνα με την ηλικία του, αντιδρούσε και θα αντιδρά πάντα πανομοιότυπα, έτσι και τα παιδιά, ανά τους αιώνες, θα παίρνουν από τα παραμύθια εκείνα τα διδακτικά νοήματα που δε θα είναι απλώς χρωματιστά πυροτεχνήματα, αλλά θα έχουν και κάτι θεμελιακό για τον εσωτερικό τους κόσμο.
Επαφίεται όμως και στο γονέα, με υπομονή, να ψάχνεται, να διαβάζει, να εξηγεί και να μην υποτιμά την αντίληψη του παιδιού του.
Εδώ στα παραμύθια, για να δοθούν όλα μαζί σε ένα βιβλίο, έμειναν απέξω οι πολλές εικονογραφήσεις. Ο δε συγγραφέας σε κανένα από τα παραμύθια του δεν επέτρεψε να εισχωρήσουν δράκοι, μάγοι και τέρατα που σαν βλαβερά απόβλητα ραντίζουν με κατάλοιπα τις ψυχούλες των παιδιών μας.

Παιδική λογοτεχνία, Εκδοτικός Οίκος Α. Α. Λιβάνη, 2014, 224 σελ.

Να η μάνα! – Αριστείδης Παπατόλης

Λίγο μετά το ’50, τρεις νέες κοπέλες, μοναχοκόρες, ξεκινούν από την ίδια αφετηρία, δηλαδή την παλιά αυλή. Εκεί ντύνονται νύφες. Η ζωή εξελίσσεται. Τα διαμερίσματα αντικαθιστούν τις μονοκατοικίες με τις αυλές. Οι κάθε είδους ευρεσιτεχνίες κάνουν ευχάριστα πιο εύκολη τη διαβίωση των ανθρώπων. Την ψυχαγωγία πλέον δεν την ψάχνουν, τους βρίσκει στο σπίτι με την τηλεόραση. Την ανέχεια την αισθάνονται πιο έντονα. Η αφέλεια, η αποκοτιά και το κυνηγητό του εύκολου χρήματος πληρώνονται ακριβά: Τα ναρκωτικά, η γυναικεία αλλά και η ανδρική πορνεία φουντώνουν.

Το ανδρόγυνο που θα κάνει μια πολύτεκνη οικογένεια, αν θέλει τα παιδιά του να αποφύγουν τα παραπάνω δράματα, επιβάλλεται να δίνει το ίδιο το καλό παράδειγμα και ενίοτε για χάρη τους να φυλακίζει τις επιθυμίες του.

Αλλά εκείνο που πάνω απ’ όλα χρειάζεται ένα τέτοιο σπίτι είναι “ΜΑΝΑ” με κεφαλαία γράμματα.

Η ιστορία δε θα μπορούσε να είναι φανταστική. Ξεφυλλίζοντάς τη θα συναντήσετε ένα από τα παιδιά μιας τέτοιας μάνας να το επισκέπτεται ένας μεγάλος έρωτας, από εκείνους που δε σβήνουν ποτέ. Η μάνα προσπάθησε να τον πολεμήσει.

Γιατί, πώς και αν το κατάφερε θα το διαπιστώσετε διαβάζοντας το βιβλίο.

Μυθιστόρημα, Εκδοτικός Οίκος Α. Α. Λιβάνη, 2012, 174 σελ.

Ο πολύτεκνος – Αριστείδης Παπατόλης

Υπάρχουν άνθρωποι που γεννιούνται µε χαρακτήρα δυναµικό και φιλόδοξο, που χαράζουν µόνοι τους την πορεία τους στον κόσµο. Υπάρχουν όµως και άλλοι που δεν µπορούν να πάρουν εύκολα πρωτοβουλίες, δεν έχουν φιλοδοξίες και ζουν τη ζωή τους όπως έρχεται.

Η δική µας ιστορία διηγείται τη ζωή και την πορεία δύο τόσο διαφορετικών ανθρώπων, που η µοίρα θέλησε να διασταυρωθούν οι δρόµοι τους.

Ο ένας γεννήθηκε έχοντας εκ φύσεως το χάρισµα να µην παρασύρεται. Κανέναν δεν άφηνε να διαµορφώσει τη ζωή του. Εν ολίγοις, έπιανε τη ζωή από τα µαλλιά, όπως πιάνει ο ταυροµάχος τον ταύρο από τα κέρατα, και την πήγαινε όπου εκείνος ήθελε.

Ο άλλος δεν µπορούσε να βρει το δρόµο του από µόνος του και αφηνόταν σαν φύλλο του δάσους να τον πηγαίνει όπου φυσούσε ο αέρας.

Αμέτρητα σαν οι ακτίνες του ήλιου είναι στο διάβα της ζωής τα ανθρώπινα σενάρια κι όπως οι ακτίνες του ήλιου αμέτρητες απλώνονται στο διάστημα, λίγες ακουμπάνε τη γη και ελάχιστες εκμεταλλεύεται ο άνθρωπος, έτσι και τα αναρίθμητα μέσα στο χρόνο ανθρώπινα σενάρια λίγοι τα συλλαμβάνουν και ελάχιστα αποτυπώνονται στο χαρτί. Λίγες τέτοιες ακτίνες συνέλαβε και ο συγγραφέας και όπως πάντα σας τις μεταφέρει και σε αυτό το βιβλίο του.

“Ο Γιάννης ο Παπαδόπουλος είχε βάλει σκοπό στη ζωή του να κερδίσει πολλά χρήματα. Και θα το έκανε, ο κόσμος να χαλούσε. Και γι’ αυτό ήταν σίγουρος.
Ήρθε από χωριό της Πελοποννήσου και έπιασε δουλειά ως βοηθός σερβιτόρου σε εστιατόριο στην Ομόνοια. Παρόλο που οι πάντες τότε διαφήμιζαν ότι την επαγγελματική επιτυχία, την καταξίωση και το χρήμα τα εγγυούνταν μόνο η επιστήμη και οι τέχνες, ο Γιάννης πρόσεξε κάτι που χρόνια μετά τον δικαίωσε: την τέχνη στη μαγειρική. Μέχρι τότε μέτραγε το πώς με φανταχτερό επάγγελμα κερδίζεις χρήματα για να τρως και όχι το πόση τέχνη έχει αυτό που τρως. Αυτό θεωρούνταν μια εύκολη διαδικασία. Ο Γιάννης όμως είδε ότι η καλή μαγειρική θα τον έκανε να κερδίσει πολλά χρήματα
και σε όποιον από ενδιαφέρον τον συμβούλευε να μάθει μια τέχνη που θα του χρειαζόταν αργότερα απαντούσε: “Δεν είμαι εγώ γι’ αυτές τις δουλειές. Εγώ είμαι γεννημένος για τη δουλειά που δεν πεθαίνει ποτέ, κι αυτό είναι το φαγητό. Κάποια μέρα θ’ ανοίξω το καλύτερο εστιατόριο της Αθήνας”.”

Μυθιστόρημα, Εκδοτικός Οίκος Α. Α. Λιβάνη, 2012, 271 σελ.

Μετάσταση – Αριστείδης Παπατόλης

Μέσα στο σόι το τρανό
με τα ψηλά τα τζάκια,
συγγενικό της πρόσωπο
την πότιζε φαρμάκια.

Κι ας ήταν ευγενέστατη,
τη φόρτωνε ζαλάδα.
Την ενοχλούσε η όμορφη,
η λυγερή κουνιάδα.

Η ερωτική ιστορία “Μετάσταση” είναι δοσμένη σε 804 έμμετρα τετράστιχα.
Για το συγγραφέα ισχύει ό,τι και για τα πεζά του μυθιστορήματα, που πάντα έλεγε και λέει:

– Την κριτική τη δέχομαι
απ’ όποιον με διαβάσει.
(Όσο άσχημη κι αν είναι.)
Να μου την πει ελεύθερα,
καθόλου μη διστάσει.

Ποίηση, Εκδοτικός Οίκος Α. Α. Λιβάνη, 2011, 169 σελ.

Θέση γραφείου – Αριστείδης Παπατόλης

Ζητείται: εμφανίσιμη νέα 20-25 ετών για εργασία σε γραφείο με μεγάλη -δυνατότητα εξέλιξης.

Η γυναίκα που πέφτει θύμα βιασμού δε χάνει μόνο το ανέμελο γέλιο της, αλλά και το χαμόγελό της. Η γυναίκα όμως που από ανάγκη να εργαστεί ενδίδει στη σεξουαλική παρενόχληση κρατάει προσποιητό το χαμόγελό της, αλλά χάνει για πάντα το ανέμελο γέλιο της. Σεξουαλική παρενόχληση στην εργασία λέγεται και είναι κολάσιμη όταν γίνεται από ψηλά προς τα χαμηλά. Δηλαδή από αφεντικά προς υπαλλήλους και από προϊσταμένους προς υφισταμένους. Στον τόπο μας το πρόβλημα είναι καθημερινό και συμβαίνει σε όλες τις τάξεις της κοινωνίας. Γκρίζο έως μαύρο, ντυμένο όμως πάντα με τον κόκκινο μανδύα της ελεύθερης επιλογής στον έρωτα και συγχρόνως της καταξίωσης στην εργασία. Ο νόμος ανεπαρκής, ο χλευασμός για το θύμα φίδι φαρμακερό στα χέρια του γητευτή θύτη.

Το βιβλίο δε διηγείται απλώς μια καθημερινή ιστορία. Κάνει και την πρόταση για τη λύση του προβλήματος.

Μυθιστόρημα, Εκδοτικός Οίκος Α. Α. Λιβάνη, 2011, 231 σελ.

Χωρίς υπερβολή – Αριστείδης Παπατόλης

Οι στρόφιγγες των ναρκωτικών ανοίγουν από πολύ ψηλά και καμία Αρχή και νόμος δεν μπορούν να τις φτάσουν για να τις κλείσουν. Αυτοί όμως που ανοίγουν και κλείνουν αυτές τις στρόφιγγες πάντα ξεχνάνε πως ό,τι είναι ψηλά για τους ανθρώπους είναι χαμηλά για το Θεό.

Τα βλέπει, δεν ξεχνάει και πάντα τιμωρεί εκεί που πονάει και δεν το περιμένουν. Η ιστορία, αληθινή
ή φανταστική, δεν έχει καμία σημασία.

Το απόσταγμά της ένα: Επειδή, δυστυχώς, τα παιδιά μας που πέφτουν στα ναρκωτικά
συνήθως δε ζουν για να δούνε την τιμωρία του Θεού, μία πρόληψη υπάρχει: το συναισθηματικό δέσιμο, η φροντίδα και, προπαντός, το καλό παράδειγμα των γονιών.

Τουλάχιστον -και επιτέλους- του ενός από τους δύο.

Μυθιστόρημα, Εκδοτικός Οίκος Α. Α. Λιβάνη, 2011, 158 σελ.

Ομονοίας και Πειραιώς γωνία – Αριστείδης Παπατόλης

Είχε όνειρα η Φωτεινή, απλά, ανθρώπινα, που αυτή η ζωή σε κανέναν δεν απαγορεύει και οποιοσδήποτε μπορεί να τα φανταστεί όπως του αρέσει. Κι όπως πάντα οι άνθρωποι κάνουν όνειρα για κάτι που δυσκολεύονται να πιάσουν -τέτοια όνειρα έκανε και η Φωτεινή. Κάποιος να την αγαπήσει, να την πάει νύφη με άσπρο νυφικό, ν’ ανέβει τα σκαλιά της εκκλησίας. Να δει τον άντρα της ευτυχισμένο κι εκείνος να την πάρει και να πάνε γαμήλιο ταξίδι. Πού; Δεν είχε σκεφτεί· άλλωστε, εκτός από τη διαδρομή Pουφ-Oμόνοια παραπέρα δεν είχε ταξιδέψει.
Πικρός όμως και καθημερινός ο καημός, να προσπαθείς να πιάσεις το αυτονόητο στη ζωή. Αλλά να μην το φτάνεις. Από την άλλη, οι ευνοούμενοι της ζωής να ’χουν στα πόδια τους το αυτονόητο και να το κλοτσάνε.

Το κοινωνικό μυθιστόρημα “Ομονοίας και Πειραιώς γωνία” δείχνει μια αφώτιστη πλευρά των ανθρώπων με ειδικές ανάγκες. Tην υπερηφάνειά τους.

Μυθιστόρημα, Εκδοτικός Οίκος Α. Α. Λιβάνη, 2008, 198 σελ.

Το χάδι της Συμέλας – Αριστείδης Παπατόλης

“Γεννήθηκε όμως η Σαραντούλα. Άρχισε να δείχνει πιο όμορφο το σπίτι του Μεταξίδη, να φωτίζει κι από μέσα προς τα έξω. Ένα αστέρι μεγάλωνε κι όλο περισσότερο έλαμπε.

Τα ρούχα της έρχονταν από τη Θεσσαλονίκη. Στο σχολείο και σε όλες τις γιορτές του χωριού, τον πρωταγωνιστικό ρόλο στις συνομήλικες τον έπαιζε πάντα η Σαραντούλα. Όπως ήταν επόμενο, μεγαλώνοντας, όλα τ’ αγόρια προς τη Σαραντούλα κοίταζαν και τα όνειρά τους γύρω από το πετρόχτιστο του Μεταξίδη φτερούγιζαν”.

Το παραπάνω απόσπασμα είναι από τις πρώτες σελίδες του βιβλίου. Υπάρχει λόγος. Εφόσον στην παράξενη, αληθινή ερωτική ιστορία “Το Χάδι της Συμέλας” ο αναγνώστης πρέπει να μπει ανυποψίαστος.

Τα παράξενα όσο και σπάνια φαινόμενα που συμβαίνουν σε ορισμένους απλούς ανθρώπους και δεν τα διαδίδουν για προσωπικό τους κέρδος, δεν ζημιώνουν κανέναν και διαβάζονται ευχάριστα απ’ όλους.

Η έμπνευση για να γραφτεί το μυθιστόρημα δόθηκε από αληθινά γεγονότα, αναγνώστη.

Μυθιστόρημα, Εκδοτικός Οίκος Α. Α. Λιβάνη, 2008, 206 σελ.

Στα παραπλανητικά δίχτυα – Αριστείδης Παπατόλης

Ξεκίνησε το μέντιουμ να γυρίζει γύρω από τη ροτόντα λέγοντας τους μαγικούς στίχους. Ακολουθούσε επαναλαμβάνοντας τα λόγια η καλοντυμένη πελάτισσα. Σταμάτησαν, κάθισαν η μία απέναντι στην άλλη. Τότε κάτι ψιθύριζε το μέντιουμ και έδειχνε ότι έκανε υπερπροσπάθεια να βγάλει τα κακά μάγια από τα σπλάχνα της πελάτισσας.
Ξανασηκώθηκαν για νέους γύρους. Αυτό θα γινόταν επί τέσσερις ώρες. Για την πελάτισσα ασύλληπτη η τελετουργία. Αλλά συγχρόνως ελπιδοφόρα και ακούραστη. Για το μέντιουμ βασανιστική, με τα εκατομμύρια να περιμένουν στην κρεμασμένη τσάντα. Θα τα δώσει;
Η ιστορία με τίτλο “Στα παραπλανητικά δίχτυα” είναι πέρα για πέρα αληθινή. Ο αναγνώστης ας αναρωτηθεί: Γιατί; Από πού ξεκινάει αυτό το κακό; Μήπως και από μένα; Τότε ας σκεφτεί ότι ο δρόμος της ζωής έχει πολλές λακκούβες. Είναι απλώς θέμα τύχης και μόνο να πέσεις σε κάποιες από αυτές. Αν συμβεί, σήκω και προχώρα. Ο Θεός έχει την αλήθεια και τη χαρίζει. Οι κάθε λογής ψευτομάγοι κρατάνε το ψέμα και το πουλάνε πανάκριβα.

Μυθιστόρημα, Εκδοτικός Οίκος Α. Α. Λιβάνη, 2006, 235 σελ.

Για ένα μικρό ψεματάκι – Αριστείδης Παπατόλης

Ο Λύσανδρος και ο Κώστας, φίλοι κολλητοί από τα παιδικά τους χρόνια. Ο πρώτος θα κληρονομούσε την ευημερούσα επιχείρηση των γονιών του. Ο δεύτερος, μαζί με ένα πόστο για το καθημερινό μεροκάματο, κληρονόμησε και το πλούσιο στο ψέμα ταλέντο του πατέρα του.
Η φιλία ήταν καλά θεμελιωμένη, αφού είχε και για τους δυο και επαγγελματικό συμφέρον. Εκεί που τα χρήματα για τον Λύσανδρο δεν περνούσαν εισχωρούσε το ψέμα του Κώστα, και εκεί που δεν κάρπιζαν τα ψέματα για τον Κώστα λιπαίνονταν από το χρήμα του Λύσανδρου. Στο τέλος θα γίνει απολογισμός και θα δούμε πόσο και ποιος βγήκε κερδισμένος.
Η φαντασία, όσο κι αν προσπάθησε, ποτέ δεν ξεπέρασε αυτά που σκαρώνει η ζωή. Πάει πάντα πίσω, όπως η βροντή από την αστραπή.
Αυτό συμβαίνει και με το ερωτικό μυθιστόρημα “Για ένα μικρό ψεματάκι”. Αν δεν είχε προηγηθεί το γεγονός, θα ήταν αδύνατη η σύλληψή του.

Μυθιστόρημα, Εκδοτικός Οίκος Α. Α. Λιβάνη, 2005, 206 σελ.

Να η μάνα – Αριστείδης Παπατόλης

Λίγο μετά το ’50, τρεις νέες κοπέλες μοναχοκόρες ξεκινούν από την ίδια αφετηρία δηλαδή την παλιά αυλή. Εκεί ντύνονται νύφες. Η ζωή εξελίσσεται. Τα διαμερίσματα αντικαθιστούν τις αυλές. Οι κάθε είδους ευρεσιτεχνίες κάνουν ευχάριστα πιο εύκολη τη διαβίωση των ανθρώπων. Την ψυχαγωγία πλέον δεν την ψάχνεις, σε βρίσκει στο σπίτι με την τηλεόραση. Την ανέχεια την αισθάνεσαι πιο έντονα. Η αφέλεια, η αποκοτιά και το κυνηγητό του εύκολου χρήματος πληρώνεται ακριβά. Τα ναρκωτικά η γυναικεία αλλά και η ανδρική πορνεία φουντώνει.
Το ανδρόγυνο που θα κάνει μια πολύτεκνη οικογένεια αν θέλει τα παιδιά τους να αποφύγουν τα παραπάνω δράματα, επιβάλλεται να δίνει το ίδιο το καλό παράδειγμα και ενίοτε για χάρη τους να φυλακίζει τις επιθυμίες του. Αλλά εκείνο που πάνω απ’ όλα χρειάζεται ένα τέτοιο σπίτι είναι “μάνα” με κεφαλαία γράμματα.
Η ιστορία δεν θα μπορούσε να είναι φανταστική. Ξεφυλίζοντάς την θα συναντήσετε σ’ ένα από τα παιδιά μιας τέτοιας μάνας να το επισκέπτεται ένας μεγάλος έρωτας, από εκείνους που δεν σβήνουν ποτέ. Η μάνα προσπάθησε να τον πολεμήσει. Γιατί, πως και αν το κατάφερε θα το διαπιστώσετε διαβάζοντας το βιβλίο.

Μυθιστόρημα, Παρασκήνιο, 2002, 150 σελ.