Καρολίνα Μέρμηγκα

Δέκατος Χρόνος – Καρολίνα Μέρμηγκα

Ένα κορίτσι, μόνο σε μιαν ακτή. Έχουν περάσει δέκα χρόνια από τότε που άρχισε ο πόλεμος, που τώρα τέλειωσε. Όσοι έζησαν έφυγαν κι έμεινε πια μόνον εκείνη. Αλλά δεν είναι μόνη. Γιατί υπάρχουν ολόγυρα οι θεοί και προπαντός ο Απόλλωνας, ο εχθρός της, που θέλει να της πάρει το μόνο που της απέμεινε, τη μνήμη της. Και γι’ αυτό, στέλνει μια από τις κόρες της Μνημοσύνης να της την κλέψει.
Η Μούσα θα της πάρει τα λόγια που θα γίνουν το πιο διάσημο τραγούδι των αιώνων για τους πολεμιστές, για τη δόξα, για το θάνατο. Για τους ήρωες. Και για τον έρωτα.
Γιατί αυτή, η πιο διάσημη ιστορία του κόσμου, είναι και μια ιστορία αγάπης. Ενός κοριτσιού που το φώναζαν Βρισηίδα, κι ενός αγοριού που το έλεγαν Αχιλλέα.

***

Τα τζιτζίκια επιτέλους σταμάτησαν. Η απόγνωσή τους επιτέλους κόπασε κι έτσι μπορώ τώρα ν’ ακούω τον αέρα που φυσάει πιο φρέσκος γύρω απ’ τα σχίνα, και το σούρσιμο της σαύρας, και το φτεροκόπημα του πουλιού που ξαφνικά αναπήδησε μέσα από το θάμνο – γιατί το πουλί την κατάλαβε καθώς πλησίαζε, στην αρχή αθόρυβη και μετά όχι, σαν μουσική που πυκνώνει τις νότες της. Κι εγώ την κατάλαβα, τ’ αυτιά μου βουίζουν με τις χίλιες φωνές που κουβαλά.

Μυθιστόρημα, Αλεξάνδρεια, 2021, 168 σελ.

Κάτι κρυφό μυστήριο – Καρολίνα Μέρμηγκα

“Μα πόσο χρόνο θέλετε πια, Κυβερνήτη;”
“Θέλω τον χρόνο που χρειάζονται πάντα οι Έλληνες για να διαφωνήσουν και να απορρίψουν και να μην εφαρμόσουν τίποτα απ’ όσα τους ζητούνται. Και μετά να το ξανασκεφτούν και να το δουν διαφορετικά και σιγά σιγά να το αποδεχθούν. Και στο τέλος να το επαινέσουν. Χρειάζεται πολύς χρόνος γι’ αυτό”.
“Έτσι που το λέτε, ναι, υποθέτω…”
“Και χρειάζεται και κάποιος να πεθάνει. Για να μπορούν να λένε, μετά, ότι αυτός ο κάποιος ήταν ο πιο καλός”.
Για πρώτη φορά το βλέμμα του Γερμανού είναι λιγότερο επιφυλακτικό: “Τι εννοείτε;”
“Χρειάζεται κάποιος να πεθάνει”.

3 χρόνια, 8 μήνες και 21 μέρες.
Στη γραμμική αφήγηση της ιστορίας μας, ανάμεσα στην Τουρκοκρατία και την Βαυαροκρατία, υπήρξε μια σύντομη στιγμή που δεν ονοματίστηκε ποτέ. Μια σχισμή χρόνου, μια φωτεινή εισπνοή ελπίδας όπου όλα μπορούσαν να γίνουν και ένας άνθρωπος προσπάθησε να τα κάνει. Ένας “ξένος” που βρίσκεται σήμερα ολόγυρά μας, παντού και πουθενά: το αποτύπωμα του έργου του ακόμα ορατό, ο ίδιος ακόμα άγνωστος.

Το όνομά του, Ιωάννης Καποδίστριας.

Μυθιστόρημα, Μελάνι, 2019, 296 σελ.

Ο Έλληνας γιατρός – Καρολίνα Μέρμηγκα

Μέσα από την προσωπική ιστορία του γιατρού Κωνσταντίνου Μ. (1874-1941) ξετυλίγεται η άνθηση της αθηναϊκής αστικής τάξης με τις χάρες και τις αδυναμίες της, οι πόλεμοι και οι πολιτικές διαμάχες που έσκισαν τη χώρα στα δύο, οι βαθιές πληγές και οι μεγάλες στιγμές δόξας της Ελλάδας.
Ένα ιστορικό μυθιστόρημα όπου ο έρωτας, τα ηθικά διλήμματα, η ματαιοδοξία, η προσφορά, οι φιλοδοξίες και η αίσθηση χρέους συνθέτουν τον καμβά μιας γενιάς Ελλήνων, επώνυμων κι ανώνυμων, που σήμερα μοιάζουν μακρινοί και άγνωστοι, όμως συνεχίζουν να μας καθορίζουν με τρόπο ανεξίτηλο.

Βραβείο “Νίκου Θέμελη” – Δήμος Άνδρου & Περιοδικό “Διαβάζω”/”Ο Αναγνώστης” 2017

Μυθιστόρημα, Μελάνι, 2017, 580 σελ.

Συγγενής – Καρολίνα Μέρμηγκα

… “Σε ποιον έμοιασα τελικά;” ρωτάω τον πατέρα μου. “Στη μαμά σίγουρα όχι, αλλά ούτε και σ’ εσένα νομίζω”.
“Οχ πια όλες αυτές οι ιστορίες με τις ομοιότητες…”
“Καθώς μεγαλώνει κανείς αποκτούν σημασία. Οι άνθρωποι θέλουν να βρουν ποιοι είναι, γι’ αυτό. Την ταυτότητά τους”.
“Γιατί όλοι έχουν υπερβολικά πολύ ελεύθερο χρόνο, γι’ αυτό.
Αν δούλευαν δεν θα είχαν καιρό γι’ αυτές τις ανοησίες”.
“Όλοι δουλεύουμε, μπαμπά. Απλώς υπάρχουν στιγμές που έχουμε ανάγκη να πιαστούμε από κάτι σίγουρο. Και τίποτα δεν είναι πιο σίγουρο από τη φύση. Τη φύση μας”.
Τα μάτια του με κοιτάνε κάτω από τα παχιά άσπρα του φρύδια.”Κάνεις τεράστιο λάθος. Τίποτα δεν είναι πιο απατηλό από τη φύση μας. Καλύτερα να πιαστείς από κάπου αλλού. Γιατί δεν γίνεσαι θρήσκα;”
Μια άγνωστη κόρη εμφανίζεται από το παρελθόν και σχίζει έναν γάμο στα δύο. Μια μητέρα προσπαθεί να φέρει στη ζωή το κατεψυγμένο έμβρυο του νεκρού παιδιού της. Δυο έρωτες γεννιούνται από το ανεπίτρεπτο και καταλήγουν στο κοινότοπο. Φίλοι έντιμοι κι ανέντιμοι προδίδουν και στηρίζουν. Συγγένειες των κυττάρων, των συμβάσεων και των επιλογών, της φύσης και της τεχνολογίας, του φυσικού και του αφύσικου, με την αγάπη πάντα στον πιο παράλογο και σημαίνοντα ρόλο.

Μυθιστόρημα, Μελάνι, 2013, 214 σελ.

Σήμερα δεν θα πεθάνω – Καρολίνα Μέρμηγκα

… Τον κοίταξα υπό τον ήχο των κελαρυστών νερών και έδειξα με το δάχτυλο τα χαρτιά μπροστά του. “Τα έχω όλα γραμμένα στην αίτησή μου”.
Τα μάτια του ανοιγόκλεισαν ανάποδα, το κάτω βλέφαρο προς τα πάνω, σαν ερπετό. “Εννοείται ότι δεν μπορεί να υπάρξει απόλυτη ταύτιση εμπειριών, κυρία μου. Εννοείται. Αλλά κάποιες βασικές κοινές τάσεις…”
“Να φοβάται την ανατολή; Να του αρέσει να σέρνει όλη μέρα τον ίδιο καφέ και να τρώει μέσα από την κατσαρόλα; Να θέλει να ξυπνάει το πρωί από μια μουσική που έβαλε κάποιος άλλος; Να λέει ότι έχει χάσει τις ελπίδες του για κάτι καλύτερο αλλά να λέει ψέματα, γιατί δεν μπορεί να πάψει να ελπίζει;” … “Κι έπειτα, αυτό το για πάντα, πώς το εξασφαλίζετε; Πώς ξέρετε ότι θα με θέλει για πάντα;”
Οχτώ ιστορίες με ήρωες και ηρωίδες που ζουν τη κάθε μέρα με το πείσμα που χρειάζεται, παίρνοντας τα μαθήματα που δεν ήθελαν και υπομένοντας τα νοήματα που δεν κατάλαβαν, πιστοί και συνεπείς στην ανθρώπινη κατάσταση. Ο φόβος του θανάτου, η σκληρότητα των σχέσεων, η ανοησία των συμβάσεων, η δύναμη της αγάπης και οι αντιφάσεις της ζωής απαιτούν, αν όχι σοφία, γενναιότητα. Και κάπου μέσα σ’ όλα αυτά υπάρχει, ευτυχώς, και το γέλιο…

Διηγήματα , Μελάνι, 2010, 169 σελ.

Ερωτευμένες – Καρολίνα Μέρμηγκα

Επίσης, ο Ιορδάνης έχει ερωμένη. Ισως επειδή είναι καλλιτέχνης.
Ισως επειδή η Λίντια είναι τόσο επιτυχημένη στο ρόλο της συζύγου ώστε μερικές σκηνές σεξ που παίζουν στην οθόνη του μυαλού του δεν θα μπορούσαν ποτέ να την έχουν για πρωταγωνίστρια. Πάντως η ερωμένη του Ιορδάνη είναι ένα γλυκό κορίτσι που δεν ξέρει τίποτε περί Λούσιαν Φρόυντ αλλά κάνει καλό κρεβάτι. Κι επιπλέον τον θαυμάζει, τον θαυμάζει απεριόριστα, όχι επειδή η ζωγραφική του θυμίζει κάτι από τα έργα του Μπέικον ή επειδή οι παραγγελίες που παίρνει τον ανεβάζουν σταδιακά σε “στεθερή αξία”, αλλά επειδή, αν και είναι ένα απλό γλυκό κορίτσι, ή ίσως ακριβώς γι’ αυτό, ξέρει ότι ο Ιορδάνης είναι ένας μεγάλος ζωγράφος. Το ξέρει, όπως ξέρει ότι η Ακρόπολη είναι όμορφη κάτω από τον ήλιο, όπως ξέρει ότι το χάδι είναι χάδι και δεν μπορείς να το αντικαταστήσεις με λόγια.
… Κι επειδή τον αγαπάει, δέχεται να είναι η ερωμένη του, να περνάει δηλαδή σε γενικές γραμμές πολύ άσχημα.
Δέκα διηγήματα με φαντάσματα και αγάλματα, παιχνίδια του χρόνου και της μνήμης, καλλιτέχνες και θεούς, γενναιοδωρία και πανικό, πάθη και λάθη. Δέκα γυναίκες τρωτές και αήττητες, μπερδεμένες και αλάνθαστες, διάτρητες και θριαμβεύτριες. Δέκα διηγήματα για τον έρωτα που οπλίζει κι αφοπλίζει τις γυναίκες που κυκλοφορούν καθημερινά ανάμεσά μας.

Διηγήματα, Βιβλιοπωλείον της Εστίας, 2005, 202 σελ.