Χρήστος Κούκης

Ελληνες λογοτέχνες

Ο Χρήστος Κούκης γεννήθηκε το 1979 και μεγάλωσε στην Αθήνα.
Σπούδασε πολιτικός μηχανικός στο Ε.Μ.Π. και έκανε μεταπτυχιακές σπουδές στο περιβάλλον και στον πολιτισμό. Έχει εκδώσει έξι ποιητικά βιβλία στην Ελλάδα, στη Γαλλία, στην Ιταλία και στη Σερβία. Έχει συμμετάσχει σε διάφορες ποιητικές ανθολογίες στην Ελλάδα και στο εξωτερικό και σε διεθνή φεστιβάλ ποίησης στην Ευρώπη και στην Ασία. Έχει εργαστεί σε περιοδικά ποίησης και πολιτισμού και στίχοι του έχουν μελοποιηθεί. Ζει και εργάζεται στην Αθήνα.

Ποίηση
Μετά την ομορφιά (2010), Γαβριηλίδης
Το μεγάλο παράδοξο του ήλιου (2013), Εκδόσεις Γκοβόστη
Ημερολόγιο για ερωτευμένους (2014), Ροές
Μοντέρνα ενοχή (2018), Κέδρος

Συλλογικά έργα
Ποιητές στη σκιά (2012), Γαβριηλίδης
Ανθολογία ποιητικών διαλόγων (2015), Εκδόσεις Γκοβόστη

Βραβεία-Διακρίσεις
Μετά την ομορφιά – Δεύτερο Βραβείο Ποίησης Καλύτερου Βιβλίου Νέου Ποιητή – Συμπόσιο Ποίησης (2010)

Μοντέρνα ενοχή – Χρήστος Κούκης

«Ύπνος»
Καιρό τώρα δεν μπορώ να κοιμηθώ, στριφογυρίζω στο κρεβάτι μου
ώσπου ο ίλιγγος ν’ ανεβάσει τα όνειρά μου απ’ τον βυθό
Η αγωνία μου κι απόψε περισσότερη απ’ το σκοτάδι
κι όμως δεν περιμένω την αυγή, αργεί ακόμα η ώρα του φωτός
κι όμως περιμένω τ’ άστρα και το φεγγάρι
να φανούν και να μιλήσουμε και να ξεκαθαρίσουμε
με άδεια μάτια, μη φύγουμε απ’ αυτή την ιστορία
Κοιτάζω την αυγή, κοιτάζω το έθνος και ξέρω
καλά πως δεν κάνω για νικητής, δεν είμαι πρώτο θέμα
Αυτός ο τόπος δεν πέφτει για ύπνο με τη συνείδηση καθαρή
Τι είδους άνθρωποι μας ξελόγιασαν και νύχτωσε
έτσι άγρια κι απότομα
Τι είδους άνθρωποι γίναμε κι εμείς και νύχτωσε
χωρίς μια μάχη, μια μνήμη
Μας κυρίεψαν οι στάχτες και ο σώζων εαυτόν σωθήτω
μας συνήθισαν και οι στάχτες και μας προσάπτουν τη φωτιά
έπρεπε, έπρεπε να είχαμε ακούσει την άρνηση
Καιρό τώρα ζούμε με την αίσθηση πως μάταια ολισθαίνουμε
και με την έντρομη υποψία πως μια πληγή, σαν κυβερνάει, βαθαίνει.

Ποίηση, Κέδρος, 2018, 64 σελ.

Ημερολόγιο για ερωτευμένους – Χρήστος Κούκης

Κι αυτή η απόστροφος στο “σ’ αγαπώ”,
να κρεμάμε την απουσία δεν είναι;
Εσύ κι εγώ για μια ολόκληρη χρονιά, μια οποιαδήποτε χρονιά, κάθε χρονιά. Εσύ κι εγώ επικίνδυνα ευτυχισμένοι. Αιώνιοι, περαστικοί και κυνηγημένοι μόνο από τον εαυτό μας.
Εσύ κι εγώ για να βγάζει νόημα το τίποτα, για να δικαιούμαστε να ρισκάρουμε το πάντα. Εσύ κι εγώ, αφού δε θέλουμε άλλον τρόπο.
Ο ποιητής, συνοδεύοντας την κάθε μέρα του χρόνου με δυο τρεις μινιμαλιστικούς, “ακαριαίους” στίχους, ιχνογραφεί τη μουσική ανέλιξη μιας μοναδικής αλλά πάγκοινης ιστορίας αγάπης.
Οι στίχοι αυτοί, απλοί και όμορφοι, “μνημειώνουν” μια καθημερινή στιγμή, ένα διάλογο, ένα βλέμμα ή μια χειρονομία που δεν πρέπει να ξεχαστούν…
Είναι στίχοι για τη μεταφυσική διάσταση που αποκτά η πραγματικότητα όταν, με κίνητρο την αγάπη, κατορθώνεις να εντοπίζεις και να διατυπώνεις, παντού, μεγάλες προσωπικές στιγμές.
Στίχοι που έχουν αντίκρισμα στις πιο ακριβές στιγμές και σκέψεις όλων μας: αυτών που υπήρξαν ερωτευμένοι, αυτών που είναι ερωτευμένοι και αυτών που θα ερωτευτούν.

Ποίηση, Ροές, 2014, 112 σελ.

Το μεγάλο παράδοξο του ήλιου – Χρήστος Κούκης

Ποίηση είναι η εποχή της ανθρώπινης ψυχής, όπου όλοι ξοδεύουν και τίποτα δεν εξαντλείται, μιας και κανείς δεν καταναλώνει. Το χθες δεν απειλείται με εξαφάνιση και το αύριο δεν περιέχει λιγότερα όνειρα. Ο πλούτος αυτής της εποχής είναι η αλήθεια, ο ξεκάθαρος υπαινιγμός, που επιμένει να εκτυλίσσεται και να καταξιώνεται με ένα μυστικισμό, που μπορεί και θέλει ν’ αποκαλύπτεται μονάχα από την καρδιά ενός ποιητή, μια καρδιά που τρέφεται από τον Ήλιο της αγωνίας. Γιατί αγωνία δεν είναι παρά το σκοτάδι που λιγοστεύει. Ο ποιητής με τον ίσκιο του δεμένο στην προκυμαία, ανοίγεται στη μεγάλη θάλασσα της γλώσσας και διαρκώς αναρωτιέται, πότε χαμηλόφωνα και πάντοτε δυναμικά, τι να σημαίνει ο κόσμος μας και οι εκδοχές της ζωής. Αμφισβητεί, μάχεται την ασχήμια και αρθρώνει το λόγο του πνεύματος. Αν επιλέξουμε την ελευθερία και το έλεος, μπορούμε να γίνουμε ήρωες χωρίς να το μάθει κανείς. Μπορούμε να γεμίσουμε διαμάντια χωρίς να διαλύσουμε τη γη. Μπορούμε να επικοινωνήσουμε πατώντας σε ένα βαθύ αίτιο και να επιστρέψουμε οριστικά στο πλάτος του ανθρώπινου εαυτού μας. Γιατί ο ποιητής δεν είναι απλώς ο υποβολέας της αλήθειας, είναι ο ίδιος η αγάπη για την αλήθεια και τις συνέπειές της.