Δάφνη Νικήτα

Το γυμνό παγώνι – Δάφνη Νικήτα

Τα παράθυρα είναι όλα ανοιχτά. Ανάβω το φως, νιώθω καλύτερα. Η βραδιά αυτή θα είναι ήσυχη. Τα πλήκτρα, η δεξιοτεχνία των χεριών είναι βάλσαμο. Η απλότητα της μουσικής είναι δύναμη. Μπορεί να οργιάσει τώρα η φαντασία, ενώ η ζωή συνεχίζεται αμείλικτη. Ο επιθεωρητής περπατάει σαν γάτα. Κανένας δεν ξέρει πού βρίσκεται. Η ανάγκη αναπαύεται με τα φτερά ανοιγμένα. Τα παιδιά τρέχουν να σωθούν. Σηκώθηκε άνεμος. Τα βήματα συμβαίνουν μόνο μέσα στο κεφάλι. Δεν πάω πουθενά. Τα ονόματα δεν θυμίζουν τίποτα. Σώζω μονάχα εικόνες που έφτασαν στα πόδια μου με τον άνεμο. Πέφτω στη θάλασσα. Η λογική είναι επικίνδυνη όταν το σπίτι βουλιάζει. Το στόμα γέμισε σύννεφα. Κρατιέμαι από το ταβάνι. Πέφτω. Κρύβομαι στο υπόγειο μαζί με μια γάτα να μου κρατάει το χέρι. Η σκάλα αυτή τελειώνει στην παλάμη. Η μουσική αρχίζει στο κενό. Το σπίτι γέμισε ρωγμές. Τα σκυλιά ουρλιάζουν. Από το τζάμι βλέπω νοσοκομεία, σφαγεία, νεκροταφεία. Ένας δαίμονας κοιμάται στο κρεβάτι, μέχρι να πέσουν από ψηλά πεθαμένα πουλιά και σκόνη. Τίποτα δεν είναι πραγματικό πέρα από τη βροχή. Στο μέρος αυτό ο χρόνος δεν κυλάει πια. Το παγώνι έχει χάσει όλα τα φτερά του.

Ποίηση, Εκδόσεις Καστανιώτη, 2022, 104 σελ.

Το μπλε δείπνο – Δάφνη Νικήτα

“Το μπλε δείπνο” αρχίζει με ένα φως να ανάβει το σκοτάδι. Η σονάτα ν’ ακούγεται κάτω από ένα φεγγάρι που παγώνει και φλέγεται. Ένα ελάφι στον τοίχο απέναντι, το τέρας ανατέλλει στον κήπο, ο ουρανός αγγίζει το πάτωμα, οι πατημασιές αφήνουν σύννεφα, το φως ξεμακραίνει. Μπορεί και να βρέχει. Το σπίτι γέμισε ψηλά ποτήρια, η επιθυμία σφαλίζει τα παράθυρα, φαντασία η μόνη ελευθερία. Η έναστρη νύχτα καρφωμένη στον τοίχο μοιάζει με κραυγή όταν τελειώνει ο χορός. Η μουσική επιστρέφει στα κλειστά δωμάτια να θυμίζει καλό καιρό την εποχή που βρέχει στάχυα και φτερά πουλιών. Η ιστορία γράφεται από αυτούς που ζουν στο σκοτάδι, το παραμύθι πεθαίνει στην αλήθεια, ο χρόνος υπάρχει σαν δικαίωμα που χάνεται. Ένα γεύμα με περιμένει στην έρημο. Τα δωμάτια όμως παραμένουν κλειστά, φωτογραφίες δεν υπάρχουν πουθενά. Ποιος πραγματικά γνωρίζει πότε κάτι αρχίζει; Δεν υπάρχει χώρος, μόνο η ζωή κάτω από το τραπέζι. Οι δύο καρδιές στο πιάτο μπροστά στα υγρά μάτια. Αγάπη σαν γάτα να περπατάει ανάποδα στα σύννεφα. Η ομορφιά βρίσκεται στη σιωπή που μοιράζεται. Το μπλε αιώνιο φως, η ουσία πέρα από το σώμα. Δεν τελειώνει ό,τι δεν έχει αρχίσει…

Στο εξώφυλλο: Eduard Hopper, Soir Bleu, 1914 (λάδι σε καμβά), Whitney Museum of American Art, Νέα Υόρκη.

Ποίηση, Εκδόσεις Καστανιώτη, 2020, 96 σελ.

Το δέντρο που ανατέλλει – Δάφνη Νικήτα

“Ένα δέντρο ανεβαίνει κρυφά στο δωμάτιό μου και μου μιλά για τις ιστορίες ανθρώπων που ζουν όπως κι εγώ μέσα σε δωμάτια, σε σπίτια, σε πόλεις, εκεί όπου οι εποχές έρχονται και φεύγουν αθόρυβα, εκεί όπου ακούγεται το μπλουζ του Νότου, εκεί όπου κάποιοι μιλούν για όνειρα και ποντίκια, εκεί όπου ξεθάφτηκαν όλα τα κρυμμένα μυστικά και η περιπέτεια είναι για δύο. Το ακούω να μου λέει για τη χώρα εκείνη όπου ο ήλιος μόνο ανατέλλει, οι άνθρωποι περπατούν χωρίς ομπρέλες στη βροχή, ο θάνατος ξεχνάει τον έρωτα, τα σπίτια ανθίζουν, θαύματα συμβαίνουν για να κρατήσουν το χαμόγελο, γιατί μ’ αυτούς που αγαπάς δεν έχει τέλος το ταξίδι.
»Η ηρωίδα δεν θυμίζει καλοκαίρι, γιατί η αλήθεια υπάρχει στη βροχή που πέφτει από τη σκεπή. Αυτή είναι η ομορφιά. Μια ομορφιά πέρα από την επανάσταση, όπως η γυναίκα που κάθεται στην πολυθρόνα της, καπνίζει “Καρέλια” και διαβάζει δυνατά το ποίημα. Με δάκρυα στα μάτια ερωτεύεται, όπως μόνοι μέσα στα εργαστήρια ερωτεύονται οι δημιουργοί…”
Δ. Ν.

Ποίηση, Εκδόσεις Καστανιώτη, 2018, 80 σελ.

Μαύρα σκυλιά – Δάφνη Νικήτα

Τα “Μαύρα σκυλιά”, το ομώνυμο ποίημα στη συλλογή αυτή, είναι η πρώτη “ιστορία” ενός ταξιδιού στο μαγικό τοπίο των υποσυνείδητων και υπερρεαλιστικών εικόνων, εμπειριών, συναισθημάτων, επιθυμιών, φόβων και προσδοκιών, που, ενώ έχουν αφετηρία την πραγματικότητα, διεισδύουν σε μια άλλη διάσταση, αυτή του ονείρου και του φανταστικού, όπου τα πάντα μπορεί να συμβούν και η ανατροπή διαδέχεται και αντιμάχεται το δεδομένο όπως η μέρα τη νύχτα. Τα ποιήματα, οι ιστορίες αυτές η μια μετά την άλλη, το ταξίδι, η φυγή, ο έρωτας, ο θάνατος, η επιθυμία, η νίκη, η ήττα, η απώλεια, η πλησμονή, η αλήθεια, το ψέμα, η χαρά, η λύπη, η ευγνωμοσύνη, όλα μοιάζουν να ενώνονται και να σμίγουν, φορώντας φορέματα και πράσινα κοστούμια, με ό,τι ονομάζεται ζωή, για ένα χορό, για ένα βαλς στους δρόμους, στις γέφυρες ή και στα κλειστά δωμάτια των ξεχασμένων πόλεων που συνεχίζουν να υπάρχουν κάτω από τους υγρούς ουρανούς των ονείρων.

«Χωρίς σπίτι»
Με τη φωνή σου
μου τρυπάς
το κεφάλι
– δεν την αντέχω πια-
με τη φωνή σου χαράζεις
με βία τη ματιά
που σε αγγίζει
με τη φωνή σου
να μ’ ακουμπάει
βγαίνω από το δρόμο
χωρίς να μπορώ να σε κοιτάξω
– γιατί να μην μπορώ να σε κοιτάξω;-
κι όμως το ξέρω πια ότι
είσαι το πιο φωτεινό άκουσμα
που περιμένω κάθε βράδυ
να με σώσει από την πλήξη
του κλειστού
κλουβιού μου

Ποίηση, Εκδόσεις Καστανιώτη, 2015, 80 σελ.

Η περιπέτεια της Μπέττυ και άλλα ποιήματα – Δάφνη Νικήτα

Η παρούσα ποιητική συλλογή εκδόθηκε με αφορμή τη συμμετοχή της ποιήτριας Δάφνης Νικήτα και της εικαστικού Γιούλας Χατζηγεωργίου στην 53η Μπιενάλε της Βενετίας (7 Ιουνίου – 22 Νοεμβρίου 2009, preview 4-6 Ιουνίου 2009), στο πλαίσιο της έκθεσης “Making Worlds” του καλλιτεχνικού διευθυντή Daniel Birnbaum, στο project “Making Words” που επιμελήθηκαν οι Daniel Birnbaum και Evgeni Bunimovich και συνδιοργάνωσαν οι Stella Art Foundation, Moscow Poetry Club, Moscow International Poetry Biennale, La Casa delle Parole, ArtBOX.gr/ Arts Management, με την υποστήριξη του Υπουργείου Παιδείας και Πολιτισμού της Κύπρου, της Κυβέρνησης της Μόσχας, του Ελληνικού Υπουργείου Πολιτισμού, της Federal Agency of Press and Mass Communications of the Russian Federation και του εκδοτικού οίκου “Russian Gulliver”.

Η ΠΕΡΙΠΕΤΕΙΑ ΤΗΣ ΜΠΕΤΤΥ
Την πήρε απαλά
στην αγκαλιά της και
προχώρησε μέχρι
τα μαρμάρινα σκαλοπάτια
του παλιού σπιτιού
μπήκε χαμογελώντας
στην κουζίνα
-απόψε θα έβαζε τα δυνατά της-
οι μυρωδιές θα τον έφερναν αμέσως κοντά της
-δεν έχει χρόνο-
από το ξύλινο ράφι
αρπάζει τη μεγάλη πιατέλα
αυτή με τις λευκές μαργαρίτες στη μέση
και την αφήνει στο τραπέζι
δύο ποτήρια για κρασί ακόμη
κόκκινο
-κάποιος είναι στην πόρτα της-
λυγίζει το σώμα και την ακουμπάει
στο πιάτο με χαρά
κάθεται στην καρέκλα της και περιμένει
-κανείς-
μόνο η νεκρή
νυφίτσα να κείτεται
μπροστά της

Mετάφραση: Yannis Goumas

Ποίηση, poema, 2009, 104 σελ.

Το βροχερό βαγόνι – Δάφνη Νικήτα

Τα ποιήματα της Δάφνης Νικήτα απηχούν την υπερσύγχρονη τάση της ενοποίησης των τεχνών, είναι ποιήματα εικαστικά, αρχιτεκτονικά, μουσικά, κινηματογραφικά και φωτογραφικά. Χωρίς να προδίδουν άμεσα το μυστικό τους, ωστόσο είναι ποιήματα μιλητά, μπορείς να τα πεις και να τα ξαναπείς όπως γινόταν και με τα παλιά ποιήματα.

ΤΟ ΒΡΟΧΕΡΟ ΒΑΓΟΝΙ
Βρέχει
καθώς το
ξύλινο βαγόνι
χαράζει τις γραμμές
Από το ανοιχτό παράθυρο
σε βλέπω να κρεμάς κλωστές
από τον ουρανό
και στην άκρη τους
το χαμόγελό σου.

ΣΑΝ ΑΓΚΑΘΙ
Χωρίς εσένα
μέσα σε κοιλιά
γεμάτη λόγια
το αγκάθι
δε μ’ αφήνει
να χαρώ
της μέρας
τα κρυμμένα

Ποίηση, Το Ροδακιό, 2007, 54 σελ.

Μπουκάλια από το ίδιο άρωμα – Δάφνη Νικήτα

ΓΥΝΑΙΚΑ
Κάθε φορά που βρέχει
αυτή περπατάει στους δρόμους.
Έχει μια γυάλινη μπάλα
στην κοιλιά και φύκια στο στόμα.
Κανείς δεν της μίλησε ποτέ
για τη γυναίκα που είχε
τα μάτια γεμάτα βροχή.
Σαν σε όνειρο
Πώς γίνεται
μια πέτρα
τόση δα
να χωράει
στην επιφάνεια της
ένα ουρανό
που διώχνει τη θλίψη
απο τις μέρες
και τις νύκτες
που με τρώνε
έτσι απλά
χωρίς τύψεις

Δύο μικρές υποθέσεις
Κυλιέται και σκούζει αδιάκοπα
πάνω στα άσπρα πλακάκια
της κουζίνας
τα νύχια της κόκκινα και μυτερά
βγαλμένα έξω
η γλώσσα αγγίζει
την πρησμένη κοιλιά
δύο μικρές κραυγές ηχούν
απ’ το καλάθι της γέννας.

Ποίηση, Εκδόσεις Εν Τύποις, 1999