Το 1974, σε ηλικία 6 ετών, μετακομίζει στο Ηράκλειο όπου μένει έως και σήμερα.
Από το 1991 εργάζεται ως δασκάλα, αρχικά σε σχολείο ατόμων με ιδιαιτερότητες και τελικά σε Δημοτικό Σχολείο της πόλης.
Η αγάπη της για τις λέξεις την οδηγεί στη δημιουργία ενός ιστολογίου όπου καταγράφει σκέψεις-λέξεις οι οποίες την πλημμυρίζουν.
Ποίηματά και διηγήματά της έχουν δημοσιευτεί σε πολλά λογοτεχνικά περιοδικά και σε πολλά ποιητικά ιστολόγια στο διαδίκτυο καθώς και στον τοπικό και αθηναϊκό τύπο.
Ανάμνησις (2017), Εκδόσεις Μέμφις
Ανάμνησις – Δέσποινα Αυγουστινάκη
Στα χνάρια της πρώτης γλώσσας
“Χαϊδέψτε πολλή ώρα τη φράση σας και στο τέλος θα σας χαμογελάσει”
(Anatole France)
Οδοιπορικό της εσωτερικότητας αλλά και χρονικό της επικοινωνίας με τον συν-άνθρωπο, η ποιητική κατάθεση της Δέσποινας Αυγουστινάκη διακρίνεται για την ένταση της φωτοβολίας των ποιητικών της συλλήψεων, την αίγλη των αποχρώσεών της, αλλά και τη θεμελιακή παραστατική δύναμη των ιδεών της. Ποιητική ιδιοσυγκρασία εξέχουσα, η εκλεκτή ποιήτρια διαθέτει το έμφυτο ταλέντο να ανακαλύπτει την αθέατη όψη των πραγμάτων και των συναισθημάτων, δια της “ομιλούσης ψυχής των λέξεων”, υποβάλλοντας αυτές τις λέξεις σε μια συνεχή βασανιστική επεξεργασία, για το “αναγκαίον” της τελειότητας.
Με δωρικό ύφος, “δόσινο λίγην τε, φίλην τε”, στιχουργεί ευρισκόμενη σε διαρκή κατάσταση εύφορης και εγερτήριας εν-συναίσθησης και επικοινωνίας με τον αναγνώστη της.
Ο λόγος της είναι περιεκτικότερος σε ποιητική ουσία, απεκδυόμενος από κάθε περιττό ψιμύθιο, είναι λόγος οξύτατης αίσθησης της πρωτοτυπίας που την υπαγορεύει μια δημιουργική φαντασία και αναγνωρίζεται ως πηγαίο πρωτογενές δημιούργημα ευτυχισμένης σύζευξης ορθολογισμού και συναισθήματος.
Ο στοχαζόμενος και παράλληλα άδων (λυρικός) ποιητικός νους της Δέσποινας Αυγουστινάκη κατακτά από μόνος του την απάντηση των συλλογισμών του, γύρω από το δύσκολο ερώτημα του γενεσιουργού αιτίου της ύπαρξης του “Αιώνιου Ανθρώπου” και της πρωταρχικής (κυτταρικής) του Γλώσσας που λειτουργεί ως κρουστός συντεθειμένος λόγος καρδίας. Περιούσιος Λόγος Αγάπης.
Λέξεις που στη νέα κοσμογονική τους επιστροφή ως ΑΝΑΜΝΗΣΙΣ σε ρέοντα ζέοντα χείλη, δεν ακολουθούν ως ανοργάνωτος στρατός που αφήνει πίσω του ασύμμετρους κύκλους αστρικής σκόνης, αλλά σαν ευεργέτης εσμός ποικίλων Ιδεών Νέας Ζωής, αποβλέποντας στην επαναθεμελίωση και εξεύρεση του αληθούς εαυτού μας.
Κατεξοχήν άνθρωπος σκεπτόμενος η δημιουργός, επιστρατεύει από το μυστικό οπλοστάσιο των σωθικών της-που είναι πλήρες φωτεινών φωνηέντων και ελεύθερων σκέψεων- τη δύσκολα αναγνωρίσιμη, σήμερα, Ιδέα της Αυταξίας, της Συν-αλληλίας και μας την προσφέρει θησαυρισμένο αλογάριαστο πλούτο, λόγο παρηγορητικό και δοξαστικό της Αγάπης και της ανοιχτής αγκαλιάς της.
Κάνοντας χρήση του στοιχειώδους δικαιώματός της που έχει, να ονειρεύεται τον “τελειότατο κόσμο”, κλείνεται στο ποιητικό της σύμπαν -ταμπλό εύφορης ευγονίας- που το αποτελούν πνεύματα γνώριμα κι αγαπημένα της αείζωης και πυρίπνοης αδερφοσύνης. Πνεύματα που αφετηρία τους έχουν το αρχαϊκό (πρωτογεννητικό) παρελθόν του ανθρώπου, όπου η ταύτιση των ιδεών και των συναισθημάτων του στη (διαλογική) επικοινωνία τους, συμβαίνει μόνο στη διαρκούς ζωτικότητας σφαίρα της Ποίησης. Της κοινής δηλ. γλώσσας της καρδιάς, η οποία βρίσκεται σε συνεχή μέθεξη με το Ωραίο και το Αληθές της ζωής.
Βασίλης Γεωργιάδης (Ιστορικός-Λογοτέχνης)
Ποίηση, Εκδόσεις Μέμφις, 2017, 110 σελ.
Πηγές: Biblionet, Εκδόσεις Μέμφις
