Δημήτρης Καρακίτσος

Οι γάτες του ποιητή Δ. Ι. Αντωνίου – Δημήτρης Καρακίτσος

Ένας νέος φανατικός για γράμματα, γεννημένος στο Βόλο το 1979, έφερε το 2007 τα ποιήματά του στον εκδοτικό οίκο και άντεξε την πενταετία που κύλησε μέχρι να εκδοθούν. Ποιήματα που κατορθώνουν μέσα από δρόμους φαινομενικά πατημένους (όπως η σεβαστική στάση του Οδυσσέα Ελύτη προς το φίλο του καπετάνιο-ποιητή Δ. Ι. Αντωνίου, ο εξωτισμός του Καββαδία, ο μοντερνισμός του Σεφέρη) να χαρτογραφήσουν μια εσωτερική περιπέτεια στον αντίποδα του λυρισμού. Οι γνωστοί κύβοι που συνθέτουν τη θεματολογία και την ψυχολογία της Γενιάς του ’30 αναδομούνται και ανατοποθετούνται, οι λέξεις είναι αυτές που ξέρουμε, αλλά ο αιώνας γύρισε, τα μάτια έχουν δει άλλες εικόνες και το αίσθημα ανετράπη: η ποσόστωση της ελπίδας στον ορίζοντα είναι πολύ μειωμένη.

Το τραμ προχωρεί.
Ο δρόμος αναγγέλλει
Μια πορεία
Απέραστη. Ενώ
Τρεις επιβάτες κλαίνε.
Τους ακούγαμε
Να λένε για τη ζωή
Ότι κι αυτούς
Έριξε χάμω εκείνος
Που πήγαν και ψήφισαν.

“Διάθεση στοχαστική και παιγνιώδης … υπερρεαλιστική συνδιαλλαγή με το χρόνο [αλλά και με τους χώρους και με τις χώρες] … γερά λογοτεχνικά θεμέλια … πειθαρχημένη γλώσσα … ασύνειδες επιθυμίες.” Ένας πρωτοεμφανιζόμενος ποιητής με τα όπλα αυτά που επισημαίνει η κριτικός και λογοτέχνις Ευτυχία Παναγιώτου (www.poema.gr) φαίνεται να ανοίγει μεγάλο δρόμο μπροστά του. Ας είναι καλός, όσο κι αν όπως ο ίδιος ομολογεί: “Διπλή η αγωνία κι η εποχή που χαίνει, και το κακοπάθημα των ονείρων μας των φίλων των στοχασμών.
“Επιτέλους επιστροφή στο δικό μου τόπο, ο οποίος υπήρξε τόπος συνάντησης. Τούτα τα αμάξια κι ο ουρανός, οι γειτονιές, οι γρίλιες. Επιτέλους επιστροφή στους ίδιους μαρασμούς. Έναν έναν: του ανθρώπου που κοιτάει μπροστά και ξαναγυρίζει. Του ανθρώπου που κλείνει τα μάτια για ν’ ακούσει το ραδιόφωνο.
“Ξαναγύρισα σε άλλα πολιτεύματα μέσα σε ημέρες βροχερές. Μου ‘χεις δείξει το μισό δρόμο, και τούτο είναι αρκετό. Αλλά τους φίλους μου τους βρήκα εδώ με τα ίδια παράπονα με τις ίδιες αγωνίες. Μακάρι να τους ωφελούσε το αύριο ή το χτες. Μετέωροι ήμασταν στο παρόν και με καρδιά ουτιδανή.”

Ποίηση, Το Ροδακιό, 2012, 54 σελ.

Βένουσμπεργκ – Δημήτρης Καρακίτσος

Ο Όμηρος, φορώντας το ψαθάκι του, φτάνει στην παραλία της Αυλίδας, αποφασισμένος να διεκδικήσει από τον Ησίοδο τον χάλκινο τρίποδα στον τοπικό ποιητικό διαγωνισμό. Τα βατράχια αναζητούν στον Άδη τον ποιητή που θα περιγράψει τα ηρωικά τους κατορθώματα στη μάχη με τα ποντίκια. Ο ερωτόληπτος Πολύφημος εξομολογείται το πάθος του στην όμορφη Γαλάτεια. Ο αββάς Παφνούτιος καταφεύγει στην εσωτερική έρημο, μάταια αναζητώντας τη σιωπή.

Οι τέσσερις αυτές ιστορίες, παραλλαγές σε δοσμένα θέματα της αρχαίας και της χριστιανικής παράδοσης, κλονίζουν μέσα από το παιχνίδι του ύφους τα αλληγορικά νοήματα, περιγράφοντας τη φυγή από τον κόσμο και την εξορία στο βασίλειο των ηδονών.

Διηγήματα, Αντίποδες, 2015, 80 σελ.

Παλαιστές – Δημήτρης Καρακίτσος

Τρεις περίπου δεκαετίες μετά τον Παναγή Κουταλιανό, μια νέα γενιά περιπλανώμενων παλαιστών θα περιδιαβεί την Ελλάδα στήνοντας παραστάσεις και εξωτικά θεάματα προς τέρψιν του κοινού. Οι όροι της εποποιίας έχουν προ πολλού αντιστραφεί: οι ήρωες δεν είναι ήρωες, αλλά ατίθασοι νέοι που μάχονται για λίγες δεκάρες στις πλατείες των πόλεων και των χωριών. Μια βαριά αλυσίδα πεσμένη στο χώμα κρύβει τα τρωτά της σημεία, το να πείσεις για τις υπεράνθρωπες δυνάμεις σου είναι μεγάλη τέχνη. Ωστόσο, μετά το τέλος της παράστασης -μετά το τέλος κάθε παράστασης- παραμονεύει η λήθη.

Διηγήματα, Ποταμός, 2016, 140 σελ.

Ιστορίες του Βαρθολομαίου Ολίβιε – Δημήτρης Καρακίτσος

Ρεσεψιονίστ και διηγηματογράφου
Ως γνωστόν η Κέρκυρα είναι το κέντρο του κόσμου. Η θάλασσα που την κυκλώνει της χαρίζει όμορφες ακρογιαλιές και ήσυχους χειμερινούς μήνες. Εδώ, κάτω από του ουρανού το μέγα πολυκάντηλο, οι άνθρωποι ζουν δυο ζωές, παρά τις αυταπάτες τους. Άλλωστε τίποτα δεν είναι αληθινό. Ο Βαρθολομαίος Ολίβιε, ρεσεψιονίστ σε ξενοδοχείο με διάχυτες φυλλωσιές, έχοντας διαβρωθεί από τη σιωπή της νυχτερινής βάρδιας, ονειρεύεται ότι μπορεί να γράψει ιστορίες. Το νησί δεν αγνοεί κανένα τέκνο του. Αργά το βράδυ, που στα καντούνια παρελαύνουν στοιχειωμένες φιλαρμονικές, ο ρεσεψιονίστ δίνει τη θέση του στον διηγηματογράφο. Ο Βαρθολομαίος δεν χρειάζεται να επινοήσει τίποτα: οι ιστορίες του υπάρχουν αιώνες εδώ, χαραγμένες στα δέντρα.

Διηγήματα, Ποταμός, 2017, 190 σελ.

Ζαχαρίας Σκριπ – Δημήτρης Καρακίτσος

Υπάρχει αντίδοτο στην ελληνική απατεωνιά; Μονάχα ένας υπερήρωας μπορεί να βάλει -προσωρινά- τα πράγματα στη θέση τους, μοιράζοντας τις απαιτούμενες σφαλιάρες. Ο Ζαχαρίας Σκριπ με το λεπτό μουστάκι ζεν πρεμιέ, το λευκό φράκο και τη μάσκα του Φαντομά, την απαραίτητη μπέρτα και τις ανάλογες υπερδυνάμεις, αποκαθιστά την τάξη στον Βόλο των αδιάλλακτων δημάρχων, δημοσιογράφων, παραεμπόρων και των ζάμπλουτων ξενόφερτων κροίσων εν έτει 1914.
Μια σπιρτόζικη, παιχνιδιάρικη, γλυκά απολαυστική νουβέλα άλλης εποχής, διασταύρωση περιπέτειας της Μάρβελ με το ρομαντικό κλίμα της Μπελ Επόκ, στις σελίδες της οποίας συναγελάζονται κλεφτοκοτάδες, τρελοί επιστήμονες, μοιραία κορίτσια, πληρωμένοι γραφιάδες, λαθρέμποροι χαλβά και ο δαιμόνιος δημοσιογράφος αφηγητής, αδελφικός φίλος του ιπτάμενου υπερήρωα. Ένα σατιρικό κλείσιμο του ματιού στο ρυπαρό μας παρόν· ένα λεπτοδουλεμένο κωμικό ρομάντζο όλο φρεσκάδα· ένας πικρός εν τέλει αναστεναγμός: “Πού να ‘σαι τώρα ρε Ζαχαρία;”

Νουβέλα, Ποταμός, 2019, 80 σελ.

Ιστορίες της Μάντσας – Δημήτρης Καρακίτσος

ΔΥΟ ΠΟΝΗΡΟΙ
Οι ιππότες είναι ευγενικοί και καλοπληρωτές – άκου πώς θα του τη σκάσουμε. Τράβα βρες κάνα φουστάνι της γυναίκας σου και μετά κάλυψε το κεφάλι σου με μια μαντήλα. Εγώ κάτι θα βρω, θα φορέσω μια εσάρπα, κι αύριο ξεκινάμε χαράματα με τα άλογα. Θα είμαστε τάχα δυο μάγοι ξακουστοί. Εσύ κάνε ότι δεν μιλάς τη γλώσσα μας, πέτα τίποτα αλαμπουρνέζικα, αλλά να γουρλώνεις τα μάτια σου όταν τον κοιτάς. Εγώ θα του πω ότι τον περιμένουν περιπέτειες και δόξες. Ρίξε και μια προσευχή στον Αλλάχ, και μετά εγώ θα αρχίσω τα σιρόπια. Θα τον μουρλάνουμε – πας στοίχημα; Μόλις όμως σκάσουν το παραδάκι… αχ εκεί να δεις τι μαγικά θα κάνουμε στο χάνι με τα κορίτσια.

Διηγήματα, Θράκα, 2020, 40 σελ.

Ο Δον υπαστυνόμος – Δημήτρης Καρακίτσος

Ο Αστόλφος ξαποσταίνει κάτω από το ψιλόβροχο σε έναν πεσμένο κορμό, περιστρέφεται στις σχολικές του αναμνήσεις με κατάνυξη. Θυμάται τα ξύλα της σόμπας να τριζοβολούν. Ο δάσκαλος έβαζε φλούδες από λεμόνι στο καπάκι της. Έπειτα, και με τον αγέρα να σφυρίζει απ’ τα παράθυρα, μαθητής και δάσκαλος διάβαζαν λογοτεχνία – ο δάσκαλος καπνίζοντας, ο μαθητής απορροφώντας. Δυστυχώς τα πρωινά εκείνα τους τα χάλασε ο αναπάντεχος διορισμός του δασκάλου σε ένα βάρβαρο της Σαραγόσας χωριό. Απαρηγόρητος τότε ο Αστόλφος, νιώθοντας ότι προδόθηκε, και μάλιστα από τον μοναδικό και καλύτερό του φίλο, έσκισε τους κλασικούς, δίπλωσε σαΐτες τα ποιήματα της Σαπφούς και, απαγορεύοντας διαπαντός στον εαυτό του την καλή λογοτεχνία, στράφηκε εκδικητικά στα αστυνομικά μυθιστορήματα.

Μυθιστόρημα, Αντίποδες, 2020, 272 σελ.