Σπούδασε ναυπηγική και διοίκηση επιχειρήσεων. Εργάζεται σε τομείς επικοινωνία, εκπαίδευσης και εν γένει της ανάπτυξης του ανθρώπινου δυναμικού. Εγγεγραμμένος στο Εθνικό Κέντρο Πιστοποίησης Συνεχιζόμενης Επαγγελματικής Κατάρτισης είναι επί σειρά ετών εισηγητής σεμιναρίων συνεργαζόμενος με σημαντικά εκπαιδευτικά κέντρα.
Είναι μέλος της Ένωσης Ελλήνων Λογοτεχνών. Το μυθιστόρημά του “Η λάμψη μιας αλλιώτικης ζωής” απέσπασε άριστες κριτικές τόσο εντός Ελλάδας όσο και στην ελληνική ομογένεια πολλών χωρών. Επίσης έχει διακριθεί και βραβευθεί σε πανελλήνιους διαγωνισμούς στον τομέα του διηγήματος.
Στη συγγραφή του, αμεσότητα στα πρόσωπα και γεγονότα και μια “ανάλαφρη ευωδιά” διακρίνει το έργο του, το δε ύφος της γραφής του είναι λιτό και απέριττο δημιουργώντας ένα απτό καθημερινό περιβάλλον με τα συναισθήματα να κυριαρχούν και να έχουν αυτά τον πρώτο λόγο πριν και μετά από κάθε σημείο στίξης. Απόρροια της μεστότητας του λόγου του, το αναγνωστικό κοινό είναι ανεξαρτήτου ηλικίας και να μην περιορίζεται σε ηλικιακά όρια.
Η λάμψη μιας αλλιώτικης ζωής (2009), Άπαρσις
Ο ψίθυρος είναι ένα ατέλειωτο μυστικό… (2011), Άπαρσις
Διηγήματα
Τα κρυφά (2023), 24 γράμματα
Ποίηση
Άστο το φως (2016), Άπαρσις
Θεατρικά έργα
Σμύρνη… Ακόμη καπνίζεις στην καρδιά μου (2022), 24 γράμματα
Συλλογικά έργα
Ποιητικές συνARTήσεις 2016. Ενδέχεται και να ξημερώσει (2016), Άπαρσις
Διαγωνισμός ποίησης και δοκιμίου: Αριστοτέλης ο Σταγειρίτης (2017), Εχέδωρος Εκδοτική
Τα κρυφά – Δημήτρης Κολιδάκης
15 διηγήματα
«Πίσω από κάθε σημάδι ανθρώπου κρύβεται μια ιστορία μικρή ή μεγάλη. Ίσως ένας θρύλος, ακόμη και μια προκατάληψη. Στο κάθε αντίκρισμά του, δημιουργείται ένα δυνατό συναίσθημα ψυχής, μα που ποτέ δε βγαίνει στο σεργιάνι. Είναι αυτό που νιώθει ο πληγωμένος».
Από το διήγημα: «Σταλάγματα»
Διηγήματα, 24 γράμματα, 2023, 276 σελ.
Σμύρνη… Ακόμη καπνίζεις στην καρδιά μου: Ο μπόγος – Δημήτρης Κολιδάκης
Θεατρικό κείμενο
«Κι ύστερις απ’ το φτάσιμο μας κανείς δεν κοίταξε ξοπίσω του. Κανείς και ποτέ! Γιατί όλες οι σκέψεις πίσω έχουνε μείνει. Καρφωμένες στα χώματα ‘κείνα. Κι αν κάποτε τα μυαλά μας ξεφεύγουνε, ξαναφέρνουμε το νου στη θέση τη σωστή του. Εκεί και τότες! Γιατί, εκτός από άνθρωποι με θύμησες, είμαστε κάτι ακόμα πιο δυνατό. Είμαστε… Σμυρνιοί παρατημένοι!»
(Και πάνω ‘κει πιάνουνε βουβά κλάματα την Εριφύλη.
Σημ: “βουβά”: Γιατί έτσι κλαίγανε οι Μικρασιάτες πρόσφυγες).
Μια αληθινή ιστορία
Ένα χρονικό
Η Ελλάδα μας όλη σε μια προκυμαία
Θεατρικό, 24 γράμματα, 2022, 82 σελ.
Άστο το φως – Δημήτρης Κολιδάκης
Στα μύχια της ψυχής βλέπεις το παρελθόν και το τώρα. Παρελθόν σημαίνει καμωμένα πράγματα. Έτσι “αναγκάζεσαι” σε εξομολογήσεις λυτρωτικές, συναισθηματικές, ανομολόγητες. Ποιητικές ενφάσεις. Το τώρα, απλά, προδίδει το μέσα προσδιορίζοντας επιμελώς κρυμμένες γωνιές. Και στις δύο χρονικές καταστάσεις καταμαρτυρούνται αλήθειες. Και η αλήθεια είναι φως. Ένα φως ελπίδας που για να ξεχυθεί αναζητεί μια χαραμάδα. Μια χαραμάδα φτάνει! Γι’ αυτό… “Άστο το φως”
Ποίηση, Άπαρσις, 2016, 72 σελ.
Ο ψίθυρος είναι ένα ατέλειωτο μυστικό… – Δημήτρης Κολιδάκης
“Κοίταξε τον Περικλή, στο ημίφως, πόσο ήρεμος ήτανε! Aγωνιστής ζωής και ήρεμος. Ασυμβίβαστα. Για άλλους ναι… ασυμβίβαστα. Γι’ αυτόν όχι και δεν του πήγαινε άλλη έκφραση. Δεν του “δένανε” άλλα χαρακτηριστικά. Έτσι έπρεπε να ήτανε. Έτσι… Ήρεμος!
“Περικλή, εδώ είμαι… κοντά σου. Μην ανησυχείς, μη στεναχωριέσαι…”. Δύσκολα εύρισκε τα λόγια η Ουρανία για το ξεμυστίκευμα και που αρχή τούτο, θα ‘πρεπε χρόνια πίσω να είχε. Ας είναι… έστω! Ξεκίνησε και προχώραγε ψαχτά για το παρακάτω. Για τα λόγια τα απλά, τα ανθρώπινα αλλά πάντα άβγαλτα και που σταματημένα στα σπλάχνα μένανε! Ξένα γι’ αυτήν έτσι κι αλλιώς και τώρα θέλανε να βγούνε, να ξεχυθούνε με δύναμη… Όπως το κλάμα!”
Έτσι είναι! Τα λόγια τα ψιθυριστά αν δεν τα έχεις ξαναπεί πας ψάχνοντας. Θέλει τόλμη! Πρέπει να ξεπεράσεις τον εαυτό σου για να δώσεις στον άλλον να καταλάβει ότι του δίνεσαι…. γιατί του δίνεσαι! Ο ψίθυρος είναι ένα ατέλειωτο μυστικό του “κάποτε” ή ένα ατελείωτο μυστικό του “τώρα”. Μια αυθόρμητη εξομολόγηση, μια στιγμή τόσο διαφορετική από τις άλλες τις κοινές. Λέξεις πλεγμένες με συναίσθημα… ό,τι και να ‘ναι αυτό το τελευταίο. Αντάρας ή νηνεμίας. Ξεσπάς και αποκαλύπτεσαι μ’ έναν ξεχωριστό, ιδιαίτερο, αλλά τόσο αληθινό, τρόπο! Ξεσπάς…!
Μυθιστόρημα, Άπαρσις, 2011, 329 σελ.
Η λάμψη μιας αλλιώτικης ζωής – Δημήτρης Κολιδάκης
… Κι εκεί ματασκέφτηκε η γερόνισσα, όπως πολλά βράδια πριν σφαλίσουν τα μάτια με ύπνο… “Ο τόπος μας είναι ένας ουρανός γεμάτος φεγγάρια που κυνηγιόνται στις νύχτες μας. Ναι, στις νύχτες εμάς των μεγάλων και των “σοφών”, τρομάρα μας! Αν σκορπίσουνε στη θάλασσα του κόσμου, σκέφτομαι μήπως το σκοτεινό του νερού στα σωθικά τα πάρει! Τα πάρει και τα πνίξει”. Και το δάκρυ έπαιρνε τον κατήφορο και ίσα που σταμάταγε λίγο πιο πάνω από τα χείλια… κρατημένο! Λαμπυρισμένο! Ο τόπος της -Ο Ποταμίτης- τον πόναγε η γερόντισσα, και τα φεγγάρια… ναι, τα φεγγάρια -έτσι τα ‘λεγε τα παιδιά, τα Ποταμιτάκια- πρώτο λόγο είχανε στη σκέψη της! Και δόστου πλενόντουσαν τα μάτια κάθε που το σκόρπισμα έπαιρνε ζωντάνια στο μυαλό…!
“Ο χρόνος κυλάει. Καθένας άλλο δρόμο της ψυχής του παίρνει. Και ο ουρανός, κάποια στιγμή, σκορπίζει τα φεγγάρια τούτα στη θάλασσα του κόσμου, ξεχειλίζοντας την από φως περίσσιο και πολύχρωμες ελπίδες για το αύριο. Και με το περπάτημα ανάμεσα σε εικόνες και σε στιγμές ανείπωτα μαγευτικές υφαίνεται το ριχτάρι μιας αλλιώτικης ζωής”.
Πρόλογος: Ιωάννα Σισσώη-Πολάτογλου
Μυθιστόρημα, Άπαρσις, 2009, 231 σελ.
Πηγές: Biblionet, 24 γράμματα, Άπαρσις
