Δημήτρης Λ. Κωνσταντάρας

Ο γιος της Παπαρούνας – Δημήτρης & Παυλίνα Κωνσταντάρα

Δύο άνθρωποι, ενωμένοι απ’ το νήμα της ζωής, έγραψαν την ιστορία δύο άλλων ανθρώπων. Επίσης ενωμένων απ’ αυτό το νήμα. Οι οποίοι συναντήθηκαν στο διάβα της ζωής τους για πολύ λίγο. Αλλά αυτό το λίγο ήταν τόσο σημαντικό που τους καθόρισε.
H ιστορία της Μιράλ και του Αλέξη αρχίζει στην Παλαιστίνη του 1985, σ’ έναν οικισμό, στα περίχωρα της Γάζας, όπου επικρατούσαν συνθήκες φτώχειας και φόβου, με πολλά παιδιά να έχουν βρεθεί μες στους δρόμους και στα ερείπια.
Η Μιράλ έγινε πρόσφυγας και –αναγκαστικά– μετανάστρια στην Ελλάδα και ταυτόχρονα θύμα εκμετάλλευσης συμμοριών. Το μοναδικό πράγμα για το οποίο αποφάσισε στη ζωή της ήταν να κρατήσει και να γεννήσει το παιδί της, το οποίο εγκατέλειψε στο μαιευτήριο για να μην το καταδικάσει στην ίδια μοίρα.
Η μάνα και ο γιος έζησαν παράλληλους βίους μέχρι που ήρθε η μεγάλη στιγμή: η συνάντηση.
Οι συγγραφείς, πατέρας και κόρη, έγραψαν ένα περιπετειώδες μυθιστόρημα, ένα ψυχολογικό θρίλερ, που κινείται ανάμεσα στην περιπέτεια, στο έγκλημα, στην υιοθεσία και στην κάθαρση.

Μυθιστόρημα, Δίχτυ, 2022, 286 σελ.

Βουλευτή να σε πει η μάνα σου… – Δημήτρης Κωνσταντάρας

Καλός βουλευτής -τουλάχιστον για τον κόσμο- δεν υπάρχει πλέον. Υπάρχει μόνο για τα κανάλια: αυτός που τσακώνεται και με τα μανικετόκουμπά του. Που φωνάζει, που βρίζει, που ωρύεται, που παράγει θέμα… δίνει τίτλο… Και αναπαράγεται σε όλα τα Μέσα που είναι πρόθυμα να προωθήσουν την όποια κουταμάρα, αρκεί να είναι εντυπωσιακή. Αν δεν τα κάνει αυτά, αν δεν τα λέει… δεν τον καλούν. Πουθενά. Ούτε το κόμμα του τον στέλνει. Τι να τον κάνει; Αφού δεν τα πράττει όλα αυτά, δεν χτυπάει με το χέρι του ή με το τακούνι της το τραπέζι, ΔΕΝ ΠΑΡΑΓΕΙ ΕΡΓΟ.

Ξέρετε τι λέμε πάντα; Ότι “κανείς δεν πρόκειται να ξαναπαρουσιαστεί ως υποψήφιος”.

Κι όμως. Ουρά οι υποψήφιοι έξω απ’ τα γραφεία των κομμάτων. Ακόμα και οι φουρναραίοι κλείνουν τους φούρνους και πάνε για βουλευτές. Και δεν ξέρουν ότι το βουλευτιλίκι είναι και μια περίεργη ολιγαρχία. Οι ολίγοι αποφασίζουν τι θα ψηφίσουν οι πολλοί κι αυτοί το ανέχονται. Καλά να πάθουν. Και καλά να πάθουμε. Γιατί, μην το ξεχνάμε: Τους βουλευτές, ΕΜΕΙΣ τους ψηφίζουμε. Και εμείς τους εκλέγουμε.

Το θεατρικό έργο “Βουλευτή να σε πει η μάνα σου…” του Δημήτρη Κωνσταντάρα, αποτυπώνει όλα αυτά κι ακόμη περισσότερα από τον τόσο ιδιότυπο κόσμο της πολιτικής.

Θεατρικό, Εκδόσεις Βακχικόν, 2018, 80 σελ.

Ημερολόγια – Δημήτρης Κωνσταντάρας, Παυλίνα Κωνσταντάρα

Ο σεισμός, η πολιτική, η κατάθλιψη


Έγραψα τα “ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΑ” σε τρεις διαφορετικές περιόδους της ζωής μου. Καμία απ’ αυτές δεν ήταν καλή. Και οι τρεις μού άφησαν τραύματα. Γι’ αυτό ίσως, σε αρκετά τους σημεία, έχουν υποκειμενικά δυσάρεστες και αντικειμενικά ειλικρινείς διαπιστώσεις. Απηχούν κομμάτια από το χάλι της ζωής μας. Σημειολογικά η θεματολογία με βοήθησε.

Η Πολιτική, έτσι όπως ασκείται, σκοτώνει τις ψυχές των ανθρώπων και τη δημοκρατία.

Ο Σεισμός -και οι άλλες φυσικές καταστροφές – αποδεικνύουν ότι υπάρχουν υπέρτατες δυνάμεις που τιμωρούν σκληρά, πολλές φορές και άδικα, την ανθρώπινη μειονεξία.

Και η Κατάθλιψη είναι βαθιά ριζωμένη στο κύτταρό μας, μόνο που ακόμη δεν ασχοληθήκαμε -ούτε μ’ αυτό- σοβαρά.

Η μεγάλη μου χαρά απ’ αυτό το βιβλίο βγαίνει από την απόφασή μου να ασχοληθώ δυναμικά αλλά και απολογητικά με τις ανθρώπινες ανεπάρκειές μου και να τις παραδεχτώ αλλά και από την ποιότητα του γραψίματος της κόρης μου Παυλίνας που με δικαιώνει.

Αφιερώνω το βιβλίο σ’ αυτούς που μου στάθηκαν στα δύσκολα, σ’ αυτούς που μ’ εγκατέλειψαν στα δύσκολα και σ’ αυτούς που με έφεραν στα δύσκολα. Και δεν θα τους ξεχάσω ποτέ

Αφηγήσεις, Εντύποις, 2018, 354 σελ.

Άσπρο πουκάμισο και κόκκινα παπούτσια – Δημήτρης Κωνσταντάρας

Ο καθηγητής είχε ορκιστεί ότι δεν θα’ παιρνε ποτέ “φακελάκι” από φτωχό ασθενή. Το είχε τηρήσει. “Γλύκαινε” τις τύψεις του. Υπήρχαν τόσοι πολλοί που μπορούσαν να δώσουν άνετα… Χιλιάδες φακελάκια. Τα μετρούσε η Μαρία…
… Ο ασθενής που θα χειρουργούσε είχε κακές αιματολογικές, πίεση, αναπνευστικά, ταχυκαρδίες, χοληστερίνη, κούτσαινε… Και τώρα είχε και αίμα στα ούρα. Και μια κυτταρολογική γεμάτη “υποψίες”. Δεν τον έβλεπε “στα καλά” του. Είχε εμφανιστεί μπροστά του κατακίτρινος. Φορώντας άσπρο πουκάμισο και κόκκινα παπούτσια…
… Σε ένα, ενάμιση μήνα θ άρχιζε να φαίνεται η εγκυμοσύνη της Αφροδίτης και σε γιατρό δεν υπήρχε πιθανότητα να πάει για έκτρωση. Ο Φώτης την αγαπούσε. Θα το κρατούσε το παιδί. Το είχε αποφασίσει. Αλλά αυτά που επακολούθησαν ήταν τραγικά. Κι όταν ο Φώτης φεύγοντας βρόντηξε την πόρτα βρίζοντας, πάγωσε…
… Άνεργος και απελπισμένος ο Πάνος αναρωτήθηκε: “Τι σκατά είμαι; Εκβιαστής; Δολοφόνος;” Δίσταζε. Όχι για τον καθηγητή. Αυτός ήταν άρρωστος με χέρια τρεμάμενα. Πάθαινε κρίσεις. Αλλά έμπαινε στο χειρουργείο. Έτσι “σκότωσε” τη μάνα του…
… Η Μαρία καθόταν άνετα στην ταχεία Αθηνών – Θεσσαλονίκης και χάζευε από το παράθυρο. Είχε βγάλει εισιτήριο την τελευταία στιγμή. Σαράντα πέντε ευρώ. Χαμογέλασε. Έδωσε πενηντάρικο, ζήτησε θέση σε παράθυρο και “άφησε” το πεντάευρω. Κάποια στιγμή τα …ψιλά που της είχε δώσει ο καθηγητής θα τέλειωναν. Και θα’ πρεπε ν’ αρχίσει να “χαλάει” τα πεντακοσάρικα.

Μυθιστόρημα, Εντύποις, 2016, 230 σελ.

Η Αφροδίτη της Ανάφης – Δημήτρης Κωνσταντάρας

Η “δικιά” μου Αφροδίτη, ήταν μια… άλλη Αφροδίτη. Αλλιώτικη. Δεν ταίριαζε με τις προδιαγραφές. Δεν πήδηξε από τους βράχους από την αγωνία της για τον θάνατο του Άδωνη, δεν έγινε διάσημη για τις σχέσεις της με τους διάφορους ήρωες και τους Θεούς, δεν “βουτούσε” πίσω από τον βυθισμένο Ήλιο, για να τον συναντήσει το επόμενο πρωί με τη μορφή του Αυγερινού.

Η “δικιά” μου Αφροδίτη δεν γεννήθηκε στην Πάφο. Στην προπολεμική, προσφυγική Καισαριανή γεννήθηκε. Ορφανή γεννήθηκε και ύστερα από μεγάλη περιπέτεια.

Δεν έζησε στον Όλυμπο, με νέκταρ και αμβροσία. Σε διάφορα σπίτια, κυρίως όχι στο “δικό” της το σπίτι, σε σπίτια φτωχικά, σε δωμάτια υγρά και βρώμικα μεγάλωσε, χωρίς δικά της παιχνίδια και δικά της έπιπλα, σε ξένα σπίτια έζησε δουλεύοντας, μέχρι που κατάφερε να επιβιώσει.

Δεν παντρεύτηκε τον Ήφαιστο, τον ανάπηρο θεό της Φωτιάς. Δεν παντρεύτηκε κανέναν γιατί δεν ήθελε να την παντρευτεί κανείς, έτσι… αλλιώτικη που ήταν.

Δεν ερωτεύτηκε τον Άρη. Από έναν ανήθικο, μαυραγορίτη, κατοχικό κακομοίρη ξεπαρθενεύτηκε και από έναν αλητάμπουρα υπάλληλο μανάβικου ξεμυαλίστηκε. Που την άφησε έγκυο και μετά… την παράτησε για να παντρευτεί κάποια άλλη.

Δεν γέννησε τον Έρωτα. Την Ελένη γέννησε. Αλλιώτικη κι αυτή. Άρρωστη και δυστυχισμένη κοπέλα που δεν μπόρεσε, δεν καθοδηγήθηκε, δεν βοηθήθηκε όσο θα ‘πρεπε από κανέναν, ούτε από την ταλαίπωρη τη μάνα της που ό,τι μπορούσε έκανε, ώστε να “βρει” τόπο να πατήσει.

Δεν την βρήκαν άγαλμα άρτια σμιλεμένο στη Μήλο. Στο υπογειάκι της, στην οδό Ανάφης, λίγο πιο πάνω από την Πλατεία Κολιάτσου τη βρήκαν, παγωμένη… πεθαμένη. Εκεί όπου χρόνια ολόκληρα ανέβαινε κουτσαίνοντας την απότομη ανηφόρα με τα πόδια μέχρι να μπει στο “βασίλειό” της. Δεν θα μπορούσε να είναι η Αφροδίτη της Μήλου. Ήταν όμως σίγουρα η Αφροδίτη της Ανάφης.

Μυθιστόρημα, Εμπειρία Εκδοτική, 2013, 288 σελ.

Απόψε θα σου ορκιστώ πως σ’ αγαπάω – Δημήτρης Κωνσταντάρας

“Απόψε θα σου ορκιστώ πως σ’ αγαπάω” τραγουδούσαν ο Πάνος και η Άννα στα τέλη της δεκαετίας του ’80. “Ταξίδευαν”, ερωτεύονταν, γεύονταν μαζί τη ζωή και ξανάφτιαχναν τα όνειρα τους. Ένα ζευγάρι των sixties που, όπως όλοι οι συνομήλικοί τους, είδαν τα τείχη της Ιερουσαλήμ να γκρεμίζονται μπροστά τους και τους κρεμαστούς κήπους της Βαβυλώνας να ξεραίνονται, αλλά αυτοί… εκεί. Μαζί. Παρέα με τα θερινά τα σινεμά και τα παγωτά ξυλάκι, με τους ήχους των Μπητλς και των Φόρμιγξ, με τον Μπομπ Ντύλαν και το Νέο Κύμα αργότερα, με τη δικτατορία και τη μεταπολίτευση, τον 9.84 και την ελεύθερη ραδιοφωνία, έζησαν τον πολύπαθο ερωτά τους… Με ένα κοφτερό ψαλίδι.

Επανέκδοση: “Καστανιώτης”, 1999. Διανεμήθηκε δωρεάν μαζί με την εφημερίδα “Έθνος της Κυριακής” στις 19.8.2012.

Μυθιστόρημα, Έθνος, 2012, 274 σελ.

Η κυρία Μέλπω – Δημήτρης Κωνσταντάρας

Η μυθιστορηματική ζωή της κυρίας Μέλπως κρύβει μυστικά. Εκπλήξεις, ανατροπές, χρήμα, έρωτα, πάθος, εκδίκηση, θάνατο, πολλά, πάρα πολλά ερωτηματικά. Και η όμορφη, ώριμη γυναίκα θα αποδειχθεί ότι δεν ήταν τελικά αυτή που φαινόταν…

Μια εξηντάχρονη, όμορφη, κομψή και γλυκομίλητη γυναίκα φτάνει “από το πουθενά” σ’ ένα παραθαλάσσιο χωριό της Κορινθίας, εγκαθίσταται, γνωρίζεται με τους κατοίκους, κάνει φιλίες, γίνεται αγαπητή σε όλους, ενσωματώνεται, ώσπου ένα πρωί συλλαμβάνεται αιφνιδιαστικά από αστυνομικούς, ένστολους και μυστικούς, ενώ πίνει τον καφέ της κοντά στη θάλασσα. Η σύλληψή της αναστατώνει το χωριό. Όλοι αρχίζουν τις προσπάθειες να μάθουν τι ακριβώς συμβαίνει. Τι τελικά ήταν, αλλά και ποια ήταν αυτή η όμορφη και καλοστεκούμενη γυναίκα; Τι είχε κάνει; Γιατί τη συνέλαβαν έτσι αιφνιδιαστικά; Ποιο ήταν το παρελθόν της; Ποια τα μυστικά της; Ποιες “σκιές” την κυνηγούσαν; Στην πορεία, αποκαλύπτεται μια επεισοδιακή διαδρομή από την Αλεξάνδρεια στην Κωνσταντινούπολη, στην Αυστραλία, με επιστροφή στην Τουρκία και μετά στο “καταφύγιο”, την Ελλάδα, μια πορεία που σημαδεύεται από εντυπωσιακά γεγονότα. Μια σειρά από δραματικές ιστορίες, πάντα με την ίδια πρωταγωνίστρια.

Μυθιστόρημα, Εμπειρία Εκδοτική, 2010, 260 σελ.

Η τελευταία καληνύχτα – Δημήτρης Κωνσταντάρας

Όλοι εμείς, του ’60 η γενιά, όπως και ο ήρωας της “Τελευταίας καληνύχτας”, περάσαμε μέσα από γεγονότα που δεν πολυκαταλαβαίναμε, που θαρρούσαμε ότι μας δικαίωναν, που άρχισαν να μας υποψιάζουν, καθώς και μέσα από τα τανκς του Απρίλη του ’67 που μας μαστίγωσαν. Επιζήσαμε. Χωρίς μεγάλες απώλειες. Και με γεμάτες μπαταρίες. Τελειώσαμε το πανεπιστήμιο δουλεύοντας από δω κι από κει, βγάζοντας χαρτζιλίκι, άλλος μεγάλο κι άλλος μικρό, δείξαμε ποιοι ήμασταν και τι θέλαμε δίχως να κρυφτούμε από κανέναν, γνωρίσαμε τις γυναίκες μας, που άλλοι τις κράτησαν κι άλλοι όχι. Tο ’67 “κρυφτήκαμε” ή απλώς επιζήσαμε λάθρα βιώνοντας, ματώσαμε λίγο ή πολύ, ή και καθόλου, μέσα ή και έξω από το Πολυτεχνείο, είπαμε τις αλήθειες και τα ψέματά μας, αμπαρωθήκαμε πίσω από μύθους που μόνοι μας φτιάξαμε και συντηρήσαμε, μπήκαμε στη ζωή με “τα μούτρα”, ο καθένας στο δικό του “μεροκάματο”, δεχτήκαμε ο καθένας τα δικά του τραύματα κι ανταμώσαμε τη μεταπολίτευση τραυματίες μεν αλλά ώριμοι. Όλα σχεδόν τα παιδιά της “χαμένης γενιάς”, τα παιδιά που γεννήθηκαν στον εμφύλιο και λίγο μετά, πέρασαν μέσα από τις ίδιες μυλόπετρες. Εκτός βέβαια των ελαχίστων “εκλεκτών”, που και σήμερα άλλωστε αποτελούν την αδιαφιλονίκητη νομενκλατούρα, διότι γι’ αυτό ακριβώς γεννήθηκαν. Ένα απλό, σαν κι εμάς παιδί είναι κι ο ήρωας της “Τελευταίας καληνύχτας”. Όχι κραυγαλέο θύμα. Tυπικό. Γενναίο πριν από το τελευταίο του δρομολόγιο.

Μυθιστόρημα, Εκδόσεις Καστανιώτη, 2008, 295 σελ.

24 δευτερόλεπτα – Δημήτρης Κωνσταντάρας

Βασισμένο σε μια αληθινή ιστορία, της οποίας οι πραγματικές διαστάσεις, τα αίτια, τα στοιχεία, οι λεπτομέρειες και οι ευθύνες δεν έχουν ακόμη πλήρως ξεκαθαριστεί: Μυθιστόρημα

Ο Σταύρος Τριπολιτσιώτης, υπουργός Εξωτερικών στην κυβέρνηση του Κώστα Ζορμπά, πραγματοποιεί ένα έκτακτο ταξίδι στην Ευρώπη. Εκπροσωπεί τον πρωθυπουργό, που για λόγους υγείας αδυνατεί να ταξιδέψει. Το ταξίδι γίνεται σε φορτισμένο κλίμα. Οι φήμες διαδέχονται η μία την άλλη. Προδιαγράφουν για όλους ένα μέλλον ομιχλώδες. Επιτείνουν μιαν ανησυχία που κλιμακώνεται διαρκώς. Σ’ αυτή την ατμόσφαιρα αγωνίας και μυστηρίου έρχεται ξαφνικά και το μοιραίο συμβάν: λίγο πριν από την προσγείωση, μια βλάβη στο αεροπλάνο οδηγεί στο θάνατο επτά ανθρώπους. Και αυτή είναι απλώς η αρχή της ιστορίας.

Ένα μυθιστόρημα εμπνευσμένο από μια ιστορία πραγματική: από μια τραγωδία που προκάλεσε κλυδωνισμούς στην πολιτική ζωή της χώρας. Αντλώντας ωστόσο σύμβολα και συμβάντα από τη σφαίρα της επικαιρότητας, ο συγγραφέας δεν στέκεται στο “φαίνεσθαι”, αλλά διεισδύει στο βάθος της πραγματικότητας, ανατέμνοντας τις δομές που τη συγκροτούν, άλλες φορές για να την απογυμνώσει και άλλοτε για να την ερμηνεύσει. Μ’ αυτό τον τρόπο δημιουργεί ένα αγωνιώδες θρίλερ που υφαίνεται στους λαβυρίνθους του πολιτικού κόσμου, με πρωταγωνιστές και κομπάρσους οι οποίοι εμπλέκονται εν γνώσει ή άθελά τους σε έναν κυκεώνα από αδόκητες συμπτώσεις, από ίντριγκες, αλλά και από ανθρώπινες αδυναμίες.

Μυθιστόρημα, Εκδόσεις Καστανιώτη, 2007, 443 σελ.

Γράμματα στον Παράδεισο – Δημήτρης Κωνσταντάρας

Γειτονιά των αγγέλων


Μ’ αυτό το βιβλίο ξεπληρώνω ένα χρέος στον εαυτό μου. Λέω πράγματα που χρόνια ήθελα να πω, αλλά δεν είπα. Δε στέλνω τυχαία καμιά επιστολή.
Όλες οι επιστολές περιέχουν τουλάχιστον έναν προσωπικό λόγο. Κι αυτό είναι ακριβώς το σημείο που κάνει τούτο το βιβλίο μοναδικό. Έγραψα γράμματα και τα στέλνω. Στον καθένα από τους παραλήπτες είχα και κάτι να του πω που ίσως δεν το ‘ξερε. Ή δεν το θυμόταν. Ή ήθελε να το ξεχάσει. Τα είκοσι έξι γράμματα απευθύνονται στους: Χαράλαμπο Τσιριμονάκη, Μαρία Ρεζάν, Μαλβίνα Κάραλη, Μελίνα Μερκούρη, Δημήτρη Παπαμιχαήλ, Αντώνη Σαμαράκη, Οδυσσέα Ελύτη, Άλκη Στέα, Έμιλ Ζάτοπεκ, Δημήτρη Χορν, Κώστα Πρετεντέρη, Έλλη Λαμπέτη, Αλίκη Βουγιουκλάκη, Φρέντυ Γερμανό, Παναγιώτη Κανελλόπουλο, Ελένη Βλάχου, Μάνο Χατζιδάκη, Γεώργιο Κανδύλη, Κωνσταντίνο Καραμανλή, Αλέκο Σακελλάριο, Αντώνη Τρίτση, Λυκούργο Κομίνη, Σάββα Κωνσταντόπουλο, Μίτση Κωνσταντάρα και τέλος στον πατέρα μου και στην μάνα μου, ένα γράμμα που τελειώνει έτσι: “Σου στέλνω μηνύματα τακτικά. Τα παίρνεις ε; Τα παίρνεις. Σε φιλώ, αγαπημένη μου. Εμείς θα τα ξαναπούμε σύντομα. Στα όνειρά μας”.

Επιστολογραφία, Εκδόσεις Καστανιώτη, 2004, 325 σελ.

Το μαύρο κουτί – Δημήτρης Κωνσταντάρας

Κάθε τόπος κι ένα δράμα. Σε κάθε δράμα η ίδια πρωταγωνίστρια. Η ιστορία (και η πρωταγωνίστρια) ξεκινά από την Οδησσό του 1914. Πηγαίνουμε στον Πειραιά και στην Αθήνα της δεκαετίας του ’20, ταξιδεύουμε στο Ρογό και το Κόρθι της Άνδρου του 1928-30, γυρίζουμε περίπου …επαναστατικά στην προκατοχική Αθήνα του 1932-33, παρακολουθούμε τον έρωτα, το γάμο και τα μεγαλεία της ηρωίδας του 1935-36 και το προσωπικό της μαρτύριο μέσα από το περιδιάβασμα στις κακογραμμένες σελίδες του ημερολογίου που η κτήτωρ γράφει από το Μάιο του 1945, το οποίο περνά μέσα από τα Δεκεμβριανά, και ονομάζεται “Το ημερολόγιο της τραγικής μου ζωής”. Το ημερολόγιο δεν διαβάστηκε ποτέ από κανέναν, είναι εκατό τοις εκατό γνήσιο και, εκτός των άλλων, δίνει εκπληκτικές λεπτομέρειες μέσα από την προσωπική μαρτυρία των γεγονότων που εκτυλίχθηκαν εκείνη την κρίσιμη περίοδο της μεταπολεμικής μας Ιστορίας. Δεν είναι ίσως η πιο τεκμηριωμένη ιστορική καταγραφή των γεγονότων, είναι όμως η πιο αντικειμενική.

Μυθιστόρημα, Εκδόσεις Καστανιώτη, 2003, 373 σελ.

Στα δύσκολα σε θέλω – Δημήτρης Κωνσταντάρας

Τι είναι αυτό που μπορεί, σήμερα, στο ξεκίνημα της τρίτης χιλιετίας, σ’ αυτό το εχθρικό για την ανθρώπινη ψυχή παγκόσμιο περιβάλλον, ν’ αλλάξει ριζικά την ουσία μιας ζωής και μάλιστα μέσα σε λίγες ώρες; Ένας πενηντάρης πετυχημένος και “περπατημένος” συγγραφέας ολοκληρώνει το τελευταίο του βιβλίο σ’ ένα χωριουδάκι του Πηλίου. Κλασικός τύπος της εποχής, διαμορφωμένος μέσα από τις επιρροές του περιβάλλοντός του, θύμα των περιστάσεων και πελάτης όλων των σύγχρονων τάσεων και στάσεων. Είναι σίγουρος ότι τα έχει όλα απολύτως τακτοποιημένα στη ζωή του. Αλλά μέσα από μια -τυχαία όπως νομίζει- γνωριμία, μια ερωτική έλξη, μια νέα γυναίκα, μια ιστορία βίας, αίματος και θανάτου, ανακαλύπτει αιφνιδιαστικά ότι τα πράγματα δεν ήταν έτσι όπως πίστευε. Ίσως… ότι κι ο κόσμος δεν ήταν αυτός που πίστευε.

Μυθιστόρημα, Εκδόσεις Καστανιώτη, 2001, 346 σελ.

Απόψε θα σου ορκιστώ πως σ’ αγαπάω – Δημήτρης Κωνσταντάρας

“Απόψε θα σου ορκιστώ πως σ’ αγαπάω” τραγουδούσαν ο Πάνος και η Άννα στα τέλη της δεκαετίας του ’80. “Ταξίδευαν”, ερωτεύονταν, γεύονταν μαζί τη ζωή και ξανάφτιαχναν τα όνειρα τους. Ένα ζευγάρι των sixties που, όπως όλοι οι συνομήλικοί τους, είδαν τα τείχη της Ιερουσαλήμ να γκρεμίζονται μπροστά τους και τους κρεμαστούς κήπους της Βαβυλώνας να ξεραίνονται, αλλά αυτοί… εκεί. Μαζί. Παρέα με τα θερινά τα σινεμά και τα παγωτά ξυλάκι, με τους ήχους των Μπητλς και των Φόρμιγξ, με τον Μπομπ Ντύλαν και το Νέο Κύμα αργότερα, με τη δικτατορία και τη μεταπολίτευση, τον 9.84 και την ελεύθερη ραδιοφωνία, έζησαν τον πολύπαθο ερωτά τους… Με ένα κοφτερό ψαλίδι.

Μυθιστόρημα, Εκδόσεις Καστανιώτη, 1999, 274 σελ.

Λάμπρος Κωνσταντάρας – Δημήτρης Κωνσταντάρας

Μέσα απ’ τα δικά μου μάτια


Το βιβλίο αυτό δεν είναι απλώς μια βιογραφία του Λάμπρου Κωνσταντάρα. Επίσης δεν είναι μυθιστόρημα ούτε μελέτη, ούτε καταγραφή ούτε διήγηση. Αν δεν περιείχε τα αποτελέσματα μιας ευρείας έρευνας και μελέτης, τόσες πρωτότυπες κι αδημοσίευτες φωτογραφίες, τόσες άγνωστες λεπτομέρειες και τόσα πολλά στοιχεία που αφορούν στη ζωή του Λάμπρου Κωνσταντάρα και οπωσδήποτε θα εκτιμηθούν από μελετητές, φοιτητές, θεατρολόγους και δημοσιογράφους, θα μπορούσε να είναι μια μάλλον εκτεταμένη “έκθεση ιδεών”. Είπαμε λοιπόν ότι αν πρέπει κάπως να το ονομάσουμε, να το ονομάσουμε “ερευνητική μονογραφία”. Σε μερικά σημεία του, αποκαθιστά κάποιες αλήθειες. Παρουσιάζει ανάγλυφη την προσωπικότητα του Λάμπρου Κωνσταντάρα μέσα από γνωστά και άγνωστα γεγονότα, από τις σχέσεις του με τους ανθρώπους του χώρου και του περιβάλλοντός του και απ’ την αντιμετώπιση συγκεκριμένων φάσεων και περιόδων της ζωής του. Αποχρωματίζει κάποιες κακοτεχνίες. Φωτίζει κάποιες πτυχές. Επίσης, δίνει άγνωστες λεπτομέρειες για έναν ολόκληρο κόσμο του θεάματος που οι περισσότεροι δε γνώρισαν ποτέ, αλλά συνήθισαν πια να θεωρούν δεδομένο. Είναι ένα βιβλίο για διάβασμα.

Βιογραφικό, Εκδόσεις Καστανιώτη, 1997, 411 σελ.