Δημήτρης Λάμπος

… Και ο Τσε στα Εξάρχεια – Δημήτρης Λάμπος

Θεατρικός μονόλογος σε έξι πράξεις


Ο Τσε δεν ήταν απλά ένας συνεπής επαναστάτης. Ήταν κάτι περισσότερο. Ήταν η συνείδηση της κοινωνικής επανάστασης. Γι’ αυτό και συνεχίζει να ζει, ως πνευματική οντότητα. Πολλοί μάλιστα τον γνώρισαν μετά τον θάνατό του. Λίγοι, ελάχιστοι, από όσα έγραψε ο ίδιος και πολλοί από όσα επαινετικά ή αφοριστικά έγραψαν άλλοι γι’ αυτόν. Αυτό σημαίνει ότι ο Τσε συνεχίζει να ζει και να εξελίσσεται στις συνειδήσεις μας, αλλά και στη συλλογική συνείδηση της ανθρωπότητας που αγωνίζεται για τον Νέο Άνθρωπο, για έναν καλύτερο κόσμο. Επειδή τα “αφεντικά”, οι εξουσίες και οι επίδοξοι ηγεμόνες αυτού του σκοτεινού κόσμου κάνουν ό,τι μπορούν για να τον ξεχάσουμε, να πάψουμε δηλαδή “να είμαστε ρεαλιστές και να αγωνιζόμαστε για το αδύνατο”, ο Τσε, μιμούμενος τον Μαρξ που εμφανίστηκε στο Σόχο, αποφάσισε να εμφανιστεί, με αυτόν τον ιδιαίτερα ενδιαφέροντα θεατρικό μονόλογό του, στα Εξάρχεια.

Θεατρικό, Κουκκίδα, 2022, 129 σελ.

Κατά Κρόνου – Δημήτρης Λάμπος

Μια άσκηση είναι η ζωή,
Εξάσκηση θανάτου.
Μα όπως ο ήλιος το πρωί
Μας ρίχνει τα μαλλιά του
Και φέγγει πρόσωπο και γη
Και γίνονται όλα ένα.
Κάτω απ’ το φως συνδυασμένα
Με μια λεπτή υφή,
Έτσι και συ να περπατάς,
Έτσι και να σωπαίνεις,
Και πάνω απ’ όσα αγαπάς
Να γέρνεις και να μένεις.
Προτού σ’ απλώσει τη σκιά του
Ας είσαι φλέβα καθαρή,
Μια άσκηση είναι η ζωή,
Εξάσκηση θανάτου.

Ποίηση, Κουκκίδα, 2017, 62 σελ.

Lampoons, songs and laments for the 21st century – Dimitris Lampos

Ο Δημήτρης Λάμπος, μετά τον πρώτο του δίσκο, “Μη σε φοβίσει η αγέλη” (LYRA, 2010), επανεμφανίζεται με το δεύτερο, αυτή τη φορά αγγλόφωνο άλμπουμ του, “Lampoons, songs and laments for the 21st century” (Λίβελοι, τραγούδια και θρήνοι για τον 21ο αιώνα) που κυκλοφορεί από τον ΜΕΤΡΟΝΟΜΟ.
Ηχογραφημένο στη Μοντάνα και στην Αθήνα, με τη συμμετοχή ελλήνων και αμερικανών μουσικών και τις φωνές της αμερικανίδας folk τραγουδοποιού Jessica Kilroy και της γερμανίδας blues τραγουδίστριας Jennifer Beecher να πλαισιώνουν τη φωνή του Δημήτρη Λάμπου, αποτελεί τη συγκομιδή ενός ταξιδιού που ξεκίνησε από την Αθήνα, πέρασε στη Νέα Υόρκη, έπειτα στη Μοντάνα, για να καταλήξει και πάλι στην Αθήνα όπου και ολοκληρώθηκε με τη συμπαραγωγή του Νίκου Χαλβατζή.
Στα 15 τραγούδια (συν ένα μικρό ορχηστρικό), ο Λάμπος πατώντας γερά στις folk rock καταβολές του που ήταν εμφανείς και στον πρώτο του δίσκο, περνάει μέσα από blues, country, funk αλλά ακόμα και hard rock μονοπάτια.

“Πέρα από τάσεις και μόδες, τραγούδια με ήχο ανεπιτήδευτο και λόγο κατ ουσίαν πολιτικό, γεφυρώνουν το σήμερα με τις απαρχές της folk, των blues, της funk και μιας μυστικής συνομιλίας με την ευθύτητα και την αμεσότητα. Ο Δημήτρης Λάμπος ποντάρει και προτείνει ένα άκουσμα -και ταυτόχρονα έναν ακροατή- ελεύθερο από τα κλισέ και τις αγκυλώσεις, κλείνοντας το μάτι στο τέλος της ιστορίας” -Νίκος Χαλβατζής

Μουσικό CD, Μετρονόμος, 2015

Ακίνητη πόλη – Δημήτρης Λάμπος

“Να κάτσεις να γράψεις”, είπε. “Μόνο σ’ αυτό είσαι καλός. Να κάτσεις να γράψεις”.
Κι ύστερα έφυγε.
Εκνευρίστηκα. Φαντάστηκα πως τρέχω ξοπίσω του, πως τον προλαβαίνω πριν μπει στο αυτοκίνητο και πως του λέω κάτι πολύ έξυπνο για τη γενιά του και τους αγώνες τους και πώς χειραγωγηθήκανε τελικά κι αυτοί και τι διάολο θέλουνε πια από εμάς, να βγάλουμε το φίδι απ’ την τρύπα; Και στο κάτω κάτω, για ποιον να γράψω; Κανείς δεν διαβάζει τίποτα πια, μόνο η εικόνα έχει δύναμη κι αυτή ξεφτιλίστηκε, ο Μπουνιουέλ πέθανε, ο Μαρξ πέθανε , ο Λένιν πέθανε, ο Λένον πέθανε, ο Καστοριάδης πέθανε κι ο Κάστρο θα πεθάνει κι όλοι πεθάνανε και μόνο ελάχιστοι τους θυμούνται στ’ αλήθεια και βαρέθηκα να ζω με όλη αυτή την ατέλειωτη μυθολογία που έχει καταντήσει απλά άλλο ένα target group για εμπόρους με σοσιαλιστική φρασεολογία.

Διηγήματα, Κουκκίδα, 2014, 152 σελ.

Η ιστορία ενός μισάνθρωπου – Δημήτρης Λάμπος

…κι αφού η Ιστορία δεν αλλάζει και πολύ όσο η συνείδηση παραμένει εξαγοράσιμη, Όσο η ισότητα παραμένει μια ουτοπία κι η ελευθερία μια παραπάνω έννοια άσημη, Αφού αιώνες τώρα, με του Capone τη λογική, μια προεδρεύουσα μαϊμού Κουμαντάρει όλο τον κόσμο χάρη στις ευλογίες του πλέον άμαθου λαού.

Και σκοτώνει έθνη, ελπίδες, γνώση, την όποια ευκαιρία για μι’ αλλιώτικη ζωή,
Αφού η μετριότητα, η αλαζονεία, αφού αυτή η ατέλειωτη ξεφτίλα καλά κρατεί.
Τόσα χρόνια, το ίδιο θα έκανε σχεδόν, όποτε κι αν έζησε, σ’ όποια χώρα και φυλή
(Εκτός ίσως κι αν έζησε στην Κούβα των Κάστρο και Γκεβάρα, την πρώτη εποχή).

Ούτε τ’ όνομα του ν’ αναφέρω έχει ουσία, Παρόλο που αξιόλογος και ξεχωριστός υπήρξε άνθρωπος,
Μα, έτσι, απλά και μόνο για την ειρωνεία, θα τον λέω όπως τον λέγανε οι τυχαίοι: ο “Μισάνθρωπος”.

Ποίηση, Παρασκήνιο, 2008, 101 σελ.