Δημήτρης Βούλγαρης

Οι ένοικοι των ημερών – Δημήτρης Βούλγαρης

ΕΝΑ ΓΙΑ ΤΟΝ ΔΡΟΜΟ

Σβήνουν οι άνθρωποι
Σαν τις σκιές
Χαράματα στα πεζοδρόμια.

Ξένοι με ξένων σιωπή
Να τους βαστάει το χέρι στο φευγιό.

Κι όσοι θυμούνται
Ρίχνουν το βλέμμα στο κενό για λίγο
Κι έπειτα ξεχνούν.
Είναι το σύνηθες
Γιατί αλλιώς δεν έχει άλλο μέλλον
Μήτε παρόν αυθύπαρκτο και βιωμένο από κοινού
Κι ως είναι φυσικό
Όσο φυτεύεις παρελθόν κι αυτό θεριεύει
Θερίζεις χάπια ή οινόπνευμα
Ή όποια άλλη τρέλα είναι συμβατή
Για να σταθεί και να ριζώσει ο νους.

Μα δεν κρατούν τα γόνατα
Και τα τραγούδια και τα ποιήματα
Και θέλει κι άλλο λίγο ακόμα
Κι όλοι μας ξέρουμε
Η ιστορία αυτή πού καταλήγει.

Ποίηση, Σμίλη, 2023, 68 σελ.

Ερασιτέχνες εμπρηστές – Δημήτρης Βούλγαρης

Δεν είναι που η ηλικία του “Κονστάνς” απομακρύνθηκε νοερά – γιατί παραμένει εγγύτατη, ούτε που εκείνος ο παιδικός θόρυβος πέρσι, ακούγεται σήμερα περισσότερο σαν απόηχος κάποιου άδικου πολέμου. Είναι που ο κόσμος αποσύρθηκε τελικά, πρόωρα, αφήνοντας τα σκόρπια σημάδια του στις επόμενες σελίδες που ήρθαν ή θα έρθουν. Αυτό είναι το χρέος που οφείλει σήμερα η Τέχνη στον εαυτό της.
Τα “42 ποιήματα” των “Εμπρηστών” στο δεύτερο βιβλίο του Δημήτρη Βούλγαρη δεν προσφέρουν ούτε σχέδιο σωτηρίας, ούτε ρεαλιστική εικονογράφηση εσωτερικών πλάνων, ούτε αλέθουν στις διανοητικές τους μυλόπετρες το μοναχικό άλγος του στυλ. Παράγουν όμως, και μάλιστα αποφασιστικά και οργανωμένα, εκλύοντάς το ως κερδισμένο δικαίωμα, το πανηγυρικό χαμόγελο της αληθινής εικόνας που μένει “δίπλα σ’ ένα μισότρελο κερί”. Κερί που όχι μόνο επιβίωσε στον αρμονικό χρόνο, αλλά ενίσχυσε και στη φλόγα του την υπόσχεση του αύριο.
Ποιήματα ενικά, κινητήρια, επιβεβαιωμένα. Κυρίως, όμως, αυτό: Επιβεβαιωμένα.
Σταύρος Σταυρόπουλος

Ποίηση, Απόπειρα, 2017, 64 σελ.

Ένας παιδικός θόρυβος – Δημήτρης Βούλγαρης

Κι όλο έτρεχα. Θυμάμαι. Προς το θολό εκεί. Που ξημέρωνες. Χωρίς σκέψεις. Μόνο με αγγίγματα. Αναμονές. Δακρυσμένα χαμόγελα. Ασφυκτικές πιέσεις. Βλέμματα. Και μια ελευθερία. Απροσδιόριστη για εκείνες τις μέρες. Πρωτόγνωρη. Μα απεριόριστη. Μια μάχη που όλο χανόταν. Μια ήττα που ήταν γιορτή. Αθωότητα. Παιδική αμαρτία. Όχι θάνατος όπως τώρα. Όχι τραγική απώλεια. Τα εμπόδια υπήρξαν αφορμές για κραυγές άλματα. Όχι σιωπές. Τότε νύχτωνε στον κόσμο. Όχι στις ζωές μας. Όχι στα μάτια μας. Οι μουσικές ήταν έρωτας. Μια όμορφη θλίψη που μας άνηκε πριν τη γνωρίσουμε. Όχι διαθήκες. Τα κορμιά μας κιθάρες ηλεκτρικές. Με ενισχυτές μόνιμα στο on. Σε κάποιο σκοτάδι. Τα στόματά μας ηχεία με σκοπό να διαταράξουν την κοινή συνείδηση. Τα μάτια μας καθρέφτες του Κόσμου που θέλαμε. Και « τον θέλαμε τώρα ». Ο δρόμος ήταν ζωή. Η νύχτα θρησκεία. Έμπαινες μέσα της ξυπόλυτος. Τη σεβόσουν. Με κάποιου είδους βρόμικο μα αγνό σεβασμό. Έβγαινες γυμνός. Κάτι έλειπε. Μα δεν πείραζε. Το χαμόγελο ήταν χαμόγελο. Όχι αυταπάτη. Τώρα όποιο δρόμο και να πάρεις δεν βγάζει πουθενά. Τώρα όταν πέσει η νύχτα προσεύχεσαι να περάσει γρήγορα. Για να μην περάσεις εσύ.

Πεζογραφία, Απόπειρα, 2016

Κονστάνς – Δημήτρης Βούλγαρης

Όταν το μόνο που μένει είναι λίγο ξεθωριασμένο εσύ,
κάποιες ηλιοκαμένες μνήμες και η ιδέα ενός
ανεκπλήρωτου καλοκαιριού που στάθηκε στο χρόνο
ξεκρέμαστο, ασπρόμαυρο. Όλα τελειώνουν χωρίς το
τέλος να ειπωθεί, φροντίζουν για αυτό οι φωτογραφίες.
Θα σε βρω όμως
Ξανά
Σύντομα
Κάπου αλλού
Το εδώ τέλειωσε.

Ένας νέος τόπος μυθιστορήματος, εποικισμένος από λέξεις και όχι από χαρακτήρες και νοηματοδοτημένος από συν-αισθήσεις και όχι από ιδέες, έκανε την εμφάνισή του δειλά τα τελευταία χρόνια, προεξοφλώντας το θρίαμβο του καινούριου απέναντι στο ανέφικτο και αγκυροβολημένο χθες. Ένα μυθιστόρημα σημείων, σχεδίων, εν τέλει ένα μυθιστόρημα που συνοψίζει τα κεφάλαια στη συνθήκη της απομάγευσης που τους αξίζει, ενθέτοντας λέξεις εικαστικού σώματος στο κέντρο της αφήγησης. Ένα μυθιστόρημα αφορισμός του μυθιστορήματος που γνωρίζαμε έως τώρα, ενταφιασμός της πλοκής, μαρμάρινη πλάκα για το παλαιό που φεύγει.
Ο Δημήτρης Βούλγαρης με το “Κονστάνς” προσθέτει τη δική του συνεισφορά σε αυτό το ιδίωμα, παραμένοντας αφοσιωμένος στην απόπειρα συμφιλίωσης με το αύριο που επελαύνει.
Η νέα σύνθεση είναι εκτός Κανόνα. Και αυτός είναι ο λόγος που θα επικρατήσει. Τα επόμενα χρόνια τής ανήκουν.
Σταύρος Σταυρόπουλος

Νουβέλα, Απόπειρα, 2015, 99 σελ.

Η Αρχή του Τέλους – Δημήτρης Βούλγαρης

Μικρές ιστορίες καθημερινής τρέλας


Η αρχή του τέλους είναι μια συλλογή ποιημάτων που διαρθρώνεται σε τρεις ενότητες: Πε-Ζωγραφήματα σε Άσπρο και Μαύρο, Διάλογος Καθημερινής Τρέλας και Ασυνάρτητο Ημερολόγιο (σκόρπιες σκέψεις).

Στα Πεζογραφήματα σε Άσπρο και Μαύρο ο ποιητής μέσα από τέσσερεις εσωτερικούς μονολόγους που ζωντανεύουν και ανιχνεύουν βαθιές εμμονές, πάθη και φόβους μάς παρουσιάζει μια ασπρόμαυρη πραγματικότητα που είναι πολύ κοντά στην πραγματικότητα ή στις πραγματικότητες που ζούμε καθημερινά στην εποχή μας.

Στον Διάλογο Καθημερινής Τρέλας ο ποιητής μας παρουσιάζει έναν διάλογο σε θεατρική μορφή που θα μπορούσε να τον εισπράξει κανείς ως έναν διάλογο μεταξύ δύο ανθρώπων ή καλύτερα ως έναν διάλογο μεταξύ του εγώ και του εαυτού. Ο διάλογος αυτός με έντονα τα στοιχεία της ποίησης μας παρουσιάζει κατακερματισμένα αυτό που εύγλωττα ονομάζουμε καθημερινή τρέλα.

Τέλος στο Ασυνάρτητο Ημερολόγιο σκέψεις, επιθυμίες, φόβοι, εντάσεις, κραυγές, διέξοδοι, αδιέξοδα και στιγμές πραγματικής ηρεμίας συμπυκνώνονται σε ποιήματα σύντομης κυρίως φόρμας που ξεπετάγονται ασυνάρτητα και σκόρπια σε πρώτη ανάγνωση, αλλά πολύ καλά και στέρεα δομημένα σε δεύτερη ανάγνωση μέσα από τις σελίδες του βιβλίου που προσπαθεί και μας χαρίζει απλόχερα μια αποσπασματικά ολοκληρωμένη εικόνα του ψυχισμού του σύγχρονου ανθρώπου: μια αληθινή δηλαδή αποτύπωση της πραγματικότητας και του ψυχισμού μας.

Ποίηση, Ars Poetica, 2015, 80 σελ.