Δώρα Μεταλληνού

Των καιρών το ρήμα – Δώρα Μεταλληνού

Ψηφίδες μνήμης από τη ζωή
στην Κορακιάνα Κέρκυρας


Οι μνήμες, οι διηγήσεις, τα ήθη και τα έθιμα, οι μουσικές, οι μυρωδιές και τα χρώματα… Αυτά θέλησα να διασώσω. Όλα όσα πριν λίγες δεκαετίες ήταν αναπόσπαστο κομμάτι της καθημερινής ζωής.
Σήμερα που, μέρα τη μέρα, όλα ξεφτίζουν και μπαίνουν στο ψηλό αραχνιασμένο ράφι του χρόνου, όλο και περισσότερο συνειδητοποιώ πως η εξέλιξη εξοβέλισε τα μικρά που κάνουν τις στιγμές της ζωής μας μεγάλες. Αγαπώ πολύ τον τόπο μου. Μέσα μου έχουν καταγραφεί, όσα σπουδαία έχω βιώσει εδώ αλλά και όσα κατέγραψα από προφορικές διηγήσεις. Η παράδοση είναι το σύνολο των γνώσεων, που η παλιά γενιά παραδίδει στη νεότερη. Οι δημιουργίες της κοινωνικής και ψυχικής ζωής του κάθε τόπου είναι εν τέλει η ταυτότητά μας. Ο ομφάλιος λώρος που μας συνδέει με τις ρίζες.
Θεωρώ τον εαυτό μου ευτυχή που πρόλαβα να ακούσω παραμύθια από γιαγιάδες αγράμματες που έχουν πια «ταξιδέψει». Να γευτώ την εξαφανισμένη γεύση του βατόμουρου στους φράχτες, το σύκο που είχε στον ομφαλό του μια σταγόνα μέλι, το φρεσκοαρμεγμένο γάλα με τη γεύση της υγείας. Να «ρουφήξω» τη μυρωδιά από τα γιούλια τα κρυμμένα στους λόγγους. Να απολαύσω τη φρεσκάδα του πηγαδίσιου νερού. Να χαρώ την αγκαλιά της καθάριας θάλασσας, τον «κορακιανίτικο» χορό που με τόσο καμάρι χόρεψα, τον ήχο του βιολιού και της κιθάρας στα πανηγύρια…

Λαογραφία, Ιστορία, Φιλύρα, 2022, 222 σελ.

Άρωμα Γαζίας – Δώρα Μεταλληνού

Κέρκυρα 1900
Εκεί, στο δίπλωμα του αιώνα, σε ένα χωριό της Κέρκυρας, την Κορακιάνα, μια εκλεκτή συντροφιά μαζεύεται τα βράδια και συζητάει, συνδιαλέγεται, αγωνιά για τη σκλαβωμένη πατρίδα, τη γλώσσα, την Τέχνη. Μέσα από την αφήγηση της μικρής Ευγενίας, παρούσας στη συντροφιά, περνούν μεγάλες στιγμές της σύγχρονης ιστορίας μας. Η αγωνία του Λορέντζου Μαβίλη για την σκλαβωμένη Ήπειρο κι όχι μόνο, ο αγώνας του για τη γλώσσα, οι ιδέες και η έντονη προσωπικότητα του Κωνσταντίνου Θεοτόκη, η γλυκιά παρουσία της Ειρήνης Δενδρινού και τόσων άλλων που έβαλαν ανεξίτηλο το σημάδι τους στους αγώνες για το γλωσσικό και την ελευθερία. Συνάμα η τραγική ζωή της Ευγενίας καθώς και της Αυγής ζωγραφίζονται στην αφήγηση με αληθοφάνεια και ρεαλισμό.

Μυθιστόρημα, Φιλύρα, 2018, 242 σελ.

Ανέγγιχτα Ρείθρα – Δώρα Μεταλληνού

ΖΩΗΣ ΤΑΞΙΔΙ
Αργά σύρθηκε στο σταθμό το τρένο
ξέπνοες οι μηχανές
“Έλεγχος”! φώναξε ο εισβολέας
Μια βαλίτσα είχα όλη κι όλη,
κι αυτή παλιομοδίτικη.
κακοποιημένη από αποτυχημένες δραπετεύσεις.
είχε και στο κατάρτι μεσίστια μια σημαία σε υποστολή
Και να φανταστείς ένα σταθμό πριν το τέρμα!
Όλα τα εν οίκω ,εν δήμω;
Τρέμανε τα φυλλοκάρδια
Κρυψώνες ψάχνανε κάτω από τα εμφανή.
απειλητικές οι μπούκες των όπλων
να αποκαλυφτούν τα εχέμυθα
για πόσο διασαλεύτηκε η καθεστηκυία τάξη
των στοιβαγμένων τετελεσμένων;
Δύσκολα άνοιξε η επιτομή του περιεχομένου
είχαν σκουριάσει βλέπεις οι μεντεσέδες
Αναδύθηκε έκπληκτος συμφυρμός πεπραγμένων
μια νυχτερίδα πέταξε κράζοντας μακριά
οιωνός επερχόμενου θανάτου;
πίστευα και σε προλήψεις
Άνευ σημασίας εκρίθη το περιεχόμενο!
κάτι ναυαγισμένα υποσχέσεις,
μουσκεμένες από κρουνούς δακρύων
άνοιξαν τα πεθαμένα τους βλέφαρα
καμιά δεκαριά κιτρινισμένες φωτογραφίες
είχαν κοιμηθεί στο βόλεμα της λήθης
μισοσβησμένες οι μορφές
μια κοριτσίστικη πλεξούδα
έτρεχε σε κάμπο από κρινάκια
ένα άγουρο φιλί μόλις είχε διασωθεί κάτω από ένα μπαλκόνι.
μια πυγολαμπίδα σε μικρό μπουκάλι φαρμακείου
μια μελωδία από παλιό παιδικό ξυλόφωνο
έπαιζε στις σελίδες νεανικών επιστολών
ένα ξερό γιασεμί είχε διατηρήσει την παρθενιά του
στις σελίδες σχολικού βιβλίου.
Ο εισβολέας έμεινε άφωνος
τίποτα δεν κατάλαβε
αχαρτογράφητη πόλη η βαλίτσα μου
Μια κλωτσιά
και στις ράγες!
Ξεδοντιασμένη γριά η ζωή μου
στις ράγες ενός τρένου που μ’αφησε πίσω.

Ποίηση, Όστρια Βιβλίο, 2016, 88 σελ.