Το 1991 με αφορμή το γάμο της εγκαταστάθηκε στην Αθήνα. Από το 2009 είναι μέλος της Εταιρίας Ελλήνων Λογοτεχνών η οποία το 2011 της απένειμε το δεύτερο βραβείο ποίησης του λογοτεχνικού διαγωνισμού Μάρκος Αυγέρης για το βιβλίο της “Ανθρώπων πάλη” (εκδόσεις “Ιωλκός”, 2010).
Το δάκρυσμα, η χίμαιρα, η αλήθεια (2007), Ιωλκός
Δίγλυφα (2008), Ιωλκός
Παιδόκοσμος (2009), Ιωλκός
Νυχτωδίες (2009), Ιωλκός
Ανθρώπων πάλη (2010), Ιωλκός
Τοιχογράφοι και απολιθώματα (2012), Ιωλκός
Τοιχογράφοι και απολιθώματα – Δώρα Μουντράκη
Μια γραφή διαμαρτυρίας και επαγρύπνησης είναι διάχυτη στις σελίδες της συλλογής. Η δημιουργός -πολιτικά σκεπτόμενη- μπήγει βαθιά το μαχαίρι στο κόκαλο της διεφθαρμένης ελληνικής πραγματικότητας. Εκθρονίζει με σθεναρό τρόπο τα κάλπικα συνθήματα και ποιεί με τη φωνή της αλήθειας· της φωνής του εργάτη και του κάθε καταπιεζόμενου πολίτη – Έλληνα ή μη.
ΤΟΙΧΟΓΡΑΦΟΙ – Η αρχή
Ανάγνωση έντυπου πολιτικού προστάγματος, σελίδες
ηλεκτροκίνητες, κρίση της ταξικής σφραγίδας,
στην οργάνωση καταστατικού επαναστατικής αλήθειας
που γράφεται με αλλεπάλληλους διασκελισμούς
συσπειρωμένης δράσης, στα σωματεία βιοπαλαιστών,
στη χύτρα του αγώνα, στη συσκευή μεγάφωνου
επιτακτικής ανάγκης μέσα στον κοχλία της εκμετάλλευσης
μαστιγοφόρου κέρδους, το λυσσαλέο αντικομμουνισμό
του νομοθέτη κράτους και στα κελιά του μαυροπίνακα
των κληρικών αρχόντων, χτυπά παλιγγενεσία “άγιου ξεσηκωμού”,
νωπογραφία λαϊκού συμφέροντος στον τοίχο της ιστορίας.
Ποίηση, Ιωλκός, 2012, 29 σελ.
Ανθρώπων πάλη – Δώρα Μουντράκη
Η δημιουργός, με τα 17 ποιήματα της συλλογής, δίνει μια γερή γροθιά στο στομάχι του “συστήματος”. Εναντιώνεται στην καταπίεση της εργατικής τάξης και με το ανθρώπινο στοιχείο να πρωταγωνιστεί, οργισμένα διαδηλώνει μέσω των στίχων της. Ζητά μ’ ευθύ και έντονο τρόπο την επαγρύπνηση των αδικημένων στρωμάτων και την ανάγκη για ύπαρξης μιας -όσο το δυνατόν- δίκαιης και ανθρώπινης κοινωνίας.
Από την “Εκμετάλλευση των αλλογενών”
…Στην ακροστασία των έντρομων, στη στέρηση της ζέστης
ή στην ανάγκη φαγητού του πεινασμένου χνώτου,
θρηνούν αποχειροβίωτοι εργατικοί του άθλιου μισθού,
ανθογραφία εξόριστης ομορφιάς παραποτάμιου όρμου
στην κατασκότεινη σπηλιά διογκωμένου φόβου
και στο λιμναίο των κορμιών τις ιδρωμένες πλάτες
των σκλαβωμένων αλλογενών στο έθνος των αισχρών.
Ποίηση, Ιωλκός, 2010, 27 σελ.
Νυχτωδίες – Δώρα Μουντράκη
Ανεβάζοντας τον ποιητικό πήχη ψηλά, η δημιουργός καταθέτει τον επαναστατικό της λόγο. Αγανακτισμένη από τη σύγχρονη πραγματικότητα, παρακινεί τους αναγνώστες της να αντισταθούν στη διολίσθηση των αξιών και των ιδεών.
Επιλέγει να μην κρυφοκοιτά αμήχανα απ’ την κλειδαρότρυπα του σήμερα, αλλά με το δικό της τρόπο προσπαθεί να ξεκλειδώσει την πόρτα-τείχος που οι «μεγάλοι» επιβάλλουν.
Ποίηση, Ιωλκός, 2009, 62 σελ.
Παιδόκοσμος – Δώρα Μουντράκη
Ποίηση, Ιωλκός, 2009, 29 σελ.
Δίγλυφα – Δώρα Μουντράκη
Τη δεύτερη ποιητική συλλογή της από τις εκδόσεις Ιωλκός παρουσιάζει η Δώρα Μουντράκη. Πρόκειται για τα “Δίγλυφα”, ένα σύνολο 20 συνθέσεων, που αποκαλύπτουν με τον πλέον πανηγυρικό τρόπο τη μεστότητα του λόγου της και την αναπαραστατική ικανότητά της μέσω των στίχων της.
Η ποιήτρια, διαθέτοντας πλούτο λεξιλογίου καθώς και δημιουργική φαντασία, «κατασκευάζει» στέρεα δομημένες ποιητικές ενότητες που συγκροτούν μια δυναμική ολότητα.
Γεμίζει τους εκφραστικούς της πίνακες με ευρύ φάσμα συναισθημάτων, προσθέτοντάς τους το βάθος μιας καλλιτεχνικής αυτοτέλειας.
Ποίηση, Ιωλκός, 2008, 29 σελ.
Το δάκρυσμα, η χίμαιρα, η αλήθεια – Δώρα Μουντράκη
Εξαίρετο δείγμα γραφής σύγχρονου ποιητικού λόγου μάς αποκαλύπτει η νέα ποιήτρια Δώρα Μουντράκη, με τη συλλογή της «Το δάκρυσμα, η χίμαιρα, η αλήθεια». Οι εκδόσεις Ιωλκός παρουσιάζουν στο κοινό ένα έργο που χρωματισμένο από την ψυχική ευαισθησία τής δημιουργού αναζητά τις «Φωτοσκιάσεις» ενός μαγεμένου «Ονειροδάσους» και το υποβλητικό εικαστικό βάθος των μοναδικών «Τοπίων» που αυτή συλλαμβάνει. Ένα ευχάριστο ξάφνιασμα καταλαμβάνει τον αναγνώστη που προσεγγίζει τις ποιητικές συνθέσεις, όπως αυτή «Της λαχτάρας»:
ΕΝΑ ΠΟΙΗΜΑ ΤΗΣ ΛΑΧΤΑΡΑΣ ΚΑΙ ΔΥΟ ΛΑΒΩΜΕΝΑ
Ο πόθος που υψώνεται περίτρανα, διακοσμώντας μαστορικά,
σπιθαμή προς σπιθαμή την ασπρίλα του ξέπνοου ονείρου,
με φτερά, αφρούς, σεντόνια από ουρανό, ευωδιές νομάδες
του ανυπόταχτου, του άπαρτου, του ένυδρου, του αληθινού,
μελώνει τερπνά, γοργά, απροσδόκητα βουλιαγμένα στο κρασί
και στην κανέλα ή στο τοπάζι των μικρών φιλιών που ξεπηδούν
αβρά από συνήθεια αγάπης, λίγο πιο κάτω απ’ το μετέωρο της νύχτας,
την ορθάνοιχτη πύλη τού μέσα πυκνοφυτεμένου κήπου μου.
Κλεφτά αυτή η δόνηση από σπαθιές, άμμο, φωτιά και σπόρους
αγριοκέρασου, άσπονδα θριαμβολογεί, ιδρύοντας πόλεις ή μικρόσωμα
σελασφόρα χωριουδάκια, στο βάθος της θωριάς, πότε σαν σεργιάνι
στον παλμό του πελαγίσιου αγέρα, κι άλλοτε σαν τρέμουλο επίμονο,
σπρωγμένο, σημαδεμένο νοερά απ τη ριπή του θέλγω, του λαχταρώ,
αέναα και στοργικά, την ποταμίσια ακρούλα των χειλιών σου.
Ποίηση, Ιωλκός, 2007, 29 σελ.
Πηγές: Biblionet, Ιωλκός
