Ελευθερία Παραγιουδάκη (Λυκαία Ιεροφίλη)

«Μεγάλωσα στον κήπο του πατέρα μου, στο Δάσος Χαϊδαρίου, όπου είναι το «χωριό» μου από το 1963, όταν ήταν ακόμα αραιοκατοικημένο και παραδείσιο. Το κτήμα της οικογένειας έγινε από τα πρώτα μου βήματα, « ο κήπος της Εδέμ», τράφηκα από τ΄αρώματα, τις γεύσεις και τη γη του. Σ΄αυτή την άκρη της Αθήνας μεγάλωσα, εκπαιδεύτηκα, ερωτεύτηκα, έγινα μητέρα και δημιουργός. Με τεράστια ευγνωμοσύνη στα χώματα που μ΄ανάθρεψαν και είδε το φώς ο μονογενής μου, στον οποίον είναι αφιερωμένο το πρώτο μου «λογοτεχνικό παιδί», σας το παραδίνω. Θέλω να ευχαριστήσω το γιό μου Χρήστο, που υπήρξε το μεγαλύτερο κίνητρό μου για ζωή. Τον «Δάσκαλο» της ζωής μου, Αντώνη Πάρδο, που από το γυμνάσιο ακόμα, αναγνώρισε την ποίηση μέσα μου, όταν εγώ δεν ήξερα καν πια είμαι. Τον φίλο και συνοδοιπόρο στην ανίχνευση του λόγου, Νίκο Περδίκη, που εμψύχωσε, επιμελήθηκε και έγραψε το εισαγωγικό σημείωμα. Την εικαστικό Ελευθερία Εμμανουήλ, που μου εμπιστεύθηκε το έργο της, κι έντυσε όμορφα με εικόνα τον λόγο μου. Όλους όσοι βρέθηκαν στον δρόμο μου μέχρι σήμερα και συμπορευτήκαμε στην αναζήτηση της προσωπικής μας φιλοσοφικής λίθου. Τέλος τον άνθρωπο που πυροδότησε την πένα μου, τον αγαπημένο μου Βασίλη …Ας αναπαύεται εν ειρήνη…»
Λυκαία Ιεροφίλη

Διηγήματα
V.I.T.R.I.O.L. (2017), Οσελότος

Συλλογικά έργα
Ανθολογία μικρού διηγήματος για τη νύχτα (2017), Κύμα
Παράξενες ιστορίες με γάτες (2018), Κύμα

V.I.T.R.I.O.L. – Ελευθερία Παραγιουδάκη (Λυκαία Ιεροφίλη)

VISITA
I NTERIORE
TERRA
RECTIFICANDO
I NVENIES
OCCULTUM
LAPIDEM

Επισκέψου το εσωτερικό της γης και καθαρίζοντας, θα ανακαλύψεις την μυστική(φιλοσοφική) λίθο….

Το VITRIOL συμβολίζει το παγκόσμιο διαλυτικό!
Το εσωτερικό ταξίδι του ανθρώπου προς την προσωπική Ιθάκη του. Την αυτοπραγμάτωση.
Μοναδικό νόημα της αυτογνωσίας η αγάπη.
Η μοναδική ουσία της νοήμονος αγάπης συν-έχει τους κόσμους.

«Ουτοπία/έχω ένα όνειρο»
Κι ως οι αυγές λιγώνουν στα επινίκια νύχτας και
οι ζεστές μέρες μισεύουν στων ανέμων το μεθύσι,
μια ευχή μονάχα κάνω.
Γίγαντα αντρειωμένο τον ξανοίγω τον δεσμό μας,
στο χάσιμο του ΕΓΩ!
Και του ΕΜΕΙΣ η υπόσταση, σκυταλοδρόμος ακούραστος,
να παίρνει τη ρεβάνς στις σχέσεις.
Τα σκοτεινά δωμάτια ν’ αερίσει η αυριανή παρέα
και νέα τραγούδια να ζωντανέψουν σοβάδες
και κουφώματα χάρβαλα.
Να κάμει φιλιά το ξέφτι του πόνου με της ψυχής το ντέρτι
κι ο ξένος ομοαίματος να ζυγώσει –
κοινή τράπεζα και θεία μεταλαβιά το ΕΝΑ!
Έτσι ονειρεύομαι κόσμο μυστικό, σε φύλλα κρυφά κι απόσκια.
Μ’ ένα όνειρο αληθινό καρτερώ
του θερισμού το δρεπάνι να αγγίξει τον Άτλαντα.
Και μ’ ανάσα κι αναστεναγμό -χαλάλι η ζήση- του Άδη τις καστρόπορτες θαρρετά ν’ αντικρύσω.
Μάγισσας γέννα και πατρίδα μου οι βροχές!

Διηγήματα, Οσελότος, 2017, 94 σελ.

Πηγές: Biblionet, Οσελότος

Related posts: