Ελενα Πολυγένη

Ανάγλυφη – Έλενα Πολυγένη

Ρομαντισμός
Δεν την ξεχνώ, στο μυαλό
μου κοιμάται, έχω κλειδώσει τα χέρια της στις πιο αιχμηρές του γωνίες. Εκείνη
περπατά στον λαβύρινθο, στα όρθια σύμβολα κοιτώντας πάντοτε κάτω. Οι κόρες των
ματιών της γυαλίζουν, σχηματίζονται μέσα τους ευθείες γραμμές. Τις σχεδίασα
προσεκτικά με το χάρακα και φύτεψα στο μήκος τους ωραία λουλούδια, για να ‘χει
κάτι να βλέπει στο δρόμο, να ξεχνά τον φόβο που της κλείνει τα πέταλα. Έκοψα κι
ένα φεγγάρι στρογγυλό και το κρέμασα δίπλα της, έτσι, για να ξεγελιέται.

Ποίηση, Ρώμη, 2021, 55 σελ.

Τα δευτερόλεπτα των ζωντανών στιγμών – Έλενα Πολυγένη

ΕΠΙΠΤΩΣΕΙΣ
Η μουσική αυτή βαθαίνει
τη μυστική μας νύχτα.
Οι ειδήσεις λένε
κάπου μακριά γίνεται πόλεμος
ένας πλανήτης συστέλλεται
εκρήξεις σωματιδίων
τ’ αστέρια δε ζούνε πια,
το φως τους ζει ακόμα,
αλλά κι αυτό θα πεθάνει.

Είπες: “πώς περνάς τα βράδια σου;”
και είπα: “τα συνηθισμένα”.
Σε ακολούθησα στο μοτέλ
με τα χρωματιστά φωτάκια
που αναβόσβηναν, σα να μετρούσαν
τα δευτερόλεπτα
των ζωντανών στιγμών.

Παράξενα ηχούν όλα που
υπάρχουν
σα να ’χουν έρθει από μια χώρα
άγνωστη,
που δεν την ξέρουνε, ή που έχουνε
ξεχάσει.

Ποίηση, Γαβριηλίδης, 2017, 64 σελ.

Η χώρα των παράδοξων πραγμάτων – Έλενα Πολυγένη

«Οι γάμοι των περήφανων γυναικών»
Χρυσές απομονώνονται
στα σκληρά πέπλα.
Ούτε δέχονται
ούτε αγγίζουν.
Κι όταν σπάνε με κρότο
τα εύθραυστα
λόγια
οχλοβοή γεμίζει τη σάλα.
Και όταν τσακίζουν
τα μάτια
μέσα από τα φορέματα, δίπλα
στην καρδιά,
βαραίνει η μορφή τους
και το περίβλημά της.

Οι θαυμαστές συρρέουν, ψάχνοντας
τη μυστική χαραμάδα
των συναισθημάτων
σαν εφευρέτες
σαν επινοητές
θαυμάτων.

Φταίει η γοητεία των
μαύρων
αλόγων
και τα βιβλία, που ‘λεγαν πάντα
ψέματα.

Ποίηση, Το Κεντρί, 2014, 60 σελ.

Η θλίψη μου είναι μια γυναίκα – Έλενα Πολυγένη

Ο ποιητικός διάκοσμος της Ελενας Πολυγένη είναι σύντομος και πυκνός· συμπεριέχει μικρές αλήθειες, επισημαίνει σημαίνουσες λεπτομέρειες, αποτυπώνει το οικείο και το καθημερινό. Παράλληλα, μέσα από τα 43 ποιήματα της συλλογής, γίνεται φανερό ένα βλέμμα που περιορά τον κόσμο και, εστιάζοντας στα προς στιγμήν ανώδυνα, αναδεικνύει την επώδυνη σύστασή τους.
Ο τόνος της εσωτερικής φωνής της Ελενας Πολυγένη σ’ αυτό το έργο είναι χαμηλός, όπως αρμόζει σε μιαν εξομολόγηση, αφοσιωμένος στην περιγραφή ενός υπαρξιακού σύμπαντος: η σφαίρα της θηλυκής φύσης περιφέρεται ανάμεσα στην απτή, όσο και στην κρυφή ή αφανέρωτη, πραγματικότητα του ατόμου σε συνάρτηση με τον τωρινό χρόνο.

ΓΙΑ ΝΑ ΤΕΛΕΙΩΝΟΥΜΕ Μ’ ΑΥΤΗ ΤΗΝ ΥΠΟΘΕΣΗ
Όχι εμένα, όχι το πρόσωπό
Μου , όχι αυτό που κρύβεται κάτω
Απ’ το πουκάμισο.
Μιλάω κι ας ξέρω ότι η φωνή
Θα πνιγεί μες στα ψυγεία που
Παγώνουν τα σφαγμένα
Ζώα.

Υπάρχει δεν υπάρχει, τι με ενδιαφέρει.
Έτσι στο βρόντο κουνάω τα χέρια προς
Τον ουρανό.
Τι όμορφα που είναι τ’ αγγελούδια
Σκοτωμένα
Με τα θλιμμένα μάτια τους, να μας κοιτούν.

ΑΙΦΝΙΔΙΑΣΜΟΣ
Το έργο τέχνης θα σε περιμένει στη γωνία
με μια σφαίρα πίσω απ’ το μάτι του
τότε θα είναι επικίνδυνο
να το κοιτάξεις, γιατί
ξέρεις καλά πως επάνω του κρέμεται
η γύμνια σου, η απαρχή της καταδίκης
ολόκληρου του κόσμου
κι ένα μικρό σαπισμένο
καραβάκι
που θα μπορούσε να το λένε
Έρωτα.

Ποίηση, poema, 2012, 45 σελ.

Γράμματα σε μαυροπίνακα – Έλενα Πολυγένη

«Εφηβεία»
Γεννιόμαστε
μέσα σε ουρλιαχτά
υστερικές αναπολήσεις περασμένων ζώων
ερχόμαστε
κηδεύοντας μια ιδέα λύτρωσης στο αίμα μας
αναπνέουμε
με σπασμωδικές κινήσεις πόνου
στριμώχνοντας μια τόση δα ψευδαίσθηση ελπίδας
στο γέλιο μας
ανοίγουμε τα μάτια
ακροβατώντας έκπληκτοι στο κενό
του ανοίγματος, των ματιών μας
μένουμε μετέωροι
ανάμεσα σε μια αίσθηση ζεστασιάς
που δε μας ανήκει πια
και σε μια συναίσθηση φόβου που
θα μας ανήκει για πάντα
ονειρευόμαστε
ό, τι δεν έχουμε
και έχουμε
ό, τι δεν ονειρευόμαστε
αγγίζουμε τη χαρά δειλά
μέσα σε γιορτές θολών παραισθήσεων…

Ποίηση, Δωδώνη, 2009, 48 σελ.