Έχει εκδώσει δύο ποιητικές συλλογές, Το Φλας (Λογείον, 2009) και Ποιήματα που γράψαμε μαζί (Μελάνι, 2015). Ποιήματα και διηγήματά της φιλοξενούνται σε ανθολογίες και λογοτεχνικά περιοδικά. Το “Επτά ανάσες πριν” είναι το τρίτο της βιβλίο ποίησης.
Το φλας (2009), Λογείον
Ποιήματα που γράψαμε μαζί (2015), Μελάνι
Επτά ανάσες πριν (2022), Σαιξπηρικόν
Συλλογικά έργα
Η ζωή μας γυμνή σαν αντικείμενο. Μια πεζογραφική ανθολογία (2000), Εκδόσεις Πανεπιστημίου Πατρών
World Poetry 2011. Anthology (205 poets from 65 countries) (2011), Ιδιωτική Έκδοση
Τα ποιήματα του 2015 (2016), Κοινωνία των (δε)κάτων
Τα ποιήματα του 2016 (2017), Κοινωνία των (δε)κάτων
Επτά ανάσες πριν – Ελένη Αλεξίου
καλοκαίρι στυφό
μαραμένο τετράδιο
δίχως μια στάλα ποίημα
πότε λιγόστεψε η βροχή;
πότε στεγνώσαμε από τη θάλασσα;
απ’ την αγάπη; και γίναμε
ξερό ρυάκι
φίδι χωμάτινο που
κυλιέται στ’ αγκάθια;
*
ξερό ρυάκι
λεωφόρος του τίποτα
ορδές μυρμηγκιών σε διατρέχουν
αναβάλλοντας επ’ άπειρον
την ονοματοθεσία σου
*
καλοκαίρι
ο δάσκαλος κλείνει την τσάντα
όπως ο μελλοθάνατος σκάβει τον λάκκο του
*
βιβλία που αποστηθίσαμε
και σχίσαμε την άλλη μέρα
τετράδια που ρίξαμε στον κάδο
ένα μολύβι θα φυτέψω στην αυλή
να ανθίσουν οι λέξεις που ακούσαμε
κι ανατριχιάσαμε κρυφά σαν φύλλα
*
εκεί που δένει ο κισσός κι η λαμαρίνα
στην πίσω σκάλα πάνω απ΄ το γκαράζ
κρυμμένο το βάζο με τις πεταλούδες
γυάλινη ελευθερία
καλοκαίρι στην πόλη
*
To βουνό μασουλά τον ήλιο
τον καταπίνει
καθώς η νύχτα χωνεύει τη μέρα
το μαύρο δεν είναι χρώμα
-είναι στομάχι της λήθης
*
το ποίημα δεν είναι ποίημα
-είναι φεγγάρι
κουκούτσι αμάσητο στο λαρύγγι του χρόνου
*
ακίνητη νύχτα
όρθια αστέρια
κάποια λιποθυμάνε
Ποίηση, Σαιξπηρικόν, 2022, 64 σελ.
Ποιήματα που γράψαμε μαζί – Ελένη Αλεξίου
Τι είναι το “μαζί;” Φθορά ή ανάπλαση; Τι η συνύπαρξη; Τέλμα ή εξέλιξη; Κι ο έρωτας στιγμιαίος ή εξακολουθητικός;
Μια γυναικεία φωνή αναζητά την απάντηση. Ενδύεται πολλαπλά σώματα, του κοριτσιού, της μητέρας, της ερωμένης, της λύκαινας, της πόλης, του αγάλματος. Περιηγείται στην παιδική χαρά, στο ωδείο, στους ναούς, στα δωμάτια των εραστών, στους καταρράκτες, στα φαράγγια. Αποστηθίζει τον κόσμο, κατασπαράζει τον καρπό της γνώσης, εμπεδώνει το εφήμερο.
Στα “Ποιήματα που γράψαμε μαζί” η Ελένη Αλεξίου συλλαβίζει στίχο στίχο ένα σύνθημα για το επείγον της αγάπης, για την επιστροφή στην αφοσίωση: “συνυπάρχω, άρα υπάρχω”.
ΜΕΤΑ ΤΗ ΒΡΟΧΗ
Λύσαμε το χειρόφρενο και πέσαμε στη λίμνη.
Το άλλο πρωί μας βρήκανε στο πίσω κάθισμα οι δύτες.
Μα πριν σωθούν οι έντιμοι σωσίες μας
αμνήμονες τάχα και απαθείς
διέψευσαν τον έρωτα
αρνήθηκαν ότι υπήρξαμε
και στρέψανε αλλού το βλέμμα
σαν να ‘μασταν άγνωστοι
ή πεθαμένοι.
Μετά τη βροχή
βγήκαμε από τη λίμνη εμποτισμένοι
απάρνηση και χωριστά
επιστρέψαμε στην άνυδρη ζωή.
Ποίηση, Μελάνι, 2015, 56 σελ.
Το φλας – Ελένη Αλεξίου
Ακυρωμένα ραντεβού, ξοφλημένες σχέσεις, μπογιατισμένα όνειρα, η μοναξιά ντυμένη έρωτας στο καρναβάλι της χαράς… Αλλά και δρόμοι που βαδίσαμε μαζί, κολλημένα κορμιά και χάδια καλπάζοντα…
Όλοι έχουμε τη συλλογή μας από τις πολλές μορφές του έρωτα, όπως τον έζησε ο καθένας. Ξεφυλλίζοντας το άλμπουμ τής ζωής μας οι στιγμές που απαθανατίσαμε άλλοτε μας στοιχειώνουν, άλλοτε τις προσπερνάμε αδιάφορα, άλλοτε τις αναπολούμε.
Φωτεινά σήματα της μνήμης, σκοτεινά κενά της λήθης. Ο έρωτας σε μαύρο κι άσπρο φόντο.
Αυτό είναι το φλας.
Ποίηση, Λογείον, 2009, 45 σελ.
Πηγές: Biblionet, Σαιξπηρικόν, Μελάνι, Λογείον
