Μερικοί από τους 35+1 λόγους για τους οποίους γράφει ποίηση η Ελένη Γιαννάκαρη.
Γράφω Ποίηση:
Για να μπορέσω με μια λάμπα θυέλλης και μόνο να φωτίζω όλη τη γη.
Για να διασαλεύεται η τάξη του σύμπαντος απ’ το χορό δύο δροσοσταλίδων και μόνο.
Επειδή στις μοναχικές μου ώρες βουίζουν οι άνεμοι των χειμάρρων παραδίπλα μου.
Για να φτάνουν οι σχεδίες γεμάτες ελπίδες στα βραχονήσια με τους γλάρους.
Επειδή το χώμα μυρίζει όμορφα μετά τη βροχή γιατί απλά και μόνο ανασαίνει το μπλε του ουρανού.
Επειδή τα βράδια σαν καλώ τις πλειάδες πάντα μια με πάει στο αθάνατο χιόνι των κορφών, το όνομά της να προσκυνήσω.
Θα την συναντήσετε στο blog της: Ποιώ
Οι λαβές των αγγέλων (2018), 24 γράμματα
Οι λαβές των αγγέλων – Ελένη Γιαννάκαρη
Βαδίζαμε με τα χέρια στις τσέπες.
Αδύναμοι να περάσουμε τα δάκτυλά μας
στις άρπες του αέρα μην και πληγωθούν
απ’ των πουλιών τα μυτερά ράμφη.
Είχαμε έναν φόβο διάχυτο στις φλέβες.
Φόβο παγερό, σαν τα κρύα σκουριασμένα ρόπτρα
στα εγκαταλειμμένα σπίτια.
Φόβο μήπως ξαφνικά
ξεχάσουμε στα μισά της διαδρομής, τα πάθη του αίματος.
Τα ακριβά, τα νωπά και βουβά σαν τη μνήμη πάθη.
————–
“…Μόνο το βλέμμα σου μ’ έκλεψε
κι εκείνη η λάμψη που γιγάντωνε
τα σβησμένα μου πάθη.
Ήρθες για να ντύσεις τις εσοχές στο μαντήλι.
Σε λεβάντες να κρύψεις
το αρχαίο μου όνομα.
Καιρός κακός μην το βρει κι ανοίκειος φόβος…”
Μπερδεύτηκαν τα χρώματα με τα μάτια σου
—————
“…Κι αν ήταν δύσκολα τα χρόνια και σκληρά.
Μια σποριά στάρι σου ήταν αρκετή
για να πλάθεις όνειρα χρωματιστά.
Σαν εκείνους τους ανεμόμυλους τους παιδικούς
που στα παζάρια του τόπου σου χάζευες
και που τόσο απέλπιδα λαχταρούσες ν’ αποκτήσεις
Σαν τους ανεμόμυλους…
Γιατί είναι άπρεπο να μην αγαπάς και να μην συντρέχεις
ό,τι η γη κλείνει στις χούφτες της και το θρέφει…”
Για μια σποριά στάρι
Ποίηση, 24 γράμματα, 2018, 112 σελ.
Πηγές: Biblionet, 24 γράμματα, idipoton.blogspot.com
