Μετά πήγε στην Αθήνα και εργάστηκε, ως υπάλληλος στην Τράπεζα της Ελλάδος. Όταν συνταξιοδοτήθηκε επέστρεψε στη Νάξο, όπου διαμένει μέχρι σήμερα με το σύζυγό της Νίκο. Έγραφε για πολλά χρόνια σε εφημερίδες και περιοδικά της Νάξου, με θέματα τοπικού ενδιαφέροντος, διηγηματικά, αλλά συχνά και φιλοσοφικά με σκέψεις και στοχασμούς δικούς της. Έχει εκδώσει πέντε βιβλία: «Παράθυρο στο Ξέφωτο», «Ματιές στο Χθες, Φως στο Σήμερα», το «Αντικλείδι», «Περίπατοι στη Νάξο» και «Αλιεύματα Σοφίας». Αδυναμίες της είναι τα βιβλία, το γράψιμο, τα ταξίδια και η ζωγραφική.
Περίπατοι στη Νάξο (2022), Ownbook
Δοκίμια-Μελέτες-Φιλοσοφία-Ιστορία
Αλιεύματα Σοφίας (2022), Ownbook
Περίπατοι στη Νάξο – Ελένη Γρατσία-Σαλτερή
Δεν υπάρχουν λόγια να περιγράψω τ’ αντάμωμα με τη νονά Θεώνη κείνα τα χρόνια, τα δύσκολα, τα πονεμένα… Αυτό που μου ’ρχεται στο νου είναι η γεύση, η αίσθηση, το βίωμα, η ζεστασιά της ψυχής στο κρύο του χειμώνα…
Ώρες ατέλειωτες κουβέντας με δουλειές, τις Κυριακές που πήγαινα να την επισκεφτώ σ’ εκείνο το μικρό υπόγειο, υγρό κι ανήλιαγο δωματιάκι. Δεν υπήρχαν έπιπλα, πολυτέλειες και τέτοια, παρά μόνο ελάχιστα απαραίτητα πραγματάκια. Ένα σιδερένιο ντιβάνι έπαιζε το ρόλο αναπαυτικής πολυθρόνας. Μισοξαπλωμένες επάνω του η νονά μου κι εγώ, σμίγαμε τις καρδιές μας κι αποθέταμε τα βάρη και τα βάσανα της βδομάδας η μια στην άλλη και ξαλαφρώναμε… Ιστορίες από τη ζωή της νονάς της Θεώνης είχα ακούσει πολλές. Ιστορίες με τ’ αφεντικά και τις κυρίες. Με τα παιδιά τους, που τα ’νιωθε και δικά της παιδιά και που ποτέ δεν τα ξέχασε.
Δούλευε, μου διηγήθηκε, κάποτε στα νιάτα της στην Αθήνα σε κάποιο σπίτι και ήταν πολύ ευχαριστημένη. Τ’ αφεντικά την αγαπούσαν και σκόπευαν να της βρουν ένα καλό παιδί να την παντρέψουν. Δεν ήθελε να φύγει από ’κει, όπως συνέβαινε με τ’ άλλα αφεντικά. Ξαφνικά όμως, της ήρθε ειδοποίηση από τη μάνα της στο χωριό να επιστρέψει στο νησί. Έσφιξε την καρδιά της, μάζεψε τα πράγματά της κι ένα πρωινό πήρε το πλοίο του γυρισμού…
Διηγήματα, Ownbook, 2022, 222 σελ.
Αλιεύματα Σοφίας – Ελένη Γρατσία-Σαλτερή
Λίγη γνώση από τους αρχαίους μας προγόνους και όχι μόνο
Ο Επίκουρος περιγράφει την αρετή, ως αναπόσπαστη από την ηδονή (ευχαρίστηση). Το μέγεθος δε της ηδονής είναι το ξαλάφρωμα από το κάθε τι που προκαλεί τον πόνο. Παντού όπου υπάρχει και όσο κρατάει η ηδονή, δεν υπάρχει ούτε σωματικός ούτε ψυχικός πόνος.
Η συγγνώμη στους γονείς του, αδελφούς, φίλους και δούλους του, η φιλανθρωπία του, η ευλάβεια προς τους θεούς και η αγάπη προς την πατρίδα ήταν καταφανή στη διαθήκη του.
Αναζητούσε τις αιτίες της ανθρώπινης δυστυχίας και των εσφαλμένων δοξασιών, που την προκαλούν, όπως οι δεισιδαιμονίες, ώστε να υπάρξει η αντιπρόταση για μια ευχάριστη ζωή (την ηδέως). Αυτό επιτυγχάνεται με την απουσία φόβου και πόνου, καθώς και με την παρουσία φίλων. Η ηδονή ή αλλιώς ευχαρίστηση και ο πόνος είναι το μέτρο, για το τι πρέπει να προτιμούμε και τι να αποφεύγουμε.
Φιλοσοφία-Ιστορία, Ownbook, 2022, 316 σελ.
Πηγές: Biblionet, Ownbook
