Στο Γυμνάσιο και Λύκειο είχε διακριθεί με τον Κερκυραϊκό Γυμναστικό Σύλλογο σε πολλούς αγώνες στίβου πανελληνίως στη σφαίρα και στο πένταθλο, καταλαμβάνοντας πολλές φορές τις πρώτες θέσεις. Εν συνεχεία μετέβη στη Γερμανία όπου σπούδασε Βιολογία, ενώ συγχρόνως εργάστηκε για τρία χρόνια στο Πανεπιστήμιο του Saarland ως βοηθός καθηγητή στο Τμήμα της Μυκητολογίας και Μικροβιολογίας, όπου επιμελήθηκε τους τομείς έρευνας και διδασκαλίας του Κλάδου. Μετά το τέλος των σπουδών της εργάστηκε στον Δήμο Saarbrucken, στο τμήμα Βοτανολογίας, όπου ασχολήθηκε με τη στατιστική καταγραφή όλων των ειδών φυτών άγριας βλάστησης της πόλης και επιπλέον με τη συγγραφή βιβλίου Kompendium διαφόρων ειδών θάμνων και δέντρων για τη μετεκπαίδευση κηπουρών. Το 1990 επέστρεψε στην Ελλάδα, όπου έκανε πρακτική για έναν χρόνο στο βιοχημικό εργαστήριο του Άγιου Σάββα. Από το 1991 εργάζεται στον ιδιωτικό τομέα σε φροντιστήριο ξένων γλωσσών, διδάσκοντας Γερμανικά με μεγάλη επιτυχία. Την περίοδο 2012-2019, ως μέλος της Ένωσης Επτανησίων Ελλάδος, εργάστηκε και είχε την πρωτοβουλία της υλοποίησης μιας έρευνας για την ανάδειξη τριών μνημειακών υπεραιωνόβιων ελαιοδέντρων στη Στρογγυλή Κερκύρας. Αυτή η πρωτοποριακή και μοναδική στον κόσμο σε έκταση επιστημoνική μελέτη πραγματοποιήθηκε από το Πανεπιστήμιο Βοτανολογίας και Ζωολογίας του δάσους της Δρέσδης Γερμανίας, με επικεφαλής τον καθηγητή Andreas Roloff, καθώς και με την επιτυχημένη συνεργασία με την ΕΝΩΣΗ ΕΠΤΑΝΗΣΙΩΝ ΕΛΛΑΔΑΣ και τη στήριξη της προέδρου Ελένης Κονοφάου. Τα αποτελέσματα της έρευνας κατατάσσουν τα τρία αυτά ελαιόδεντρα στα δέκα αρχαιότερα του κόσμου. Ο μύθος που συμπεριλαμβάνεται στη δεύτερη ποιητική της συλλογή “Ιχνηλάτες στα μονοπάτια μιας αυγής”, έτος έκδοσης 2016, αφορά αυτά. Η πρώτη ποιητική της συλλογή με τίτλο “Η μικρή ζωή μας είναι μία στου απείρου την ευθεία η τελεία” εκδόθηκε το 2015 από τον εκδοτικό οίκο Οσελότος, όπως και η δεύτερη. Ποιήματά της έχουν συμπεριληφθεί σε ανθολόγια ποίησης του 2017 και του 2018 των εκδόσεων Όστρια, στο Ανθολόγιο και την Εγκυκλοπαίδεια Γραμμάτων και Τεχνών της Αμφικτυονίας Ελληνισμού (2018 και 2019), στο λογοτεχνικό περιοδικό “Μύρτιλο” των εκδόσεων Οσελότος, στο καλλιτεχνικό ημερολόγιο 2019 του ηλεκτρονικού περιοδικού “τοβιβλίο.net”. Στο ηλεκτρονικό περιοδικό “Fractal” και “τοβιβλιο.net” έχουν δημοσιευτεί πολλά από τα ποιήματά της. Έχει λάβει μέρος στον Ζ΄ Παγκόσμιο Ποιητικό Διαγωνισμό 2018 της Αμφικτυονίας Ελληνισμού, όπου έλαβε έπαινο για δύο ποιήματά της, το “Κινούμενη άμμος η ζωή” και το “Στη μέση της Ερήμου”. Ποιήματά της έχουν μελοποιηθεί από τον μουσικό και καθηγητή του ωδείου “Φίλιππος Νάκας” Γιώργο Στεργίου.
Η μικρή ζωή μας είναι μία στου απείρου την ευθεία η τελεία (2015), Οσελότος
Ιχνηλάτες στα μονοπάτια μιας αυγής (2016), Οσελότος
Στον ορίζοντα της ελπίδας (2020), Οσελότος
Ποιήσεως Μέθεξις (2022), Locus 7 – Άλλωστε
Ποιήσεως Μέθεξις – Ελένη Θ. Π. Λουκά
Το ψυχικό αντιστασιακό μας ανάστημα στο άρρωστο κατεστημένο
Με πλούσιο φωτογραφικό διάκοσμο.
Η λογοτεχνία με όλα τα επιμέρους είδη της και μαζί με τις καλές τέχνες και την επιστήμη γενικότερα αποτελεί την προστατευτική σκεπή του ανθρώπου, τη δύναμη, την άμυνα και την αντίστασή μας ενάντια στο σκοταδισμό και πρωτογονισμό απολυταρχικών κοινωνικοπολιτικών συστημάτων και γενικότερων κακοποιητικών συμπεριφορών. Συμβάλλει στην καλλιέργεια του πνεύματος και της ψυχής, στην εξέλιξη του πολιτισμού, της δημοκρατίας και των ορθών αξιών, πράγματα που εξευγενίζουν τον άνθρωπο και τον απομακρύνουν ή αποτρέπουν από βίαιες και επιθετικές αντιδράσεις. Εν μέσω πολλών και διαφορετικών κρίσεων, οικονομικών, πολέμων, πανδημίας, αποδόμησης ηθικών αξιών κ.λπ. η ποίηση πρέπει να μένει στη ζωή μας και να μας κρατά σε πνευματική και ψυχική εγρήγορση. Η απάντηση στο ερώτημα γιατί γράφω ποίηση ή κάποια δοκίμια πηγάζει από μία εσωτερική ανάγκη να αποτυπώσω γραπτά ό,τι με αγγίζει και προβληματίζει στο κοινωνικό γίγνεσθαι και στον περιβάλλοντα κόσμο, τη φύση και από την αλληλεπίδρασή μου με τους ανθρώπους. Φυσικά και ο έρωτας ως κινητήριος δύναμη με τις διαφορετικές εκφάνσεις του έπαιξαν αποφασιστικό ρόλο στο να γράφω και ερωτικά ποιήματα. Σε περίοδο κρίσεων, ένας λογοτέχνης έχει τις κεραίες του πιο συντονισμένες από ποτέ, γίνεται συγγραφικά όσο πιο παραγωγικός είναι δυνατό, διότι η έμπνευση μέσα από τα προβλήματα και τις ανάγκες ανθίζει. Η ευχή και η ελπίδα μου είναι η ευαισθητοποίηση ίσως και η κινητοποίηση του αναγνώστη, με σκοπό την συνειδητοποίηση των αμέτρητων κοινωνικών και περιβαλλοντικών προβλημάτων που αντιμετωπίζουμε. Τα θέματα που πραγματεύομαι εύχομαι να αποτελέσουν, για κάποιους τουλάχιστον, εφαλτήριο γενικότερου προβληματισμού, αφύπνισης και έμπνευσης.
Ελένη Λουκά
Ποίηση, Locus 7 – Άλλωστε, 2022, 150 σελ.
Στον ορίζοντα της ελπίδας – Ελένη Θ. Π. Λουκά
ΣΤΗΣ ΣΥΝΝΕΦΙΑΣ ΤΟ ΔΑΚΡΥ
Αγάπη δίχως χάδι
ψηλά στον ουρανό
τ’ αστέρι σου εχάθη
στης νύχτας το κενό
Σε πήρε η βροχή
του χρόνου η αστραπή
το κύμα στην καλδέρα
της σκοτεινιάς η σφαίρα
Στης συννεφιάς το δάκρυ
στου δειλινού την άκρη
στης θάλασσας τον χάρτη
ξεθώριασε η αγάπη
Ποίηση, Οσελότος, 2020, 118 σελ.
Ιχνηλάτες στα μονοπάτια μιας αυγής – Ελένη Θ. Π. Λουκά
Άνθρωποι νέοι και ρωμαλέοι
για όλα νομίζουν πως είναι γενναίοι
τολμούν οτιδήποτε με έπαρση δύναμης
ωραίοι και άτρωτοι με θάρρος αντίστασης
Πολλές καταχρήσεις και λάθη μεγάλα
κτυπούν στα τριάντα την πρώτη καμπάνα
Αυτή είναι όμως η χάρη της νιότης
να αψηφά, να βιώνει, να ορμά σαν στρατιώτης
Ζωής περιπέτεια γεμάτη εμπειρίες
δοκιμές δίχως μέτρο, καυτές ιστορίες
ριψοκίνδυνα βήματα, αβέβαιες πτήσεις
ανήσυχο πνεύμα, ποικίλες εκπλήξεις
Κοφτερό το μυαλό, δυνατές οι αισθήσεις
στο ζενίθ της ζωής σφοδρές του έρωτα οι κρίσεις
Σχετικό το αποτέλεσμα στο βράδυ της νιότης
γνώση μαθήματα πήρες, αλλά μη μετανιώσεις.
Ποίηση, Οσελότος, 2016, 84 σελ.
Η μικρή ζωή μας είναι μία στου απείρου την ευθεία η τελεία – Ελένη Θ. Π. Λουκά
Ο ΣΚΥΛΟΣ ΜΟΥ
Μοναξιά βαρύ φορτίο
πώς ν’ αντέξεις τα αντίο
η αγάπη βασανίζει
και με πίκρες μάς γεμίζει.
Δεν το είχα φανταστεί
σ’ όλη τη ζωή μου αυτή
ότι ο καλύτερός μου φίλος
θα ήταν ο πιστός μου σκύλος.
Ο Ρεξ μ’ ακολουθεί παντού
αρνείται να πάει κάπου αλλού
ακούει πάντα τι του λέω
με συμπονάει όταν κλαίω.
Και στη χαρά μου και στη λύπη
είναι ο πρώτος που δεν λείπει
θέλει παιχνίδια και ταξίδια
να μη βαριέται με τα ίδια.
Αυτή η αγάπη που μου δίνει
κρατάει πάντα και δεν σβήνει
θα μείνει μόνη συντροφιά μου
παντοτινός μες στην καρδιά μου
Ποίηση, Οσελότος, 2015, 72 σελ.
Πηγές: Biblionet, Οσελότος, Locus 7 – Άλλωστε
