Ελίνα Αφεντάκη

Παγοθραυστικό – Ελίνα Αφεντάκη

Την τέφρα μου μην τη σκορπίσεις.
Πλάσε με πάλι!
Έτσι θα ζω σ’ ένα όμορφο κεραμικό πιάτο ή
σε μια κόκκινη γλάστρα που θα μεγαλώνει ένας πανσές.

«Τέτοιος Ηδύς Νόστος Οσάκις Συλλογούμαι»
Βρήκα ένα πεσμένο δέντρο και του μίλησα
Για σένα… για μας.
Πώς με σαϊτεύεις, πώς μου δίνεσαι, πώς με κατατρέχεις.
Πώς άπλωσες τα γηρατιά-με τόση καλοσύνη-πάνω
στον πρώτο μου έρωτα.
Πώς ο βοριάς σου δεν απόκαμε να παίζει με το
φουστάνι μου, πενήντα χρόνια τώρα..
Και πώς γίνεται να πατώ σε άλλους τόπους και ο
λογισμός μου να βουλιάζει στο γκρίζο σύννεφο του
Τσικνιά και στην μυρωδιά της άδειας κάμαρας μετά το
Πανηγύρι…

Ποίηση, Θράκα, 2018, 48 σελ.

Σιγά… – Ελίνα Αφεντάκη

η θεία Λένα κοιμάται


Με λένε Μυρτώ. Τα παιδικά μου χρόνια τα ‘ζησα σ’ ένα σπίτι με ψηλά ταβάνια και σκάλα μαρμάρινη. Αύριο μπαίνω στα 34. Ζω σ’ ένα διαμέρισμα με περιορισμένο ακάλυπτο. Είναι όμως πάνω στη θάλασσα. ‘Ετσι καμιά φορά γίνεται υπερωκεάνιο· και μοιραία φεύγω πάλι…
Μα κείνοι που με φίλησαν στα μάτια μένουν πάντα εδώ. Σε παλιές κορνίζες και σε πρόχειρες κασέτες κιθάρα-φωνή. Άλλοι που είχαν τη γραμμή της ζωής μικρή κι άλλοι το φόβο της αγάπης θεριό ανήμερο.
Λένε πως μοιάζω πιο μικρή απ’ ό,τι είμαι. Είναι γιατί τα ψέματα που μου είπαν δεν ήταν βρόμικα. Ήταν μονάχα τα ψέματα της παρηγοριάς, κι εγώ αυτά τα καλωσορίζω.
Γι’ αυτό κι αγάπησα πολύ τη θεία Λένα. Με τα παραμύθια της μεγάλωσαν τ’ αγόρια-εραστές μου και με προίκισαν αναμνήσεις τρισδιάστατες. Τα ψιθύριζαν λίγο πριν χαράξει και μ’ έπαιρνε ο ύπνος στα ιδρωμένα τους μπράτσα…
Η θεία Λένα δεν πέθανε. Ζει σ’ όλα κείνα τα όμορφα αξύριστα πρόσωπα που δεν έχω ακόμα ανταμώσει. Μόνο για λίγο πήγε να πλαγιάσει.
Γι’ αυτό σιγά… η θεία Λένα κοιμάται.

Νουβέλα, Εκδόσεις Τσουκάτου, 1998, 71 σελ.