Φωτεινή Αζαμοπούλου

Ένα ελάχιστο φως – Φωτεινή Αζαμοπούλου

Απ’ την αρχή που της έφερα τον Ντίνο, «Μωρή, μην τον πιστεύεις», μου ’λεγε, «εφτούνος θα σε μπλέξει. Κάνει, μου ’πανε, πονηρές δουλειές. Στον καφενέ ξημεροβραδιάζεται, πίνει και χαρτοπαίζει με τους γέρους».
Μα ήταν τόσο όμορφος, μου καλάρεσε απ’ το Λύκειο. Η θεία μου, στα μεροκάματα, ρώταγε τους συγχωριανούς
του και μάθαινε τα χαΐρια του.
«Μωρή, την προίκα σου έχει στο μάτι» επέμενε. Γιατί μπορεί να έχασα νωρίς τους γονιούς μου, μα όντως με αφήσανε καλοπροικισμένη. Και για να με πείσει, έψηνε και καφέ, μου γύριζε το φλιτζάνι και μου μολόγαγε το προμήνυμα. «Μακριά τα βλέπω το ’να απ’ το άλλο τα στεφάνια, μην τον πάρεις!»
«Τι λες, βρε θεία, το απόγευμα παντρευόμαστε» της είπα στο τελευταίο. «Θα χωρίσεις, μην τον πάρεις» ήταν η ύστατη προσπάθειά της.
Και δεν ήταν βέβαια η γρουσουζιά της που πήγε ο γάμος μου στράφι. Εφάνηκε απ’ την αρχή πως είχε δίκαιο, απόλυτο.

Διηγήματα, Βεργίνα, 2021, 120 σελ.

Μια στιγμή αρκεί – Φωτεινή Αζαμοπούλου

Ο έρωτας ξεκινά σε μια στιγμή, με την πρώτη ματιά. Όταν τα βλέμματα ανταμώσουν και μέσα τους ξεπηδήσει μια φλόγα που σιγοκαίει και δεν σε αφήνει λεπτό να ησυχάσεις. Και αν είσαι τυχερός και ο ερωτάς γίνει αγάπη, τότε αυτή η φλόγα μεταμορφώνεται σε πυρκαγιά ικανή να κάψει οποιονδήποτε αντισταθεί στο διάβα της… Ακόμα και σένα τον ίδιο…
Κάπως έτσι ξεκίνησε και ο έρωτας του Αχιλλέα με την Κανέλα, σαν ανταμώθηκαν για πρώτη φορά. Μα έπρεπε να μείνει κρυφός, γιατί αυτή η γυναίκα δεν του άρμοζε. Ήταν φτωχή, ενώ αυτός μεγαλωμένος μέσα στα πλούτη μιας οικογένειας που ήθελε πάντα να βαδίζει σύμφωνα με τα πρέπει μιας κοινωνίας σκληρής και απρόσωπης. Εμπόδιο στη σχέση τους, η μάνα του, η οποία δεν είχε σκοπό να αφήσει τον γιο της να πέσει στα δίχτυα μιας μικρής πλανεύτρας.
Μα η ζωή και ο θάνατος δεν υπολογίζουν τα θέλω και τα όνειρα των ανθρώπων. Ο Αχιλλέας πρέπει να παλέψει για την αγαπημένη του, να κινήσει γη και ουρανό για να την κάνει δική του. Θα απαρνηθεί τη μάνα του και μόνος θα προσπαθήσει να χτίσει ένα μέλλον όπως ακριβώς το ονειρεύεται. Μα αρκεί μόνο αυτό; Ποιες αποκαλύψεις στις ζωές τους θα προσπαθήσουν να τους κλέψουν το μερίδιο στην ευτυχία; Ποια τραγικά συμβάντα θα υψωθούν στο δρόμο τους για να τους συντρίψουν; Πόσα χρόνια θα περάσουν -μια ολόκληρη ζωή αλήθεια- για να δουν αυτό που πεισματικά αρνούνταν;
Και τότε, το μόνο που απομένει για να συνεχίσουν, είναι η αλήθεια που κρύβουν μέσα τους.

Μυθιστόρημα, Εκδόσεις Έξη, 2018, 512 σελ.

Τα μυστικά των ευ – Φωτεινή Αζαμοπούλου

ΤΑ ΜΥΣΤΙΚΑ ΤΩΝ ΕΥ
Θάλασσα, που στα σπλάχνα σου βαστάς
τα μυστικά των Ευ, πώς με πονάς!
Αχ, να μπορούσα να ξεκλειδώσω έστω δυο-τρία…
την Ευγλωττία να εξασφαλίσω σε ρήτορες
την Ευγονία στους, όπου γης, γεννήτορες.
Για τους δικαίους η Ευζωία θαρρώ αξίζει.
Ευθυκρισία αρμόζει πάντα στους δικαστές
και Ευθυμία για τους στριφνούς, τους αλχημιστές.
Θάλασσα, κάθε σου κύμα κρυφό, απόρρητο.
Μπρος στην ακτή, αγωνιώντας, περιμένω
για κάθε πόνημα ακριβό μιαν Ευκαιρία.
Δώσε μου, δώσε την Ευκαμψία σε όσους
τις τύχες μας καθορίζουν και Ευελιξία
στους κραταιούς, όπου τη σφαίρα της γης γυρίζουν.
Μα, στην πιο πολύτιμη στιγμή μας
με ορμή το κύμα σκάει
και πάλι στην αγκαλιά σου ρίχνεται.
Ξανά τα μάτια μου θολά, τα μάγουλά μου
νοτισμένα απ’ την αρμύρα των λυγμών.
Στάσου ωστόσο, ζητώ μονάχα την Ευκολία
για ανήμπορους, την Ευμένεια για τους σκληρούς
Ευστοχία να δώσω στους κωμωδούς.
Ευφυΐα, ακόμα και για τους μωρούς!

Ποίηση, Βεργίνα, 2018, 74 σελ.

Ταχυδρόμος δίχως γράμμα – Φωτεινή Αζαμοπούλου

ΙΩΑΝΝΑ: Αχ, καλέ μου, αυτός ο κόσμος! Πόσο απόμακρος είναι σε τούτο το χωριό!
Έχει δίκιο ο Μιχάλης! Τι αλλόκοτα πράγματα! Τον κοιτάζουν με περιφρόνηση.
Βρε, πουλάκι μου, του λέω, σκέψου, θυμήσου, ψάξου, κάτι θα πήρε το αυτί σου τόσα χρόνια! Δεν πρόσεξες τίποτα περίεργο; Τίποτα, μου λέει, όλα έβαιναν καλώς! Και του κάνω, αγαπητοί μου, την πιο απλή ερώτηση. Πού παντρεύ-
τηκαν οι γονείς σου, εδώ ή στην Αθήνα; Μπορεί, βρε αδερφέ, να μην κάλεσαν τους χωριανούς στο γάμο και να παρεξηγήθηκαν τούτοι δω, να τους θεωρούσαν ψωροπερήφανους, λίγο είν’ αυτό; Και τι μου απαντά, ρε παιδιά; Δεν ξέρω!
Ήμαρτον, Παναγία μου, δεν ξέρει πού παντρεύτηκαν οι γονείς του! Απ’ τις φωτογραφίες, πουλάκι μου, του λέω, δε βγάζεις την άκρια; Να σας πω την αντίδρασή του; Δεν υπάρχουν, μου λέει. Μα… γίνεται; Δε μιλάμε για προ Χριστού, χρυσό μου, για το 1960 και… μιλάμε! Έστω, μια νυφική φωτογραφία, όλοι την έχουν στα σπίτια τους! Βρε, μη δεν έγινε γάμος; Λέω εγώ τώρα, μιαν άποψη!
Και μη με πείτε καχύποπτη! Ήταν όμως το πρώτο που σκέφτηκα. Ε, όχι, καλέ, δεν του το ‘πα! Δεν κακολογείς εύκολα τους γονείς. Όλοι μας, οι χειρότεροι
της γης κι αν είναι, τους έχουμε πάνω σε βάθρο.

Ποίηση, Βεργίνα, 2015, 90 σελ.

Στην ψυχή μου το άγγιγμά σου – Φωτεινή Αζαμοπούλου

Ο Νίκος, καρπός ενός παράφορου και απαγορευμένου έρωτα, μεγαλώνει στην Αγγλία σαν γιος Ελλήνων και μάλιστα Κρητικών.
Στα δώδεκά του πεθαίνει ο πατέρας του και εντελώς τυχαία μαθαίνει πως είναι υιοθετημένος. Έρχονται τα πάνω κάτω στη ζωή του, θυμώνει κι αντιδρά σπασμωδικά.
Σε μια μοιραία στιγμή που θα σηματοδοτήσει και το μέλλον του, χάνεται ο Ρόμπερτ, ο πιο καλός του φίλος και ο ίδιος δηλώνεται νεκρός.
Διαλυμένος δραπετεύει και καταλήγει στην Ισπανία, όπου φιλοξενείται από τους φίλους των γονιών του, Ιζαμπέλ και Μάρκος. Η τύχη τού χαμογελά και πάλι, μα η ζωή, απρόβλεπτη, μια νύχτα τού φανερώνει ένα βαθιά κρυμμένο μυστικό. Ποιος είναι ο Άραβας Ομάρ;
Γκρεμίζονται όλα μέσα του, καθώς νιώθει ότι αυτά που με πάθος αγάπησε δεν είναι πια δικά του και ότι απομακρύνεται ολότελα από την Κρήτη των παιδικών του χρόνων.
Επιστρέφει στην Αγγλία, δανείζεται την ταυτότητα του αγνοούμενου Ρόμπερτ και γράφεται σ’ ένα ελληνικό σχολείο. Η εξέλιξη εκεί είναι τέτοια, που θα εξέπληττε και τον πιο ευφάνταστο νου. Ακόμη και αυτόν τον μόνιμα “φευγάτο” Νίκο.
Ποια δύναμη τον καλεί να ξαναπερπατήσει στα ελληνικά, αγαπημένα του μονοπάτια;
Ποιος είναι τελικά;

Μυθιστόρημα, Βεργίνα, 2014, 400 σελ.