Γεώργιος Ντόκλης

Ο Γεώργιος Ντόκλης γεννήθηκε στην Θεσσαλονίκη.
Το διάβασμα και το γράψιμο είναι κάποια από τα ενδιαφέροντά του.
Η παρατήρηση της ζωής, του κοινωνικού συστήματος, της συμπεριφοράς και της εξωτερίκευσης του εσωτερικού κόσμου του ανθρώπου, καθώς και η εξωτερίκευση σκέψεων, φαντασίας και συναισθημάτων, είναι κάποιοι από τους λόγους που μπορούν να οδηγήσουν κάποιον στο γράψιμο.
Το «Πεφτάστερο», από τις Εκδόσεις Φυλάτος είναι το δεύτερό του μυθιστόρημα.
Το 2009 εκδόθηκε το πρώτο του μυθιστόρημα από τον εκδοτικό οίκο Μαλλιάρη με τίτλο «Το Παζλ».

Το Παζλ – Γεώργιος Ντόκλης

«ΤΑ ΟΝΕΙΡΑ ΜΑΣ ΕΙΝΑΙ ΣΑΝ ΠΑΖΛ»
Αν υποθέσουμε ότι η ωριμότητα είναι το τελευταίο κομμάτι του παζλ, ο ήρωας αναζητεί την αλήθεια μέσα στο όνειρο, ώστε με τη <<λύση>> του να καταλήξει στο δρόμο της. Πόσο καλά γνωρίζουμε τον εαυτό μας; Το μεγαλύτερο και σκοτεινότερο τούνελ είναι η ανακάλυψη της ταυτότητάς μας. Με ένα περιγραφικό παράξενο τρόπο παρατηρούμε την αγωνία της εδραίωσης της ύπαρξης μέσα στο κοινωνικό σύνολο, ενώ η μοναξιά πρωτοστατεί και συγκρούεται ανάμεσα στην ύλη και στο πνεύμα, που εκ των πραγμάτων οδηγεί τον άνθρωπο στην ανάγκη του για το όνειρο. Στον ύπνο ρέει ζωή χωρίς αισθήσεις.Τα όνειρα παράγωγα του ύπνου είναι η άγνοια που μας κατευθύνει σε έναν άλλο κόσμο όπου ψάχνουμε τη γνώση.
Η ψυχή κινεί τα όνειρα ή, σαν μαριονέτες, τα όνειρα εξεγείρουν την ψυχή; Που βρίσκονται τα όρια;Στο τελευταίο κομμάτι του παζλ;Ίσως τότε έρχεται η γνώση, η συνειδητοποίηση και η αποδοχή…

Μυθιστόρημα, Μαλλιάρης-Παιδεία, 2009, 238 σελ.

Πεφτάστερο – Γεώργιος Ντόκλης

Βγήκε έξω να πάρει αέρα. Ήταν μία δροσερή φθινοπωρινή βραδιά.
Κοίταξε ψηλά. Άπειρες φωτεινές κουκκίδες λαμπύριζαν σαν διαμάντια.
Αντίκρισε έναν ουρανό γεμάτο από υποσχέσεις. Έβλεπε πάνω σε κάθε αστέρι να κατοικεί μία ευχή. Σιωπηλές υποσχέσεις στόλιζαν τον πίνακα του ουρανού. Αναρωτήθηκε αν υπάρχει τάξη μέσα σε αυτό το χάος. Αν υπάρχει κάποιο σχέδιο υφασμένο στο ύφασμα του διαστήματος που συνδέει αυτούς τους γαλαξίες ή είναι ένας συμπαντικός ατέρμονος κύκλος γέννησης και θανάτου, δημιουργίας και καταστροφής.
Άπειρες φωτεινές κουκκίδες που έμοιαζαν με καρφίτσες επάνω σε κέντημα τον έκαναν να φωσφορίζει, άλλες έλαμπαν και άλλες έσβηναν αυτή την έναστρη βραδιά.
Ήταν κυνηγός ονείρων. Τα αστέρια κάλλιστα μπορούμε να τα παρομοιάσουμε με τα όνειρα. Δεν μπορούμε να τα αγγίξουμε,αλλά αν τα ακολουθήσουμε μπορούν να μας οδηγήσουν στο πεπρωμένο μας… Έκλεισε τα μάτια και πήγε ένα ταξίδι… ένα ταξίδι μακριά… ένα ταξίδι στο άγνωστο.
Εκεί που οι ουρανοί ανοίγουν και σε αφήνουν να μπεις μέσα, επιπλέοντας μέσα στο άπειρο αβίαστα.
Βλέποντας τον κόσμο από εκεί ψηλά μπορείς να τον παρομοιάσεις με έναν πίνακα μέσα στον οποίο εσύ ζωγραφίζεις το μικρό κομμάτι που σου αναλογεί. Εσύ κρατάς το πινέλο, εσύ έχεις τα χρώματα. Ζωγραφίζεις τη θέση σου και είσαι μέσα. Όσο δεν το κάνεις η εικόνα θα παραμείνει ανολοκλήρωτη και είναι κρίμα.
Ένα αστέρι έσβησε, το βραδινό αεράκι με την ανάσα του πήρε μαζί του και την ευχή που έκανε.