Γιάννης Δέδης

Ο Λατίνος – Γιάννης Δέδης

Ο Λατίνος έπρεπε άμεσα να λάβει ανατρεπτικές αποφάσεις. Η οικονομική κρίση των τελευταίων χρόνων και εσχάτως ο ερχομός της πανδημίας, είχαν φέρει την επαγγελματική του κατάσταση σε οριακό σημείο. Τα επιχειρήματα του Μάξιμου τον έπεισαν, ο Φώτης τον διαβεβαίωσε πως θα τον βοηθήσει και κάπως έτσι ξεκίνησαν όλα…
Οι έξυπνοι και τολμηροί κατά κανόνα τα καταφέρνουν, αρκεί να είναι έτοιμοι να διακρίνουν την ευκαιρία!

Μυθιστόρημα, Μιχάλης Σιδέρης, 2021, 224 σελ.

Χορεύοντας με τη ζωή – Γιάννης Δέδης

Η Ζωή κινείται σε ένα διαρκές εναλλασσόμενο τέμπο και οι άνθρωποι ακολουθούν τους ρυθμούς της.
Γεγονότα, πράγματα και καταστάσεις διαδέχονται το ένα το άλλο κάθε στιγμή, με τις ζωντανές μορφές να δίνουν διάσταση στην τεθλασμένη ευθεία πρωταγωνιστώντας στον χορό της Ζωής…

Διηγήματα, Εκδόσεις Όστρια, 2015, 180 σελ.

Το μοναχοπαίδι – Γιάννης Δέδης

Οι άνθρωποι φεύγουν. Οι Θεοί μένουν. Το σκέφτηκε για μια ακόμα φορά ο Αντώνης, πριν πάρει την καθοριστική απόφαση να συμμαχήσει πρόσκαιρα μαζί τους και ζητήσει την εύνοια τους, αναγκαστικά μέσω των εκπροσώπων τους. Το Άγιο Όρος του έκλεινε συνωμοτικά το μάτι και η σκέψη του δημιουργούσε ασφάλεια. Ναι, το είχε αποφασίσει. Θα εγκατέλειπε τις εγκόσμιες απολαύσεις προκειμένου να φύγει από τους μαινόμενους διώκτες του, μέχρι να ηρεμήσει η πιάτσα…

Μυθιστόρημα, Μιχάλης Σιδέρης, 2012, 245 σελ.

Στην Ελλάδα ζεις, ρε ! – Γιάννης Δέδης

Mια χιλιοειπωμένη φράση που έχουμε αφήσει να βγει από το στόμα μας σε στιγμές σαρκασμού ή αγανάκτησης. Δεν ήταν λίγες οι φορές, που την άκουσε και ο ήρωας του βιβλίου, ο Λουκάς, στο οδοιπορικό του στο χρόνο τον τελευταίο μισό αιώνα. Γεννημένος σε μια επαρχιακή κωμόπολη κάνει τα πρώτα του δειλά βήματα στη δεκαετία του ’60. Παιδικά χρόνια, ξένοιαστα και ανέμελα που χαρακτηρίζονται από αστεία, αταξίες και κωμικά περιστατικά. Μεγαλώνοντας έρχεται η ωρίμανση και μαζί οι πρώτες ανησυχίες. Τώρα ακούει όλο και πιο συχνά τη φράση “στην Ελλάδα ζεις, ρε!” και συνειδητοποιεί ότι υπονοείται η μη ισότιμη εφαρμογή των νόμων μεταξύ των πολιτών της χώρας του. Διαπιστώνει πως οι κάθε λογής εκπρόσωποι της εξουσίας καταπατούν τους νόμους με μεγαλύτερη ευκολία. Αργότερα αναγνωρίζει και την παντελή έλλειψη αξιοκρατίας. Εκτός ελάχιστων εξαιρέσεων «επιβιώνουν» και συνεχίζουν εκείνοι που έχουν γνωριμίες και κατάλληλες διασυνδέσεις. Πικραμένος όσο ποτέ με το άδικο σύστημα και τους ανθρώπους που το συντηρούν και καθορίζουν τις τύχες των υπολοίπων, παρ’ όλα αυτά όμως παραμένει μια μονάδα στο σύνολο που παλεύει, αντιστέκεται, ελπίζει.
Ο συγγραφέας μέσω της ιστορίας του πρωταγωνιστή του προβάλλει αληθινά περιστατικά και καταστάσεις, προσωπικά γεγονότα, ευτράπελα και άκρως αληθινά. Μέσα από τα δικά του βιώματα, από την παιδική του ηλικία μέχρι σήμερα, παρακολουθούμε μια Ελλάδα που μεταλλάσσεται και παλεύει να αναδειχθεί, αλλά κυρίως διακρίνουμε τη ζωή μας, τη δική μας ζωή ως Έλληνες, να περνάει μπροστά από τα μάτια μας και να μας κλείνει το μάτι πονηρά.

Μυθιστόρημα, Κοχλίας, 2004, 288 σελ.

ΤΑΞΙκές επικοινωνίες – Γιάννης Δέδης

Αληθινές ιστορίες ενός ταξιτζή


Στην κόλαση του βολάν και του ταξίμετρου καθημερινά ζουν πολλές ανθρώπινες ψυχές. Τα ταξί, οι ταρίφες, τα σωφέρια, άνθρωποι που ιδρώνουν για το μεροκάματο, με τις παραξενιές τους και τα καλά τους, με τη βιασύνη τους και τον εκνευρισμό τους αποτελούν αναπόσπαστο κομμάτι της πρωτεύουσας αλλά και κάθε πόλης που αντιμετωπίζει κυκλοφοριακό πρόβλημα.
Σ’ αυτό το βιβλίο η καθημερινότητα ενός ταξιτζή αποτυπώνεται με χιούμορ, σοβαρότητα, απλά και μεστά, συχνά οργισμένα αλλά πάντα αληθινά. Αληθινές μικρές ιστορίες που μας διηγείται ένας άνθρωπος ο οποίος μετά από 20 χρόνια πίσω από το τιμόνι, επιχειρεί και καταφέρνει να δώσει ένα ανάγνωσμα ανάλαφρο και πολλές φορές ξεκαρδιστικό.
Όμορφες κυρίες, βιαστικοί και αγχωμένοι πελάτες, τροχονόμοι με τσαμπουκά, τρακαδόροι, μεροκαματιάρηδες, καθημερινοί τύποι ανθρώπων που απλά θέλουν να πάνε στο προορισμό τους, παρελαύνουν και δίνουν το στίγμα τους αλλά και το κέφι τους, τον πόνο τους και τον προβληματισμό τους μέσα από τα μάτια και την πένα ενός ταξιτζή που είχε το κουράγιο να θυμηθεί και την όρεξη να γράψει όλα αυτά που έζησε και ζει στο δύσκολο επάγγελμα που κάνει.

Αφηγήσεις, Κοχλίας, 2003, 348 σελ.