Γιάννης Χόλης

Ρέκβιεμ για δύο – Γιάννης Χόλης

Ο Νίκος, ένας μοναχικός πενηντάρης, έχει ερωτευτεί, από την πρώτη στιγμή που τη γνώρισε από αγγελία, τη Μαίρη. Μολονότι το πάθος είναι μονόπλευρο, επιμένει να την κατακτήσει. Εκείνη όμως παραμένει αδιάφορη. Τότε αποφασίζει να δράσει ως τιμωρός απέναντι σε εκείνους που τη μοιράζονται μαζί του και καταστρώνει σχέδια για την εξουδετέρωσή τους. Παράλληλα η σχέση του με τη Μαίρη έχει σταδιακά μετατραπεί σε ψύχωση. Εκείνη αντιλαμβάνεται την εξάρτησή του, δεν τον ενθαρρύνει, αλλά και δεν τον σταματάει. Όταν εμφανίζονται σοβαρά προβλήματα στην υγεία της, ο Νίκος, αψηφώντας τα, αποφασίζει να δράσει ωθούμενος στα άκρα.

Παρά την περίσσια προσοχή στις κινήσεις του, όμως, αφήνει ένα παράθυρο μισάνοιχτο, σαν να θέλει ν’ αποφασίσει η μοίρα για τις τελικές συνέπειες των πράξεών του. Θα κατορθώσει τελικά να ξεγελάσει τις διωκτικές αρχές; Θα καταφέρει να ξεγελάσει τον εαυτό του;

“Ζητούσε βοήθεια -µε τα µάτια ακόµη κλειστά, να µη βρίσκουν τη δύναµη να ανοίξουν- από κάποια γυναικεία φιγούρα που µόλις διέκρινε στη νυχτερινή φαντασίωσή του, από κάποια σκοτεινή µορφή που θα µπορούσε να είναι λυτρωτική αν δεν ήταν ντυµένη στα µαύρα, κι ακόµη αν δεν ήταν θαµπή, θολωµένη. Την έβλεπε αµυδρά στον ύπνο του, ήταν αδύνατο να την προσδιορίσει. Δεν ήταν σίγουρος αν η φιγούρα αυτή, µελαγχολική κι απρόσκλητη, είχε παρουσιαστεί για καλό ή αν συµβόλιζε κάποια καταστροφή, αλλά ήθελε να γίνει ένα µαζί της, να την αγγίξει. Την ήθελε, αλλά δεν κατόρθωνε να την πλησιάσει”.

Μυθιστόρημα, Εκδοτικός Οίκος Α. Α. Λιβάνη, 2012, 301 σελ.

Μάνια – Γιάννης Χόλης

“Το κολλημένο μυαλό της, το καθυστερημένο, οι πρωτόγονες εμμονές της, αυτά έφταιγαν που είχαν φτάσει μέχρι εκεί. Αυτή έφταιγε για όλα”.

Αλήθεια, αυτή φταίει για όλα; Οι άλλοι δεν θα πληρώσουν; Μπορεί και όχι, κι ας ευθύνονται για τόσα και τόσα.

Είναι πανούργοι, αδίστακτοι, προβλέπουν τι μπορεί να τους συμβεί πιο καθαρά απ’ όσο μια μάγισσα όταν κοιτάζει τη γυάλα της.

Γιατί η Μανία είναι από μόνη της δέκα, εκατό, ίσως χίλιες μάγισσες μαζί. Τα μαντεύει όλα, χτυπά και μετά κρύβεται μέχρι να έρθει η στιγμή του επόμενου κεραυνού.

Άπιαστη λοιπόν, και μαζί της άπιαστος και ο άλλος. Καμία αστυνομία του κόσμου και καμία τράπεζα -γιατί κι εκεί ανακατεύτηκαν- δεν θα τους φράξει το δρόμο. Τα μπέρδεψαν όλα και μετά είπαν αντίο σε όλους. Κι έφυγαν ξέροντας ότι δεν θα τους σταματήσει κανείς.

Ο μόνος που θα μπορούσε να το κάνει αυτό είναι ο ίδιος τους ο εαυτός.

Μυθιστόρημα, Εκδοτικός Οίκος Α. Α. Λιβάνη, 2013, 287 σελ.

Σαρωτική Εμμονή – Γιάννης Χόλης

“Προσπέρασαν την πλατεία, δεν φαινόταν ψυχή. Στην άκρη του λευκού χωριού μια γερμένη καμινάδα, που έμοιαζε να έχει ξεφυτρώσει τρυπώντας βίαια τα κεραμίδια της στέγης, ξερνούσε πυκνό καπνό. Το κονάκι νόμιζες ότι θα κατέρρεε, οι τοίχοι του ήταν έτοιμοι να ανοίξουν σαν βεντάλια και να σωριαστούν προς τα έξω. Μπορεί να είχαν στραβώσει έπειτα από σεισμό, στην περιοχή οι σεισμοί είχαν γράψει ιστορία. Με το επόμενο ταρακούνημα ο κύκλος της ύπαρξής του θα έκτεινε οριστικά.

Τα αχνισμένα τζαμάκια στα σκοροφαγωμένα τελάρα της ξύλινης πόρτας με το μάνταλο αντί για χερούλι δεν άφηναν να δεις τι συνέβαινε μέσα. Όμως ήταν αυτό που έψαχναν.

Ένα ζευγάρι βγήκε εκείνη τη στιγμή, οι δυο τους σφιχταγκαλιασμένοι, μια φιγούρα αξεχώριστη για να προστατεύουν ο ένας τον άλλον απ’ τις ριπές της παγωνιάς. Πρόλαβαν να διακρίνουν κόσμο καθισμένο στους μακρόστενους πάγκους και τον καπνό ντουμάνι. Πάρκαραν κολλητά στη χαμηλή οροσειρά του στοιβαγμένου χιονιού και μπήκαν, σκύβοντας για να μην χτυπήσουν το κεφάλι.

Η πόρτα ήταν φτιαγμένη για να χωράνε ξωτικά”.

Και τα ξωτικά μπήκαν κι αυτά μαζί τους, αόρατα.

Και μετά θέριεψαν, έγιναν επιθετικά, σάρωσαν. Γιατί το είχαν πάρει απόφαση να πετύχουν τον στόχο τους ακόμη κι αν αυτό σήμαινε ότι θα γινόντουσαν και τα ίδια θύματα της εμμονής τους.

Δεν θα έκαναν πίσω για τίποτε στον κόσμο αυτόν.

Ούτε και στον άλλον.

Μυθιστόρημα, Εκδοτικός Οίκος Α. Α. Λιβάνη, 2014, 208 σελ.

Στα ίχνη των κόκκινων διαμαντιών – Γιάννης Χόλης

“Του φάνηκε ότι άκουσε κρότο πίσω του, πολύ κοντά του πια. Ένα τρίξιμο κλαδιού που τσάκιζε ίσως. Κι αμέσως μετά ένα φτερούγισμα πουλιού πάνω απ’ το κεφάλι του, στην κορυφή του δέντρου που τον βάσταγε. Βιαστικό, τρομοκρατημένο φτερούγισμα. Η δική του καρδιά φτερούγισε κι αυτή, τα νύχια του γαντζώθηκαν στον φλοιό του κορμού κι έγιναν ένα μ’ αυτόν. Γύρισε το κεφάλι για να δει αν ήταν οι διώκτες πίσω του πριν αρχίσει πάλι να τρεκλίζει”.
Ύστερα άρχισε η περιπλάνηση σε σκονισμένους δρόμους της Αφρικής και σε ευρωπαϊκές λεωφόρους, σε αέρα και θάλασσα, στα σοκάκια ενός κονγκολέζικου λιμανιού και στα βαγόνια ολλανδικού συρμού, ώσπου ν’ ακουστεί το καμπανάκι του τελευταίου σταθμού. Μέχρι να ξεδιπλωθεί η σκιαγράφηση εκείνων που καπηλεύτηκαν τα γενόσημα της συμφοράς και να ξεπηδήσουν οι πορφυροί αστραφτεροί πειρασμοί που για χάρη τους έγιναν όλα. Ένα παιχνίδι της γάτας με το ποντίκι, όπου οι ρόλοι εναλλάσσονται διαρκώς όσο το ταξίδι κυλά. Όταν διακοπεί, θα τελειώσουν όλα.

Μυθιστόρημα, Εκδόσεις Πνοή, 2016, 400 σελ.

Παιχνίδια με τον χρόνο – Γιάννης Χόλης

Ο Γαληνός είναι ένας μοναχικός άντρας, ο οποίος βιώνει μια απελπιστικά μονότονη καθημερινότητα. Οι κοινωνικές του συναναστροφές είναι περιορισμένες, η προσωπική του ζωή ανύπαρκτη. Μέχρι που το βράδυ της παραμονής των τεσσαρακοστών γενεθλίων του θ’ αλλάξουν τα πάντα. Και η αντίστροφη μέτρηση αρχίζει.

Ο χρόνος, αυτή η τέταρτη διάσταση που τόσο συχνά υποτιμούμε, αποφασίζει να βγει απ’ την κρυψώνα του και ν’ αδράξει τα ηνία της ζωής του ανυποψίαστου θύματός του, για να παίξει μαζί του ένα παιχνίδι σκληρό, άκαρδο και ανελέητο. Ο Γαληνός θα πάψει να είναι γαλήνιος και θα παλέψει. Σύντομα όμως θα συνειδητοποιήσει ότι ο αγώνας είναι άνισος. Γιατί απέναντι στον δυσθεώρητο χρόνο, η ζωή του θα μικρύνει. Κι ο ίδιος μικραίνει κυριολεκτικά.

Η ζωή του μετατρέπεται σ’ έναν αγώνα επιβίωσης μέχρι την επόμενη μέρα. Ή, πιο σωστά, μέχρι την επόμενη νύχτα. Γιατί η νύχτα είναι αργή, τα οράματα όμως μένουν ξύπνια κι επιμένουν να τον ταξιδέψουν εκεί που θέλουν: στις εκφάνσεις της μακράς πορείας του πρωταγωνιστή με κάδρο την Αθήνα των τελευταίων σαράντα χρόνων. Ή μήπως οι πρωταγωνιστές είναι δύο; Γιατί ο Γαληνός δεν είναι μόνος του. Ποτέ δεν ήταν…

Το νέο μυθιστόρημα του Γιάννη Χόλη είναι ένα μεταφυσικό ψυχολογικό θρίλερ όπου η σκέψη ξεκλειδώνει ανασφάλειες και ο στοχασμός γίνεται ο δυνάστης που κατευθύνει τη ζωή, όπως οι σιδερένιες ράγες υπαγορεύουν στο τρένο μια πορεία που δε λοξοδρομεί. Μόνο που το τρένο διαθέτει φρένο για να μην εισβάλει βίαια στον τερματικό σταθμό.

Μυθιστόρημα, Bell / Χαρλένικ Ελλάς, 2018, 350 σελ.