Γιώργος Γώτης

Συγκλίνοντες άνεμοι – Γιώργος Γώτης

Ο βασιλιάς της αγοράς πουλάει την έρημο
που τόσα χρόνια κόκκο τον κόκκο
εθησαύριζεν εντός του.
Κόσμος υποκρισίας το βασίλειό του
σε αυτό υποκρίνεται καθημερινά και υποκλίνεται.

Τη χρυσή του κορώνα αλλάζει με
τη σιδερένια του μαύρου χρυσού.
Με τα φανταχτερά πετράδια της καρδιάς του
θαμπώνει όσους έχουν ανάγκη να θαμπωθούν.
Στους υπηκόους του μοιράζει τίτλους
για να φαντάζουνε σπουδαίοι και ισότιμα
να τους ξεγελά, πρόσωπα αλλάζοντας σαν κλόουν
με κόλπα ταχυδακτυλουργικά ώστε
φτωχότεροι να μένουν, μα ευχαριστημένοι.

Φωνές εντός του τον καλούν να ανταλλάξει
τη θέση του στο θρόνο για ένα φίλο πραγματικό
μιάν αγάπη αληθινή, για τη γαλήνη της ψυχής.
Μα ξέφρενα αυτός καλπάζει.

Άλογο του σκακιού το άτι του
ο πύργος, η βασίλισσά του.

Ποίηση, Στιγμή, 2018, 88 σελ.

Στοιχειώδη σώματα – Γιώργος Γώτης

ΜΙΚΡΑ ΕΙΣΟΔΟΣ
Των ανθρώπων η γης
που πληρούν το χώμα αυτής
και θεμέλιο των νερών
θαλασσών το αέναον
ποταμοί οι φλέβες αυτής
άξια των ανθρώπων τα έργα
ο αέρας αυτών επιστέγασμα
και γαστέρα φωτιάς
του ουρανού ανοιχτές
στους ανθρώπους οι πύλες
θαλάσσια βουνά προσφέρουν
στον ουρανό της κορυφής τους
το γάλα.

Ποίηση, Στιγμή, 2015, 80 σελ.

More Veneto – Γιώργος Γώτης

(Βενετικό ημερολόγιο)


“ACQUA ALTA“:
Λίγες είναι οι φορές που σου δίνεται, η χάρη να βαδίσεις επί των υδάτων. Όχι επάνω στη βεβαιότητα ενός πλεούμενου ή με τη βοήθεια κάποιου άλλου πλωτού μέσου, αλλά απλά με τα πόδια σου να κρατούν σταθερό τον ρυθμό του βαδίσματος επάνω στο νερό. Κάτι πρωτόγνωρο έχει αφαιρέσει όλο σου το βάρος, καταργώντας τους νόμους της βαρύτητας, και σε έχει κάνει ανάλαφρο με το κέντρο σου να επιπλέει, στο διάστημα μεταξύ νερού και αέρα.
Δεν συμβαίνει τακτικά, σπάνια θα ‘λεγα, και σε μερικούς καθόλου. Χρειάζεται πολλές ζωές να σ’ εκπαιδεύσουν, οξύνοντας τις αισθήσεις σου ώστε να αντιλαμβάνεσαι το πώς και το πότε συμβαίνει το θαύμα.
Ένας νόμος της Φυσικής λέει ότι τα υγρά είναι ασυμπίεστα. Μπορούν δηλαδή να υποχωρούν κάτω από τα πέλματά σου, αλλά η ελάχιστη σταγόνα που θα παγιδευτεί σε περιορισμένο χώρο μπορεί να σηκώσει απίστευτο βάρος. Έτσι λοιπόν και η σταγόνα του χρόνου, η στιγμή που θα παγιδευτεί στον προκαθορισμένα περιορισμένο χρόνο του βίου σου, μπορεί να σηκώσει όλες τις προηγούμενες χρονικά στιγμές του και πάνω της να ολισθαίνει απαλά η μνήμη όσο κρατά το θαύμα…

Ποίηση, Στιγμή, 2013, 96 σελ.

Δίχως χάρτη – Γιώργος Γώτης

ΔΙΧΩΣ ΧΑΡΤΗ
Περνά ο καιρός και της μικρής ζωής η ιστορία
χώρα γίνεται. Δικό της χάρτη αποκτά
που μεγαλώνει διαρκώς μέχρι να την σκεπάσει.
Την ταξιδεύουμε μόνοι.
Μέσα της επικάθονται των ημερών οι πεδιάδες.
Των εποχών σμιλεύουν το ανάγλυφο
ένα κομμάτι μόνο
γίνεται μέρος της αφής μας.
Χρόνων προσχώσεις μας αλλάζουν.
Και περιμένουμε να φτάσει ο γεωγράφος
κρατώντας το αποτύπωμα απ’ τον δικό μας χάρτη.

Ποίηση, Στιγμή, 2011, 72 σελ.

Χρονογραφία – Γιώργος Γώτης

ΤΟ ΡΟΠΤΡΟ
Πίσω απ’ την πόρτα το δωμάτιο στον τοίχο.
Η χαραμάδα φωτεινή κουρτίνα της σκόνης.
Βήματα στη σκάλα. Κανείς.
Χρόνια ή ζωή σου ένα σπίτι.
Χτυπώ την πόρτα και
Προσμένω να μ’ ανοίξεις.
Μες στα δωμάτια των χρόνων να γυρνώ
αναζητώντας της καθημερινότητας το θαύμα
μέχρι να γίνουν έμπιστα σιγά-σιγά
τα πράγματα και να σιγομιλώ μαζί τους.
Χτυπώ την πόρτα.
Ίο χέρι μου έγινε αυτό το ρόπτρο
και το αδιάκοπο τακ-τακ
ο αντίλαλος της ερημιάς ή
το τραγούδι μου πού επανέρχεται…
Πριν από το θαύμα η θλίψη, η αγωνία
και της φθοράς η διαρκής δοκιμασία.

Βραβείο Ποίησης – Περιοδικό “Διαβάζω” (2008)

Ποίηση, Στιγμή, 2007, 64 σελ.

Κρυμμένη εικόνα – Γιώργος Γώτης

Ποίηση, Στιγμή, 1999, 52 σελ.

Φυσική ιστορία – Γιώργος Γώτης

ΦΥΣΙΚΗ ΙΣΤΟΡΙΑ
Με ντουφεκιές άνθιζε ο τόπος
Το φως ένα κομμάτι πάγος
Δέντρο πελώριο
Μιλούσαμε κι ίσως να ήταν η ώρα
Το σπίτι άδειο και κλειστό
Μες στο πηγάδι σκύβω για να δω
Τώρα που χάνεται το φως
Βλέπεις ανάστροφα τις ρίζες και τα φύλλα
Μονάχος φάνηκες στο δρόμο
Ο ήλιος έγειρε νωρίς
Με την ομίχλη του ύπνου τον θυμάται
Χώριζε με τ’ ασπρόρουχα τον κόσμο η μητέρα Χαμογελούσε από τον ουρανό σαν παντοκράτορας
Πασχαλιές με ακακίες στο πεζούλι της μέρας

Ποίηση, Στιγμή, 1991, 46 σελ.