Γιώργος Λαγκώνας

Κάτι Παράξενες Γυναίκες – Γιώργος Λαγκώνας

Παράξενες γυναικείες μορφές παρελαύνουν σε αυτές τις πέντε ιστορίες, όπου με αφορμή το θηλυκό στοιχείο -ή και εξαιτίας του- το φανταστικό και το παράδοξο εισβάλουν στην καθημερινή πραγματικότητα.

Διηγήματα, Nightread, 2017, 94 σελ.

Των υδάτων του ουρανού – Γιώργος Λαγκώνας

«Η σημαντικότερη γυναίκα της ζωής σου είναι η φαντασία σου, Γιώργη. Ασ` τη να σου δείξει τον δρόμο».
Ένας ομογενής συγγραφέας ιστοριών τρόμου, βρίσκει τη χαμένη του έμπνευση επιστρέφοντας κάθε χρόνο στον τόπο καταγωγής του, ένα απομονωμένο χωριό της βόρειας Χίου. Όμως η φετινή παραμονή του εκεί, θα γίνει καταλύτης για να ξεδιπλωθούν τρομακτικές αποκαλύψεις και για να τεθούν σε κίνηση εξελίξεις επικίνδυνες για τη ζωή του και όχι μόνο…
Πρόλογος
Τα όνειρά του για εκείνη δεν έχουν χρώμα. Από τον ανεξήγητο φωσφορισμό που σαβανώνει το σώμα του, βλασταίνουν αμέτρητες σκιές που μετατρέπουν το οπτικό του πεδίο σε πανόραμα παραισθητικού μετεικάσματος. Γύρω του απλώνεται παγωμένο σκοτάδι και μέσα του αυτός παρασύρεται και δεν γνωρίζει, ούτε ενδιαφέρεται να μάθει, αν η άβυσσος που τον τυλίγει ανήκει σε άγνωστα νερά, ή στα βάθη του διαστήματος.
Μέσα στον ζόφο προβάλλει εκείνη, το χρυσάφι των μαλλιών της μετουσιώνεται σε οργανικό φωτοστέφανο, που χορεύει παλλόμενο γύρω από το πρόσωπό της. Τα χείλη τους συναντιούνται σε ένα φιλί πρωταρχικό, σαν συνθήκη δημιουργίας του σύμπαντος. Τα κορμιά τους ενώνονται και παραδέρνουν σε κοσμικά ρεύματα που διέπουν την αχανή αιωνιότητα.
Και αν υπάρχει μόνο ένα θραύσμα σκέψης που ρυτιδώνει στιγμιαία την ευδαιμονική αχλή που τον τυλίγει, είναι η συνειδητοποίηση της απεγνωσμένης επιθυμίας του να χαθεί, να διαχυθεί η ουσία της ύπαρξής του μέσα της και μαζί, σαν ένα, να πλεύσουν και να εκμηδενιστούν στο άνοο και πάνσοφο άπειρο, που περιμένει -και μυστικά εγκυμονεί- μια θρυαλλίδα αλλαγής.
Και ύστερα, κάθε φορά, ξυπνάει στο κρεβάτι μόνος, ανάμεσα σε ανάκατα σκεπάσματα. Και, όπως πάντα, αφουγκράζεται μια παρουσία που δεν είναι εκεί και φαντάζεται το άρωμά της να πλανιέται στο σκοτάδι και να χαϊδεύει τους άψυχους χώρους ενός σπιτιού που εκείνη δεν επισκέφτηκε ποτέ…

Μυθιστόρημα, Όστρια Βιβλίο, 2016, 258 σελ.

Μεσονυκτικό – Γιώργος Λαγκώνας

Μεσονυκτικό: Είναι η ακολουθία μοναχικής προελεύσεως και επινοήσεως, που τελείται στο μεσονύκτιο, σύμφωνα με το βυζαντινό σύστημα μέτρησης των ωρών. Υπάρχει κάτι ξεχωριστό σε αυτές τις μικρές ώρες, που καλεί την ψυχή να ταξιδέψει προς τα έξω (ή μήπως προς τα μέσα;) σε αχαρτογράφητες και, ενίοτε, επικίνδυνες περιοχές. Στιγμιότυπα τέτοιων ταξιδιών είναι και οι δεκαπέντε ιστορίες σκοτεινής φαντασίας και τρόμου αυτού του βιβλίου. Όλες, ανεξαιρέτως, έχουν από ένα κομμάτι μεσονυκτικού μέσα τους.
Ένα σινιάλο: Ένας συνταξιούχος ψυχίατρος αναπολεί την περίπτωση ενός ασθενή που τον σημάδεψε – και που εξακολουθεί να τον σημαδεύει ακόμη.
Femme fatale: Της ομορφιάς έπεται το τρομερό, σε μια ιστορία αγάπης, διαφορετικής από τις άλλες. Ή μήπως όχι και τόσο διαφορετικής; Το διήγημα αυτό συμπεριλήφθηκε στην επετειακή έκδοση για τα 10 χρόνια του Ελληνικού forum της φανταστικής λογοτεχνίας, sff.gr.
Το γέλιο της γάτας: Μια μαύρη γάτα που μοιάζει να δραπέτευσε από τις σελίδες του Edgar Allan Poe, οδηγεί αφηγητή και αναγνώστες σε παράξενα μονοπάτια.
Η μορφή στο παράθυρο: Μια τοιχογραφία του χειμώνα, ιδωμένη μέσα από ένα παραμορφωτικό παράθυρο.
Περιγεννητική περίοδος: Μέσω της αγάπης για το παιδί της, μια μητέρα επιτυγχάνει το ακατόρθωτο. Το θαύμα της γέννησης και της ζωής, ανεστραμμένο, μέσα από το πρίσμα του τρόμου.
Κουμπάκια και διακόπτες: Το χάσμα στην επικοινωνία των ανθρώπων, μέσα από το πρίσμα της επιστημονικής φαντασίας, του μαύρου χιούμορ, του μόνιτορ μιας ελαττωματικής φονικής μηχανής και της ασυννέφιαστης ματιάς ενός μωρού!
Μικρή πόλη: Μια ονειρική επιστροφή στο παρελθόν, σε μια μαγική πόλη, στεφανωμένη με φασματική ομίχλη που πάγωσε στο χρόνο. Ένα κείμενο γραμμένο για τους ανθρώπους που λείπουν, αλλά εξακολουθούν, με τον τρόπο τους, να βρίσκονται μέσα μας.
Χρυσαλλίδα: Η απώλεια βασανίζει περισσότερο από κάθε τι μια μοναχική ψυχή, που πασχίζει να αποδείξει πως αυτό που δεν υπάρχει είναι μονάχα αυτό που δεν θελήσαμε αρκετά.
Διαχείριση Κρίσεως: Η πραγματικότητα είναι όπως την ορίζουμε, ή όπως άλλοι την καθορίζουν για μας; Συμπίπτει η αλήθεια του καθενός με την οπτική του γωνία;
Ψυχοπομπός: Ένα κείμενο γραμμένο για παράξενες πόλεις και ανεξήγητα, διφορούμενα πράγματα που συμβαίνουν τη νύχτα. Το διήγημα αυτό ξεχώρισε στον λογοτεχνικό διαγωνισμό φανταστικού διηγήματος “Στοιχειωμένη Πόλη”, της Ars Nocturna.
Εγκλήματα στη Μητρόπολη: Ευτράπελα σχετικά με ένα απόκοσμο έθιμο, οδηγούν κλιμακωτά στην κατάρρευση ενός καφκικού εφιαλτικού σκηνικού.
La fin absolue du monde: Ένα λογοτεχνικό αντίστοιχο της ψυχολογικής δοκιμασίας Rorsach από το οποίο καλείται όχι τόσο ο συγγραφέας, όσο ο αναγνώστης να ερμηνεύσει και βγάλει τα συμπεράσματα που του ταιριάζουν περισσότερο, ή που έχει ανάγκη.
Επτά πετράδια κόκκινα: Ένας φόρος τιμής και νοσταλγίας στις σειρές τύπου Tales from the Crypt και φυσικά στις αξεπέραστες βιντεοταινίες τρόμου της δεκαετίας του ’70 και του ’80.
Εφημερία (ένα σενάριο): Σενάριο για μια ταινία που δεν υπήρξε και που δε θα υπάρξει ποτέ, σχετικά με αυτό που οι γιατροί μαθαίνουν να αποκαλούν εφημερία από την κόλαση. Γραμμένο – εννοείται! – κατά τη διάρκεια εφημερίας.
Η διαθήκη του Χ.Φ.Λάβκραφτ: Μια ιστορία – φόρος τιμής στον σπουδαίο “σκοτεινό μπαρόκ πρίγκιπα του Φανταστικού”, Howard Phillips Lovecraft.

Διηγήματα, Όστρια Βιβλίο, 2015, 246 σελ.