Γιώργος Λαμπράκος

Αίμα μηχανή – Γιώργος Λαμπράκος

Δεύτερη έκδοση


Ο Ρεστ, ένας µαλθακός εργένης, αναζητά το βαθύτερο νόηµα της ζωής του σε έναν φουτουριστικό κόσµο όπου οι Μηχανές, τα απόρθητα υπόγεια κάστρα της τεχνοεπιστήµης, κυριαρχούν κάτω από τη ζούγκλα της Αµηχανίας. Με συντροφιά έναν χαδιάρη γατούνελο κι έναν ευφυή υπολογιστή, αναλαµβάνει να φέρει στο φως το έργο του Σάµιουελ Μπάτλερ, προφήτη της εξέλιξης του ανθρώπου σε µηχάνθρωπο. Ένα απεγνωσµένο ιµέιλ από τη µυστηριώδη Λ-60 έρχεται για να βγάλει τον Ρεστ από την αδράνειά του. Η µοιραία γνωριµία τους και οι αλυσιδωτές αποκαλύψεις θα µεταµορφώσουν τη ζωή όλων των µηχανθρώπων που θα βρεθούν στον δρόµο τους, είτε για να τους βοηθήσουν είτε για να τους αφανίσουν.

Πνευµατώδης αφήγηση µιας αρχετυπικής οικογενειακής τραγωδίας και υβριδικό κείµενο που εξελίσσεται µε τη γραπτή συµβολή του παιγνιώδους αναγνώστη, το Αίµα µηχανή είναι προπάντων ένα αγωνιώδες µυθιστόρηµα έρωτα και εκδίκησης, όπου κάθε απόφαση είναι µια στιγµή τρέλας.

Επανέκδοση: “Εκδόσεις Γαβριηλίδης”, 2019

Μυθιστόρημα, Οκτώ, 2022, 361 σελ.

Αναμνήσεις από το ρετιρέ – Γιώργος Λαμπράκος

Β’ Έκδοση


Η φύση είναι πληκτική. Αν δεις ένα έλατο, τα έχεις δει όλα, αν δεις ένα ελάφι, τα έχεις δει όλα. Η µανία του ανθρώπου να ανακαλύψει, να καταγράψει και να ταξινοµήσει όλα τα είδη του πλανήτη δείχνει το ένα και µοναδικό του ενδιαφέρον, που είναι να ξέρει ποιο είδος καταστρέφει κάθε φορά, ώστε να καταγράψει την καταστροφή του. Η φύση του ανθρώπου είναι αντιφυσική.

Λένε ότι σήµερα δεν πετυχαίνει τίποτα επειδή οι άνθρωποι δεν κάνουν πράγµατα από κοινού. Αλλά για να κάνουν οι άνθρωποι πράγµατα από κοινού, προϋποτίθεται πως έχουν κοινά. Το µόνο κοινό που έχουν είναι ότι θέλουν να κάνουν αυτό που τους συµφέρει. Αυτό το κοινό, φυσικά, τους χωρίζει, αφού σπάνια το συµφέρον τους είναι κοινό.

Δεν συµµετέχω στα κοινά. Για να συµµετέχω στα κοινά θα πρέπει να έχω κοινά µε τους άλλους. Εγώ όµως δεν έχω κοινά µε κανέναν. Κοινά έχω µόνο µε την οικογένεια που ζει από κάτω µου, επειδή ζούµε στο ίδιο κτίριο και πληρώνουµε κοινόχρηστα για να διατηρείται καθαρό. Αυτή είναι πράγµατι µια, όπως λένε, κοινή προσπάθεια.

Επανέκδοση: “Γαβριηλίδης”, 2009

Αφηγήματα, Οκτώ, 2022, 66 σελ.

Αίμα μηχανή – Γιώργος Λαμπράκος

Ο Ρεστ, ένας μαλθακός εργένης, αναζητά το βαθύτερο νόημα της ζωής του σε έναν φουτουριστικό κόσμο όπου οι Μηχανές, τα απόρθητα υπόγεια κάστρα της τεχνοεπιστήμης, κυριαρχούν κάτω από τη ζούγκλα της Αμηχανίας. Με συντροφιά έναν χαδιάρη γατούνελο κι έναν ευφυή υπολογιστή, αναλαμβάνει να φέρει στο φως το έργο του Σάμιουελ Μπάτλερ, προφήτη της εξέλιξης του ανθρώπου σε μηχάνθρωπο.
Ένα απεγνωσμένο ιμέιλ από τη μυστηριώδη Λ-60 έρχεται για να βγάλει τον Ρεστ από την αδράνειά του. Η μοιραία γνωριμία τους και οι αλυσιδωτές αποκαλύψεις θα μεταμορφώσουν τη ζωή όλων των μηχανθρώπων που θα βρεθούν στον δρόμο τους, είτε για να τους βοηθήσουν, είτε για να τους αφανίσουν.

Πνευματώδης αφήγηση μιας αρχετυπικής οικογενειακής τραγωδίας και υβριδικό κείμενο που εξελίσσεται με τη γραπτή συμβολή του παιγνιώδους αναγνώστη, το “Αίμα Μηχανή” του Γιώργου Λαμπράκου είναι προπάντων ένα αγωνιώδες μυθιστόρημα έρωτα και εκδίκησης, όπου κάθε απόφαση είναι μια στιγμή τρέλας.

Μυθιστόρημα, Γαβριηλίδης, 2019, 432 σελ.

Τσαρλς Μπουκόβσκι – Γιώργος Λαμπράκος

ο κυνικός Κυνικός


Το βιβλίο του Γιώργου Λαμπράκου “Τσαρλς Μπουκόβσκι, ο κυνικός Κυνικός” είναι ένα πλήρες γεύμα τουλάχιστον τριών πιάτων: μια εισαγωγή στη βιοσοφία των αρχαίων Κυνικών, μια επισκόπηση των ποικίλων και συχνά αντιφατικών σημασιών που έχει λάβει ο κυνισμός στη νεωτερική και σύγχρονη εποχή, καθώς επίσης μια καινοφανής ανάγνωση του έργου και της ζωής του Μπουκόβσκι ως Διογένη της εποχής μας. Μέχρι το απολαυστικό επιδόρπιο θα έχει φανερωθεί πώς αυτός ο σύγχρονος κλασικός έγινε από σκύλος… γάτα.

Ένα πολύπλευρο λογοτεχνικό δοκίμιο, μοναδικό στο είδος του, που καταγράφει τις συγκλίσεις και τις αποκλίσεις δύο δίδυμων όρων συνδέοντας την αρχαία Ελλάδα και την αμερικανική λογοτεχνία με χιούμορ και επινοητικότητα. Η εργοβιογραφία ενός δημοφιλούς συγγραφέα του περιθωρίου, το καρδιογράφημα ενός σκύλου από την κόλαση. Ένα βιβλίο που αποδίδει στον Μπουκόβσκι μια εντυπωσιακά οικεία κι όμως άγνωστη πλευρά του.

Επίμετρο: Θεοδώσης Βολκώφ

Ερμηνεία και κριτική, Γαβριηλίδης, 2018, 208 σελ.

Ψηφιακός Νάρκισσος – Γιώργος Λαμπράκος

Και άλλα διηγήματα


Αρχαίοι μύθοι με μεταμοντέρνα αμφίεση, διαχρονικές αυταπάτες με υπερσύγχρονα προσωπεία, ελεγείες που εναλλάσσονται με σάτιρες, βιοτεχνολογικά επιτεύγματα που άλλοτε μεταμορφώνουν την ύπαρξη και άλλοτε επιβεβαιώνουν την αιώνια επιστροφή. Πάνω και πρώτα απ’ όλα, η τραγικωμωδία του σύγχρονου ναρκισσισμού, όπου κάθε άτομο πιστεύει πως είναι το κινητό κέντρο του σύμπαντος, όχι ένα απειροελάχιστο άτομό του. Όλα αυτά συμπλέκονται σε ένα περιβάλλον όπου οι κλασικές διχοτομίες φύση-πολιτισμός, άνθρωπος-ζώο, οργανισμός-μηχανή, άνδρας-γυναίκα, νους-σώμα, πραγματικό-εικονικό πνέουν τα λοίσθια. Αμφίθυμοι απέναντι στην τεχνοεπιστήμη, τον υπηρέτη που έχει γίνει αφεντικό, ταλαντευόμαστε ανάμεσα στο καρτεσιανό υποκείμενο και στον υπολογιστή ως υποκείμενο, καθώς καλούμαστε να διαχειριστούμε το σοκ του μέλλοντός μας.

Διηγήματα, Γαβριηλίδης, 2014, 197 σελ.

Ονειροπώληση – Γιώργος Λαμπράκος

“ένας άνδρας μόνος
θέλει να κόψει
το ρόδο

μία γυναίκα μόνη
θέλει ν’ αγκαλιάσει
το δέντρο

ένα παιδί μόνο
θέλει να κατακτήσει
τον κήπο”

Τα ποιήματα της Ονειροπόλησης γράφτηκαν την περίοδο 2006-8. Τα περισσότερα δημοσιεύτηκαν για πρώτη φορά στα εξής περιοδικά: Ποιητική (τχ. 3, 2009), Τεφλόν (τχ. 3, 2010), Νησίδες (τχ. 4, 2010), Οροπέδιο (τχ. 11, 2012). Ο τίτλος της συλλογής έχει εμφανιστεί ήδη στην πρώτη δημοσίευση το 2009.

Ποίηση, Κουκούτσι, 2014, 46 σελ.

Υπογείωση – Γιώργος Λαμπράκος

Ναι, δυστυχώς πρέπει να τρώω, δε γίνεται μόνο να πίνω. Έτσι μου ‘παν, αλλιώς , μου ‘παν, θα πεθάνω. Θα πεθάνω σίγουρα, έτσι μου ‘παν. Θα πεθάνω από πείνα ή από κίρρωση του ήπατος, έτσι μου ‘παν. Όταν πεθαίνεις άσχημα, είναι άσχημα τα πράγματα, έτσι μου ‘παν. Δίκιο θα ‘χουν δεν μπορεί! Τα πράγματα είναι άσχημα μόνο όταν είναι άσχημα, τους έλεγα με τη σειρά μου. Κι αυτοί μου έλεγαν άλλα. Κι εγώ απαντούσα άλλα. Ααα… οι λέξεις δεν μου έλειψαν ποτέ! Έχω περισσότερες απ’ όσες χρειάζομαι πια. Τι τις θέλω τόσες; Να πω τι; Τον πόνο μου; Σιγά το πράμα!

Πεζογραφία, Γαβριηλίδης, 2012, 71 σελ.

Αγνοούμενος – Γιώργος Λαμπράκος

Ο Αγνοούμενος είναι το δεύτερο βιβλίο μου. Το «κόκκινο» βιβλίο εκδόθηκε τον Μάιο του 2010 από τις εκδόσεις Γαβριηλίδης.

Ο Αγνοούμενος ανέβηκε για πρώτη φορά στο θέατρο «Φούρνος» τον Μάιο και τον Ιούνιο του 2010. Οι συντελεστές της παράστασης: Ντορίνα Θεοχαρίδου, Αθηνά Μαραντίδη, Δημήτρης Σαμόλης (στους τρεις ρόλους), Νικόλας Μίχας (σκηνοθεσία), Χρήστος Μαρκαντώνης, Μαρία Χανδρά (βοηθοί σκηνοθεσίας), Γιώργος Κοντραφούρης (μουσική), Ελίζα Αλεξανδροπούλου, Δημήτρης Θεοχαρούδης (φωτισμοί), Παναγιώτα Κάπελα (σκηνικά).

Έκδοση με αφορμή την παράσταση του έργου στο θέατρο “Φούρνος”, από τις 3 Μαΐου έως τις 8 Ιουνίου 2010

Θεατρικό, Γαβριηλίδης, 2010, 70 σελ.

Αναμνήσεις από το ρετιρέ – Γιώργος Λαμπράκος

Ύστερα από εντολή της Υπηρεσίας Δίωξης Ηλεκτρονικού Εγκλήματος, η αστυνομία εισέβαλε στο σπίτι του Μανόλη Αλεξανδράκη, τρεις μήνες μετά το θάνατό του. Στην οθόνη του υπολογιστή του βρισκόταν το παρακάτω κείμενο. Το πτώμα του αποσυντίθετο ακριβώς δίπλα, με τα σάπια δάχτυλά του κολλημένα στο λιγδιασμένο πληκτρολόγιο. Σύμφωνα με την αναφορά της αστυνομίας, η οθόνη βομβαρδιζόταν από εκατοντάδες ιμέιλ συμπαράστασης. Οι αρχές, αφότου εκτύπωσαν και διάβασαν το κείμενο, το τιτλοφόρησαν ΑΝΑΜΝΗΣΕΙΣ ΑΠΟ ΤΟ ΡΕΤΙΡΕ και το έβαλαν στο αρχείο τους. (Από την παρουσίαση της έκδοσης)

“Διαρκώς ακούμε ότι η κοινωνία διέρχεται κρίση, ότι ζούμε σε μεταβατική περίοδο, ότι η νέα γενιά αδιαφορεί για την παράδοση, ότι η ηθική έχει ξεπέσει, ότι έχει έρθει η ώρα για τη μεγάλη υπέρβαση, ότι η πατρίδα δεν μπορεί να μένει προσκολλημένη στο παρελθόν, ότι στην πολιτική δεν υπάρχουν πια διαχωριστικές γραμμές, ότι η οικονομική ύφεση καλά κρατεί, ότι το κράτος θα επανιδρυθεί, ότι η χώρα αλλάζει σελίδα. Πιστεύω πως το βιβλίο της χώρας μου δεν έχει άλλες σελίδες και πως ήρθε η ώρα να το πετάξουμε στη φωτιά.

Λένε ότι σήμερα δεν πετυχαίνει τίποτα επειδή οι άνθρωποι δεν κάνουν πράγματα από κοινού. Αλλά για να κάνουν οι άνθρωποι πράγματα από κοινού, προϋποτίθεται πως έχουν κοινά. Το μόνο κοινό που έχουν είναι ότι θέλουν να κάνουν αυτό που τους συμφέρει. Αυτό το κοινό φυσικά τους χωρίζει, αφού σπάνια το συμφέρον τους είναι κοινό.

Δεν συμμετέχω στα κοινά. Για να συμμετέχω στα κοινά θα πρέπει να έχω κοινά με τους άλλους. Εγώ όμως δεν έχω κοινά με κανέναν. Κοινά έχω μόνο με την οικογένεια που ζει από κάτω μου, επειδή ζούμε στο ίδιο κτίριο και πληρώνουμε κοινόχρηστα για να διατηρείται καθαρό. Αυτή είναι πράγματι μια, όπως λένε, κοινή προσπάθεια.”

Αφήγημα, Γαβριηλίδης, 2009, 88 σελ.