Γιώργος Μπιλικάς

Rock Around …Women! – Γιώργος Μπιλικάς

2. Οι γυναίκες του Rock


Υποκλίνομαι!
… Υποκλίνομαι, στις Γυναίκες που ενέπνευσαν με το ταλέντο τους, άλλες Γυναίκες, να βγουν απ’ το καβούκι τους και να προσφέρουν στον κόσμο τη θεία ομορφιά της ψυχής τους και της καρδιάς τους, που σε πολλές περιπτώσεις πέρασαν από τις Συμπληγάδες του συστήματος και της ανδροκρατίας μέχρι να στρωθεί ο δρόμος… Υποκλίνομαι σε όλες αυτές τις Γυναίκες που έκαναν τον κόσμο αυτόν που ζούμε, ομορφότερο, καλύτερο και τον ανέβασαν σε ένα ανώτερο επίπεδο. Υποκλίνομαι…
Ευχαριστώ τον συγγραφέα και αγαπημένο φίλο, Γιώργο Μπιλικά, που μου έδωσε την ευκαιρία να εκφράσω τον θαυμασμό μου, όχι μόνο για το ταλέντο αυτών των Γυναικών τραγουδοποιών, αλλά και για τον αντίκτυπο που είχαν στον πολιτισμό και στην κοινωνία, αναδεικνύοντας τον ρόλο τους ως πηγές έμπνευσης και ως πρότυπα για τις επόμενες γενιές. Είναι σημαντικό να συνεχίζουμε να αναγνωρίζουμε και να τιμούμε τις
επιτεύξεις των Γυναικών σε όλους τους τομείς, ειδικότερα δε στη rock μουσική (λόγω του θέματος του βιβλίου), συμβάλλοντας έτσι στην προώθηση της ισότητας και της διαφορετικότητας.
«Οι Γυναίκες του Rock». Τηρουμένων άλλωστε των αναλογιών, είμαι κι εγώ μία απ’ αυτές.
Δέσποινα Γλέζου
Μουσικός | Ερμηνεύτρια | Τραγουδοποιός

Πρόλογος: Δέσποινα Γλέζου
Εισαγωγή: Γιώργος Μπιλικάς

Rock around the …bands! – Γιώργος Μπιλικάς

1. Οι μπάντες της δεκαετίας ’60 & ’70


Το 38 Special είναι πιστόλι ή συγκρότημα; Ο 13ος όροφος είναι ο γρουσούζικος όροφος που ποτέ δεν σταματά το ασανσέρ ή το συγκρότημα 13th Floor Elevators, από το Texas, που εφηύρε την ψυχεδέλεια, της καλύτερης μαριχουάνας του πλανήτη βοηθούσης; (μου το έχει εκμυστηρευθεί άνθρωπος σε τηλεφωνική μας συνέντευξη που δεν γίνεται να είναι πιο μέσα στα πράγματα).

Με άλλα λόγια, πώς στο διάβολο γίνεται εν έτει 2023 με το διαδίκτυο εδώ και πάνω από 20 χρόνια (με όλες τις αστοχίες του) να διαφεντεύει τα πάντα και εσύ να γράφεις εγκυκλοπαίδειες –όχι μία, αλλά και δύο και τρεις– και να μην είσαι τρελός, τη στιγμή που ίσως πιο τρελοί από σένα όπως οι Ira Robbins & Marc C. Strong –to name a few– έχουν σιγήσει; Ε μάλλον γίνεται εάν είσαι ένας διαπλανητικός θεόμουρλος, ένας σκοτεινός Lord Byron του rock ‘n’ roll σαν τον Γιώργο Μπιλικά. Χρειάζεται ανομολόγητο αλλά και ομολογημένο θάρρος-θράσος, Θαρσείν Χρη (ή Χρει όπως προτιμάει) για να το επιχειρήσεις/υλοποιήσεις. Προφανώς το “έχει”, όχι επειδή έχει τα εργαλεία, αλλά επειδή έχει cojones και ατελείωτο συναισθηματικό υπόβαθρο.(…) Κανέλλος Τερζής, Rock Journalist

Οδυσσέας – Γιώργος Μπιλικάς

Η Οδύσσεια μεταγραμμένη, ξαναγραμμένη ή μάλλον ξαναειπωμένη από έναν πολυποίκιλο δημιουργό, τον Γιώργο Μπιλικά, με αίσθηση του ρυθμού τόσο στο λόγο όσο και στη μουσική.

Πώς διαβάζοντας μπορείς να ταξιδέψεις; Πώς ταξιδεύεις με καράβι δίχως πλοηγικά μέσα;
Μέσα από τις σελίδες του βιβλίου «Οδυσσέας», με πλοηγό τον Γιώργο Μπιλικά, νιώθεις πως επιβιβάζεσαι σ’ ένα πλοίο φαντασίας, αργά-αργά, και φτάνεις κάποτε σ’ έναν προορισμό που δε νόμιζες πως υπάρχει, αφού δεν ήξερες την ύπαρξή του.
Το πλοίο λέγεται «Φαντασία 2». Κατασκευαστής του είναι ο ίδιος ναυπηγός που κατασκεύασε και άλλο τοιούτο, το «Φαντασία 1», το δε όνομά του διεσώθη ως Όμηρος.
Τα πλοία του, τα μεγαλύτερα, τα κοσμοποντοπόρα κι αθάνατα, ήσαν η Ιλιάδα και η Οδύσσεια.
Ο Γιώργος Μπιλικάς αρνείται να ομολογήσει το κατόρθωμά του, και αντίς να ονομάσει το βιβλίο του «Οδύσσεια», το αναφέρει απλά και σεμνά ως «Οδυσσέας».
Καλά κάνει; Αποφεύγει συγκρούσεις με τις Μούσες; Αποφεύγει λογοδοτήσεις και μνημονεύσεις στις Κόρες της Μνημοσύνης;
Το βιβλίο που αυτή τη στιγμή κρατάτε στα χέρια σας είναι ίσως η πιο εκκωφαντική απόδειξη πως ποτέ δεν τελειώνει η δημιουργική διάθεση αν, προσεκτικά και χωρίς ιεροσυλίες, ακουμπήσεις πάνω στα ιερά κείμενα που απετέλεσαν αναγνώσματα όλων των σοφών και φιλοσόφων, όλων των ανθρώπων των Τεχνών και των Γραμμάτων της αρχαιότητας, όλων των επιστημόνων που κυριάρχησαν στο παγκόσμιο πνεύμα από τότε μέχρι σήμερα.
Φαίδων Αλκίνοος, ποιητής

Πρόλογος: Δημήτρης Σπυρίδωνος, Συγγραφέας-Μαθηματικός
Επίλογος: Φαίδων Αλκίνοος, ποιητής

Κ. – Γιώργος Μπιλικάς

Το Σύμπαν δεν μας στέλνει τους ανθρώπους που θέλουμε. Μας στέλνει αυτούς που χρειαζόμαστε για να μας βοηθήσουν, να μας αγαπήσουν, να μας αφήσουν, να μας πληγώσουν, να μας διδάξουν και να μας κάνουν αυτό που είμαστε προορισμένοι για να γίνουμε.

Οι προφήτες με τα λυπημένα μάτια – Γιώργος Μπιλικάς

Η βροχή δυνάμωσε εντυπωσιακά, αλλά βρήκανε άσυλο σε ένα πάρκο και μέσα από το αυτοκίνητο χάζευαν τη βροχή καθώς έπεφταν οι κεραυνοί και καθώς οι μεγαλειώδεις αστραπές έριχναν σκιές πάνω στους ήχους και έβγαζαν λάμψεις για τους πολεμιστές και για τους πρόσφυγες, για τους στρατιώτες, για τους μπερδεμένους και για τους ανήσυχους. Κοιτούσανε τις αστραπές, και κάθε φορά που ακουγόταν μια βροντή, κούρνιαζε στην αγκαλιά του φοβισμένη ενώ οι αστραπές έβγαζαν λάμψεις για τον επαναστάτη και για τον άτυχο, για τον μοναχικό και για τον απαρνημένο, για τον τραυματισμένο και για τον απόβλητο. Ανάμεσα σε αυτό το τρελό σφυροκόπημα της βροχής, ο ουρανός έσπερνε τα ποιήματά του και ο ήχος από τους κεραυνούς, τα σκόρπιζε μακριά, αφήνοντας μπροστά στα μάτια τους λάμψεις για τους τρυφερούς εραστές, για τους προστάτες του νου, για τους ποιητές, για τους ζωγράφους, για τους τραγουδιστές και για τους τροβαδούρους. Μέσα στην απέραντη νύχτα, η βροχή ξετύλιγε παραμύθια για τις ξεγυμνωμένες απρόσωπες μορφές και οι αστραπές έστελναν λάμψεις για τον δολοπλόκο, για τον κουτσομπόλη και για τον άνανδρο. Για τον αλυσοδεμένο και για τον ξεγελασμένο. Αν και η ομίχλη σιγά-σιγά διαλυόταν, οι αστραπές πέφτανε σαν βέλη στέλνοντας λάμψεις για τους εραστές με τη μοναχική καρδιά, για τα μηχανήματα που κλέβουν τις φωνές, για τα μηνύματα, για τις εισερχόμενες κλήσεις και για τις σιωπές που λένε περισσότερα από τα λόγια. Για τα βουρκωμένα μάτια, για τα τελευταία φιλιά και για τα σφιγμένα χείλη. Για όσους πρέπει να επιστρέψουν, για όσους δεν ξεκίνησαν ποτέ και για όσους ήδη ταξιδεύουν. Λάμψεις για τα λόγια που δεν ειπώθηκαν, για τα κορμιά που δεν ενώθηκαν και για τα χείλη που δεν άγγιξαν το δέρμα, για τα χέρια που δεν ταξίδεψαν στων ρούχων τα υπόγεια και για τις κραυγές της ψυχής…

Θρύλοι του σύμπαντος ΙΙΙ

Ανθολογία ελληνικού φανταστικού διηγήματος
Καθίστε αναπαυτικά και αφήστε τις φιλόδοξες πένες πενήντα Ελλήνων συγγραφέων του φανταστικού να σας ταξιδέψουν από τα βάθη του σκοτεινού σύμπαντος μέχρι τα ακόμα μεγαλύτερα βάθη της ανθρώπινης ψυχής. Σαλπάρετε στο καράβι του ήλιου και αρμενίστε μαζί τους στα πολύχρωμα και θυελλώδη νερά της φαντασίας. Γνωρίστε τους εξωγήινους εισβολείς που προδόθηκαν από την ίδια τους την δύναμη, τον χτίστη που έκανε τη λάθος συμφωνία. Χαθείτε σε εικονικούς κόσμους και αναρωτηθείτε ποιος είναι στ’ αλήθεια ο πραγματικό χωροχρόνος, γνωρίστε το τίμημα να ζεις για πάντα, ακούστε τις κραυγές του τρόμου, τον θρήνο των δράκων και τον λυγμό των λυκανθρώπων, μάθετε το τίμημα της παντοτινής ομορφιάς, περιηγηθείτε σε καταραμένα πλοία και σε πεδία διαστημικών μαχών, περπατήστε σε ματωμένες πανσέληνους, νιώθοντας το εξωγήινο αίμα να βράζει στις φλέβες σας, νιώστε την αιώνια παγωνιά του διαστήματος και πριν πουλήσετε την τελευταία σας ανάμνηση, μην ξεχάσετε να κάνετε τα πρωινά θελήματα σας για το προσωπικό σας φάντασμα. Αλλά προπαντός μην λησμονήσετε ότι η αγάπη ζει πραγματικά αιώνια.
Αυτές και άλλες πολλές ιστορίες σας περιμένουν να τις απολαύσετε στην καινούργια ανθολογία των Θρύλων του Σύμπαντος.
Και μία συμβουλή: Ποτέ, μα ποτέ, μην εμπιστευτείτε τους κλώνους σας και τις διαφημίσεις του μέλλοντος και ποτέ μην επιτρέψετε να ξεχάσετε ότι είστε άνθρωποι.
Συμμετέχουν: Κώστας Δρουγαλάς, Ειρήνη Φράγκου, Ματίνα Μαντά, Γιώργος Μπιλικάς, Γιώργος Γιώτσας, κ.ά.

Al-Andalus – Γιώργος Μπιλικάς

Αν στο “Heaven Adventures” ο Ορφέας έθεσε το ερώτημα “Τι συμβαίνει όταν φεύγουμε απ’ αυτή τη ζωή; Πού πηγαίνουμε ‘μετά’;” αν στο “No. 9” βρέθηκε βουτηγμένος μέσα στο ‘μετά’, ευγνωμονώντας τον αντίπαλο γιατί με την ύπαρξή του τον κρατάει σε εγρήγορση, στο “Al-Andalus” τα βάζει με τον ίδιο τον αντίπαλο. Μία παραλλαγή του μύθου του Ορφέα και της Ευρυδίκης, με μονομαχίες, ίντριγκες, περιπέτειες, έρωτες, φαντασία και χιούμορ στην Ισπανία των Μαυριτανών του 10ου αιώνα.

Νο. 9 – Γιώργος Μπιλικάς

… Το βιβλίο διατρέχεται από αναφορές που γίνονται αφορμή για την συμμετοχή όλων των αισθήσεων του αναγνώστη, καθώς η ύλη με τη στενή και με την ευρύτερη έννοια γίνεται έμπρακτα ένα μέσον αυτόνομα σεβαστό, επιτελώντας την ίδια στιγμή και τη μεταφορά του πνεύματος για την ολοκλήρωση των στοχοθετήσεών του. Στο επίκεντρο βρίσκουμε, λοιπόν, τη δύναμη του μυαλού της φαντασίας και της ζωής σε κάθε έκφανσή της. Δηλαδή, και της ζωής μετά τη ζωή, όχι της ζωής μετά θάνατον, μίας κατάστασης παρεξηγημένης που προκαλεί το φόβο, ενώ αποτελεί ένα ακόμα πέρασμα. Καλή νέα αρχή εύχομαι, λοιπόν, σε όποιον διέρχεται μία νέα Πύλη, όπου κι αν βρίσκεται αυτή, όπως και σε όποιον επιλέξει να διαβάσει το ταξιδιάρικο και ευφάνταστα ενεργειακό αυτό βιβλίο, που επίσης μπορεί να αποτελέσει μια Πύλη για στοχαστικές διαδρομές… Προσωπικά, πάντως, φρόντισα να προμηθευτώ εγκαίρως τη Visadream μου και ετοιμάζομαι οσονούπω να την εισάγω στο ATM για μία νέα απόδραση στη Χώρα των Ονείρων…

Heaven Adventures – Γιώργος Μπιλικάς

«Τους Θεούς τους φτιάχνουν οι άνθρωποι και τους δίνουν τα δικά τους χαρακτηριστικά. Ο Θεός είναι ο πόθος μας. Είναι αυτό που δεν αγγίξαμε ποτέ. Είναι αυτό που ο άνθρωπος συνεχώς αναζητάει. Είναι αυτό που δεν θα βρούμε ποτέ στην επίγεια ζωή μας και είναι επόμενο να το μεταθέσουμε. Φτιάχνουμε λοιπόν έναν Θεό που να μας μοιάζει, αλλά του δίνουμε την ελπίδα μας να μας διαφεντεύει. Έτσι λέμε ότι στην άλλη ζωή θα είμαστε ευτυχισμένοι και αυτή είναι η ελπίδα που γλυκαίνει και απαλύνει την δύσκολη στιγμή του θανάτου.»
“… Δεν ξέρω αν είναι μία πνευματική αναζήτηση, γιατί δεν το παίζω σοφός, αλλά ούτε και είμαι για να πω ότι δίνω στον κόσμο τροφή για το μυαλό και τη σκέψη. Είναι βέβαιο ότι υπάρχει αρκετό χιούμορ που έχει όμως να κάνει περισσότερο με το σύστημα που εξακολουθεί να συντηρεί έναν θεό αναχρονιστικό, παρά με τον ίδιο τον θεό σαν άτομο. Αυτό που στην ουσία προτείνω μέσα από το οδοιπορικό του “Heaven Adventures”, είναι ένας θεός φιλικός και όχι απόμακρος όπως είναι τώρα. Βέβαια, αντιλαμβάνομαι ότι ο αντίλογος εδώ, θα μπορούσε να είναι ότι ο θεός ήταν πάντα εκεί που είναι και ότι είμαστε εμείς που έχουμε απομακρυνθεί, αλλά αυτό το βρίσκω απόλυτα εγωιστικό εκ μέρους του θεού. Διδάσκει δηλαδή την αγάπη και μένει αμετακίνητος; Πλήρης αντίφαση. Αφού διδάσκει λοιπόν την αγάπη και η αγάπη είναι μοίρασμα, γιατί δεν κάνει κι αυτός τη μισή απόσταση; Δεν ξέρω λοιπόν εάν πρόκειται για μια πνευματική αναζήτηση που προσδοκά στη φιλικότητα και στον εξωραϊσμό του θεού, γιατί αυτό είναι ένα θέμα που θα το κρίνει ο αναγνώστης… ” Γιώργος Μπιλικάς