Για την ιστορία , γεννήθηκε στα Γιάννενα και το μεγαλύτερο μέρος της ενήλικης ζωής του το πέρασε στη Θεσσαλονίκη. Λίγα πράγματα κατάφερε να κάνει στη ζωή του, σχετικά ασήμαντα, σε αντίθεση με τη ματαιοδοξία του που είναι τεράστια. Θα πεθάνει κάποια στιγμή στο μέλλον.
Η μόνη μικρή διαφορά με το προηγούμενο βιογραφικό του, είναι ότι μετά από το ένα εκατομμύριο αντίτυπα που πούλησε το πρώτο του βιβλίο, τώρα ζει σε μια τεράστια έπαυλη, ξοδεύοντας χρήματα χωρίς να σκέφτεται. Σαν απλός άνθρωπος όμως που είναι, ήδη εξασφάλισε μία καλύβα στην κορυφή ενός βουνού, τζάμπα, όπου προτίθεται να διαμένει τουλάχιστον πέντε με έξη μήνες το χρόνο και να τρέφεται με άγρια χόρτα και κυνήγι. (Τα άγρια χόρτα είναι το σίγουρο, για το κυνήγι υπάρχουν πολλές αμφιβολίες αν τα καταφέρει).
Συνεχίζει βέβαια να έλκεται από το ενδεχόμενο να μεταναστεύσει για το υπόλοιπο της ζωής του σε άλλους πλανήτες, αν αυτοί εποικισθούν και αν το εισιτήριο για να πάει εκεί είναι προσιτό και να απαλλάξει έτσι τον πλανήτη αυτόν από την παρουσία του. Αν του αρέσει βέβαια. Δεν δεσμεύεται να μείνει για πάντα εκεί αν δεν του αρέσει…
Per Diletto – Γεώργιος Πήχας
Για… πλάκα
Το μυθιστόρημα αυτό δεν είναι πολιτικό, δεν είναι ιστορικό, δεν είναι αισθηματικό, δεν είναι ούτε φιλοσοφικό ή ψυχολογικό ή επιστημονικό.
Ο ήρωας, ιδιοκτήτης ενός μπαρ, που ονειρεύεται να γίνει συγγραφέας, βρίσκεται αντιμέτωπος με τους ανθρώπους του οργανωμένου εγκλήματος, που τυχαία βρέθηκαν στο μαγαζί του. Μετά από διάφορες καταστάσεις, καταλήγει να σκοτώνει προσπαθώντας να επιβιώσει και μάλιστα κατά συρροή.
Στο τέλος, το μυαλό του άρχισε λίγο να συγχέει την πραγματικότητα με τη φαντασία. Καταλήγει στο ψυχιατρείο για φόνο που δεν έκανε. Ή έκανε; Ή θα κάνει;
Έτσι κι αλλιώς δεν έχει σημασία. Μυθιστόρημα είναι. Ή δεν είναι.
Αυτοσαρκασμός, περιπέτεια, φόνοι, λύτρωση, τιμωρία. Ξεκούραστο μυθιστόρημα που κρατάει σε αγωνία τον αναγνώστη, μέχρι την τελευταία σελίδα.
Μυθιστόρημα, Εκδόσεις Φυλάτος, 2017, 240 σελ.
Οφθαλμόν… αντί οδόντος – Γιώργος Πήχας
Άνθρωποι του υποκόσμου, έμποροι ναρκωτικών, σωματέμποροι, επίορκοι αστυνομικοί. Και εγώ. Εγώ, ένας πρώην -κατά λάθος – τρόφιμος ψυχιατρείου να παριστάνω τον ντετέκτιβ, προσπαθώντας να διαλευκάνω δολοφονίες και εκβιασμούς, προσπαθώντας να αποδώσω δικαιοσύνη, όπως τουλάχιστον την καταλαβαίνω εγώ.
Όμως ποιος είμαι εγώ που θα κρίνει τι είναι το σωστό και τι είναι το λάθος; Ποιος είμαι εγώ που αποφασίζω αν πρέπει να ζήσει ή αν πρέπει να πεθάνει κάποιος;
Εσύ.
Εγώ είμαι εσύ. Εσύ που σε εκβίασαν και δεν μπορούσες ούτε να το καταγγείλεις. Εσύ που σου σκότωσαν το παιδί και μετά από λίγα χρόνια συνάντησες τον δολοφόνο του στο δρόμο να σου χαμογελάει ειρωνικά. Εσύ που σου βίασαν το παιδί και ο σάτυρος συνεχίζει να περιφέρεται στην ίδια παιδική χαρά. Εσύ που…
Τελικά ποιο είναι το δίκαιο; Πότε αποδίδεται η δικαιοσύνη; Από ποιόν αποδίδεται; Από τον διεφθαρμένο δικαστή; Από τον πουλημένο νομοθέτη στη βουλή; Από τον εξαγορασμένο μπάτσο;
Οφθαλμόν αντί οφθαλμού. Ή μπορεί και καμιά φορά, κατά λάθος ή και ηθελημένα, οφθαλμόν αντί οδόντος. Ε! και τι έγινε; Τι παραπάνω έγινε; Μπορεί να είναι και έτσι. Μπορεί όμως και να μην είναι…
Σκληρή η γραφή, απαλύνεται από τον αυτοσαρκαστικό μανδύα που ενδύεται ο πρωταγωνιστής, ο ντετέκτιβ, που κάνει την ανάγνωση ευχάριστη αυξάνοντας παράλληλα το ενδιαφέρον και την αγωνία του αναγνώστη. Του αναγνώστη που διερωτάται αν διαβάζει αστυνομικό μυθιστόρημα ή παρακολουθεί αστυνομική ταινία στον κινηματογράφο.
Μυθιστόρημα, Εκδόσεις Φυλάτος, 2020, 368 σελ.
Per Diletto (2017), Εκδόσεις Φυλάτος
Οφθαλμόν… αντί οδόντος (2020), Εκδόσεις Φυλάτος
Πηγές: Biblionet, Εκδόσεις Φυλάτος
