Γιώργος Σύρρος

Περιμένοντας το ποδήλατο – Γιώργος Σύρρος

Όταν πεθάνω, θα φύγω από τον κόσμο χαμογελώντας. Οι φίλοι και οι συγγενείς θα λένε ότι ετοιμάζομαι για τον παράδεισο. Μα εσύ μοναχά θα ξέρεις, ότι ο παράδεισος δεν ήταν ποτέ προσδοκία και ελπίδα παρά ανάμνηση και νοσταλγία των ημερών που πέρασα στους παρθένους ωκεανούς των ματιών σου.

Ποίηση, Εκδόσεις iWrite.gr, 2015, 44 σελ.

Διασχίζοντας το μεταίχμιο – Γιώργος Σύρρος

«Απολογισμός (Μεταίχμιο ΙΙΙ)»
Κάποτε
είναι η αλήθεια
ζήσαμε καλύτερες εποχές
με συγκινήσεις, έρωτες και ιδανικά.
Και έπειτα
ήρθε και η δική μας σειρά να συνεισφέρουμε
στ’ απραγματοποίητα όνειρα της ανθρωπότητας.

Στη συλλογή του Σύρρου, συναντά κανείς συχνά τέτοια γιασεμιά που επιφέρουν μια μορφή κάθαρσης τα ποιήματα είναι γραμμένα από καρδιάς με άρωμα ατόφιο. Δεν υπάρχουν εδώ άσκοπες εγκεφαλικές περιπλανήσεις. Μέσα στους στίχους του μπορεί να καθρεφτιστεί καθένας από εμάς, καθώς η αμεσότητα και το οικείο ύφος του ποιητή, μας βοηθούν να μετέχουμε στο βίωμα, να ερχόμαστε κάθε φορά αντιμέτωποι με τον “δαίμονα” και, τελικά, να βρίσκουμε παρηγοριά στη σκέψη πως δεν είμαστε μόνοι σε αυτόν τον αγώνα. Ίσα για να μπορούμε να βουτάμε τα χέρια μας “στο αίμα και το ζυμάρι”, ξανά από την αρχή, παραμένοντας αρτιμελείς σε ζωή ακρωτηριασμένη.
XΑΡΑ ΝΑΟΥΜ, bookpress.gr, 30/10/2017

Ποίηση, Στίξις, 2017, 76 σελ.

Απόχρωση – Γιώργος Σύρρος

Τα χρόνια έφυγαν
αφήνοντας αναμνήσεις κορμιών, έρωτα
ενώ εσύ στεκόσουν στο ποίημα που αρνείται να γραφτεί
φοβούμενο τη θλίψη του φθινοπώρου
που έπεται ενός ιδανικού καλοκαιριού
– πρώτη φορά ένιωσα τόσο βαθιά
την αλήθεια των φύλλων που πέφτουν.
Η συνείδησή μου με καταδυναστεύει τις νύχτες
όταν μέσα στη σιωπή που απογυμνώνει
έρχεται το παρελθόν και εκλιπαρεί.
“Μη με λησμονήσεις
θα χαθώ
αλλού πουθενά πια δεν ζω”.
Και αρχίζω να υφαίνω τους ύστατους στίχους σου…

Ποίηση, Στίξις, 2019, 56 σελ.