Γιώργος Θ. Κασαπίδης

Ελληνες λογοτέχνες

Ο Γιώργος Θ. Κασαπίδης γεννήθηκε µιαν Άνοιξη στη Νάουσα. Σε µια προσφυγογειτονιά που έµπαζε αγάπη.
Ζει σε ποιήµατα, σε παραµύθια, σε στίχους, σε διηγήµατα, σε θεατρικά κείµενα. Μπερδεύει οληµερίς γράµµατα, λέξεις, προτάσεις. Μη θαρρείς, δεν βγαίνει πάντα σε καλό.
Έκανε ραδιόφωνο και ζωγραφίζει. Κείµενά του και φωτογραφίες του βλέπουµε τακτικά στο rejected.gr. Κάνει θέατρο από µαθητής. Είναι συνιδρυτής της θεατρικής οµάδας «Αίρεσις».
Έχει γράψει τα σενάρια και σκηνοθέτησε τα τέσσερα τελευταία τρέιλερ των θεατρικών παραστάσεων για λογαριασµό της «Αίρεσις». Περιοδικά και sites της Νάουσας και της γύρω περιοχής φιλοξένησαν διηγήµατά του.
Το 2016 εξέδωσε το παραµύθι «Η Κουκίδα, το Στίγµα κι ο Αέρας» και το 2018 το ποιητικό παραµύθι «Το Δέντρο της Αγάπης» από τις εκδόσεις Πηγή. Έχει βραβευτεί για το διήγηµά του «…βράδιασε και πού θα µείνω» σε διαγωνισµό του εκδοτικού οίκου iWrite.
Δεν ελπίζει σε τίποτα. Μάχεται για όλα. Ανυποµονεί για την έκδοση νέων και παλαιότερων πονηµάτων του.

Διηγήματα
Σταγόνες (2022), Εκδόσεις Πηγή

Ποίηση
Το δέντρο της αγάπης (2019), Εκδόσεις Πηγή

Σταγόνες – Γιώργος Θ. Κασαπίδης

Μικρές ιστορίες του έρωτα,
του χρόνου, του θανάτου

Είκοσι οκτώ σταγόνες
στάζουνε έρωτες, αγάπες, χρόνους, θανάτους
Είκοσι οκτώ σταγόνες
Πότε σάρκες και πότε αερικά
Μια οξυγόνο κι άλλες φορές µαζούτ
Είκοσι οκτώ σταγόνες
Θα σε δροσέψουν, θα σε κάψουν… Τόσο!
Κι όταν θα µαζευτούνε όλες µαζί
γι’ άλλους θα γίνουν θάλασσες,
γι’ άλλους ποτάµια, πυρκαγιές
Είκοσι οκτώ σταγόνες στάζουνε, και πόσο θα βραχείς;

Ο άνθρωπος πίσω, µέσα, δίπλα, παράλληλα µε τον χρόνο, τον θάνατο, τα πάθη. Βουτηγµένος στις αδυναµίες του, ηλεκτρισµένος και γυµνός µπροστά µας. Ως µικρός ήρωας, µα και ως αρνητικός πρωταγωνιστής. Σαν µπουκιά και σαν αντίδωρο. Κραυγή, και δυο φορές ανάσα. Λαϊκός ποιητής ο λόγος, µα και φονιάς. Τα σύµφωνα ξουράφια, φωνήεντα ιαχές.

Ο άνθρωπος. Κάθε σταγόνα και φωτιά.
Είκοσι οκτώ. Όσο του φεγγαριού ο κύκλος.

Συλλογή Διηγημάτων

Διηγήματα, Εκδόσεις Πηγή, 2022, 146 σελ.

Το δέντρο της αγάπης – Γιώργος Θ. Κασαπίδης

Κι αν ήτανε, μία φορά κι έναν καιρό, Εκείνη και Εκείνος
Κι αν έμοιασε η ζωή τους -έστω για λίγο- παραμύθι
Κι αν έγινε η αγάπη τους, δέντρο ψηλό στου ήλιου τα μάτια
Κι Εκείνη το πότιζε, το χάιδευε…
Κι Εκείνος το σκάλιζε, το φίλαε…
Κι αν ήμασταν, εγώ κι εσύ, στη θέση τους
Αν ήταν, μια Εύα κι ένας Αδάμ
Και τα ίδια χέρια παύανε ν’ αγαπούνε
Παύανε τα χείλη να φιλάνε
Παύαν να τραγουδάνε
Πόσο καιρό αλήθεια, ‘κείνο το Δέντρο της Αγάπης, θ’ άντεχε;