Κατά τα έτη 1994-1995 εξέδιδε την εφημερίδα “Αίσθηση Λόγου και Τέχνης” την πρώτη free press, μέσα από την οποία προβλήθηκαν σπουδαίοι άνθρωποι της Επιστήμης, των Γραμμάτων και των Τεχνών. Με καμπάνια της εφημερίδας “Στείλε ένα βιβλίο στο κελί”, εμπλουτίστηκαν οι φυλακές Κορυδαλλού, Ανδρών Γυναικών με 2.500 βιβλία. Συνεργάστηκε δημοσιογραφικά με τις εφημερίδες “Καθημερινή της Κυριακής” “Νίκη” “Επενδυτής του Σαββάτου” “Real News” “Ελευθερία Καλαμάτας” “Έθνος” και τα περιοδικά “Ταχυδρόμος” “Επειδή” “Homme” “Πανόραμα” “Μομέντο” “Paper” και “Εικόνες” με συνεντεύξεις και ρεπορτάζ έρευνας, πολιτισμού, κοινωνίας και πολιτικής. Το 1997 δημοσίευσε στον τύπο, Αρχεία του Δρομοκαΐτειου, της προ και μετά-κατοχικής περιόδου, για τους σπουδαίους ανθρώπους που έζησαν μέσα στο Ψυχιατρείο, όπως ο Γεώργιος Βιζυηνός, ο Ρώμος Φιλύρας, ο Γεράσιμος Βώκος, ο Νικόλαος Δραγούμης, ο Καμπάνης, ο Ίλβες, ο Κρυστάλλης και άλλοι πολλοί. Συνέχισε επί μία δεκαετία να ερευνά για όλες τις ενδιαφέρουσες προσωπικότητες και την ιστορία του Δρομοκαΐτειου την οποία παρουσίασε σε έντυπα και ραδιόφωνα. Το έργο του έχει παρουσιαστεί: στο ίδρυμα Γουλανδρή Χορν, στη Γεννάδειο Βιβλιοθήκη, στο Δήμο Αθηναίων, στο Νομισματικό Μουσείο, στην Πινακοθήκη Ψυχάρη, στο Μουσείο της Πόλεως των Αθηνών, στο Ίδρυμα Θρακικής Τέχνης και Παράδοσης, στο Χαροκόπειο Πανεπιστήμιο, στον Πολυχώρο Άγκυρα, στο Κέντρο Μελέτης Νεοελληνικής Λογοτεχνίας, στη Βιβλιοθήκη Αδαμάντιος Κοραής, στον Ιανό, στο Αμερικανικό Κολέγιο, στο Μετρόπολις, στην Παλαιά Βουλή των Ελλήνων και αλλού, τόσο στην Αθήνα όσο και την Περιφέρεια. Το παραμύθι του, το “Δάκρυ του Μουτζούρη” παρουσιάστηκε από το Δήμο Κυπαρισσίας και του Ελληνικούς Σιδηρόδρομους για τα 100 χρόνια από την ίδρυσή τους και επιλέχθηκε από το Υπουργείο Παιδείας στον κατάλογο των παιδικών βιβλίων για τα Δημοτικά Σχολεία. Το παραμύθι του “Το ταξίδι του Φερεϋντούν”, στον Πανελλήνιο Διαγωνισμό του “Αναγνώστη” κατέκτησε τη δεύτερη θέση και ήταν υποψήφιο για το Κρατικό Βραβείο Ελλάδος 2013. Ο ίδιος επισκέφθηκε πολλά σχολεία της χώρας, ιδιωτικά, δημόσια, Ρομά, μεταναστών προσφύγων, μειονοτικά, ειδικών αναγκών, πάντα με την άδεια του Υπουργείου Παιδείας, μιλώντας για την διαφορετικότητα ενώ συνομίλησε δια ζώσης με περισσότερους από 40.000 μαθητές. Το παραμύθι του “Το μυστικό του Βελισσάριου” με αναφορά στον σπουδαίο Έλληνα ζωγράφο της Νάπολης του 16ου αιώνα, κατέλαβε την 3η θέση στον Πανελλήνιο Διαγωνισμό του Αναγνώστη 2016. Ανάμεσα στο συγγραφικό του έργο είναι και η επιμέλεια βιβλίων μεγάλων ποιητών, όπως του Άνθιμου Μιαούλη του οποίου είναι βιογράφος, απ’ τις εκδόσεις Καστανιώτη ενώ έχει προλογίσει το Λεύκωμα “Σαν βγεις στο πηγαιμό για την Ιθάκη…” του αγωνιστή χαράκτη Γιώργου Φαρσακίδη.
Πρωτοδημοσίευσε το 2009 στον ημερήσιο τύπο την ανέκδοτη εφηβική ποίηση του Κωστή Παλαμά προς την Ισαβέλλα Άννινου, και επιστολές ανέκδοτες του Καζαντζάκη και του Ελύτη, ενώ το 2011 δημοσίευσε την ανέκδοτη ποίηση του Γεράσιμου Μαρκορά και μεγάλο μέρος από τις επιστολές του.
Έχει κάνει έμμετρες διασκευές θεατρικών έργων ενώ έργα του έχουν ανεβεί σε Θεατρικές Σκηνές. Από το 2017 είναι Καλλιτεχνικός Διευθυντής του Θεάτρου Κνωσός.
Κατά τα έτη 2012-2013 είχαν μαζί με τον μουσικοσυνθέτη Φίλιππο Περιστέρη τη ραδιοφωνική εκπομπή “902 Παραστάσεις” κάθε Τετάρτη στο ραδιόφωνο του “902 Αριστερά στα FM”, παρουσιάζοντας τις καλύτερες θεατρικές παραστάσεις μαζί με τους δημιουργούς τους. Στη συνέχεια μέσα από την εκπομπή τους, “Το Παρασκήνιο στο Προσκήνιο” στήριξαν τον αγώνα της “Ertopen” από το στούντιο των απολυμένων της ΕΡΤ, προβάλλοντας τις θεατρικές επιτυχίες της εποχής. Ακολούθησε η ίδια εκπομπή από το www.metadeftero.gr, το διαδικτυακό ραδιόφωνο των 80 μουσικών παραγωγών, καθώς και η εκπομπή του για το βιβλίο “Σελίδες Ουτοπίας”. Από το 2017 είναι ραδιοφωνικός παραγωγός στο “Πορτοκαλί Ραδιόφωνο” της Αλληλεγγύης.
Συνεργάζεται με κέντρα κοινωνικής αλληλεγγύης, και συνεχίζει να αρθρογραφεί σε εφημερίδες, περιοδικά και σε ηλεκτρονικά μέσα με θέμα την κοινωνία και τον άνθρωπο.
Η καρδιά του δότη (2006), Άγκυρα
Πέθανα… αλλά σας βλέπω (2008), Καλέντης
Αγαπώ τη δυσλεξία σου (2010), Αιγέας
Να φοβάσαι τον άνδρα… (2012), Άγκυρα
Το ανάθεμα (2016), Άγκυρα
Το χρώμα της απιστίας (2020), Καλειδοσκόπιο
Νουβέλες
Πρόστυχο Φεγγάρι (2000), Διάττων
Ποίηση
Μελλοντικά παρελθόν του σήμερα (1984), Ιδιωτική Έκδοση
Αντικέρ ιδεών (1991), Εκδόσεις Ειρήνη
Τα φώτα της Πόρσε (1993), Θουκυδίδης
Επικηρυγμένη Αίσθηση (1994), Θουκυδίδης
Θεωρείο στην Κόλαση (1996), Δωδώνη
Παιδική και εφηβική λογοτεχνία
Το δάκρυ του Μουτζούρη (2008), Νίκας / Ελληνική Παιδεία Α.Ε.
Το ταξίδι του Φερεϋντούν (2013), Καλειδοσκόπιο
Ο κουρσάρος της Πρώτης (2015), Καλειδοσκόπιο
Το μυστικό του Βελισσάριου (2016), Καλειδοσκόπιο
Ο ζωγράφος με τις τρεις πατρίδες (2019), Καλειδοσκόπιο
Θεατρικά έργα
Πατροκοσμάς, Κοσμάς ο Αιτωλός (2011), Δρόμων
Η φωνή της πεταλούδας (2012)
Η σκιά του ειδώλου
Στέρηση, Εξάρτηση, Επιθετικότητα
Θυρίδα 111 (2012), Δρόμων
Καβάφης: ο υμνωδός της Αλεξάνδρειας (2014), Δρόμων
Ελευθέριος Βενιζέλος (2016), Αιγόκερως
Αιώνιο ζευγάρι (2016), Δρόμων
Δανάη (2018), Δρόμων
Τελέσιλλα (2019), Δρόμων
Το χρώμα της απιστίας – Γρηγόρης Χαλιακόπουλος
Άραγε το είδωλό μας αποτελεί πάντα το πιστό μας αντίγραφο; Μήπως υπάρχουν στιγμές που επαναστατεί με μορφασμούς και σκιρτήματα, κι εμείς απλώς πιστεύουμε πως είναι κάποιο σκέρτσο του καθρέφτη μας; Πόσες φορές κιοτέψαμε σαν το κοιτάξαμε στα μάτια και ρίξαμε το βλέμμα μας αλλού;
Ο Κωνσταντίνος, συγγραφέας επί χρόνια, έμαθε να βουτά την πένα του στο μελανοδοχείο των Θεών και των Δαιμόνων. Για όλους φαντάζει παρανοϊκός. Αυτός όμως αρνείται να κρίνει και να ερμηνεύσει τα συμβάντα της ζωής. Μ’ ένα γερό μακροβούτι στα κατάβαθα της συνείδησής του, απολαμβάνει τον έρωτα, το πάθος, την περιπέτεια, τη γνώση και τα καμώματα της μοίρας. Βιώνει την ευτυχία και την τραγωδία σαν αδελφές που εναγκαλίζονται καθημερινά στο ταξιδιάρικο μυαλό του. Μια νύχτα απιστεί απέναντι στο είδωλό του και το εγκαταλείπει. Η φυγή απ’ τη συμβιβασμένη ζωή του φαντάζει ως η μόνη λύση. Επιλέγει τη Ρωσία των τσάρων. Περιπλανιέται στις παγωμένες στέπες της, στα χιονισμένα τοπία της Σιβηρίας, αγαπά, αγαπιέται, βασανίζεται, δικάζεται, φυλακίζεται, ονειρεύεται και μια μέρα απελευθερώνεται. Τότε επανασυνδέεται με το είδωλό του και δίχως ενοχές χρωματίζει την απιστία του απέναντί του…
Μυθιστόρημα, Καλειδοσκόπιο, 2020, 336 σελ.
Τελέσιλλα – Γρηγόρης Χαλιακόπουλος
Ο Γρηγόρης Χαλιακόπουλος είναι ένας συγγραφέας με σπάνια διεισδυτική ματιά στα άδυτα της ανθρώπινης ψυχής και στις δύσβατες περιοχές του νου που ταλανίζεται από διλήμματα και αντιφάσεις.
Στο έργο “Τελέσιλλα” ο συγγραφέας παρασύρεται από το δαιδαλώδες θυμικό της κεντρικής ηρωίδας για να οδηγηθεί στην άψογη σύζευξη ιστορικών συνθηκών και ψευδαισθητηριακής αλήθειας.
Η Τελέσιλλα συγκροτεί μια άρτια “παρτιτούρα” κωδικοποιημένου λόγου δημιουργώντας μια αρχαιοπρεπή τραγωδία, με όλα τα συστατικά, όπως τα δίνει ο Αριστοτέλης στον ορισμό της αρχαίας τραγωδίας.
Το κείμενο εικονοποιεί την ανθρώπινη περιπέτεια ενώ επαναφέρει στο προσκήνιο τους στόχους του θεάτρου καθώς και την δύναμη της ζωντανής επαφής του θεάτρου με τους θεατές του.
Μαρίκα Θωμαδάκη
Καθηγήτρια Θεωρίας και Σημειολογίας του Θεάτρου
τ. κοσμήτορας της Φιλοσοφικής Σχολής του Πανεπιστήμιου Αθηνών
Θεατρικό, Δρόμων, 2019, 52 σελ.
Ο ζωγράφος με τις τρεις πατρίδες – Γρηγόρης Χαλιακόπουλος
Τρία παιδιά, ο Δημήτρης, η Αντριάνα και ο Λώρενς, παρακολουθούν την ιστορία του σπουδαίου ζωγράφου με τις τρεις πατρίδες, του Κωνσταντίνου Μπρουμίδη. Μαθαίνουμε πρώτα για την τύχη της οικογένειάς του την εποχή της Τουρκοκρατίας, από την Πελοπόννησο στη Ζάκυνθο και από εκεί στην Ιταλία. Ο Κωνσταντίνος, γιος του Έλληνα πρόσφυγα Σταύρου Μπρουμίδη, θα διακριθεί ως ζωγράφος στη Ρώμη. Και ο ίδιος όμως θα αναγκαστεί να εγκαταλείψει στα μισά του 19ου αιώνα την επαναστατημένη Ιταλία και να φτάσει πρόσφυγας στις Ηνωμένες Πολιτείες. Εδώ θα ριζώσει, και με όπλο το ταλέντο, τη θέληση και τη μοναδική καλλιτεχνική θητεία του, θα λάμψει ως “ο ζωγράφος του Καπιτωλίου”.
Ο Κωνσταντίνος Μπρουμίδης, έφτασε από τη Ρώμη στην Αμερική το 1852, ώριμος άντρας, πενήντα ετών σχεδόν. Καταξιωμένος καλλιτέχνης με πλούσιο δικό του έργο αλλά και δεινός συντηρητής αριστουργημάτων της Αναγέννησης, αναλαμβάνει στην Ουάσιγκτον τη ζωγραφική διακόσμηση του περίφημου Καπιτωλίου. Στην τρίτη του πατρίδα, τις Ηνωμένες Πολιτείες Αμερικής, δεν θα ξεχάσει ποτέ την Ελλάδα, τη γη των παππούδων του, ούτε την Ιταλία, τη χώρα στην οποία γεννήθηκε, μεγάλωσε και σπούδασε. Κι αν σκύψει κανείς προσεκτικά πάνω στα έργα του, θα αναγνωρίσει στη ζωγραφική του κάτι και από τις τρεις πατρίδες που τον σημάδεψαν.
Eικονογράφηση: Απόστολος Βέττας
Παιδική λογοτεχνία, Καλειδοσκόπιο, 2019, 60 σελ.
Δανάη – Γρηγόρης Χαλιακόπουλος
Η σπουδαία προσωπικότητα της Δανάης Στρατηγοπούλου, της δυναμικής γυναίκας που χάραξε την εποχή της, ως τραγουδίστρια, μουσικός, συγγραφέας, ποιήτρια, μεταφράστρια, δημοσιογράφος και αγωνίστρια για την ελευθερία του λαού μας, προβάλλεται μέσα από την ομώνυμη παράσταση. Το έργο δεν αποτελεί βιογραφία, αλλά φωτίζει ξεχωριστές πτυχές από την πολυκύμαντη ζωή της μοναδικής και ανεπανάληπτης Δανάης.
Η παράσταση πραγματοποιείται με αφορμή τα 20 χρόνια από την απονομή του παρασήμου “Orden – Libertador O΄ Higgins” της Δημοκρατίας της Χιλής, το 1998, στην Πρεσβεία της Χιλής, για τη μεγάλη προσφορά της στη σύσφιξη των σχέσεων μεταξύ των δύο χωρών, της Ελλάδας και της Χιλής.
Το παράσημο αυτό απονέμεται σε διεθνείς προσωπικότητες που έχουν διακριθεί στον πολιτικό, καλλιτεχνικό και ακαδημαϊκό χώρο.
Θεατρικό, Δρόμων, 2018, 32 σελ.
Το μυστικό του Βελισσάριου – Γρηγόρης Χαλιακόπουλος
Από την Αρκαδιά Πελοποννήσου στη Νάπολη του 17ου αιώνα, η συναρπαστική ζωή του ζωγράφου Βελισσάριου Κορέντσιο.
Δωδεκάχρονο αγόρι έφτασε ο Βελισσάριος από την Αρκαδιά της Πελοποννήσου, στο μεγάλο λιμάνι της Νάπολης, σε μια άγνωστη γη.
Άραγε, ονειρευόταν ήδη πως θα γίνει μεγάλος ζωγράφος και θα κατακτήσει με την τέχνη του τα πλούσια σαλόνια και τις μεγαλοπρεπείς εκκλησίες με τη ζωγραφική του; Σίγουρα, έδειχνε από μικρός, πως ήξερε να αντιμετωπίζει τις αναποδιές της ζωής, να αρπάζει τις ευκαιρίες, να στρώνει το δικό του δρόμο.
Ταξίδεψε στη Βενετία, για να μαθητεύσει δίπλα σε σπουδαίους δασκάλους, γύρισε στη Νάπολη, γνωρίστηκε με κόσμο, υπηρέτησε την Ελληνική Αδελφότητα της πόλης, κι αντί για σπαθί, κέρδισε με το πινέλο του μια θέση αξιοζήλευτη στη νέα του πατρίδα.
Eικονογράφηση: Ευαγγελία Γουτιάνου
Παιδική λογοτεχνία, Καλειδοσκόπιο, 2016, 44 σελ.
Το ανάθεμα – Γρηγόρης Χαλιακόπουλος
Η Νάντια της Γιόλακας
Μια κατάρα έχει πέσει πάνω στην πόλη της Βαλεριάνας. Αρχικά κουφαίνονται οι ηλικιωμένες γυναίκες και ακολούθως τυφλώνονται τα νέα κορίτσια. Είναι η τιμωρία για τα σοβαρά σφάλματα, τις προδοσίες και τις ανομίες των κατοίκων αυτής της πόλης. Και όμως, υπάρχει λύση για την πολυπόθητη κάθαρση: η δημόσια εξομολόγηση όλων των πολιτών στην κεντρική πλατεία. Ο πάτερ Ιερεμίας ανακρίνει τον καθένα αμαρτωλό ξεχωριστά, ενώ η υπόθεση παίρνει διεθνείς διαστάσεις. Ο διασυρμός είναι μεγάλος. Η Μπία, μια πρώην κωφάλαλη, αναλαμβάνει ως νέος Χριστός να βγάλει από το αδιέξοδο τους συμπολίτες της. Με δική της πρωτοβουλία χρεώνεται τις αμαρτίες και τα κρίματα όλων. Υπάρχει, όμως, ένα καλά κρυμμένο μυστικό που ανατρέπει όλα τα δεδομένα και αναστατώνει το πλήθος που επί μήνες βιώνει στην πλατεία τον εξευτελισμό και τη διαπόμπευσή του. Και αυτό το γνωρίζει μόνο η Νάντια της Γιόλακας…
Μυθιστόρημα, Άγκυρα, 2016, 320 σελ.
Ελευθέριος Βενιζέλος – Γρηγόρης Χαλιακόπουλος
Χωρίς να θέλουμε να εξαγιάσουμε την προσωπικότητά του, είναι αδύνατο να αγνοήσουμε την ελκτική δύναμη της μορφής του, τον μαγνητισμό των ματιών του. Όπως είπε ξένος δημοσιολόγος, ο Βενιζέλος είχε κεφαλή βυζαντινού αγίου. Θαρρείς ότι κατέβηκε από τοιχογραφία ναού. Το βλέμμα του ήταν διαπεραστικό και συνάμα τρυφερό, που το γλύκαινε ακόμη πιο πολύ το λευκό μειδίαμά του. Σε αυτά προσθέτουμε τούτο μόνο: Όποιος παρατηρήσει μια εικόνα των καλών στιγμών του Βενιζέλου, θαρρείς πως αυτή η μορφή αγίου, που αναφέρει ο ξένος συνομιλητής του, είναι μια από τις μορφές που βλέπουμε στις αγιογραφίες του Μυστρά, από όπου -κατά την άποψη πολλών- έλκει την καταγωγή του ο μεγάλος Κρητικός. Με αυτό το υπέροχα εκφραστικό πρόσωπο ο Βενιζέλος, αν δεν γινόταν πολιτικός, θα μπορούσε ευδοκίμως να σταδιοδρομήσει ως… ηθοποιός! Σαράντος Ι. Καργάκος
Θεατρικό, Αιγόκερως, 2016, 70 σελ.
Αιώνιο ζευγάρι – Γρηγόρης Χαλιακόπουλος
Η Ζωή με τον Θάνατο συγκρούονται για την κυριαρχία της ψυχής και της σάρκας. Ο παρατηρητής Χρόνος σαρκάζει τη ματαιοδοξία και των δυο μονομάχων για επι κράτηση. Η διαμάχη παύει με την εμφάνιση του Έρωτα. Το “Αιώνιο ζευγάρι” ρισκάρει για μια διαφορετική περιπέτεια, με τη Ζωή να φλερτάρει και τον Θάνατο να ανταποκρίνεται. Όμως ο Χρόνος περιδινείται και η ισορροπία αποκαθίσταται. Κανόνας είναι το ανέφικτο…
Θεατρικό, Δρόμων, 2016, 48 σελ.
Ο κουρσάρος της Πρώτης – Γρηγόρης Χαλιακόπουλος
Το μικροσκοπικό νησί της Πρώτης, ξακουστό για το σχήμα του, που θυμίζει κροκόδειλο, αλλά και για το πειρατικό παρελθόν του, καλεί δύο πολύ διαφορετικούς εφήβους, τον Τηλέμαχο και την Ελένη, σ’ ένα μοναδικό ταξίδι αυτογνωσίας στα νερά του Ιονίου. Αντιμέτωπα με την περιπέτεια και τον κίνδυνο, τα δύο παιδιά είναι αποφασισμένα να κερδίσουν το στοίχημα με τους φόβους τους. Αναπάντεχος σύμμαχός τους, το φάντασμα του μεγαλύτερου κουρσάρου της Μεσογείου…
Παιδική λογοτεχνία, Καλειδοσκόπιο, 2015, 128 σελ.
Καβάφης: ο υμνωδός της Αλεξάνδρειας – Γρηγόρης Χαλιακόπουλος
Η Ελλάδα έχει δύο Νόμπελ, και έναν ποιητή, τον Καβάφη, που πάει να απωθήσει στο περιθώριο τον Πάουντ, τον Έλιοτ, τον Περς, τον Ουγκαρέτι ακόμη και τον Ρίλκε για να αναφερθώ στους μεγάλους ποιητές των μεγάλων γλωσσών.
Κώστας Γεωργουσόπουλος
Όσο κι αν προσπαθήσει κανείς, να βουτήξει την πένα του στο μελανοδοχείο της έρευνας, για τον Κ. Π. Καβάφη, το μόνο που θα κατορθώσει είναι να μεγεθύνει την άγνοιά του, γι’ αυτή την σπουδαία προσωπικότητα που έζησε σε μια εποχή, κατά την οποία οι ποιητικές σχολές, με τα βέλη στη φαρέτρα σημάδευαν η μία την άλλη.
Μέσα από φαντασιακούς διαλόγους και αλεξανδρινά ενσταντανέ, προσπάθησα να θεατροποιήσω την αποτυπωθείσα επί χάρτου συνομιλία μου με το πνεύμα του ποιητή. Κλειδώθηκα μαζί του ενός των τειχών, αλλά και μέσα στο σαλόνι του σπιτιού του με το ημίφως της λάμπας και τα κλειστά παντζούρια. Τότε διαπίστωσα πως ο δημιουργός που επέβαλε στην αιωνιότητα το όνομά του, ό,τι είχε να πει… το είπε με τα χειρόγραφα της ποίησής του. Μιας ποίησης, που η Ζωή με το Θάνατο, απλώς, υποκλίθηκαν μπροστά της!…
Γρ. Χαλιακόπουλος
Θεατρικό, Ποίηση, Δρόμων, 2014, 38 σελ.
Το ταξίδι του Φερεϋντούν – Γρηγόρης Χαλιακόπουλος
Μ’ ένα όνειρο μεγάλωσε ο Φερεϋντούν από το Χοραμσάρ. Να μάθει γράμματα και να γυρίσει όλον τον κόσμο μ’ ένα ποδήλατο. Κι όταν το σπίτι του βομβαρδίστηκε στον πόλεμο, το μόνο που του απέμεινε ήταν ο πολύχρωμος χαρταετός του. Τον πέταξε όσο πιο ψηλά μπορούσε, πέρασε τα σύννεφα, πλησίασε τ’ αστέρια. Τις νύχτες έλαμπε στον ουρανό, με την πανέμορφη ουρά του να λικνίζεται, σαν να ήθελε να προσκαλέσει τον μικρό Φερεϋντούν στο ταξίδι που ονειρευόταν. Κι εκείνος έπαιρνε θάρρος, μέχρι που αποφάσισε να ταξιδέψει ολομόναχος σ’ άγνωστα μέρη. Μολονότι τα πράγματα δεν ήταν πάντα εύκολα γι’ αυτόν, ο φίλος μας κατόρθωσε να πραγματοποιήσει τ’ όνειρό του! Πως συνέβη αυτό; Μα κάθε ταξίδι έχει τα μυστικά του!
Γιατί ένα παιδί από τη μακρινή Περσία να θέλει να φύγει απ’ την πατρίδα του; Πόσο μπορούν οι άνθρωποι ν’ ακούν πάνω απ’ τα κεφάλια τους τρομακτικούς ήχους από αεροπλάνα που σκορπούν τον θάνατο με τις δολοφονικές τους βόμβες; Κι όταν το ταξίδι της φυγής είναι αναπόφευκτο, ποιος έχει το δικαίωμα να ορίζει τα όνειρα και τις επιλογές εκείνου που αναζητεί μιαν άλλη πατρίδα; Στην Ελλάδα, τον Φερεϋντούν αγάπησαν και υπερασπίστηκαν οι ποιητές. Γιατί γνώριζαν και κείνοι πως η ζωή είναι το πιο όμορφο ποίημα, το πιο όμορφο ταξίδι…
Eικονογράφηση: Φιρουζέ Αχλαγί
Παιδική και εφηβική λογοτεχνία, Καλειδοσκόπιο, 2013, 44 σελ.
Να φοβάσαι τον άνδρα… – Γρηγόρης Χαλιακόπουλος
Αρκεί ο χρωστήρας στα χέρια ενός άνδρα, για να αντέξει τον οικτρό συμβιβασμό της ζωής του;
Αποτελεί διέξοδο στη μοναξιά μιας γυναίκας, η εμμονή με την καριέρα της;
Πόσο μπορεί ο Νίκος και η Έλλη να συμβιώνουν, όταν το έλλειμμα αυτοεκτίμησης και των δυο, οδηγεί στο μίσος και την εκδίκηση;
Κι αν τα ανεξίτηλα σημάδια στην ψυχή μας είναι καμώματα της μοίρας, τα πάθη που αναστατώνουν την καρδιά μας ποιος τα χρεώνεται; Οι τρίτοι ή το ένστικτο που αδημονεί να επιβληθεί στη λογική;
Μια ιστορία, όπου ο έρωτας, η αγάπη, η πολιτική, η φιλοσοφία και η τέχνη, συναποτελούν τους κρίκους της ίδιας αλυσίδας που συγκρατεί την αρχή και το τέλος.
Γιατί το Παρελθόν και το Μέλλον της ζωής του καθενός μας, έτσι κι αλλιώς, συναντώνται στο Παρόν…
Μυθιστόρημα, Άγκυρα, 2012, 317 σελ.
Θυρίδα 111 – Γρηγόρης Χαλιακόπουλος
Θεατρικός μονόλογος
Η ιστορία του Ισίδωρου, ενός τραπεζικού υπαλλήλου που φυλά, στο τρίτο υπόγειο της τράπεζας, το Θησαυροφυλάκιο με τις θυρίδες των πελατών, αντιπροσωπεύει ένα κομμάτι απ’ τη ζωή του καθενός μας.
Είναι η ανάγκη του βιοπορισμού που επιβάλει τον ιδρυματισμό ή ο φόβος που ασκεί ο ισχυρότερος στον κατώτερο, και οδηγεί τον καταπιεσμένο τραπεζοϋπάλληλο να συγκρουστεί με τον εαυτό του μέσα από τον καθρέφτη της συνείδησης του;
Μια διελκυστίνδα, όπου η έμψυχη μορφή και το είδωλο, συνταξιδεύουν σ ένα θεατρικό παιχνίδι, με τη ζωή και το θάνατο να εναλλάσσονται υπό το αυστηρό βλέμμα του χώρου και του χρόνου…
Θεατρικό, Δρόμων, 2012, 38 σελ.
Πατροκοσμάς, Κοσμάς ο Αιτωλός – Γρηγόρης Χαλιακόπουλος
“Φτιάξτε σχολειά… φτιάξτε σχολειά…”
“Φτιάξτε σχολειά… δεν βλέπετε πως αγρίεψε το Γένος μας από την αμάθειαν και εγινήκαμεν ως τα θηρία; Τα πάντα από το σχολείον τα μανθάνομεν, διατί χωρίς το σχολείον περιπατούμεν εις το σκότος. Καλύτερα να έχεις εις την χώραν σου σχολείον ελληνικόν, πάρα να έχεις βρύσες και ποταμούς, διατί η βρύσις ποτίζει το σώμα, το δε σχολείον ποτίζει την ψνχήν. Γι’ αυτό αδελφοί μου να σπουδάζετε, να μανθάνετε γράμματα ελληνικά, όσον ημπορείτε περισσότερο, διότι διαβάζοντας τα ελληνικά τα ηύρα όπου λαμπρύνουν και φωτίζουν τον νουν, καθώς φωτίζει ο ήλιος την γην, όταν είναι ξαστεριά και βλέπουν τα μάτια μακριά, έτσι βλέπει και ο νους τα μελλοντικά”.
Θεατρικό, Δρόμων, 2011, 36 σελ.
Αγαπώ τη δυσλεξία σου – Γρηγόρης Χαλιακόπουλος
Αρώματα από μνήμες και στη μέση το Αιγαίο.
Αγάπες, έρωτες, που ξοδεύτηκαν στου χρόνου το Παζάρι.
Ο Άγγελος, η Ελβίρα, ο Μανούσος, η Αϊσέ και μία χούφτα όνειρα βαπτισμένα στους αφρούς των κυμάτων.
Αθήνα, Χίος, Τσεσμές, ένα τσιγάρο δρόμος η ζωή και οι καρδιές… δυο δάκρυα και κάτι. Τις νύχτες ο θαλασσινός αγέρας φέρνει φωνές, λόγια πρωτάκουστα, και μουσικές απ’ τα παλιά. Κι αρχίζουν οι ψυχές να ξεπορτίζουν, αναζητώντας απαντήσεις σε ερωτήματα που κρύβονται στη Λήθη: “Πώς ορίζεται ο απέναντι;” “Στα πόσα μίλια βγαίνουν λαθραίες οι πεθυμιές;” “Πού αρχίζουν άραγε, οι φράχτες με τα σύνορα του Πόθου;”
Είναι περίεργα τα βράδια στο Αιγαίο. Στιγμές στιγμές, μπερδεύεσαι αν σου μιλάνε προτομές ή ζωντανοί. Ακούς ψιθύρους απ’ το στόμα του Κοραή, τον πόνο απ’ τα χείλη του Αγγουλέ, χαχανητά απ’ του Σουρή τις αιχμηρές διαμαρτυρίες. Κι άλλοτε φθάνουν στ’ αυτιά σου οι λυγμοί της Αϊσέ και το φτερούγισμα των γλάρων που ονειρεύτηκαν ελεύθεροι να ζούνε…
Μυθιστόρημα, Αιγέας, 2009, 154 σελ.
Το δάκρυ του Μουτζούρη – Γρηγόρης Χαλιακόπουλος
Ο Μουτζούρης μουγκρίζει σαν θηρίο και τραντάζεται ολόκληρος. Ο καπνός απ’ το φουγάρο του σκοτεινιάζει τον ουρανό και τα πρόσωπα των επιβατών μαυρίζουν. Έξω από τα παράθυρα των βαγονιών, χέρια πηγαινοέρχονται και αποχαιρετούν συγγενείς και φίλους. Ξαφνικά ο μηχανοδηγός πατά ένα μοχλό και οι τροχοί κυλάνε πάνω στις ράγες. Ακούγονται τρία συνεχόμενα: ουου, ουου, ουου – και το ταξίδι προς την Πελοπόννησο αρχίζει.
Ο Αντώνης με τη Μαρίνα κάθονται αντικριστά στις θέσεις τους και χαμογελούν. Είναι τόσο χαρούμενοι που θα γνωρίσουν άγνωστα μέρη και θα μάθουν καινούρια πράγματα. Όταν φτάσουν στον προορισμό τους, θα έχουν ζήσει πολύ όμορφες εμπειρίες, που θα τους μείνουν αξέχαστες. Γιατί κάθε ταξίδι, όπως κι ένα καλό βιβλίο, κρύβει τα δικά του μυστικά.
Και στο τέλος της διαδρομής, ο Μουτζούρης θα τους μάθει το πιο σπουδαίο απ’ όλα: πως υπάρχουν στιγμές που ακόμα και οι ατσάλινες μηχανές μπορούν να μιλούν και να δακρύζουν.
Eικονογράφηση: Φούλη Μητσιάλη
Παιδική λογοτεχνία, Νίκας / Ελληνική Παιδεία Α.Ε., 2008, 32 σελ.
Πέθανα… αλλά σας βλέπω – Γρηγόρης Χαλιακόπουλος
Όταν τα όνειρα καταλαγιάζουν, οι αισθήσεις διαμαρτύρονται. Τότε, οι αναμνήσεις στασιάζουν και οι ανικανοποίητοι πόθοι σχηματίζουν χορευτικούς κύκλους ποδοπατώντας όρια και αντοχές.
Στα κλειστά μάτια του Αλέξανδρου Αιγινήτη το σκοτάδι μετατρέπεται σε καλειδοσκόπιο χρωματίζοντας το φευγιό του.
Είναι η ώρα που η σταματημένη του καρδιά εξαργυρώνει τους επιπλέον παλμούς που της οφείλουν τα βιώματα μις έμφοβης ζωής. Νιώθει και πάλι παίκτης στη ρουλέτα της μοίρας, ποντάροντας όμως τώρα, επιλεκτικά, μήπως και συμμαχήσει με το ανυπότακτο είδωλό του στον καθρέφτη μιας προωτόγνωρης απελευθέρωσης.
Η ρήξη του με το Θείον, το Χρόνο και τη Φθορά μετουσιώνεται στην πιο γλυκιά ορμή. Ισχυρή αδρεναλίνη διαποτίζει τους διανοητικούς του θύλακες και τον υποχρεώνει να ουρλιάξει απ΄τα κατάβαθα της σιωπής του:
Ζωή…δος μου το φιλί σου. Απόψε θέλω να ζήσω, έστω κι ένα λεπτό ακόμα, μονάχα μια στιγμή, να λυτρωθώ στο εμβαδόν της ύπαρξής μου.
Κι εκείνη…του δροσίζει τα χείλη με μια γεύση από χαμένες πεθυμιές.Ύστερα χάνεται αθόρυβα, αφήνοντας πίσω της αρώματα από μνήμες.
Eπιμέλεια σειράς: Έμιλυ Κωνσταντοπούλου
Μυθιστόρημα, Καλέντης, 2008, 193 σελ.
Η καρδιά του δότη – Γρηγόρης Χαλιακόπουλος
Ο πόθος γενάει το όνειρο και ο πόνος τη Ζωή. Στις φλέβες του Αντώνη Αιθεριάδη ρέει το αίμα της Ανατολής. Μυρίζει μπαχάρια και λεβάντα. Θάνατο και Ζωή.
Λίγο πριν κλείσει τα μάτια του, μ’ ένα βλέμμα χιλίων λέξεων δανείζει την καρδιά του σ’ ένα μικρό αγόρι.
«Ζήσε», του λέει… Μόνο αυτό… «Ζήσε».
Και το ταξίδι του μικρού αγοριού αρχίζει. Με δανεική καρδιά αναζητά το Φώς και το Σκοτάδι, τον Έρωτα και την Οργή, την Αγάπη και την Απώλεια.
Ο μίτος του Παρελθόντος είναι ισχυρός. Το Βίωμα γίνεται Γνώση και η έξοδος απ’ το Λαβύρινθο αναπόφευκτη.
Και τότε φτάνει η ώρα του τιμήματος. Ο δότης απαιτεί να πάρει πίσω την καρδιά του.
Ο Xρόνος όμως είναι αμείλικτος. «Την οφείλει στον επόμενο», του απαντά, κι ένα λουλούδι φυτρώνει στον κήπο του πεπρωμένου.
Το λουλούδι της Aγάπης…
Μυθιστόρημα, Άγκυρα, 2006, 334 σελ.
Πρόστυχο φεγγάρι – Γρηγόρης Χαλιακόπουλος
Στον Αντώνη Χαλιακόπουλο και το Γιάννη Σμυρνή: αυτοί ξέρουν…
Είναι τόσο όμορφο Γιώργο ν’ αλλάζεις παραστάσεις.
Η ζωή που αρχίζει και τελειώνει με ένα πρόγραμμα , που απλά επαναλαμβάνεται καθημερινά, δεν έχει να σου δώσει τίποτα. Πολλές φορές η μητέρα μου, μού δείχνει κάποιο ενθύμιο της γιαγιάς ή του παππού και σκέπτομαι πως κι εγώ όταν εγώ πεθάνω, αυτά θα συνεχίσουν να υπάρχουν.
Θέλω όταν γεράσω να πω, έζησα, έζησα, έζησα!
Να ξεφυλλίζω τη σκέψη μου σαν άλμπουμ και να βλέπω παντού φωτογραφίες με όμορφες στιγμές.
Γι αυτό ζωγραφίζω, για να φτιάχνω εκείνα που δεν μπορώ ν’ αποκτήσω”.
Νουβέλα, Διάττων, 2000, 77 σελ.
Θεωρείο στην κόλαση – Γρηγόρης Χαλιακόπουλος
Αδυναμία
Μ’ ένα Θεό
ζωγραφισμένο σ ένα τρούλο
κοιταχτήκαμε.
Εγώ για να προσευχηθώ
Αυτός για να μ’ ακούσει.
Βοήθησέ με, τον ικέτεψα,
εργάζομαι σκληρά
κι από το μόχθο τον πολύ
ποτέ μου δεν ησύχασα.
Μια λέξη σου,
για μένα ας ακούσω,
μια λέξη σου, μονάχα μία λέξη.
Και… ω… το θαύμα του Θεού…
μ’ απάντησε με φράση.
“Σώσε και μένα τέκνο μου απ’ την ακινησία”
Ποίηση, Δωδώνη, 1996, 70 σελ.
Επικηρυγμένη αίσθηση – Γρηγόρης Χαλιακόπουλος
Στα λάθη μου
Εκεί τους συναντάς
Στις γαμήλιες τελετές
δεν συναντάς ποιητές,
μόνο
τα άδεια ποτήρια τους
με τα χτικιασμένα τους πρόσωπα
ζωγραφισμένα στον πάτο
και τα αρρωστημένα τους χειρόγραφα
να ποδοπατούνται
από χορευτικούς κύκλους.
Στις χρεωκοπημένες νύχτες
εκεί τους συναντάς
άυλους, αόρατους, μεταλλαγμένους,
να διέρχονται
σαν εμβατήρια ψυχεδέλειας
την σκουριασμένη υπόσταση
ενός φωνογράφου.
Ποίηση, Θουκυδίδης, 1994, 62 σελ.
Τα φώτα της πόρσε – Γρηγόρης Χαλιακόπουλος
Σ αυτούς που δεν γελάσανε ποτέ
Τα μάτια του είχανε τιναχτεί έξω από τις κόγχες.
Ξεροκατάπινε συνέχεια.
Και τα δόντια του χτυπούσανε από το τρέμουλο με ιλιγγιώδη ταχύτητα.
Μπροστά του άρχισαν να σχηματίζονται θολές φιγούρες.
Έβλεπε την κόκκινη Πόρσε με τα πετάλια και το Σπύρο στη θέση του οδηγού, να χαμογελά ειρωνικά.
Άκουγε φωνές να του τρυπούνε το τύμπανο: “Έλα γιε της πλύστρας, σπρώξε, πρόσεχε ηλίθιε! Θα μου το χαλάσεις!
Έλα, ω, ω τι ωραία που τρέχει το αμαξάκι μου!
Εμπρός, χαζέ, σπρώξε κι άλλο, είσαι ο δούλος μου!”
Ποίηση, Θουκυδίδης, 1993, 28 σελ.
Αντικέρ ιδεών – Γρηγόρης Χαλιακόπουλος
Σε όλους εκείνους που αναζητούν την αίσθηση της χαμένης τους ελευθερίας
ΕΦΗΒΟΙ ΑΝΕΜΟΙ
Τους έφηβους ανέμους μη φοβάσαι.
Ταξιδιάρηδες είναι και θα φύγουν.
Κείνους τους γερασμένους
που λουφάζουν στην αυλή μας να φοβάσαι.
Πρέπει ν αποδείξουν πως αντέχουν ακόμα
να σφυρίζουν, να φυσούν, να ξεριζώνουν.
Τους έφηβους ανέμους μη φοβάσαι.
Το πέλαγο βυζαίνει τα όνειρά τους
και θα φύγουν.
Κείνους τους γερασμένους να φοβάσαι
με τη βραχνή φωνή,
που τις πένθιμες νότες τους
χαρίζουν τις νύχτες στα λιμάνια,
κρυμμένοι πίσω από τις προκυμαίες,
ονειροπόλοι εραστές
μιας μακρινής στεριάς.
Ποίηση, Εκδόσεις Ειρήνη, 1991, 63 σελ.
Μελλοντικά παρελθόν του σήμερα – Γρηγόρης Χαλιακόπουλος
Ποιήματα
Ωστόσο είναι όμορφο να βλέπεις
μέσα από τα δακρυσμένα παράθυρα
της καμαράς σου την απλότητα και ξενοιασιά
ενός αφράτου λεμονιού που μεγαλώνει.
Ποίηση, Ιδιωτική Έκδοση, 1984, 45 σελ.
Πηγές: Biblionet, Εκδόσεις Ειρήνη, Θουκυδίδης, Δωδώνη, Καλειδοσκόπιο, Δρόμων, Άγκυρα, Καλέντης, Νίκας, Διάττων, Αιγόκερως
