Ιωάννα Διαμαντοπούλου

Διάδοχος χρόνος – Ιωάννα Διαμαντοπούλου

Η ΓΥΝΑΙΚΑ ΜΕ ΤΟ ΜΑΡΑΜΕΝΟ ΠΡΟΣΩΠΟ

Τη γυναίκα με το μαραμένο τώρα πρόσωπο
τη συναντώ χρόνια στο δρόμο για τη δουλειά
παλιότερα έσερνε από το χέρι δυο μικρά παιδιά
που εν τω μεταξύ μεγάλωσαν
και τής τα πήρε η ζωή μέσ’ απ’ τα χέρια
τώρα σέρνει τα βήματά της
και μπαίνει στα όνειρά μου
ανοίγοντας τις πόρτες διάπλατα
με αυτό το λυπημένο βλέμμα
και εκεί τής γνωρίζω την πρώτη μου αγάπη
που τυχαία ονειρεύτηκα
και φεύγουν μαζί
κρεμώντας ένα αχ στην πραγματικότητα
πορεύονται αμίλητοι την αυγή

Ποίηση, Οδός Πανός, 2020, 44 σελ.

Η ζωή είναι μικρή όταν βρέχει – Ιωάννα Διαμαντοπούλου

Δέκα συνεδρίες και μια τηλεφωνική επικοινωνία ίσον έντεκα μονόλογοι.
Θα μπορούσαν να είναι έντεκα ξεχωριστοί, αυτόνομοι μονόλογοι, αν δεν υπήρχαν κάποια κοινά χαρακτηριστικά στοιχεία που να τους διατρέχουν.
Μια γυναίκα επισκέπτεται την/τον ψυχολόγο της και μονολογεί. Αναπολεί τη ζωή της, κάνει την αυτοκριτική της, εκφράζει τις αμφιβολίες της, δηλώνει τις επιθυμίες της.
Η συγγραφέας αφήνει εντέχνως ανοιχτά κάποια σημεία, έτσι που οι αναγνώστες, ακροατές ή θεατές να μη μένουν απαθείς κατά τη διάρκεια του έργου, αλλά να μπορούν να υποδυθούν ακόμα και το ρόλο της/του ψυχολόγου.

Θεατρικό μονόπρακτο, Εκδόσεις Βακχικόν, 2019, 46 σελ.

Στο τέλος μια προσημειωμένης μέρας – Ιωάννα Διαμαντοπούλου

Έτσι όπως ξεκουμπώνεται η γλώσσα
μετά από πολλή σιωπή
και γέρνεις να πεις μια Καλημέρα
όπως ένα τριαντάφυλλο που βιάζεται να κοπεί.
Και έτσι που θέλεις να κρατηθείς στη ζωή
και πιάνεσαι απ’ τον λαιμό μου
και με πνίγεις
αλλά είναι για την ημετέρα σωτηρία.
Δικαιολογίες πάντα υπάρχουν
στην επανάληψη των ημερών.
Έτη και έτη ανθούν τα τραύματά σου
έτη και έτη γδύνεις τη γλώσσα
και τα περιτυλίγεις.

Ποίηση, Εκδόσεις Βακχικόν, 2019, 64 σελ.

Στρατός ξυπόλητων λέξεων – Ιωάννα Διαμαντοπούλου

Για ενδεχόμενη απολογία:
Αγαπώ τα δέντρα
κι ας ψηλώνουν σκόπιμα.
Καθένα μού κρύβει ένα κομμάτι ουρανού,
καθένα με καρφώνει στο παρόν.
Έσφαξα το παρελθόν,
γέμισε η αυλή με αίματα
και ασήμαντες λεπτομέρειες.
Άλλη εκδοχή δεν υπάρχει.

Ποίηση, Εκδόσεις Βακχικόν, 2018, 38 σελ.

Η άστεγη μέρα – Ιωάννα Διαμαντοπούλου

Δεν αγαπώ πια.
Ο τελευταίος που αγάπησα πνίγηκε σε κατακλυσμούς αγάπης.
Ήταν κι αυτή η άστεγη μέρα,
που δεν έλεγε να φύγει με τίποτα.
Θαρρώ δεν είχε πού να πάει, ανάμεσα σε δυο Κυριακές
στενό το πέρασμα,
σπρώχνονται οι μέρες για να πιουν στο σιντριβάνι
του χρόνου.

Πίνουν νερό, μα δεν κοιτάνε το Θεό.
Μπουχτίσανε φιλανθρωπία.

Ποίηση, Μελάνι, 2014, 48 σελ.