Σπούδασε δημοσιογραφία, κλασικό μπαλέτο και είναι απόφοιτος του Deree College. Ασχολείται με τη συγγραφή ποιημάτων, λογοτεχνίας και έχει δημοσιεύσει αρκετά κείμενά της σε περιοδικά και εφημερίδες. Έργα της: η νουβέλα «Ούτε ένα φιλί σ’ εμένα» (Οδός Πανός, 2008) και οι ποιητικές συλλογές «Λίγο φως και δικό μου» (Οδός Πανός, 2011) και «Νιότη» (Σαιξπηρικόν).
Ούτε ένα φιλί σ’ εμένα (2008), Οδός Πανός
Ισμήνη (2020), Θερμαϊκός
Ποίηση
Λίγο φως και δικό μου (2011), Οδός Πανός
Νιότη, Σαιξπηρικόν
Ισμήνη – Ειρήνη Νικ. Λαμπιδώνη
Μια γυναίκα, δύο μορφές
Η συγγραφέας σκιαγραφεί την πορεία μιας γυναίκας που εξουσιάζεται από τον έρωτα και παρασύρεται από την ορμή των συναισθημάτων της, αναζητώντας την ευτυχία σε εφήμερες σχέσεις, οι οποίες, όμως, δοκιμάζουν τη δισυπόστατη φύση του χαρακτήρα της. Μένει πιστή στην αναζήτηση του πάθους και επαναλαμβάνει τα λάθη της, γιατί με αυτόν τον τρόπο νιώθει ζωντανή. Η Ισμήνη είναι μια όμορφη και γεμάτη ζωή γυναίκα. Από μικρή ηλικία τη γοητεύουν τα μυστήρια του κόσμου και επιδιώκει με λαχτάρα να τον ανακαλύψει. Μεγαλώνει στην Αμοργό, όπου μαθαίνει να αγαπά τη θάλασσα και να βρίσκει γαλήνη στη θέασή της. Μετακομίζει στην Αθήνα και τα πρώτα δειλά της βήματα στην ανακάλυψη του έρωτα ξεκινούν. Περνά από διάφορες σχέσεις, γεμάτες από φρούδες ελπίδες και εφήμερα αγγίγματα. Η ίδια δεν μπορεί να τιθασεύσει τα πάθη της και να δραπετεύσει από τη διφυή υπόσταση του χαρακτήρα της, τις ανασφάλειές και τις ανησυχίες της. Γοητεύεται από το ωραίο και αγαπά τις τέχνες, έχοντας ιδιαίτερη αδυναμία στη γλυπτική. Ταξιδεύει σε διάφορα μέρη της Ελλάδας με συντροφιά της πάντοτε την αγαπημένη της σκυλίτσα, την Κανελίτσα. Σε κάποιο ελληνικό νησί, βρίσκει επιτέλους αυτόν που θα προκαλέσει την αναγέννηση του είναι της. Δεν μπορούν, όμως, να είναι μαζί…
Νουβέλα, Θερμαϊκός, 2020, 64 σελ.
Λίγο φως και δικό μου – Ειρήνη Νικ. Λαμπιδώνη
Ποίηση, Οδός Πανός, 2011, 93 σελ.
Ούτε ένα φιλί σ’ εμένα – Ειρήνη Νικ. Λαμπιδώνη
…Μελαγχολούσε για τον Αλέξη, και το αγέννητο παιδί της. Το φανταζόταν όμορφο σαν αυτόν, τον φυγά των παλιών καιρών. Ένα βράδυ, σαν ένα όνειρο, ήρθε συγκεχημένη στο νου της οπτασία, το αγέννητο παιδί της. Ήταν θαρρείς κοριτσάκι, με ροζ φουστανάκι, μα αν, το χεράκι του άπλωνε, το δικό της, δεν θα του αρνιόταν, και είθε η παιδική σοφία, σε ανάπαυση να οδηγήσει, τη ζωή της.
Άρχισε να μελαγχολεί, όλο και περισσότερο, το εξομολογήθηκε σε μια κοντόχονδρη γειτόνισσά της, την κ. Βούλα, που ξεφυσούσε από το λίπος, προσευχόμενη. Έδειξε πως όλα τα γνωρίζει, και της υποσχέθηκε βέβαιη ανάρρωση, οδηγώντας την, σε μια παράξενη εκκλησία, κάπου στο Θησείο, παράμερα. Αποτελείτο από μια μεγάλη αίθουσα, με ξύλινους τεράστιους πάγκους, για να ξαποστάζουν οι πιστοί, και μια ξύλινη έδρα στο κέντρο. Δίχως εικόνες και κεριά, η φλόγα τους, να φέγγει τις ευχές, λιβάνι να αναθυμιάζει απαλύνοντας τον πόνο. Την πήγε στους Πεντηκοστιανούς, έτσι ονομάζονταν…
Νουβέλα, Οδός Πανός, 2008, 78 σελ.
Πηγές: Biblionet, Οδός Πανός, Θερμαϊκός
