Iωσήφ Aλυγιζάκης

Η αναγνώριση του πτυχίου – Ιωσήφ Αλυγιζάκης

Τι μπορεί να μας παρακινεί για την Αλήθεια ή το Ψέμα; Φοιτητική μοναξιά και μεταφοιτητική αναζήτηση. Εφηβεία μαχόμενη και μεταεφηβεία καταπιεσμένη. Αναγκαία κι επιβαλλόμενη αλληλεξάρτηση. Μια αυτοκτονία κι ένα ατύχημα. Φιλία και ομοφυλοφιλία στα όρια της αθωότητας. Οργισμένοι νέοι που μάχονται τη γραφειοκρατία του ΔΙΚΑΤΣΑ. Νέοι που προσπαθούν να μπουν στο παιχνίδι της ζωής. Γονείς χωρισμένοι που προσπαθούν να ανασυγκροτηθούν και AIDS. Όλοι βρίσκονται στην πιο κρίσιμη καμπή της ζωής τους. Όλοι ταλανίζονται μεταξύ προβλεπτού κι απρόβλεπτου. Ανθρωποι που παραπαίουν εξαιτίας των αδυναμιών τους, δείχνοντας πόσο αξίζει να αγωνιζόμαστε για κάτι φαινομενικά άπιαστο, που ίσως να ορίζεται και ως προσωπική αναγνώριση.

Μυθιστόρημα, Εκδόσεις Καστανιώτη, 2000, 253 σελ.

Τρεις λευκές σελίδες – Ιωσήφ Αλυγιζάκης

Πόσο αντέχει η καρδιά να καλύπτει τον έρωτα με τη θέρμη της ανιδιοτέλειας ώστε να δεις τον άνθρωπο που λατρεύεις ευτυχισμένο, έστω και χώρια από σένα;
Αν ο μύθος κι ο χρόνος μπορούν να συμπορευτούν κι αν η αγάπη μπορεί να μετρηθεί με την ηλικία τότε οι ερινύες παίρνουν θέση στο αέναο μαρτύριο που κατατρέχει το νεαρό δάσκαλο.
Ο θεός Απόλλωνας διδάσκει στον διαλεχτό μαθητή Υάκινθο την τέχνη του ακοντισμού. Ο Ζέφυρος όμως ζηλεύει την ιδανική τους σχέση και φυσάει το ακόντιο προς τον Υάκινθο, σκοτώνοντάς τον. Ο Απόλλωνας πιστεύει ότι έσφαλε αυτός φέροντας τύψεις αιώνιες ώσπου έρχεται η στιγμή που παρακαλάει τον Δία να επιστρέψει στη γη, σαν άνθρωπος, για να βιώσει για άλλη μια φορά το υπέρτατο δέσιμο που δεν πρόλαβε στο παρελθόν.
Το κόστος, παρ’ αυτά, είναι αναπάντεχο γιατί ανθρώπινη θέληση και μοίρα καμιά φορά δεν συμβαδίζουν.
Έτσι, η εποχή του μύθου παίρνει σάρκα και οστά σε πλαίσια σημερινά, με ανθρώπους που βιώνουν μια ζωή παλεύοντας, διεκδικώντας έστω και με πλήρη αυταπάρνηση.
Οι “Τρεις λευκές σελίδες” είναι το πρώτο μυθιστόρημα από μια διλογία.

Μυθιστόρημα, Πολύχρωμος Πλανήτης, 2005, 167 σελ.

Η πολιτεία των γιασεμιών – Ιωσήφ Αλυγιζάκης

Δεν το επέλεξα. Συνέβη. Έφτασα στα τριάντα να αναζητώ ακόμα αυτόν ή αυτή που θα γεμίσει το υπαρξιακό κενό μου και θα με αποδεσμεύσει από την αφόρητη μοναξιά που σέρνω πίσω μου σαν πιστή, καλοθρεμμένη σκιά. Ποιος θα τραβήξει τη μάσκα της αθωότητας; Βαρέθηκα. Χόρτασα από φατασιώσεις και προδομένα όνειρα. Θέλω να ζήσω έντονα, χωρίς να σπαταλιέμαι· να σβήσω τη δίψα που καίει τη σάρκα μου, να μεθύσω με έρωτα. Απόγνωση. Απομόνωση. Αδιέξοδο. Το σώμα μου εξομολογείται…

Παρατηρώ το λεπτεπίλεπτο δαχτυλίδι που φορά στο αριστερό του χέρι, καθώς το κινεί ρυθμικά, σαν αργό εκκρεμές. Ξαφνικά, οι μνήμες ζαλίζουν το παρόν. Φωνές και ρόλοι θεριεύουν μέσα μου. Μια γυναικεία φιγούρα απλώνει το χέρι της και με ταξιδεύει στην Πολιτεία των Γιασεμιών… Πόσους εαυτούς μπορεί να κρύβει ένας άνθρωπος μέσα του; Μπορούν, άραγε, οι παλιές ψυχές να ξανανιώσουν τον έρωτα μέσα από καινούρια κορμιά;

Μυθιστόρημα, Modern Times, 2007, 221 σελ.

… κάτι πολύ προσωπικό – Ιωσήφ Αλυγιζάκης

Πόσο αντέχει κάποιος να στέρξει ενδόμυχα τα ισχυρότερα πιστεύω του, όσο κι αν οι άλλοι θέλουν να τον αλλάξουν σύμφωνα με τα δικά τους;

Ένας τρόπος, η άρνηση να βιώσει μια επιβαλλόμενη ζωή αντιπαραθέτοντας κομμάτια από τη δική του, έστω κι αν κάποια είναι φανταστικά, για να επιβιώσει.

Αναπτύσσει κι άλλες αρσενικές παρουσίες για ν’ αντιμετωπίσει τους λευκοφορεμένους θεράποντες, οι οποίοι θα εποπτεύουν έως ότου παρ’ ελπίδα εμφανιστεί αυτός που ψάχνει μια ζωή. Όμως, μήπως είναι κι εκείνος ένα αποκύημα ή είναι όντως αληθινός;

Πόσο ειλικρινής μπορείς να αντικατοπτρίζεσαι κάθε στιγμή που κοιτάς στον καθρέφτη του ταλανισμένου εαυτού σου;

«Γίνεσαι ελεύθερος μόνο όταν ζεις και πεθαίνεις γι’ αυτό που ονειρεύεσαι… Το κλάμμα έγινε η άλλη όψη του γέλιου, οι απελευθερωτές μακρόδεσμων συναισθημάτων. Πιο βαθιά από την επιφάνεια του ψέμματος συνάντησα τις αλήθειες να κατοικούν εκεί που τις καταλαβαίνουν. Ήμουν το φως που άκουσε. Οι ηλιακτίδες που είδε… Το φως του.»

Το μυθιστόρημα αυτό είναι το δεύτερο μέρος της διλογίας: «Τρεις λευκές σελίδες», «… και κάτι πολύ προσωπικό».
Μυθιστόρημα, Πολύχρωμος Πλανήτης, 2008, 208 σελ.

Κρυφά γοήτευσέ με – Ιωσήφ Αλυγιζάκης

«Δεν έχω ξαναφιλήσει αγόρι». «Ούτε κι εγώ. Πεθαίνω όμως για τα χείλη σου. . .». Παραδοθήκαμε ο ένας στη γεύση του άλλου. Ξαπλώσαμε στην ακροθαλασσιά γυμνοί, μπερδεύοντας τα κορμιά μας σ’ ένα άλυτο σύμπλεγμα και μείναμε ακίνητοι. Οι σκέψεις μπερδεύτηκαν με τις ανάσες που ανέδιδαν αρμύρα και ιώδιο, και τότε άρχισε να περνάει καρέ καρέ μπροστά από τα μάτια μου η ζωή μου. Ένα φτωχό σπιτικό στα Χανιά. Μια μάνα παραιτημένη στη μοίρα της κι ένας αυταρχικός πατέρας που φοβάται μήπως ο γιος του δεν είναι αρκετά «αρρενωπός». Μια ξαφνική αχτίδα στο σκοτάδι. Η επίσκεψη της διάσημης θείας, της ηθοποιού Ντο Ναρ. Με παρασύρει στο μαγικό κόσμο του θεάματος, μου προσφέρει ένα μικρό ρόλο στην ταινία της και ρίχνει φως στα πιο απόκρυφα μονοπάτια της ψυχής μου…

Μυθιστόρημα, Modern Times, 2009, 260 σελ.

Το φύλο του έρωτα – Ιωσήφ Αλυγιζάκης

Οι τύψεις την κατέκλυζαν. Δεν μπορούσε να διαγράψει τον Δημήτρη, αφού ήταν ο πρώτος της έρωτας- τότε που δεν είχε το φύλο που θα ήθελε. Τώρα όμως ο νέος ορίζοντας που διαφαινόταν στη ζωή της έμελλε να έχει γι’ αυτή μεγάλη αξία…

Ο Αχιλλέας ερωτεύτηκε την Άλις όπως την είδε, με τον καινούριο θηλυκό της εαυτό. Για μια στιγμή σκέφτηκε αν ήταν δίκαιο γι’ αυτόν να μη γνωρίζει όλη την αλήθεια. Δεν είχε όμως κι αυτή το δικαίωμα να βιώσει τον αληθινό έρωτα; Πιθανόν να το ανακάλυπτε μόνος του ο Αχιλλέας…

Μ’ αυτές τις σκέψεις κοίταξε το υγρό στοιχείο κι αναγνώρισε το νυφικό, την παράξενη νύφη που ανάπλεε μέσα του τόσα χρόνια. Σφάλισε τα μάτια κι ακολούθησε την οδό των ξωτικών, δικαιώνοντας το θρύλο ότι μέσα στις όμορφες λίμνες κρύβονται τα πιο σπάνια ξωτικά, οι πιο μυθικές παρουσίες που μεταλλάσσουν όχι μόνο τη δική τους ζωή αλλά και αυτές των άλλων, με την ανατροπή των πάντων.

Μυθιστόρημα, Modern Times, 2011, 260 σελ.

Σε ψάχνω στον χρόνο – Ιωσήφ Αλυγιζάκης

Όταν κυνηγάς ό,τι αγαπάς, ο χρόνος μπορεί να υπομένει μέχρι να εκπληρώσεις τις διεκδικήσεις σου.

Ο νεαρός Αλεξάντρ γνωρίζει τον ηλικιωμένο Πιερ στον οίκο ευγηρίας όπου εργάζεται στα 1961. Κάτι που για χρόνια κρατιόταν μυστικό, φέρνει αυτούς τους δυο ανθρώπους μαζί.
Με αγωνία ο Πιερ διηγείται την προσωπική του ιστορία με τον Θεόδωρο ή Τεό, που ήταν και ο πρώτος μη καταγεγραμμένος πιλότος.

Η φιλία κι ο έρωτας ενός ευρωπαίου αστού με έναν Έλληνα μετανάστη αγκαλιάζει το χρόνο και βρίσκει τη δίοδο που γεφυρώνει τις μνήμες μέσα από τους δύσκολους αλλά και λυτρωτικούς δρόμους της αγάπης.

Ένα ταξίδι που ξεκινά απ’ το μποέμικο Παρίσι του 1899 και φτάνει μέχρι το Κάιρο των αραμπέσκ, την ανεγειρόμενη Νέα Υόρκη και το Λονδίνο του 1908.

Μυθιστόρημα, Πολύχρωμος Πλανήτης, 2017, 228 σελ.

Τα κίτρινα αποσιωπητικά – Ιωσήφ Αλυγιζάκης

Ο Μιχάλης, για τους δικούς του λόγους, οδηγείται μακριά από τα όρια του εαυτού του, πολύ πιο πέρα από τα σύνορα της χώρας του.

Γίνεται ανεκπλήρωτος πόθος για έναν Δανο-Ισλανδό, ο φίλος μιας πολυεθνούς παρέας στην Κοπεγχάγη κι ενός ζευγαριού γυναικών στο Σάμσε.

Ένας κόσμος που ταλαντεύεται ανάμεσα στην ποίηση ενός αυτόχειρα ποιητή και στο μοίρασμα ζωής με έναν ακαδημαϊκό.

Ένα αποσιωποιημένο ταξίδι μιας τρανς με τον Μπιορν και του Μιχάλη με έναν μυστηριώδη κοκκινοτρίχη.

Δεσμοί που διαρκούν πολύ ή λίγο, ανάλογα με το πόσο σχετικός πλανάται ο χρόνος στην αλήθεια ή τη φαντασία.

Μυθιστόρημα, Πολύχρωμος Πλανήτης, 2020, 312 σελ.